Η εκδίκηση των Κούρδων

Το κλίμα στο Ερμπίλ, τη Σουλεϊμανίγια και το Ντόχουκ, τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις του ιρακινού Κουρδιστάν, είναι απροσδόκητα εύθυμο αυτή την περίοδο, και ο λόγος είναι βάσιμος. Οι Κούρδοι του Ιράκ, που κατοικούν την διοικούμενη από την περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν ημιαυτόνομη περιοχή, γιορτάζουν για πολλά. Απολαμβάνουν σχετική ηρεμία και σταθερότητα σε σύγκριση με την υπόλοιπη χώρα, καμαρώνουν για τη συγκριτικά ανοιχτή κοινωνία τους και πέρυσι κέρδισαν μια τεράστια ψήφο εμπιστοσύνης στην εκκολαπτόμενη οικονομία τους, από τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες του κόσμου, όπως οι ExxonMobil, Chevron, Total και Gazprom. Όλες τους υπέγραψαν συμβόλαια για πετρελαϊκές έρευνες με την κουρδική κυβέρνηση. Δεν είναι μόνο η χωρίς προηγούμενο έκρηξη στον κατασκευαστικό τομέα που εκτυλίσσεται στο ιρακινό Κουρδιστάν, αλλά και ο ίδιος ο λαός που αρχίζει να πιστεύει σε μια άλλοτε αδιανόητη ιδέα: ότι η μέρα που η πατρίδα τους θα αποσχιστεί από το Ιράκ δεν είναι μακριά.

Καθώς οι Κούρδοι τραβούν μπροστά, απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την κυβέρνηση του Ιρακινού πρωθυπουργού Νουρί αλ-Μαλίκι. Οι προσωπικές σχέσεις του Μαλίκι με τον περιφερειακό πρωθυπουργό των Κούρδων, τον Μασούντ Μπαρζανί, βρίσκονται στο χειρότερο επίπεδο, με αποτέλεσμα να μη προχωρεί η επίλυση σημαντικών μεταξύ τους διαφορών, όπως είναι η ενέργεια, το εδαφικό και οι φυσικοί πόροι. Τον περασμένο Ιούνιο, ο Μπαρζανί και άλλοι αντίπαλοι του Μαλίκι, επιχείρησαν να τον απομακρύνουν από την πρωθυπουργία με την υποβολή πρότασης δυσπιστίας. Αν και δεν το κατάφεραν, η φιλοδοξία τους παραμένει ζωντανή.

Οι Κούρδοι είναι θύματα της ιστορίας, της γεωγραφίας και, σε περιπτώσεις υπερεκτίμησης των δυνάμεών τους, είναι θύματα των ίδιων των φιλοδοξιών τους. Επί έναν σχεδόν αιώνα, αγωνίστηκαν να ελευθερωθούν από τον έλεγχο της κεντρικής εξουσίας και να υπερβούν τους περιορισμούς που θέτει η ηπειρωτική γεωγραφική τους θέση. Σήμερα, οι ταχύτατες αλλαγές που συμβαίνουν στην περιοχή τους, τους φέρνουν σε επαφή με νέους συμμάχους και νέες ευκαιρίες. Ωστόσο, πολλοί λόγοι συνηγορούν σε μια ακόμη χρονική μετάθεση του αιτήματος των Κούρδων για δημιουργία κρατικής οντότητας. Το περισσότερο που μπορούν να πετύχουν είναι ν’ ανταλλάξουν τον σφιχτό εναγκαλισμό της Βαγδάτης με μια πιο διαχειρίσιμη εξάρτηση από την Τουρκία.

ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ

Τα βάσανα των Κούρδων άρχισαν πριν από έναν αιώνα. Όταν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαλυόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι Κούρδοι, που αποτελούσαν μια μείζονα εθνοτική ομάδα μέσα στο πλαίσιο της αυτοκρατορίας, διαμοιράστηκαν ανάμεσα στην Τουρκία, το Ιράν, τη Συρία (τότε υπό γαλλική διοίκηση) και το Ιράκ (υπό αγγλική διοίκηση). Αυτό το κατάλοιπο αυτοκρατορίας, που αποτέλεσε το κράτος της Τουρκίας, αποφάσισε να μην επιτρέψει την ύπαρξη ενός αυτόνομου, πόσο μάλλον ανεξάρτητου, Κουρδιστάν στο ανατολικό πλευρό του, κι έτσι η Τουρκία εργάστηκε επίπονα για να διατηρήσει υπό τον άμεσο έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της κουρδικής κοιτίδας.

Οι διαμάχες των μεγάλων δυνάμεων το 1920 προσέφεραν στους Κούρδους μια βραχύβια ελπίδα, όταν οι συμμαχικές δυνάμεις σφράγισαν τη μοίρα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Στις διατάξεις της γινόταν λόγος για τη δυνατότητα πλήρους ανεξαρτητοποίησης των Κούρδων ύστερα από μια περίοδο αυτονομίας. Ωστόσο, η συνθήκη αυτή ποτέ δεν επικυρώθηκε και τρία χρόνια αργότερα αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Λοζάνης, όπου δεν γινόταν καμία αναφορά στους Κούρδους. Η νέα τουρκική δημοκρατία υποχρεώθηκε το 1926 να εκχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος από τα εδάφη που σήμερα χαρακτηρίζονται ως βόρειο Ιράκ, στο νέο, υπό βρετανική εντολή, ιρακινό κράτος. Μέχρι σήμερα, οι Κούρδοι αισθάνονται βαθύτατα προδομένοι από τις νικήτριες δυνάμεις, οι οποίες τους εγκατέλειψαν μέσα στη δίνη των μεταπολεμικών καυγάδων τους.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το αίτημα για δημιουργία κουρδικού κράτους κατεστάλη, πολλές φορές βίαια. Όταν η κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ εμφανιζόταν αδύναμη εξαιτίας εσωτερικών ταραχών, όπως -για παράδειγμα- το 1958 με την ανατροπή της μοναρχίας, το 1968 με το πραξικόπημα του κόμματος Μπάαθ ή το 1980-88 με τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, οι Κούρδοι έπαιρναν το προβάδισμα. Και κάθε φορά που έφθαναν σε κάποια συμφωνία με τη Βαγδάτη, πολύ γρήγορα επέστρεφαν κακήν κακώς στην προηγούμενη κατάσταση, ύστερα από αντεπαναστατικές επιθέσεις, που άφηναν πίσω τους χιλιάδες νεκρούς και κατεστραμμένα χωριά. Τα χειρότερα συνέβησαν κατά τη θλιβερή εποχή του πολέμου Ιράν-Ιράκ, όταν το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν χρησιμοποίησε δηλητηριώδη αέρια κατά Κούρδων μαχητών και πολιτών και εξαπέλυσε σε βάρος τους εκστρατεία γενοκτονίας, γνωστή ως Ανφάλ, στη διάρκεια της οποίας δολοφονήθηκαν συστηματικά δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι.

Μια ανάπαυλα για τους Κούρδους ήρθε το 1991, όταν μετά τη λήξη του πολέμου του Κόλπου, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους ενθάρρυνε τους Κούρδους και τους Σιίτες να πάρουν τα όπλα κατά του Σαντάμ, αλλά ποτέ δεν διέθεσε αμερικανική στρατιωτική δύναμη για την υποστήριξη του αγώνα τους. Όταν ο Σαντάμ κατέστειλε με θηριωδία την εξέγερσή τους, οι σύμμαχοι στον πόλεμο του Κόλπου επέβαλαν ζώνη απαγόρευσης πτήσεων και εγκαθίδρυσαν ένα ασφαλές καταφύγιο στο βόρειο Ιράκ, παρέχοντας για πρώτη φορά στους Κούρδους διεθνή προστασία.