Το πλεονέκτημα μιας δίκης στην Λιβύη

Στη Λιβύη, αυτό σημαίνει να πιέσουν το διεθνές δικαστήριο να αποσυρθεί από την υπόθεση. Το ΔΠΔ δεν θα το κάνει αυτό αυτόματα, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να πιέζει με ήρεμο τρόπο μέχρι να το κάνει. Το Συμβούλιο Ασφαλείας τού ΟΗΕ, το οποίο έχει την εξουσία να «παγώνει» για ένα έτος κάθε φορά υποθέσεις τού ΔΠΔ, καλά θα κάνει να θυμηθεί ότι ήταν το ίδιο που έδωσε αρχικά την εξουσιοδότηση για την δίκη, και ότι μπορεί να την πάρει πίσω. Η κατάσταση στην Λιβύη έχει αλλάξει δραματικά από τότε: θα πρέπει να δοθούν όλες οι ευκαιρίες και οι πόροι στη νέα και πρόθυμη κυβέρνηση της Λιβύης, να δικάσει η ίδια τον αλ-Ισλάμ.

Γενικότερα, αυτό σημαίνει να καταβληθεί μια διαρκής προσπάθεια να αναπροσανατολιστεί το ΔΠΔ, κάνοντας βασική του αρχή την απροθυμία ενός κράτους να δικάσει τους εγκληματίες και όχι την αδυναμία του να το πράξει. Το ΔΠΔ δεν είναι ένα ισχυρό θεσμικό όργανο - όπως δείχνουν οι πρόσφατες απειλές αφρικανικών κρατών περί αποχώρησης [8], το διεθνές δικαστήριο κινδυνεύει με αποτυχία. Αν είναι να πετύχει, το ΔΠΔ θα πρέπει να οικοδομήσει την διεθνή του αξιοπιστία, η οποία περιλαμβάνει το να πείσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να συμμετάσχουν. Αλλά, ακριβώς επειδή το ΔΠΔ είναι αδύναμο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχει «ελευθέρας». Πράγματι, η αποσαφήνιση των ορίων τής εντολής του, θα αυξήσει ουσιαστικά την υποστήριξη του δικαστηρίου. Ούτε είναι η επιβίωση του δικαστηρίου το μόνο μέλημα του κόσμου: είναι αδύνατον να υπάρξει οποιοδήποτε όφελος από την αναμέτρηση ενός αδύναμου δικαστηρίου με ένα ακόμη πιο αδύναμο κράτος όπως η Λιβύη.

Το ΔΠΔ έχει να παίξει ένα νομιμοποιημένο ρόλο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, αλλά εντός ορίων: η γνήσια βούληση μιας χώρας να διερευνήσει και να δικάσει υπόπτους, θα πρέπει να είναι το βασικότερο κριτήριο του δικαστηρίου όταν ζυγίζει μια δικαστική του παρέμβαση. Η αδυναμία ενός κράτους να το πράξει θα πρέπει να οδηγεί σε μια έκκληση για διεθνή στήριξη, όχι να αποτελεί δικαιολογία για μια πατερναλιστική αφαίρεση δικαιοδοσίας. Αυτή θα ήταν μια πολιτική σεβασμού και αμοιβαίας υποστήριξης κατάλληλη για έναν διασυνδεδεμένο κόσμο. Το να σκέφτεται κανείς ότι η σύνθετη, παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας απαιτεί, εξαιτίας κάποιας άκαμπτης απολλώνιας λογικής, μια ομοιόμορφη διεθνή λύση για κάθε πρόβλημα – μια παγκοσμιοποιημένη δικαστική κουλτούρα – σημαίνει ότι δεν μπορεί να αναγνωρίσει το πλήθος των τρόπων βάσει των οποίων μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139961/timothy-william-waters/lib...

Σύνδεσμοι:
[1] http://www.foreignaffairs.com/articles/136726/timothy-william-waters/let...
[2] http://www.foxnews.com/world/2013/09/19/kadhafi-son-in-zintan-court-on-s...
[3] http://www.icc-cpi.int/iccdocs/doc/doc1599307.pdf
[4] http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-24356037
[ 5 ] Έκθεση http://unsmil.unmissions.org/Portals/unsmil/Documents/Torture Λιβύη En 01Oct2013.pdf
[ 6] http://www.foreignaffairs.com/articles/67857/david-kaye/wanted-qaddafi-co
[7] http://www.foreignaffairs.com/articles/139170/david-kaye/americas-honeym...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr