Ούτε αριστερά, ούτε δεξιά στην Γαλλία | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ούτε αριστερά, ούτε δεξιά στην Γαλλία

Πώς το Εθνικό Μέτωπο έχει αλλάξει πολιτική

Με άλλα λόγια, θα καταστήσει τις παραδοσιακές έννοιες «αριστερά» και «δεξιά» όλο και περισσότερο χωρίς νόημα. Έχουμε ήδη αρχίσει να βλέπουμε αυτό συμβαίνει με την Λεπέν. Ακόμη και αν θεωρείται ακροδεξιά, έχει υιοθετήσει μεγάλο μέρος της πλατφόρμας της αντι-παγκοσμιοποίησης και του αντι-νεοφιλελευθερισμού που συνήθως συνδέεται με την παραδοσιακή αριστερά. Έχει μετατρέψει την Πρωτομαγιά, την γιορτή που σχετίζεται με τις αριστερές εργατικές πολιτικές, σε μια ημέρα για μεγάλης κλίμακας συγκεντρώσεων του Εθνικού Μετώπου. Με τον τρόπο αυτό, ήταν σε θέση να προσελκύσει μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος της εργατικής τάξης [8], το οποίο ψήφιζε παραδοσιακά τα κομμουνιστικά ή τα σοσιαλιστικά κόμματα, χωρίς να εγκαταλείψει τα οχυρά του κόμματος σε περιοχές που παραδοσιακά κυριαρχούνται από την άκρα δεξιά.

22022016-2.jpg

Ο ηγέτης της Λίγκας του Βορρά, Matteo Salvini (δεξιά), η αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος της Γαλλίας Εθνικό Μέτωπο, Marine Le Pen (κέντρο), και ο ηγέτης Αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας (FPOe) Heinz-Christian Strache, στην συνάντηση στο Μιλάνο «Ευρώπη των Εθνών και Ελευθερία», στις 28 Ιανουαρίου 2016. ALESSANDRO GAROFALO / REUTERS
----------------------------------------

Μέχρι στιγμής, ούτε η Λεπέν, ούτε ο Ολάντ φαίνεται να ενδιαφέρονται να αυτο-προσδιοριστούν στο παραδοσιακό φάσμα. Η Le Pen επιμένει ότι το κόμμα της δεν είναι «ούτε δεξιό ούτε αριστερό», και αντί για αυτά προστατεύει τα συμφέροντα της Γαλλίας από την κοσμοπολίτικη ελίτ στις Βρυξέλλες που είναι αποφασισμένη να επιβάλλει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση «από τα πάνω προς τα κάτω». Ομοίως, μια σημαντική πτυχή της εκλογικής στρατηγικής του Ολάντ είναι να διαχωρίσει τον εαυτό του από τις φθαρμένες κομματικές διαφωνίες και να υιοθετήσει την εικόνα του «υπεύθυνου» υποψήφιου –ενός [υποψηφίου] θεσμικής συνέχειας.

Στην πραγματικότητα, το πολιτικό φάσμα ταλαντεύεται λιγότερο μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και περισσότερο μεταξύ λαϊκισμού και τεχνοκρατίας. Το είδος του λαϊκισμού της Le Pen υπόσχεται να ξεφορτωθεί το παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο, και η τεχνοκρατική πλατφόρμα του Ολάντ υπόσχεται ότι η πείρα και η ικανότητα θα σώσουν την Γαλλία.

Αυτό το πρότυπο δεν περιορίζεται στην Γαλλία. Στην Ιταλία, ο πρωθυπουργός Matteo Renzi [9] δεν ταυτοποιείται ούτε προς τα αριστερά ούτε προς τα δεξιά, αλλά έχει καταφέρει να εδραιώσει την εξουσία του μετακινώντας το κατά τεκμήριο κεντρο-αριστερό κόμμα του αισθητά προς το κέντρο και απεικονίζοντας τον εαυτό του ως μη-ιδεολόγο και ρεαλιστή μεταρρυθμιστή. Μέλη της αντιπολίτευσης, από την άλλη πλευρά, συμπεριλαμβανομένου του Matteo Salvini από την αντι-μεταναστευτική Λίγκα του Βορρά και τον ρέκτη της τεχνολογίας Beppe Grillo από το Κίνημα Πέντε Αστέρων [10], προσπάθησαν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως κόμματα αντίθετα στο κατεστημένο. Στην Ελλάδα, ο Αλέξης Τσίπρας από το πρώην ακροαριστερό και κατά της λιτότητας κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, έχει αναγκαστεί να δεχτεί μέτρα λιτότητας [11] από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ως αποτέλεσμα, άλλα κόμματα, που υποστηρίζουν αντι-μεταναστευτικές και αντι-ευρωπαϊκές πλατφόρμες, όπως το βίαιο, νεο-φασιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή, κερδίζουν έδαφος.

Η σύγκρουση μεταξύ του λαϊκισμού και της τεχνοκρατίας είναι περισσότερο εμφανής σε χώρες όπως η Γερμανία, όπου οι μεγάλοι συνασπισμοί βασιλεύουν. Η ρεαλίστρια καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ [12] ηγείται αυτού που είναι ουσιαστικά μια συγχώνευση των δύο κομμάτων της χώρας σε μια κεντρώα πολιτική δύναμη. Η αντιπολίτευση αποτελείται από αναδυόμενες λαϊκιστικές δυνάμεις, όπως το κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία, το οποίο τάσσεται υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη, και το δεξιόστροφο αντι-μεταναστευτικό κίνημα Pegida [13]. Στην Ισπανία, κανένα κόμμα δεν κέρδισε την πλειοψηφία στις πρόσφατες γενικές εκλογές του Δεκεμβρίου. Παρά το γεγονός ότι η πολιτική είναι σε αδιέξοδο για την ώρα, η εκλογή μπορεί τελικά να οδηγήσει σε έναν μεγάλο συνασπισμό μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα και τους κεντροαριστερούς Σοσιαλιστές. Μέχρι στιγμής, έχουν προσπαθήσει να νομιμοποιήσουν έναν τέτοιο συνασπισμό περιγράφοντάς τον από την άποψη της ικανότητας, της συνέχειας, και της αιτίας. Αυτό θα αφήσει τους Podemos, ακόμα ένα νεαρό, βασισμένο στο Internet κόμμα, το οποίο οδηγείται από τον χαρισματικό πολιτικό επιστήμονα Pablo Iglesias, ελεύθερο να αμφισβητήσει τον συνασπισμό με το πιο λαϊκίστικο αντι-κατεστημένο μήνυμά του.

Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Γαλλία ήταν πολιτικά πρωτοποριακή στην Ευρώπη. Σήμερα, μπορεί να είναι στην πρώτη γραμμή ενός διαφορετικού είδους αλλαγής, μιας αλλαγής που κατεβάζει τον πολιτικό ανταγωνισμό από μια πάλη ανάμεσα στην αριστερά και την δεξιά σε μια μάχη μεταξύ του λαϊκισμού και της τεχνοκρατίας. Αυτό αντιπροσωπεύει μια σοβαρή υποβάθμιση της δημοκρατικής πολιτικής, δεδομένου ότι η αριστερά και η δεξιά ήταν δείκτες μιας ουσιαστικής πολιτικής σύγκρουσης, ενώ ο λαϊκισμός και η τεχνοκρατία είναι απλώς αντίθετες πολιτικές μορφές που συγκλίνουν τελικά στην κοινή αντίθεσή τους στην ίδια την φιλελεύθερη δημοκρατία. Το καλύτερο αντίδοτο στην απειλή που θέτει η πρόσφατη άνοδος του λαϊκισμού στην Ευρώπη δεν είναι συνεπώς περισσότερη τεχνοκρατία, αλλά περισσότερη πολιτική.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/france/2016-02-18/neither-left-n...