Απρόσκλητοι στην αντιπολίτευση

Επιπλέον, η αντιπολίτευση της οποίας ηγούνται οι τρεις άνδρες βρίσκεται σε κατάσταση αταξίας. Ο Μουσαβί και ο Καρουμπί δεν μπορούν να διαμορφώσουν πολιτικό λόγο όντες σε κατ' οίκον περιορισμό. Ο μέσος Ιρανός αντικαθεστωτικός ίσως δεν θα μπορούσε να δει καν την τρόικα του Πράσινου Κινήματος ως αποτελεσματική ή ως εκπρόσωπο των συμφερόντων του. Και πολλοί διαφωνούντες απλά δεν πιστεύουν πλέον στην Ισλαμική Δημοκρατία, είτε κυβερνάται από τον Χαμενεΐ, τον Μουσαβί είτε τον Χαταμί. Θέλουν έναν επίσημο διαχωρισμό της θρησκείας από το κράτος και ένα πιο διαφανές και υπεύθυνο πολιτικό σύστημα. Επιπλέον, φαίνεται να δυσανασχετούν με την υποστήριξη του καθεστώτος προς εντολοδόχες ένοπλες ομάδες όπως η Χεζμπολάχ και η Χαμάς. Όπως επισημαίνει ο Ledeen, συνθήματα σε ένα συλλαλητήριο στο Ιράν περιελάμβαναν και το «Μην μας μιλάτε για τους Παλαιστίνιους, μιλήστε μας για μας». Στο πλαίσιο αυτό, ο μέσος Ιρανός μπορεί να φαίνεται ένας χρήσιμος σύμμαχος στον αγώνα κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Επίσης, ο ιρανικός εθνικισμός παραμένει ισχυρός. Οι περισσότεροι Ιρανοί ντρέπονται που η χώρα τους βρίσκεται σε καθεστώς διεθνούς παρία, αλλά υποστηρίζουν το δικαίωμα του Ιράν να εμπλουτίζει ουράνιο, αν και όχι απαραίτητα για να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα. Μπορούν να κατηγορούν το καθεστώς για δυσκολίες όπως η υψηλή ανεργία και ο πληθωρισμός, αλλά είναι εξίσου πιθανό να εστιάσουν την οργή τους στην Ουάσιγκτον. Η Τεχεράνη έχει εμφανίσει τις δυτικές κυρώσεις ως έναν πόλεμο εναντίον του ιρανικού λαού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν σοφό να εξετάσουν το ενδεχόμενο αναθεώρησης των κυρώσεων που βλάπτουν τον ιρανικό λαό, όχι το καθεστώς - για παράδειγμα, την απαγόρευση πώλησης ανταλλακτικών για τον γηρασμένο και όλο και πιο επικίνδυνο στόλο της πολιτικής αεροπορίας του Ιράν.

Τέλος, ο Ledeen ισχυρίζεται ότι η ιρανική αντιπολίτευση σαμποτάρει τις στρατιωτικές και πυρηνικές υποδομές του Ιράν. Δεν προσφέρει καμία απόδειξη για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό αυτό, αλλά είναι λογικό να υποθέσουμε ότι κάποιοι ιρανοί διαφωνούντες έχουν βίαιη δράση εναντίον του καθεστώτος. Ωστόσο, δεν είναι μέλη του Πράσινου Κινήματος και υποστηρικτές της δημοκρατίας,, επειδή αυτές οι ομάδες δεν υποστηρίζουν τη βία. Πιο πιθανό είναι να προέρχονται από ένοπλες ομάδες όπως η περιθωριακή Μουτζαχεντίν-ε-Καλκ, η οποία έχει πολύ μικρή λαϊκή υποστήριξη στο εσωτερικό του Ιράν. Πολλοί Ιρανοί μπορεί να θέλουν να πέσει το καθεστώς, αλλά δεν θα ακολουθήσουν εκείνους που σκοτώνουν τους συμπατριώτες τους Ιρανούς επιστήμονες για να το πετύχουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πρέπει να έχουν απολύτως καμία σχέση με τέτοιες πράξεις ή με όποιον τις διαπράττει.

Αντ' αυτού, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να τονίζουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν και σε όλη τη Μέση Ανατολή. Μέχρι στιγμής, οι Ηνωμένες Πολιτείες φάνηκαν διστακτικές στο να το κάνουν επιθετικά, μάλλον επειδή η κυβέρνηση Ομπάμα φοβάται μην εμπλακεί στο παιχνίδι της ιρανικής ηγεσίας που ισχυρίζεται ότι ο πραγματικός στόχος των ΗΠΑ, με την πίεση των κυρώσεων και την απειλή στρατιωτικής δράσης, είναι η ανατροπή του καθεστώτος. Αυτή η διστακτικότητα θα πρέπει να τελειώσει. Τονίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποδείξουν στον ιρανικό λαό ότι νοιάζονται για το μέλλον του. Απειλές στρατιωτικής δράσης και πολέμου με το Ιράν θα πείσουν μόνο την ιρανική αντιπολίτευση ότι η Αμερική είναι μια εχθρική δύναμη που υποστηρίζει την αλλαγή του καθεστώτος μόνο για τους δικούς της σκοπούς.

Ο Ledeen έχει δίκιο ότι η ιρανική ηγεσία, η οποία είναι ανίκανη για μεταρρυθμίσεις υπό τον Χαμενεΐ, τελικά θα πρέπει να αντικατασταθεί. Αλλά αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη θέληση και τις ενέργειες των Ιρανών, οι οποίοι έχουν αγωνιστεί για τη δημοκρατία μέσα στον περασμένο αιώνα. Η αμερικανική υλική βοήθεια στην αντιπολίτευση δεν θα είναι αρκετή, ίσως ούτε καν επιθυμητή σε αυτό το σημείο. Η ηθική υποστήριξη των ΗΠΑ στους Ιρανούς είναι πιο σημαντική από τα δολάρια και τα όπλα. Αν οι Ιρανοί βγουν έξω στους δρόμους και πάλι, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να εκφράσουν πλήρη υποστήριξη στον αγώνα τους, όπως έχει γίνει σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν θα μπορούσε να είναι ο τελικός στόχος, αλλά ακριβώς όπως συνέβη στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Συρία, η παρόρμηση και το κίνητρο για κάτι τέτοιο πρέπει να προέρχονται από το εσωτερικό.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/138046/james-dobbins-and-alireza-...

Συνδέσεις:
[1] http://www.foreignaffairs.gr/articles/68910/michael-ledeen/i-ptosi-tis-t...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/#!/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr