Οι διοικητικές συνήθειες των εξαιρετικά αποτελεσματικών τρομοκρατών

Οι διαχειριστές των τρομοκρατικών οργανώσεων υποχρεούνται επίσης να δίνουν προτεραιότητα στον γραφειοκρατικό έλεγχο, επειδή δεν έχουν άλλα κανάλια για να πειθαρχήσουν τους ανθρώπους τους. Όταν οι διευθυντές της Wal-Mart θέλουν να ασχοληθούν με έναν απείθαρχο υπάλληλο ή προμηθευτή ο οποίος αθέτησε μια σύμβαση, μπορούν να απευθυνθούν στις επίσημες νομικές διαδικασίες. Οι τρομοκράτες δεν έχουν τέτοια δυνατότητα. Ο David Ervine, ο αποθανών Ιρλανδός Ενωτικός πολιτικός και κάποτε βομβιστής για λογαριασμό του Ulster Volunteer Force (UVF), μου περιέγραψε ξεκάθαρα αυτό το δίλημμα το 2006. «Είχαμε κάποιες ιδιαίτερα αποτρόπαιες και αντιπαραγωγικές δραστηριότητες που πραγματοποιούνταν, τις οποίες η ηγεσία δεν τιμωρούσε επειδή έπρεπε να κρατήσει τις καρδιές και τα μυαλά των μελών μέσα στην οργάνωση», είπε, αναφερόμενος σε μια περίοδο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν ο ίδιος και οι άλλοι ηγέτες έκαναν έναν στρατηγικό υπολογισμό ότι ο Ενωτικός σκοπός εξυπηρετείτο καλύτερα με την εστίαση σε μη βίαιο πολιτικό ανταγωνισμό. Στην (ομολογημένα ιδιοτελή) διήγηση του Ervin, οι ανώτεροι ηγέτες του UVF θα είχαν τερματίσει την βία πολύ νωρίτερα από την τελική κατάπαυση του πυρός το 1994, αλλά δεν μπορούσαν να το κάνουν επειδή οι μαχητές τους θα τους εγκατέλειπαν. Για τους διευθύνοντες τις τρομοκρατικές οργανώσεις, ο μόνος τρόπος να καταπολεμήσουν αυτές τις «αντιπαραγωγικές δραστηριότητες» είναι να κρατούν με σφιχτό χαλινάρι την οργάνωση. Με το να στρατολογούνται μόνο οι πιο ένθερμοι δεν γίνεται δουλειά, γιατί, όπως ο φερόμενος ως επικεφαλής τής παλαιστινιακής οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης έγραψε στα απομνημονεύματά του, οι «φανατικοί εξτρεμιστές είναι είτε ανόητοι είτε προδότες».

Έτσι, κάποιος στη θέση του Ζαουάχρι έχει μεγάλο φόρτο εργασίας: για να προωθήσει μια μεγάλη επίθεση, χρειάζεται να υπάρξει συντονισμός μεταξύ πολλών τρομοκρατών, να παρακολουθεί τι κάνουν οι μαχητές του ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, και να τους παρακινήσει να ακολουθήσουν τις διαταγές του αντίθετα από τα ατίθασα ένστικτά τους. Ευτυχώς για τους υπόλοιπους από εμάς, τα πράγματα που κάνουν οι τρομοκράτες για να επιτύχουν αυτούς τους στόχους σπέρνουν τους σπόρους της δικής τους καταστροφής. Κάνοντας κλήσεις, στέλνοντας e-mails, κρατώντας λογαριασμούς και αναγκάζοντας τα μέλη τους να πραγματοποιούν επιστροφές χρημάτων, όλα τα παραπάνω δημιουργούν ευκαιρίες για τις μυστικές υπηρεσίες να μάθουν τι σχεδιάζουν οι τρομοκράτες και στη συνέχεια να τους εμποδίσουν. Από αυτή την άποψη, οι αποτυχίες του Ζαουάχρι δεν είναι απλά μια αντανάκλαση των προσωπικών αδυναμιών του, αλλά μια περιπτωσιολογική μελέτη (case study) των εγγενών ορίων που αντιμετωπίζουν όλες οι τρομοκρατικές ομάδες.

Αυτό είναι μια καλή είδηση, βέβαια, για τους πιθανούς στόχους της τρομοκρατίας: Όσο οι υπηρεσίες πληροφοριών και επιβολής του νόμου παραμένουν σε εγρήγορση, δεν υπάρχει κανένας τρόπος με τον οποίο οι τρομοκρατικές οργανώσεις θα αρθούν ποτέ πάνω από το επίπεδο της ανεκτής ενόχλησης, στο οποίο έχουν φθάσει την τελευταία δεκαετία. Αλλά για τους επίδοξους διαχειριστές της τρομοκρατίας, είναι μια αποκαρδιωτική υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει διαφυγή από τη γραφειοκρατία που τελικά θα καταδικάσει τους σκοπούς τους.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139817/jacob-n-shapiro/the-busine...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr