Οι Χούτι και η αντεπίθεση

Η έκβαση του πολέμου της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη θα έχει επιπτώσεις που υπερβαίνουν τις δύο εμπλεκόμενες χώρες. Εάν το Ριάντ καταφέρει να ειρηνεύσει την Υεμένη, θα εδραιώσει την ηγετική του θέση στον αραβικό κόσμο και θα στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στους γείτονές του στον Αραβικό Κόλπο ότι παραμένει το απαραίτητο έθνος μέσα στο GCC. Αν η Υεμένης αποτύχει, η δύναμη και το κύρος της Σαουδικής Αραβίας θα δεχτούν σοβαρό πλήγμα. Ως αποτέλεσμα, η ικανότητα του Ριάντ να ηγηθεί του GCC θα μειωνόταν δραματικά.

Αυτό δεν θα αποτελούσε καλό οιωνό για το σχέδιο της Σαουδικής Αραβίας να ελέγχει την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν στην Μέση Ανατολή. Μια σαουδική αποτυχία στην Υεμένη κατά πάσα πιθανότητα θα αποθρασύνει περαιτέρω το Ιράν και θα ενθαρρύνει την συνέχιση της επεκτατικής του πολιτικής στο Ιράκ, την Συρία, τον Λίβανο, την Υεμένη και αλλού. Η Σαουδική Αραβία εξακολουθεί να απολαμβάνει μια ισχυρή συμμαχική σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά του Ιράν, αλλά η αίσθηση στο Ριάντ και σε άλλες πρωτεύουσες του Κόλπου είναι ότι η Ουάσιγκτον έχει προσφέρει την Μέση Ανατολή στην Τεχεράνη σε χρυσό πιάτο ως αντάλλαγμα για μια πυρηνική συμφωνία. Κάτι τέτοιο αποτελεί ένα αβάσιμο και γελοίο συμπέρασμα, αλλά αυτή είναι η αντίληψη που επικρατεί στην περιοχή, η οποία εφαρμόζεται πλέον στην επίσημη πολιτική.

Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η Σαουδική Αραβία δεν θα έπρεπε να κλιμακώσει ή να εφαρμόσει έναν υπερβολικό μιλιταρισμό που θα μπορούσε να χειροτερέψει τα πράγματα τόσο για το βασίλειο όσο και για ολόκληρη την περιοχή. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η στρατηγική της Σαουδικής Αραβίας για την Υεμένη -η οποία έχει σχεδιαστεί για να γίνει χρήση στρατιωτικής βίας με στόχο τον πολιτικό ανασχεδιασμό- είναι πιο μετριοπαθής απ’ ό,τι ισχυρίζονται οι επικριτές της, ενώ η επιθυμία του Ιράν να καταλάβει την Υεμένη είναι πιο εκτεταμένη και απειλητική από όσο συχνά πιστεύεται. Μια σταθερή παρουσία του Ιράν στην Υεμένη θα μπορούσε να του επιτρέψει να αρπάξει το Bab El-Mandeb, μια στρατηγική πύλη ναυτιλιακής ενέργειας μεταξύ της Ερυθράς Θάλασσας, του Κόλπου του Άντεν και της Διώρυγας του Σουέζ. Με το Ιράν να ασκεί ήδη κάποιον έλεγχο στο Στενό του Ορμούζ, μέσω του οποίου διέρχεται σχεδόν το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πετρελαίου, μπορεί κανείς να φανταστεί τις καταστροφικές συνέπειες που θα επέφερε κάτι τέτοιο για την ασφάλεια του Περσικού Κόλπου και την παγκόσμια οικονομία. Αντί να επικρίνει το Ριάντ, η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική.

Τίποτα από αυτά δεν κάνει την προσέγγιση του Ριάντ λιγότερο επικίνδυνη, αλλά αυτό είναι κάτι που οι Σαουδάραβες, οι οποίοι ιστορικά νιώθουν αποστροφή για τον κίνδυνο, είναι πρόθυμοι να ανεχθούν δεδομένης της ιδιαίτερα δαπανηρής εναλλακτικής λύσης και της πιθανότατα υψηλής ανταμοιβής. Όπως είχε συνοψίσει κατ’ ιδίαν ένας εξέχων πρεσβευτής του Αραβικού Κόλπου, «μπορεί οι Χούτι να μην έχουν πυρηνικά όπλα, αλλά αυτή είναι η «Κρίση των Πυραύλων της Κούβας» για την Σαουδική Αραβία. Θα ανεχτεί η Ουάσιγκτον την τοποθέτηση βαλλιστικών πυραύλων σε κάποιον γειτονικό της αντίπαλο που θα μπορούσε να θέσει στο στόχαστρο αμερικανικές πόλεις;» Βοηθητικό είναι, βέβαια, το γεγονός ότι η Σαουδική Αραβία δεν είναι μόνη της σε αυτήν την σύγκρουση, με άλλα εννέα έθνη να ενώνονται μαζί της σ’ αυτόν τον αγώνα. Μην παραπλανηθείτε, όμως: Αυτός ο πόλεμος ανήκει στην Σαουδική Αραβία και το αποτέλεσμά του θα μπορούσε να σώσει ή να καταστρέψει το βασίλειο.

Copyright © 2002-2014 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/143303/bilal-y-saab/houthi-and-th...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr