Ρωσικός ρεβιζιονισμός

Αλλά, ίσως οι υπόλοιποι από εμάς θα έπρεπε. Ο Πούτιν τού 2014 δεν είναι ο Πούτιν τού 2004 ή ακόμα και του 2008. Δεν είναι πλέον απλώς ο αδίστακτος δρων που ενδιαφέρεται για την εξουσία και το χρήμα , αυτός που ονειρεύεται να βάλει πάλι την Ρωσία στην παγκόσμια σκηνή. Τον ενδιαφέρουν οι ιδέες. Παρουσιάζει τους συμβούλους του με γραπτά του Ivan Ilyn, του Ρώσου φιλόσοφου και ιδεολόγου τής Ρωσικής Πανστρατιωτικής Ένωσης. Επιβλέπει ο ίδιος την συγγραφή σχολικών βιβλίων ιστορίας. Κατά τα τελευταία λίγα χρόνια και ιδιαίτερα μετά την έκρηξη των διαδηλώσεων στη Μόσχα τον χειμώνα τού 2011-12 , ο Πούτιν έχει φτάσει να βλέπει τον εαυτό του ως το τελευταίο προπύργιο της τάξης και των παραδοσιακών αξιών. Είναι πεπεισμένος ότι ο φιλελευθερισμός είναι μεταδοτικός και ότι η δυτική ηθική και οι θεσμοί παρουσιάζουν πραγματικό κίνδυνο για την ρωσική κοινωνία και το ρωσικό κράτος. Σίγουρα ονειρεύεται τις ημέρες προ του 1914, όταν η Ρωσία ήταν αυταρχική αλλά αποδεκτή, όπου οι επαναστάσεις δεν ήταν ανεκτές και η Ρωσία μπορούσε να είναι μέρος τής Ευρώπης, διατηρώντας παράλληλα την ξεχωριστή κουλτούρα και τις παραδόσεις της.

Από την άποψη αυτή, η ουκρανική επανάσταση είναι ένα σύμβολο όλων όσων είναι λάθος στην σημερινή Ευρώπη: φλερτάρει με την λαϊκή εξουσία και τον ηθικό σχετικισμό, διεγείρει πάθη και δείχνει παντελή αδιαφορία για τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες τής Ρωσίας. Και με την περιπέτειά του πέρα από τα σύνορα, ο Πούτιν έχει αφήσει να εννοηθεί ότι δεν θα συμμετάσχει σε αυτό. Ο ίδιος είναι προφανώς έτοιμος να εγκαταλείψει όλες τις σκέψεις ότι η Ρωσία είναι ένα ευρωπαϊκό έθνος με κύρος – είναι πολύ καλύτερα για αυτήν να είναι αποτελεί έναν ξεχωριστό πολιτισμό - και έχει αποδειχθεί ότι είναι πρόθυμος να θυσιάσει τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας του για να επιτύχει τους στόχους του.

Με άλλα λόγια, η εισβολή τού Πούτιν στην Κριμαία είναι πολύ διαφορετική από τον πόλεμο της Ρωσίας στην Γεωργία το 2008. Κατά την διάρκεια της εν λόγω καταστροφής, η Μόσχα χρησιμοποίησε βία για να χαράξει μια κόκκινη γραμμή που επέμενε πως οι δυτικές πρωτεύουσες δεν έπρεπε να διασχίσουν. Στην Κριμαία, η Μόσχα έχει αποδείξει την προθυμία της να διασχίσει τις κόκκινες γραμμές που έχουν καθοριστεί από την Δύση – αμφισβητώντας τους νομικούς κανόνες και την δομή τής μεταψυχροπολεμικής ευρωπαϊκής τάξης. Η κίνησή του αποτελεί μια πρόκληση: εξακολουθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να είναι έτοιμες να εγγυηθούν την ασφάλεια των ευρωπαϊκών δημοκρατιών ή μήπως προτιμούν την υπεράκτια εξισορρόπηση και την στροφή προς την Ασία; Είναι η Γερμανία αρκετά ισχυρή ώστε να διαπραγματευθεί με μια Ρωσία που δεν ενδιαφέρεται να είναι ευρωπαϊκή;

Όποιες και αν είναι οι απαντήσεις, θα είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί ο Πούτιν. Έχει αρνηθεί να παίξει με βάση τους δυτικούς κανόνες. Ο ίδιος δεν φαίνεται να φοβάται την πολιτική απομόνωση: την προκαλεί. Φαίνεται ότι δεν ανησυχεί για το κλείσιμο των συνόρων: ελπίζει σ’ αυτό. Η εξωτερική πολιτική του ισοδυναμεί με μια βαθιά απόρριψη των σύγχρονων δυτικών αξιών και με μια προσπάθεια να χαράξει μια σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ρωσικού κόσμου και της Ευρώπης. Για τον Πούτιν, η Κριμαία είναι πιθανώς μόνον η αρχή.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/140990/ivan-krastev/russian-revis...

Συνδέσεις:
[1] http://www.npr.org/blogs/parallels/2014/02/28/283591672/secretary-of-sta...
[2] http://www.theguardian.com/world/2014/feb/23/ukraine-crisis-western-nati...
[3] http://www.nytimes.com/2014/03/04/world/europe/top-russians-face-sanctio...
[4] http://www.businessinsider.com/opening-bell-march-3-2014-3
[5] http://www.nytimes.com/2014/03/02/world/europe/russia-to-pay-not-so-simp...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr