Από το Δυτικό Τέξας στον κόσμο

Ακόμη και με ένα αυξανόμενο εκλογικό σώμα στην βιομηχανία fracking [10], όμως, οι υποστηρικτές της απαγόρευσης ήταν σε θέση να αντισταθούν στην πολιτική πίεση. Τα διυλιστήρια έχουν σχηματίσει ομάδες πίεσης, όπως την Crude Coalition [Συμμαχία του Αργού], και κάνουν ζωηρές εκστρατείες. Ο Jay Hauck [6], εκτελεστικός διευθυντής της Crude Coalition, λέει, «Οι διαφημίσεις τα λένε μόνες τους: Ο Γερουσιαστής X ψήφισε για να βοηθήσει τους φίλους του στην βιομηχανία πετρελαίου και να εξάγει το πετρέλαιό μας στην Κίνα και να αυξήσει τις τιμές στις πλάτες των αμερικανικών οικογενειών».

Οι περιβαλλοντολόγοι, οι οποίοι βλέπουν την απαγόρευση ως έναν τρόπο για τον περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου [11], προσθέτουν δύναμη στην πολιτική συμμαχία των διυλιστηρίων. Οι ανησυχίες τους φαίνονται μεγάλες. Η δήλωση της κυβέρνησης Ομπάμα [12] σχετικά με το θέμα λέει συγκεκριμένα ότι «το Κογκρέσο θα πρέπει να επικεντρώσει τις προσπάθειές του στην υποστήριξη της μετάβασής μας σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα» και «στις επενδύσεις στην αιολική, την ηλιακή, την ενεργειακή αποδοτικότητα, καθώς και άλλες καθαρές τεχνολογίες για την αντιμετώπιση των ενεργειακών αναγκών της Αμερικής».

Αυτό μας φέρνει στον τρίτο παράγοντα: Την πτώση των τιμών του πετρελαίου [13], η οποία παρασύρει και τα κέρδη των παραγωγών πετρελαίου μαζί της. Ο πόνος στον τομέα του πετρελαίου είναι προφανής. Ο αριθμός των ενεργών εξεδρών άντλησης πετρελαίου έχει μειωθεί κατά περισσότερο από το ήμισυ από το 2014, και οι πετρελαϊκές εταιρείες περικόπτουν το κόστος μόνο και μόνο για να μείνουν ζωντανές. Είναι απελπισμένες για πρόσθετα έσοδα, και η άρση της απαγόρευσης των εξαγωγών θα μπορούσε να δημιουργήσει ακριβώς αυτό.

Το πραγματικό ερώτημα είναι: Πόσο απελπισμένες είναι; Είναι η βιομηχανία πετρελαίου διατεθειμένη να κάνει παραχωρήσεις για τον τερματισμό της απαγόρευσης των εξαγωγών; Για όσο ένας Δημοκρατικός είναι στο Λευκό Οίκο, φαίνεται να απαιτούνται ορισμένες παραχωρήσεις. Οι απόψεις της κυβέρνησης Ομπάμα είναι σαφείς, και η Κλίντον είπε [4], «Τη απουσία ενός ευρύτερου ενεργειακού σχεδίου που περιλαμβάνει όντως παραχωρήσεις από την βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να αρθεί η απαγόρευση».

Ένας άνθρωπος γεμίζει το ρεζερβουάρ του σε ένα βενζινάδικο στη Νίκαια, τον Δεκέμβριο του 2014. ERIC GAILLARD / REUTERS
--------------------------------

Όπως η Κλίντον, οι σκεπτικιστές περιβαλλοντολόγοι θα δουν την απαγόρευση των εξαγωγών ως διαπραγματευτικό χαρτί. Από μόνη της, η περιβαλλοντική της αξία είναι χαμηλή. Είναι αλήθεια ότι η απαγόρευση αποθαρρύνει την παραγωγή αμερικανικού πετρελαίου, αλλά και η κατάργηση της θα αντισταθμιστεί εν μέρει από την μείωση της παραγωγής σε άλλα μέρη του κόσμου, καθιστώντας το καθαρό αποτέλεσμα ήσσονος σημασίας. Αλλά ως πολιτικό δέλεαρ για μια ουσιαστική πολιτική για την κλιματική αλλαγή, μια πιθανή κατάργηση έχει πραγματική αξία.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, οι τιμές του πετρελαίου μειώθηκαν αλλά οι πετρελαϊκές εταιρείες δεν είχαν κανένα λόγο να άρουν την απαγόρευση˙ μετά το 2011, οι εταιρείες πετρελαίου είχαν κίνητρο το κέρδους για την κατάργηση και ένα μεγάλο πολιτικό σώμα για την υποστήριξή τους, αλλά μέχρι το 2014, οι τιμές του πετρελαίου ήταν τόσο υψηλές που ήταν απασχολημένες απλά με το να πλουτίζουν. Τώρα τα άστρα ευθυγραμμίζονται για έναν μεγάλο αγώνα για τον τερματισμό της απαγόρευσης των εξαγωγών.

Το Κογκρέσο θα πρέπει να αναστείλει την πορεία του θέματος. Η κατάργηση της απαγόρευσης είναι ένα μεγάλο δώρο για τους πετρελαιο-παραγωγούς -και το Κογκρέσο δεν θα πρέπει να το δώσει χωρίς αντάλλαγμα. Ο Ομπάμα και η Κλίντον έχουν δίκιο να απαιτούν από την βιομηχανία πετρελαίου να υποστηρίξει μια στροφή [14] προς την πιο πράσινη, λιγότερο ρυπογόνα οικονομία [15] που απαιτείται για την διατήρηση της μακροπρόθεσμης ευημερίας.

Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/north-america/2015-10-26/west-te...