Ο Ούγγρος Πούτιν

Όταν, το 2010 και το 2012, η Ουγγαρία εξέδωσε νόμους που επέτρεπαν στους Ούγγρους που ζούσαν στο εξωτερικό να έχουν ουγγρικά διαβατήρια και στην συνέχεια το δικαίωμα να ψηφίζουν στις ουγγρικές εκλογές, παρατηρήθηκε μια αναζωπύρωση σε επικίνδυνες εθνικιστικές φλόγες και τροφοδοτήθηκαν φόβοι για αποσχιστικά κινήματα στην ουγγρική κοινότητα πέραν των συνόρων τής χώρας. Πράγματι, ο ανελεύθερος πρωθυπουργός τής Ουγγαρίας Viktor Orban δηλώνει συνεχώς ότι το ουγγρικό έθνος δεν σταματά στα σύνορα του κράτους˙ Μάλλον τελειώνει με εκείνους τους Ούγγρους που αποκλείστηκαν στην Ρουμανία, την Σλοβακία, την Σερβία και την Ουκρανία όταν η Συνθήκη των Βερσαλλιών απέκοψε τα δύο τρίτα του ουγγρικού εδάφους. Λαμβάνοντας υπόψη τις ομοιότητες που παρατηρούνται με την Ρωσία, όπου η παραχώρηση ρωσικής υπηκοότητας στους Ουκρανούς και τους Αμπχάζιους αποτέλεσε πρόδρομο εισβολής, οι παρατηρητές αισθάνονται δικαιολογημένα φόβο.

Αν και ο Όρμπαν σίγουρα εκφράζει εθνικιστική νοσταλγία όταν μιλάει για τους Ούγγρους τού εξωτερικού, οι σκοποί του δεν συμπίπτουν με εκείνους του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Περισσότερο κι από τον αλυτρωτισμό, ο Orban σκέφτεται τις ψήφους. Στην πραγματικότητα, από τότε που επέστρεψε στην εξουσία το 2010, έχει κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να αποφευχθεί μια επερχόμενη ήττα του στις εκλογές. Έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί βιρτουόζο παγκόσμιας κλάσης στην αλλοίωση εκλογικών αποτελεσμάτων, μιας και, αφού απέκτησε την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων το 2010, ήταν σε θέση να στρεβλώσει το εκλογικό σύστημα της Ουγγαρίας τόσο πολύ που το 2014, το Fidesz, το κόμμα του, ήταν σε θέση να κερδίσει τα δύο τρίτα τού συνόλου των εδρών στο κοινοβούλιο έχοντας μόνο το 45% των ψήφων. Ακόμα και αν το Fidesz όμως χάσει όντως τις εκλογές, ο Orban έχει παραποιήσει το σύστημα σε τέτοιον βαθμό, ώστε όσοι έχουν διοριστεί από το Fidesz στο γραφείο μέσων μαζικής ενημέρωσης, το γραφείο τού εισαγγελέα, την κρατική υπηρεσία [οικονομικού] ελέγχου, την κεντρική τράπεζα, και την Προεδρία θα συνεχίσουν να ασκούν σημαντική εξουσία

Οι συναλλαγές τού Όρμπαν με τους Ούγγρους τού εξωτερικού θα πρέπει επίσης να θεωρηθούν εκλογική στρατηγική. Από τότε που το Fidesz ψήφισε το νόμο τού 2010, πάνω από 675.000 Ούγγροι έχουν εκμεταλλευτεί αυτήν την ευκαιρία. Λιγότεροι από 130.000 αυτών των νέων πολιτών με διπλή υπηκοότητα ψήφισαν το 2014, αλλά το 95% όσων ψήφισαν επέλεξαν το Fidesz. Μπορεί το 130.000 να μην φαίνεται μεγάλος αριθμός σε μια χώρα οκτώ εκατομμυρίων εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, οι ψήφοι αυτοί όμως έδωσαν στο Fidesz μια επιπλέον έδρα στο κοινοβούλιο ώστε να διατηρήσει την απόλυτη πλειοψηφία των δύο τρίτων- ένα μικρό πλεονέκτημα που είναι όμως μεγάλης σημασίας. Και βλέποντας προς τις επόμενες εκλογές τού 2018, το Fidesz θα μπορούσε να πάρει ακόμη περισσότερα από αυτή την ομάδα προτρέποντας όλο και περισσότερους Ούγγρους να αποκτήσουν διαβατήρια και να ψηφίσουν, ιδιαίτερα σε περιοχές που τάσσονται υπέρ τού Fidesz . Η κυβέρνηση του Όρμπαν μπορεί επίσης να δημιουργήσει περισσότερα ψηφοδέλτια και εκλογικά τμήματα στις γειτονικές χώρες, για παράδειγμα, όπου οι ψηφοφόροι τείνουν να στηρίζουν το κόμμα του -σε αντίθεση με περιοχές όπως το Λονδίνο και άλλες, όπου το Fidesz δεν έσπευσε να καταστήσει ευκολότερο για τους Ούγγρους να ψηφίσουν.

Πέρα από τις ψήφους, ο Orban βλέπει επίσης τους Ούγγρους τού εξωτερικού ως τρόπο επίλυσης των δημογραφικών προβλημάτων τής χώρας του. Ένα έθνος 10,6 εκατομμυρίων το 1988, η Ουγγαρία έχει χάσει 700.000 ανθρώπους σε ένα διάστημα 27 χρόνων από τότε, ως επί το πλείστον λόγω της μετανάστευσης και των χαμηλότερων ποσοστών γεννήσεων. Είναι αλήθεια ότι ο Orban, όπως και πολλοί άλλοι δεξιοί πολιτικοί στην Ευρώπη (αλλά σε πιο ριζοσπαστικό τόνο), γενικά αντιτίθεται στην μετανάστευση, ειδικά ανθρώπων από διαφορετικά πολιτιστικά υπόβαθρα. Για παράδειγμα, μίλησε αιχμηρά μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo στο Παρίσι, δηλώνοντας, «Δεν επιθυμούμε να δούμε μια σημαντική μειοψηφία ανάμεσά μας με διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά και υπόβαθρο. Θα θέλαμε να διατηρήσουμε την Ουγγαρία ως Ουγγαρία». Αλλά η ουγγρική διασπορά θα μπορούσε να βοηθήσει τον Orban να τετραγωνίσει τον κύκλο. Εδώ, η στρατηγική του μοιάζει με εκείνη της Ρωσίας, η οποία έχει ενθαρρύνει επίσης τους Ρώσους τού εξωτερικού να επιστρέψουν από άλλες δημοκρατίες τής πρώην Σοβιετικής Ένωσης στην χώρα τους.

Αν και ο Orban δεν προτίθεται να ξεσηκώσει πραγματικά προβλήματα, συχνά χρησιμοποιεί ιδιαιτέρως εθνικιστικά μηνύματα στις ομιλίες του. Για παράδειγμα, ενθαρρύνει την «αυτονομία» και μιλά για ένα έθνος που επεκτείνεται πέρα από τα σημερινά σύνορα. Μια πιθανή εξήγηση γι’ αυτήν την ασυμφωνία είναι ότι ο ίδιος ετοιμάζεται για μια Ευρώπη υπό ρωσική κυριαρχία, στην οποία η Ουγγαρία μπορεί να ανακτήσει (έστω και συμβολικά) κάποια από τα χαμένα της εδάφη. Ο Orban ίσως διατηρεί κάποια ελπίδα ότι ο Πούτιν θα πραγματοποιήσει ό, τι έκανε ο Αδόλφος Χίτλερ το 1938: Να επιστρέψει δηλαδή στην Ουγγαρία τα εδάφη που χάθηκαν από την Συνθήκη τού Τριανόν. Αυτό δεν είναι ρεαλιστικό˙ Τα σύνορα της Ευρώπης μετά την Κριμαία φαίνεται πως είναι πιο ευέλικτα από ό, τι πριν.