Η επόμενη πρόκληση της Βόρειας Κορέας | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η επόμενη πρόκληση της Βόρειας Κορέας

Τι έρχεται και τι πρέπει να γίνει για αυτό
Περίληψη: 

Αν η Νότια Κορέα και οι Ηνωμένες Πολιτείες κατανοήσουν πλήρως το παιχνίδι που παίζει Πιονγκγιάνγκ, θα είναι σε καλύτερη θέση να γράψουν ένα δικό τους «Εγχειρίδιο» και να αντιμετωπίσουν την αιτία των κρίσεων ασφάλειας και των ανθρωπιστικών κρίσεων στην Βόρεια Κορέα.

Ο SUNG-YOON LEE είναι καθηγητής Κορεατικών Σπουδών στο Ίδρυμα Kim Koo-Korea και επίκουρος καθηγητής στην Νομική και Διπλωματική Σχολή Fletcher στο Πανεπιστήμιο Tufts.
Ο JOSHUA STANTON είναι δικηγόρος στην Ουάσινγκτον.

Για πάνω από 50 χρόνια, η Βόρεια Κορέα έχει βασιστεί στο ίδιο σύνολο τακτικών της διεθνούς στρατηγικής της. Γιατί; Επειδή λειτουργεί.

Το «Εγχειρίδιο της Πιονγκγιάνγκ» [1] έχει ως εξής: Προσφέρει ένα ψεύτικο διάβημα ειρήνης˙ ανεβάζει τον πήχη για τους εχθρούς της με μια πρόκληση˙ ενεργεί ασταθώς και απειλεί να κλιμακώσει ακόμη περισσότερο˙ και, τέλος, κάνει έκκληση για συνομιλίες και ενεργεί λογικά. Η Πιονγκγιάνγκ παίρνει και διατηρεί την πρωτοβουλία από την αρχή μέχρι το τέλος και αφήνει τους αντιπάλους της ανήσυχους για τις διαπραγματεύσεις εν όψει των προκλήσεων.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτού του υψηλού δράματος ήρθε στα τέλη του προηγούμενου μήνα. Μετά από ένα τελεσίγραφο και την απειλή πολέμου [2] κατά της Νότιας Κορέας λόγω της εκκωφαντικής αντι-Βόρειας προπαγάνδας από μεγάφωνα πέρα από τα σύνορα, μια δραματική ενδεκάωρη συνάντηση ανάμεσα στις δύο πλευρές απέφερε μια συμφωνία [3] να αποκλιμακώσουν αμφότεροι και να εργαστούν προς την κατεύθυνση περισσότερων δια-κορεατικών πολιτικών ανταλλαγών.

09022016-3.jpg

Στρατιώτες της Νότιας Κορέας φρουρούν στο ουδέτερο χωριό Panmunjom, στην Νότια Κορέα, στις 22 Ιουλίου 2015. KIM HONG-JI / REUTERS
---------------------------------

Η συμφωνία μειώνει τις αντιλήψεις της έντασης, τουλάχιστον για την ώρα. Αλλά δεν κάνει τίποτα για να αποτρέψει τα πυρηνικά και πυραυλικά προγράμματα της Πιονγιάνγκ, την καταστολή του λαού της, ή την επόμενη επίθεσή της εναντίον του Νότου. Ακόμη χειρότερα, ενισχύει δύο στρατηγικές παρανοήσεις: Πρώτον, ότι η Πιονγιάνγκ μπορεί να είναι ένας λογικός εταίρος σε κάποιον διάλογο [4] (παρά την άρνηση του Βορρά μετά την συμφωνία [4], ότι η έκφραση της «λύπης» του για τις εκρήξεις ναρκών που ακρωτηρίασαν δύο Νοτιοκορεάτες στρατιώτες στις αρχές Αυγούστου αποτελούσε συγγνώμη) και, δεύτερον, ότι η σίγαση των μεγαφώνων του Νότου ήταν ο πρωταρχικός στόχος της Πιονγιάνγκ στις συνομιλίες (κάτι που συνιστά μια σοβαρή υποτίμηση του καθεστώτος Κιμ Γιονγκ-Ουν).

Η Πιονγκγιάνγκ απεχθάνεται σίγουρα την προπαγάνδα κατά του Κιμ, αλλά έχει μεγαλύτερους στόχους από την φίμωση των ειδήσεων και της ποπ μουσικής σε απόσταση ακοής από ένα μικρό μέρος των στρατιωτών και των κατοίκων της πρώτης γραμμής. Ο ένας είναι να εξομοιώσει διακριτικά την μη βίαιη ρητορική με τις δικές της βίαιες αντιδράσεις. Μια άλλη είναι να γοητεύσει τον αντίπαλό της με την ιδέα ότι η συμφιλίωση μέσω συμβατικών διαπραγματεύσεων με πρωτοβουλία της Σεούλ -η οποία θα έρθει πάντα με παραχωρήσεις- είναι δυνατή, ακόμη και στον απόηχο της επόμενης πρόκλησης από την Βόρεια Κορέα.

Ήδη, η Νότια Κορέα έχει κλείσει τα μεγάφωνά της μετά τις πρόσφατες συνομιλίες μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας. Όμως, εφ’ όσον το σύνηθες μοτίβο συνεχίζεται, οι θανατηφόρες απειλές της Πιονγιάνγκ μόνο θα αυξηθούν. Για να σπάσει ο κύκλος, η Ουάσιγκτον και η Σεούλ πρέπει να χτυπήσουν το καθεστώς του Kim Jong Un εκεί που πονάει –στα ανακτορικά θησαυροφυλάκια και στην προσωποπαγή λατρεία.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ

Το «Εγχειρίδιο της Πιονγιάνγκ» μπορεί να ακούγεται πολύ εξυπνακίστικο. Αλλά έχει μια μακρά ιστορία επιτυχίας. Λίγες μέρες πριν να εισβάλλει στη Νότια Κορέα τον Ιούνιο του 1950, η Βόρεια Κορέα προσέγγισε τον Νότο για συνομιλίες υψηλού επιπέδου για την κορεατική ενοποίηση, παρουσιάζοντας ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για συνεδριάσεις και εκλογές, για να καταλήξει στην ίδρυση μιας ενωμένης παν-κορεατικής Εθνοσυνέλευσης στις 15 Αυγούστου, την πέμπτη επέτειο από το τέλος της ιαπωνικής αποικιοκρατίας στην κορεατική χερσόνησο. Έξι ημέρες αργότερα, πριν η Σεούλ αποκτήσει τον χρόνο για να [μπορέσει να] δαγκώσει, ο Βορράς επιτέθηκε, ξεκινώντας τον Πόλεμο της Κορέας. Η προσπάθεια να εξαπατήσει τον Νότο αναμφισβήτητα λειτούργησε, καθώς η Σεούλ, υπερκερασμένη και απροετοίμαστη, έπεσε μέσα σε μόλις τρεις ημέρες και η ηγεσία κατέφυγε νοτιότερα. Αν δεν ήταν η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ παρέμβαση του ΟΗΕ, η κομμουνιστική επανάσταση της Βόρειας Κορέας θα είχε αναμφίβολα ολοκληρωθεί εκείνο το καλοκαίρι.

Τον Οκτώβριο του 1983, την παραμονή της έκρηξης μιας βόμβας στο Μαυσωλείο των Μαρτύρων στην Ρανγκούν, το οποίο επρόκειτο να επισκεφθεί ο πρόεδρος της Νότιας Κορέας, Τσουν Ντου Χουάν, η Βόρεια Κορέα ζήτησε την βοήθεια της Κίνας για να μεταφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες την επιθυμία της για διμερείς συνομιλίες. Το Πεκίνο ευχαρίστως το έκανε, οι Ηνωμένες Πολιτείες προφανώς ενδιαφέρθηκαν, και την επόμενη μέρα η βόμβα εξερράγη, σκοτώνοντας 17 αξιωματούχους της Νότιας Κορέας και τέσσερις υπηκόους της Βιρμανίας. Το προηγούμενο έτος, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ είχε επίσημα χρίσει τον γιο του, Γιονγκ Ιλ, ως διάδοχο. Ο αδοκίμαστος διάδοχος προφανώς χρειαζόταν να αποδείξει το στρατιωτικό θάρρος του, και μια αιφνιδιαστική επίθεση εξυπηρετούσε αυτόν τον στόχο. Η Πιονγκγιάνγκ αρνήθηκε κάθε συμμετοχή και ο Νοτιοκορεάτης στρατηγός που έγινε πρόεδρος, Chun Doo-Hwan, παρά τον θάνατο αρκετών από τους κορυφαίους συμβούλους του στην κραυγαλέα τρομοκρατική επίθεση, δεν επιζήτησε καμία τιμωρία του Βορρά, ενισχύοντας έτσι την πεποίθηση της Πιονγκγιάνγκ ότι θα μπορούσε να ξεφύγει από κάθε κακό.

09022016-4.jpg

Ο Κιμ Γιονγκ-Ουν χαμογελά κατά την διάρκεια επίσκεψής του στο σχεδόν ολοκληρωμένο εργοτάξιο του Σταθμού Ηλεκτροπαραγωγής του Ήρωα της Νεολαίας Paektusan σε αυτήν την αχρονολόγητη φωτογραφία που κυκλοφόρησε το Κορεατικό Κεντρικό Πρακτορείο Ειδήσεων, της Βόρειας Κορέας, στις 14 Σεπτεμβρίου 2015. 2015. REUTERS
---------------------------------