Η πτώση της Τεχεράνης

Ακόμα και από τον κατ' οίκον περιορισμό, ο Μουσαβί συνέχισε να στέλνει σήματα ότι θα ανατρέψει τις πολιτικές του ισχύοντος καθεστώτος. Κατά το παρελθόν έτος, προέτρεψε τους Ιρανούς να διαβάσουν δύο βιβλία: News of a Kidnapping (Ειδήσεις μιας απαγωγής), του Gabriel Garcia Marquez, και The Right to Heresy (Το Δικαίωμα στην Αίρεση), του Stefan Zweig. Το πρώτο βιβλίο, που ασχολείται με ένα κύμα απαγωγών στην Κολομβία από συμμορίες ναρκωτικών, ενέπνευσε μια δημοφιλή ιρανική σελίδα στο Facebook που ονομάζεται «Ειδήσεις μιας απαγωγής, η κατάσταση ενός προέδρου σε αιχμαλωσία». Το δεύτερο βιβλίο αφορά σε μια εξέγερση εναντίον του Ιωάννη Καλβίνου από τον κληρικό του δέκατου έκτου αιώνα Σεμπάστιαν Καστέλιο, μετά τον βασανισμό και την εκτέλεση του αιρετικού Μίκαελ Σερβέτους. Είναι ταυτόχρονα μια έκκληση για θρησκευτική ανοχή και ένα δοκίμιο για τους στοχαστές που συνετρίβησαν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, μόνο για να βγουν νικητές μετά θάνατον. Με το να προτείνει τα κείμενα αυτά, ο Μουσαβί προχώρησε σε μια άμεση πρόκληση προς τον Χαμενεΐ και προσανατόλισε τις κινήσεις του με τις δυτικές αξίες.

Είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς τις πυρηνικές προθέσεις των ηγετών του Πράσινου Κινήματος, αλλά υπάρχει λόγος για συγκρατημένη αισιοδοξία: Έχουν επανειλημμένα καταδικάσει τον «τυχοδιωκτισμό» του καθεστώτος στην εξωτερική πολιτική και σίγουρα θα επιδιώξουν καλύτερες σχέσεις με τη Δύση. Καθώς η ιρανική παραγωγή αργού πετρελαίου μειώνεται, ένα δημοκρατικό Ιράν ενδέχεται να επιλέξει την πυρηνική ενέργεια, αλλά φαίνεται απίθανο ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα συνεχίσει το πρόγραμμα μυστικών όπλων. Και η Δύση, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, θα έχει πολύ λιγότερα να φοβάται από ένα ελεύθερο Ιράν, ό, τι όπλα κι αν μπορούσε να κατέχει, από όσο φοβάται το ισχύον καθεστώς.
Λαμβάνοντας υπόψη τις δυνατότητες για μια επιτυχημένη δημοκρατική επανάσταση στο Ιράν - και τη δυνατότητα για μια δημοκρατική κυβέρνηση να σταματήσει τον πόλεμο του Ιράν εναντίον μας - το ερώτημα είναι το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους μπορούν να υποστηρίξουν καλύτερα το Πράσινο Κίνημα.

Παρά το γεγονός ότι μια ιρανική επανάσταση μπορεί να φαίνεται απίθανη στον περιστασιακό παρατηρητή, ο λαός του Ιράν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει την επανάσταση στο DNA του, αφού πραγματοποίησε τρεις επαναστάσεις εντός του εικοστού αιώνα. Πολλοί σκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε δυτική ενίσχυση του Πράσινου Κινήματος θα το απονομιμοποιήσει σε μια τόσο εθνικιστική χώρα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων του 2009 και του 2010, οι διαδηλωτές κυμάτιζαν πινακίδες και πανό λέγοντας «Ομπάμα, πού είσαι;» Επιπλέον, σε μια προσεκτικά ανυπόγραφη επιστολή προς τον Λευκό Οίκο στα τέλη του 2009, οι ηγέτες του Πράσινου Κινήματος ανταποκρίθηκαν [2] σε ένα ερώτημα της αμερικανικής κυβέρνησης λέγοντας ότι «εναπόκειται στις χώρες του ελεύθερου κόσμου να αλλάξουν το σκεπτικό τους. Θα ... αφήσουν κάθε απόφαση για το μέλλον όταν θα είναι πολύ αργά ή θα ανταμείψουν τους γενναίους ανθρώπους του Ιράν και ταυτόχρονα να προωθήσουν τα δυτικά συμφέροντα και την παγκόσμια ειρήνη;».

Ακόμα κι έτσι, η Δύση σνόμπαρε την εξέγερση, επιμένοντας ότι η ιρανική αντιπολίτευση δεν θέλει βοήθεια από το εξωτερικό. Απ' όσο γνωρίζω, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι έχει γίνει μια προσπάθεια έκτοτε για να μιλήσουμε άμεσα με το Πράσινο Κίνημα στο εσωτερικό της χώρας. (Ο Μουσαβί έχει πει πολλές φορές ότι το Πράσινη Κίνημα δεν έχει εκπροσώπους ή αντιπροσώπους έξω από το Ιράν). Ανίκανη ή απρόθυμη να συνεργαστεί με την αντιπολίτευση, η Δύση έχει αφιερώσει την ενέργειά της στο πυρηνικό ζήτημα και μόνο, ακολουθώντας μια πολιτική που θα παράξει πόλεμο ή διπλωματική και στρατηγική αποτυχία.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει έρθει η ώρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες δυτικές χώρες να υποστηρίξουν ενεργά τους δημοκρατικούς αντιφρονούντες του Ιράν. Οι ίδιες μέθοδοι που έκαναν το σοβιετικό καθεστώς να καταρρεύσει πρέπει να εφαρμοστούν: έκκληση για το τέλος του καθεστώτος, αναμετάδοση αμερόληπτων ειδήσεων προς τον ιρανικό λαό σχετικά με το Ιράν, απαίτηση της απελευθέρωσης των πολιτικών κρατουμένων (ονομάζοντάς τους όποτε είναι δυνατόν), βοήθεια σε τέτοιους φυλακισμένους να επικοινωνούν μεταξύ τους, σύμπραξη με διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη δημιουργία ενός απεργιακού ταμείου για τους εργαζόμενους του Ιράν και, ίσως, να βρεθούν τρόποι για την παροχή άλλου είδους οικονομικής και τεχνολογικής υποστήριξης. Εν τω μεταξύ, η Δύση πρέπει να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις για τα πυρηνικά και να επιμείνει με το καθεστώς κυρώσεων, κάτι το οποίο δείχνει στον ιρανικό λαό αντίσταση στους καταπιεστικούς ηγέτες του.

Οι δημοκρατικοί επαναστάτες του Ιράν πρέπει οι ίδιοι να αποφασίσουν τι είδους δυτική βοήθεια χρειάζονται περισσότερο και πώς να την χρησιμοποιήσουν. Αλλά θα ενθαρρυνθούν σε μεγάλο βαθμό αν δουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους σύμμαχούς τους να τους υποστηρίζουν. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να πιστεύουμε ότι αυτή η στρατηγική μπορεί να επιτύχει. Στο κάτω – κάτω, ο λαός του Ιράν έχει ήδη αποδείξει τη βούλησή του να αντιμετωπίσει το καθεστώς και η συμπεριφορά του καθεστώτος δείχνει ότι φοβάται τον λαό. Ο χαμένος κρίκος είναι μια δυτική απόφαση να αγκαλιάσει και να στηρίξει την δημοκρατική επανάσταση στο Ιράν - τη χώρα που, τελικά, ξεκίνησε την πρόκληση στους τυράννους της περιοχής πριν από τρία καλοκαίρια.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/137803/michael-ledeen/tehran-take...