Η Πιονγιάνγκ επιμένει | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η Πιονγιάνγκ επιμένει

Γιατί η Ουάσιγκτον πρέπει να μάθει να συνεργάζεται με την Βόρεια Κορέα

Περίπου στις 22:30 στις 3 Απριλίου, ο Lee Hyeok-Cheol, ένας ψαράς που είχε αυτομολήσει από την Βόρεια Κορέα πριν από έξι χρόνια, έκλεψε ένα σκάφος που ήταν αγκυροβολημένο στο ελεγχόμενο νησί Yeonpyeong της Νότιας Κορέας και επέστρεψε στην χώρα που είχε εγκαταλείψει. Οι περίπολοι της Νότιας Κορέας δεν εντόπισαν το σκάφος του για 15 λεπτά και, από την στιγμή που θα μπορούσαν να οργανώσουν μια επιχείρηση, ο Λη είχε ήδη περάσει στα χωρικά ύδατα της Βόρειας Κορέας. Ο ιδιοκτήτης τού σκάφους κατάφερε να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Λη, εκλιπαρώντας τον να έρθει πίσω στον Νότο, αλλά ο Λη δεν θα το έκανε: «Κάθαρμα», του απάντησε. «Θα έπρεπε να ήσουν καλύτερος μαζί μου όταν ήμουν εκεί!».

Ο Λή έκανε το τολμηρό νυχτερινό ταξίδι του σε μια περίοδο αυξημένων εντάσεων στην κορεατική χερσόνησο. Στα τέλη Μαρτίου, η Βόρεια Κορέα ξεκίνησε ένα σχεδόν καθημερινό μπαράζ απειλών εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και έκοψε την απευθείας στρατιωτική γραμμή επικοινωνίας με τη Νότια Κορέα. Σε μια επίδειξη υποστήριξης προς την Σεούλ, η Ουάσινγκτον έστειλε ένα ζευγάρι βομβαρδιστικών Β-2 τεχνολογίας στελθ, ικανών να εξοπλιστούν με πυρηνικά όπλα, για να κάνουν μια άσκηση βομβαρδισμού στα ανοικτά ύδατα της δυτικής ακτής της Νότιας Κορέας. Και οι αξιωματούχοι της Νότιας Κορέας ανταποκρίθηκαν με την υπόσχεση να βομβαρδίσουν το κέντρο της Πιονγκγιάνγκ, συμπεριλαμβανομένων των αγαλμάτων του Kim Il Sung και του Kim Jong Il, αν η Βόρεια Κορέα επιτίθετο. Οι νέοι αρχηγοί του κράτους της Κορέας – ο Kim Jong Un στην Βόρεια και η Park Geun-hye στην Νότια – έκαναν μια ιδιαίτερα κακή αρχή.

Εκείνο το βράδυ της 3ης Απριλίου, οι πράκτορες της Βόρειας Κορέας που περιπολούσαν στα σύνορα κατελήφθησαν εξαπίνης από την ξαφνική επιστροφή του Λη στην πατρίδα του: θα μπορούσαν να εκλάβουν εύκολα την επιστροφή του ως μια μυστική επιχείρηση τής Νότιας Κορέας και να του επιτεθούν. Εάν το είχαν πράξει, οι διοικητές του Ναυτικού τής Νότιας Κορέας - που ήταν υπό τις διαταγές της Παρκ να «απαντήσουν δυναμικά (στην πρόκληση) στο αρχικό στάδιο, χωρίς να έχουν καθόλου πολιτικές επιφυλάξεις» - θα μπορούσαν να εκλάβουν τα πυρά ως πράξη επιθετικότητας και να ξεκινήσουν μια επίθεση στην ακτή της Βόρειας Κορέας. Και έτσι ο 60ετής ημι-ψυχρός πόλεμος της Κορέας θα μπορούσε να αναζωπυρωθεί γρήγορα και πάλι – όπως επίσης και ένας πυρηνικός πόλεμος.

Το επεισόδιο αυτό δείχνει πόσο επικίνδυνη έχει γίνει η αντιπαράθεση με την Βόρεια Κορέα. Με τις δύο πλευρές σε υψηλή επιφυλακή, μια πλήρους κλίμακας σύγκρουση, την οποία καμία πλευρά δεν θέλει πραγματικά, θα μπορούσε να προκύψει από ένα λάθος. Τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Πέρα από τις μαζικές απώλειες ανθρώπων και την πιθανότητα πυρηνικών επιθέσεων, ο πόλεμος θα αποσταθεροποιήσει την περιοχή, πιθανόν αναγκάζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα και άλλες χώρες να παρέμβουν, χωρίς σαφή αποτελέσματα, εκτός από την σημαντική καταστροφή σε μια από τις πιο δυναμικές οικονομικά περιφέρειες στον κόσμο. Πέρα από την κακή επικοινωνία, ο κίνδυνος πολέμου αυξάνεται από μια σοβαρή έλλειψη κατανόησης και από τις δύο πλευρές. Λαμβάνοντας υπόψη τις προκλήσεις, το να γνωρίζουν οι αρμόδιοι το πώς και το γιατί η Πιονγκγιάνγκ κάνει ό, τι κάνει, είναι πιο σημαντικό από ποτέ. Ωστόσο, 18 μήνες μετά την εγκαθίδρυση του Kim Jong Un στη θέση του ανώτατου ηγέτη, οι αντίπαλοι της Βόρειας Κορέας εξακολουθούν να αγωνίζονται να καταλάβουν τι είναι αυτό που κάνει τον ίδιο και το καθεστώς του τόσο προκλητικούς. Η Victoria Nuland, η εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, τόνισε εκ παραδρομής το πρόβλημα στις 5 Απριλίου του 2013, όταν απάντησε σε ερώτηση σχετικά με το γιατί οι ηγέτες της Βόρειας Κορέας συμπεριφέρονται προκλητικά λέγοντας, «δεν μπορώ να καταλάβω πώς σκέφτονται».

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΣΑΝ ΚΟΡΕΑΤΗΣ

Η Νιούλαντ δεν είναι μόνη: ελάχιστοι ξένοι έχουν κάποια εικόνα της νοοτροπίας τής Βόρειας Κορέας. Στην μικρή λίστα των επιστημόνων που το καταφέρνουν είναι ο Αντρέι Λανκόφ, του οποίου το νέο βιβλίο «Η αληθινή Βόρεια Κορέα» θα πρέπει να είναι υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όποιον προσπαθεί να κατανοήσει την ιστορία της Βόρειας Κορέας, την πολιτική της και την κοινωνία της. Ως ένας εκπαιδευμένος την σοβιετική εποχή ιστορικός, ο οποίος σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Kim Il Sung στην Πιονγκγιάνγκ στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και είναι σήμερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Kookmin, στην Σεούλ, ο Λανκόφ διαθέτει μια μοναδική προοπτική για το θέμα του. Συνδυάζοντας ένα σαρωτικό ιστορικό όραμα με πλούσιες λεπτομέρειες από την σύγχρονη ζωή, το νέο του βιβλίο απεικονίζει την Βόρεια Κορέα ως ένα αποτυχημένο σταλινικό κράτος, που επέζησε ως εκ θαύματος στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου και έχει καταφέρει να διατηρήσει το πολιτικό σύστημα και την ιδεολογία του απέναντι σε έντονες κοινωνικοοικονομικές μεταβολές. Το πορτρέτο του για την χώρα αντιπροσωπεύει μια σημαντική συμβολή στον θλιβερά υπανάπτυκτο τομέα των μελετών για την Βόρεια Κορέα και, όπως και το βιβλίο της Barbara Demick το 2009 «Τίποτα να ζηλέψει κανείς», προσφέρει ένα σπάνιο και διδακτικό παράθυρο για την ζωή εκεί.

Το «Η πραγματική Βόρεια Κορέα» είναι πολύ καλό στο να εξηγήσει την προέλευση και την εξέλιξη του καθεστώτος, αρχίζοντας με τις ημέρες τού αντάρτικου του Kim Il Sung ο οποίος συμμετείχε στον πόλεμο του Μάο Τσε Τουνγκ κατά της Ιαπωνίας και στην συνέχεια του Κόκκινου Στρατού τού Ιωσήφ Στάλιν. Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου του προσωπικού υποβάθρου του Λανκόφ ότι ο συγγραφέας βλέπει την Βόρεια Κορέα μέσω ενός σοβιετικού πρίσματος, μια προοπτική που αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη για την κατανόηση της αρχικής εξέλιξης της κυβέρνησής της. Έχοντας «χτενίσει» τα μηνύματα που αποστέλλονταν από την σοβιετική πρεσβεία στην Πιονγκγιάνγκ το 1950, ο Λανκόφ ανασυνθέτει την ιστορία τής συνεδρίασης της πανίσχυρης Κεντρικής Επιτροπής στην Πιονγκγιάνγκ το 1956, στην οποία ο Kim Il Sung αντιμετώπισε τις προκλήσεις για την ηγεσία του από τις φιλο - Κινέζικες και φιλο - σοβιετικές φατρίες. Αυτό το κρίσιμο γεγονός είναι το κεντρικό θέμα τής άποψης του Λανκόφ ότι ο Kim «αποσταλινοποίησε τον Στάλιν»: ενώ ο Νικίτα Χρουστσόφ μετρίαζε τον σοβιετικό κομμουνισμό το 1950, ο Kim διπλασίαζε το σταλινικό του σχέδιο κάνοντας τον οικονομικό σχεδιασμό συγκεντρωτικό, όπως και την πολιτική του δύναμη.

Αλλά η με σοβιετικά πρότυπα κριτική του Λανκόφ για την Βόρεια Κορέα γίνεται λιγότερο χρήσιμη καθώς η ιστορία συνεχίζεται. Η επιρροή τής Μόσχας εξασθένισε με την πάροδο του χρόνου, και ο ανατολικοασιατικός, παρά ευρασιατικός, χαρακτήρας του κομμουνισμού τής Κορέας έγινε ολοένα και πιο εμφανής. Ο Λανκόφ το αναγνωρίζει αυτό όταν γράφει ότι «Ο κομμουνισμός στην Ανατολική Ασία θεωρήθηκε ευρέως ως μια συντόμευση για την εθνική αναγέννηση και τον εκσυγχρονισμό, ένας τρόπος όχι μόνο για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων αλλά και να ξεπεραστούν τα τελευταία στάδια της καθυστέρησης και της αποικιακής εξάρτησης». Οι στόχοι τής αντίθεσης στον δυτικό ιμπεριαλισμό και στην επανένωση της επικράτειας της κορεατικής χερσονήσου έχουν διαμορφώσει την στρατηγική της Πιονγκγιάνγκ με έναν τρόπο που είναι λιγότερο σχετικός με την ιστορία τής Ρωσίας και των περισσότερων χωρών της ανατολικής Ευρώπης αλλά, όμως, είναι ευθέως παράλληλοι προς την αποστολή τού Μάο στην ηπειρωτική Κίνα και του Χο Τσι Μινχ στο Βόρειο Βιετνάμ. Πράγματι, το θράσος του Kim Jong Un στην ανταλλαγή στρατιωτικών απειλών με τις Ηνωμένες Πολιτείες την περασμένη άνοιξη λάμπρυνε τα διαπιστευτήριά του ως άξιος διάδοχος αυτής της παράδοσης. Το να παραμελήσει να τονίσει το πώς ο αντι-ιμπεριαλιστικός εθνικισμός της οικογένειας Κιμ εξακολουθεί να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην αξίωση του καθεστώτος για πολιτική νομιμοποίηση αποτελεί σοβαρό ελάττωμα στην ανάλυση του Λανκόφ.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΦΥΛΑΓΜΕΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Το σοβιετικό πρίσμα του Λανκόφ φαίνεται να τον έχει πείσει επίσης ότι το καθεστώς της Βόρειας Κορέας δεν μπορεί να ακολουθήσει το μοντέλο τής Κίνας και του Βιετνάμ, δηλαδή να διατηρήσει το πολιτικό της σύστημα και να μετατρέψει την οικονομία της. Σε αντίθεση με την Κίνα και το Βιετνάμ στη δεκαετία του 1970 και του 1980, υποστηρίζει ο Λανκόφ, η σημερινή ηγεσία της Βόρειας Κορέας δεν τολμά να ανοίξει την οικονομία της χώρας και να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τη Δύση, γιατί αν ακολουθούσε αυτή την επιλογή θα εξέθετε το «τεράστιο χάσμα» ανάμεσα στη φτώχεια τής Βόρειας Κορέας και την ευημερία τής Νότιας Κορέας, με αποτέλεσμα ο λαός της Βόρειας Κορέας να εγκαταλείψει το καθεστώς και να οδεύσει μαζικά προς το νότο. Ωστόσο, χωρίς οικονομική μεταρρύθμιση, η Βόρεια Κορέα θα ξεμείνει τελικά από πόρους. Ως εκ τούτου, υποστηρίζει ο Λανκόφ, η Βόρεια Κορέα, όπως και η Σοβιετική Ένωση, κάποια μέρα ξαφνικά θα πάψει να υφίσταται.

Στο μεταξύ, η Πιονγκγιάνγκ συνεχίζει να διαχωρίζει τον εαυτό της από τον κόσμο και να εκβιάζει πλουσιότερες χώρες ώστε να της δίνουν βοήθεια που χρειάζεται το κράτος για να επιβιώνει. Η συμπεριφορά του Κιμ την περασμένη άνοιξη φαίνεται να ταιριάζει με το σχέδιο που περιγράφεται από τον Λανκόφ: «Πρώτα δημιουργεί μια κρίση, στη συνέχεια κλιμακώνει την ένταση, και, τέλος, αποσπά ανταλλάγματα και συμφωνίες για να αποκαταστήσει το status quo». Αυτή η στρατηγική μπορεί να λειτουργήσει στο άμεσο μέλλον αλλά είναι τελικά μη βιώσιμη, υποστηρίζει, προβλέποντας ότι το καθεστώς θα καταρρεύσει ως το 2030 - και ακόμα νωρίτερα αν ο Kim είναι τόσο ανόητος ώστε να δοκιμάσει την τύχη του σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Το πρόβλημα με την εξήγηση του Λανκόφ για το γιατί η Βόρεια Κορέα δεν μπορεί να επιδιώξει την οικονομική ανάπτυξη, είναι ότι έρχεται σε αντίθεση με τη δική του μαρτυρία σχετικά με το πόσες πληροφορίες έχουν διαρρεύσει από τα διάτρητα κινεζικά σύνορα. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε σχεδόν πριν από 20 χρόνια, όταν μεγάλος αριθμός Βορειοκορεατών διέφυγε στην Κίνα, αρχικά για να ξεφύγουν από την πείνα και αργότερα για να βρουν δουλειά. Ο λιμός τής δεκαετίας του 1990 κατέστρεψε την κεντρικά σχεδιασμένη, ιδιαίτερα πειθαρχημένη Βόρεια Κορέα που δημιουργήθηκε από τον Kim Il Sung, γεννώντας την «πραγματική» Βόρεια Κορέα που ο Λανκόφ επιδέξια περιγράφει, μια κοινωνία που πατά με το ένα πόδι στους κανόνες της αγοράς, ιδιαίτερα κινητική, στην οποία περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι κατέχουν το δικό τους κινητό τηλέφωνο και όπου «ο βασικός καπιταλισμός» ακμάζει παρά τις επεισοδιακές προσπάθειες του κράτους να αποκαταστήσει το παλαιό οικονομικό σύστημα. Τομείς όπως οι μεταφορές έχουν ιδιωτικοποιηθεί, εξηγεί ο Λανκόφ, περιγράφοντας έναν Βορειοκορεάτη αποστάτη με τον οποίο συναντήθηκε στη Σεούλ και ο οποίος λειτουργεί μια μικρή εταιρεία με φορτηγά στον Βορρά. Ο Λανκόφ αναφέρει επίσης εμπειρικές μελέτες σχετικά με την άνοδο των λαϊκών αγορών, τον πολλαπλασιασμό των ιδιωτικών καταστημάτων λιανικής πώλησης και των εστιατορίων, καθώς και την αύξηση της ελευθερίας τού πληθυσμού να μετακινείται. Η κινητικότητα αυτή περιλαμβάνει την δωροδοκία προκειμένου να βρει κανείς τον δρόμο του προς την Κίνα ως και την διασύνδεσή του με τα δίκτυα που συνδέουν τους πάνω από 20.000 Βορειοκορεάτες που έχουν επανεγκατασταθεί στο Νότο. Αυτή η ήσυχη, αλλά σταθερή ροή προσώπων, αγαθών και εμβασμάτων, σημαίνει ότι οι περισσότεροι Βορειοκορεάτες γνωρίζουν λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την ευημερία της Νότιας Κορέας και την ταχεία ανάπτυξη της Κίνας. Πράγματι, πολλοί από αυτούς παρακολουθούν νοτιοκορεατικά τηλεοπτικά προγράμματα αποθηκευμένα σε USB drives και λαθραία DVD από την Κίνα.

Με άλλα λόγια, το μυστικό έχει αποκαλυφθεί. Οι Βορειοκορεάτες γνωρίζουν ήδη ότι είναι πολύ πίσω από τους γείτονές τους. Επιπλέον, έχουν ακούσει για το πόσο άσχημα τα πάνε οι Βορειοκορεάτες αποστάτες στον υπερανταγωνιστικό νότο, όπου οι επανεγκατεστημένοι βόρειοι αγωνίζονται για να διατηρήσουν χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας και διαμαρτύρονται για την κοινωνική τους απομόνωση. Το αγανακτισμένο σχόλιο τού αποχωρούντα Λη, του ψαρά ο οποίος επέστρεψε στη Βόρεια Κορέα, απηχεί τα συναισθήματα πολλών, αν όχι των περισσότερων, από όσους Βορειοκορεάτες προσπαθούν τώρα να επιβιώσουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας του Νότου. Ο Λανκόφ αναγνωρίζει τα δεινά των αποστατών, αλλά δεν συνδέει τα στοιχεία για να αναγνωρίσει ότι η ενσωμάτωση στην Νότια Κορέα δεν είναι μια ιδιαίτερα ελκυστική επιλογή για τους Βορειοκορεάτες, ακριβώς λόγω του οικονομικού χάσματος που αντιπροσωπεύεται στον 38ο παράλληλο.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΓΥΗΜΕΝΟ

Το άλλο μεγάλο κομμάτι του βορειοκορεατικού παζλ που λείπει από την ανάλυση του Λανκόφ είναι μια εκτίμηση της επισφαλούς γεωπολιτικής κατάστασης της Βόρειας Κορέας και των επιπτώσεών της για τη στρατηγική τού καθεστώτος. Η χώρα έχει υποφέρει από την οξεία αίσθηση μιας διεθνούς ανασφάλειας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όταν η Μόσχα εγκατέλειψε την Πιονγκγιάνγκ, διακόπτοντας απότομα τις εμπορικές σχέσεις και την οικονομική βοήθεια, και το Πεκίνο πρόδωσε την Πιονγκγιάνγκ με το να εξομαλύνει τις σχέσεις του με τη Σεούλ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν στρατεύματα σταθμευμένα στον «ακρογωνιαίο» τους σύμμαχο, τη Νότια Κορέα, και πραγματοποιούν μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις για να υπενθυμίσουν στην Πιονγιάνγκ ότι είναι έτοιμες να ισοπεδώσουν την Βόρεια Κορέα, όπως έκαναν και το 1950, αν ξεσπάσει πόλεμος. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η Πιονγιάνγκ δεν τολμά να «αλλάξει το χαρτί», από το να προβάλλει δύναμη, στην δημιουργία ευημερίας. Αυτή η γεωστρατηγική ανασφάλεια είναι μια καλύτερη εξήγηση για την υποτονική προσέγγιση της Βόρειας Κορέας στην οικονομική μεταρρύθμιση και το άνοιγμά της στον κόσμο από όσο ο κεντρικός ισχυρισμός του Λανκόφ ότι η Πιονγιάνγκ πρέπει να κρατήσει τους πολίτες της στο σκοτάδι σχετικά με την επιτυχία τής Νότιας Κορέας.

Στην πραγματικότητα, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η Βόρεια Κορέα ήδη ακολουθεί το κινεζικό μοντέλο μεταρρύθμισης - έστω και με έναν τρόπο που μπορεί να εκτιμηθεί μόνο αν κάποιος αξιοποιεί μια απόμακρη εικόνα τού ανοίγματος της Κίνας. Το Πεκίνο απέκτησε πυρηνικά όπλα το 1960 και διαπραγματεύθηκε μια ύφεση των σχέσεων με την Ουάσιγκτον στις αρχές τού 1970, σε μια εποχή που η Πολιτιστική Επανάσταση εξακολουθούσε να μαίνεται και η κινεζική ηγεσία φαινόταν ως τρελή σε πολλούς ξένους. Μόνο τότε, μετά από την επίτευξη αυτού του ψήγματος ασφάλειας, το Κομμουνιστικό Κόμμα υπό τον Deng Xiaoping έδωσε προτεραιότητα στην οικονομική ανάπτυξη. Όταν ρωτήθηκαν γιατί η Πιονγκγιάνγκ τόσο πεισματικά αρνείται να ακολουθήσει το επιτυχημένο μοντέλο της Κίνας, Κινέζοι ειδικοί για την Βόρεια Κορέα υπογράμμισαν ότι η Βόρεια Κορέα σήμερα μοιάζει με την Κίνα το 1970: περιμένουν μια εγγύηση ασφάλειας από την Ουάσιγκτον πριν προχωρήσουν σε πραγματικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Ο Kim έχει στείλει το μήνυμα ότι θέλει να προχωρήσει στην επόμενη φάση αυτού που αποκαλεί «οικονομικό οικοδόμημα». Η πιο σημαντική ένδειξη αυτής τής επιθυμίας, η οποία χάθηκε στο θόρυβο των πυρηνικών απειλών, ήρθε την 1η Απριλίου, όταν ο Kim προώθησε τον ρεαλιστή τεχνοκράτη Pak Pong Ju στη θέση του πρωθυπουργού, επιφορτίζοντάς τον με την επίβλεψη της οικονομικής ανάπτυξης. Πριν από μια δεκαετία, ο Pak ηγήθηκε των προσπαθειών «οικονομικής βελτίωσης» της Βόρειας Κορέας, επικεντρωμένων στο να επιτραπούν μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις, μείωση τιμών και μισθών σύμφωνα με την αγορά, και στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, αλλά περιθωριοποιήθηκε το 2006 σε μια σπασμωδική κίνηση αντιμεταρρύθμισης. Επανεμφανίστηκε με την άνοδο του Kim, και τώρα, ως πρωθυπουργός, θα μπορούσε να είναι σε θέση να συνεργαστεί με ρεαλιστές ηγέτες στο Πεκίνο, την Σεούλ, το Τόκιο, ακόμη και την Ουάσιγκτον. Η επιστροφή του Pak στην πρωθυπουργία είναι ένα σαφές σημάδι ότι ο Kim παίρνει στα σοβαρά την οικονομία και έχει μια ρεφορμιστική τάση.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΙΡΗΝΗ

Παρ’ όλες τις πλούσιες γνώσεις του για το παρελθόν και το παρόν τής Βόρειας Κορέας, το βιβλίο «Η Πραγματική Βόρεια Κορέα» υποτιμά αυτές τις δυνάμεις υπέρ της οικονομικής μεταρρύθμισης, υπερεκτιμά την βεβαιότητα της κατάρρευσης καθεστώτος, και τελικά αποτυγχάνει να παρέχει χρήσιμες προτάσεις για την επίλυση της κορεατικής σύγκρουσης. Σύμφωνα με τον Λανκόφ, το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει η Ουάσιγκτον είναι να περιμένει την αναπόφευκτη κατάρρευση του καθεστώτος, ίσως πιέζοντάς το που και που, εκθέτοντας στους Βορειοκορεάτες στον κόσμο πέρα από τα σύνορά τους. Αλλά η χώρα υπάρχει εδώ και πάνω από 60 χρόνια και, όπως ακόμη και ο Λανκόφ παραδέχεται, μπορεί να διαρκέσει άλλη μια δεκαετία ή δύο, αν όχι περισσότερο, παρατείνοντας τον κίνδυνο του πολέμου για το προβλέψιμο μέλλον.

Ένας καλύτερος τρόπος – στην ουσία, ο μόνος πραγματικός τρόπος - εξόδου της Βόρειας Κορέας από το τέλμα είναι να αναλάβει η Ουάσιγκτον ηγετικό ρόλο στην αντιμετώπιση της ανασφάλειας της Πιονγιάνγκ μέσω μιας συνολικής ειρηνευτικής διαδικασίας, όπως μια συνθήκη που θα αντικαθιστά την σημερινή ανακωχή και επιτέλους θα τελειώνει τον κορεατικό πόλεμο. Η αποπυρηνικοποίηση θα πρέπει να είναι ο σταδιακός τελικός στόχος, αλλά να μην είναι η προϋπόθεση για την διαδικασία των διαπραγματεύσεων. Στην διαδρομή, για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και για να δώσει ώθηση στην τελική επίλυση της σύγκρουσης, η Παρκ θα πρέπει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να επαναλάβει την σοβαρή οικονομική συνεργασία με τον Βορρά επεκτείνοντας τα κοινά οικονομικά σχέδια, όπως το βιομηχανικό πάρκο Kaesong και την τουριστική περιοχή «Όρος Kumgang», και να πρωτοπορήσει με νέους τρόπους για να δεσμεύσει τις δύο Κορέες στην ειρήνη, την σταθερότητα και την περαιτέρω συνεργασία.

Φυσικά, αν η Παρκ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ακολουθήσουν αυτό το είδος τής «ειρηνικής ανάπτυξης» στρατηγικής, όπως την αποκαλεί ο μελετητής Wang Dong από το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, οι επικριτές ισχυρίζονται ότι η στρατηγική αυτή θα είναι καθησυχαστική και θα επιβραβεύει την κακή συμπεριφορά, απηχώντας κατηγορίες που βαρύνουν τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, όταν έκανε το ιστορικό ταξίδι του στο Πεκίνο το 1972. Αλλά στην πραγματικότητα, είναι η εξάρτηση τής Ουάσιγκτον στις κυρώσεις και την στρατιωτική ισχύ που επιβραβεύει την κακή συμπεριφορά των σκληροπυρηνικών στην Πιονγκγιάνγκ, οι οποίοι χρησιμοποιούν τέτοιες προκλήσεις για να δικαιολογήσουν τις αντίστοιχες απειλές και τις αμυντικές δαπάνες. Ελλείψει διπλωματικής εμπλοκής και οικονομικής συνεργασίας, οι μετριοπαθείς στην Πιονγκγιάνγκ έχουν μικρή επιρροή στις εσωτερικές πολιτικές συζητήσεις. Ο κύκλος της εχθρότητας είναι αυτοσυντηρούμενος.

Το βιβλίο «Η πραγματική Βόρεια Κορέα» αποδεικνύεται λοιπόν ότι είναι μια διορατική καταγραφή τής ιστορίας και της κοινωνίας τής Βόρειας Κορέας, αλλά και ένας λιγότερο αξιόπιστος οδηγός για την πολιτική τής Βόρειας Κορέας. Αν η Παρκ και ο Ομπάμα επιμείνουν στην αποτυχημένη πολιτική τής «στρατηγικής υπομονής» τού Λευκού Οίκου, περιμένοντας ότι το πρόβλημα απλά θα εξαφανιστεί από μόνο του, όπως ισχυρίζεται ότι θα γίνει ο Λανκόφ, τότε όλες οι πλευρές κινδυνεύουν να ξεκινήσει άλλος ένας πόλεμος της Κορέας από έναν αδίστακτο ψαρά.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139467/john-delury/pyongyang-pers...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr