Η επανεκλογή του Πούτιν σημαίνει μελλοντικά προβλήματα

Αν οι Αμερικανοί δεν τον θέλουν, ο Πούτιν μπορεί να στραφεί προς την Ασία, και συγκεκριμένα την Κίνα, την οποία επαινεί για «τεράστιες δυνατότητες επιχειρηματικής συνεργασίας - μια ευκαιρία να πιάσουμε τον κινεζικό άνεμο στα πανιά της οικονομίας μας». Η Μόσχα, έγραψε, χαιρετίζει την αυξανόμενη κινεζική παγκόσμια δύναμη «επειδή το Πεκίνο μοιράζεται το όραμά μας για μια αναδυόμενη δίκαιη παγκόσμια τάξη» και «υπάρχει ένα άνευ προηγουμένου υψηλό επίπεδο εμπιστοσύνης μεταξύ των ηγετών των δύο χωρών μας». Όταν ο Πούτιν βλέπει έξω από το παράθυρό του με αμήχανη απογοήτευση τους διαδηλωτές τους οποίους θεωρεί κακομαθημένους και ασύνετους, ξέρει ότι οι φίλοι του στο Πεκίνο θα είναι εκεί για να τον υποστηρίξουν, αν αισθανθεί υποχρεωμένος να λάβει σκληρά μέτρα.

Ο Πούτιν είναι επιφυλακτικός να μην γίνει υποχείριο του Πεκίνου. Η επιθυμία του για ισορροπία στην εξωτερική πολιτική είναι αναμφίβολα ένας λόγος γιατί η Μόσχα προσπάθησε να βελτιώσει τις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από τρία χρόνια. Αλλά αυτό ήταν δυνατό μόνο επειδή ο Μεντβέντεφ ήταν το πρόσωπο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής - θα ήταν πολύ δύσκολο να διορθώσει τα πράγματα ο Πούτιν. Ναι, η Ουάσιγκτον και η Μόσχα μοιράζονται κοινά συμφέροντα, αλλά η προσωπική σχέση μεταξύ του Ομπάμα και του Μεντβέντεφ ήταν αποφασιστικής σημασίας όταν επρόκειτο για την επίλυση πολιτικών διαφορών, ιδιαίτερα της νέας Συνθήκης START για τον έλεγχο των όπλων και την προσχώρηση της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Το γεγονός αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη ότι ο Μεντβέντεφ ήταν απλά μια βιτρίνα για την εξωτερική πολιτική του Πούτιν.

Σε αυτό το άρθρο περί «Μεταβαλλόμενου Κόσμου», ο Πούτιν επαινεί τη νέα START και κρατά την πόρτα ανοιχτή για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων αντιπυραυλικής άμυνας. Αλλά είναι πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο Πούτιν ποτέ δεν αναφέρεται στην επανεκκίνηση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, σαν να μη συνέβη ποτέ. Λαμβάνοντας υπόψη τα λόγια του, ο Πούτιν βάζει τις ΗΠΑ και τη Ρωσία πίσω στην άκρως αμφιλεγόμενη εποχή του 2007 και του 2008, όταν οι διαφωνίες για την Ανατολική Ευρώπη, το Ιράν και την αντιπυραυλική άμυνα αναστάτωσαν τις διμερείς σχέσεις. Σήμερα, η κρίση στη Συρία θα δοκιμάσει περαιτέρω τη σχέση των δύο χωρών και υπάρχει και ένα απρόβλεπτο χαρτί: η ρωσική εσωτερική πολιτική αστάθεια, η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει ολόκληρη την τράπουλα. Τα παράπονα που έχει ακόμα ο Πούτιν από την αντιμετώπιση της κυβέρνησης Μπους έχουν προκαλέσει στρέβλωση στην οπτική του και τον έκαναν να έχει μια υπερβολικά ρόδινη άποψη για το Πεκίνο, όταν, στην πραγματικότητα, η αυξανόμενη κινεζική δύναμη και επιρροή είναι πιθανό να ενέχει πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις για τη Ρωσία κατά τα προσεχή έτη από οτιδήποτε σχετικό μπορεί να αφορά την Ουάσιγκτον.

Πέρα από την επιβεβαίωση της μοίρας της Ρωσίας να είναι ανεξάρτητη και πραγματικά κυρίαρχη μεγάλη δύναμη, ο Πούτιν δεν διαθέτει μια πραγματική στρατηγική και προτιμά να επαναλαμβάνει τα από μακρού χρόνου παράπονα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ευτυχώς, προς το παρόν, η στάση του Πούτιν είναι ένας αμυντικός αντιαμερικανισμός και όχι εχθρική αντιαμερικανική εξωτερική πολιτική. Αυτό που είναι βέβαιο, όμως, είναι ότι η επανεκκίνηση των σχέσεων των δύο χωρών έχει τελειώσει και η Ουάσινγκτον θα πρέπει να προετοιμαστεί για μια πολύ πιο αμφιλεγόμενη σχέση με τη Μόσχα. Η προηγούμενη περίοδος θα μπορούσε σύντομα να δείχνει σχετικά ειδυλλιακή.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/137308/andrew-c-kuchins/the-end-o...

Διαβάστε επίσης στο Foreign Affairs σχετικά:

http://www.foreignaffairs.gr/articles/68661/maria-lipman-kai-nikolay-pet...

http://www.foreignaffairs.gr/articles/68580/kathryn-stoner-weiss/mia-pro...

http://www.foreignaffairs.gr/articles/68461/andrew-kuchins/i-epistrofi-t...

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Συνδέσεις:
[1] http://fam.ag/yXxVGG
[2] http://blogs.ft.com/beyond-brics/2012/02/27/guest-post-by-vladimir-putin...