Ο πόλεμος κατά της Δύσης

Στην Γερμανία, έκθεση των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας η οποία διέρρευσε στον Τύπο, αναφέρει ότι «η ενσωμάτωση εκατοντάδων χιλιάδων παρανόμων μεταναστών δεν είναι πλέον εφικτή δεδομένου του υφισταμένου αριθμού μεταναστών και των ήδη υφισταμένων παραλλήλων κοινωνιών. […] Εισάγουμε ισλαμικό εξτρεμισμό, αραβικό αντισημιτισμό, εθνικές και εθνοτικές συγκρούσεις άλλων λαών, καθώς επίσης μια διαφορετική αντίληψη της κοινωνίας και του νόμου». Η έκθεση καταλήγει με την δυσοίωνη πρόβλεψη ότι οι γερμανικές αστυνομικές Αρχές δεν θα έχουν την ικανότητα να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα εισαγόμενα αυτά προβλήματα ασφάλειας, καθώς και τις αντιδράσεις του γηγενούς γερμανικού πληθυσμού.[21] Γερμανικά μέσα ενημέρωσης όπως ο σταθμός N24, αναφέρουν ότι περί το 50% των αιτούντων άσυλο διαθέτουν άγνωστο τόπο κατοικίας ώστε να αποφύγουν την διοικητική απέλαση, ενώ οι Αρχές αγνοούν τον τόπο διαμονής τους. Η ελληνικής καταγωγής Γερμανίδα αξιωματικός της αστυνομίας Τάνια Καμπούρη περιγράφει στο άρτι εκδοθέν (Οκτώβριος 2015) βιβλίο της το οποίο πραγματοποιεί υψηλές πωλήσεις στην Γερμανία, την επιδεινούμενη κατάσταση ασφάλειας στην Γερμανία λόγω της μαζικής εισροής μεταναστών οι οποίοι δεν χαρακτηρίζονται από σεβασμό έναντι της τάξης και του νόμου.[22] Σε συνέντευξή της στον ραδιοφωνικό σταθμό Deutschlandfunk, η Καμπούρη ανέφερε ότι η γερμανική αστυνομία σταδιακά χάνει τον έλεγχο στους δρόμους της χώρας λόγω της παραβατικότητας των νεαρών αρρένων Μουσουλμάνων.

Ταυτοχρόνως, το υψηλό οικονομικό κόστος για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης συνεπάγεται την αύξηση των φόρων επί των γηγενών Ευρωπαίων πολιτών. Το αρχικό κόστος της μεταναστευτικής εισροής είχε υπολογισθεί σε 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Η εκτίμηση αυτή αναμορφώθηκε σε 25 δισεκατομμύρια ευρώ για την διετία 2015-2016 από την ιαπωνική τράπεζα Mizuho, ενώ η πλέον πρόσφατη εκτίμηση από την Ένωση Γερμανικών Πόλεων αναφέρεται σε 16 δισεκατομμύρια ευρώ ανά έτος. [23] Ήδη, σε πολλά κράτη, ένα συνεχώς διευρυνόμενο τμήμα του πληθυσμού αντιδρά στην επιβολή και στην πολιτική των ανοικτών συνόρων. Στελέχη του CDU και ιδίως του CSU, όπως ο επικεφαλής του κόμματος Horst Seehofer, ζήτησαν από την καγκελάριο Μέρκελ να μεταβάλει την στάση της έναντι της μαζικής εισροής μεταναστών και προσφύγων, καθώς η Γερμανία, όπως και άλλα ευρωπαϊκά κράτη, θεωρείται ότι έχουν φθάσει στο όριό τους όσον αφορά στις δυνατότητες υποδοχής μεταναστών και προσφύγων. Η Γερμανία έχει δεχθεί άνω του 1 εκατομμυρίου άτομα μόνο το 2015, ενώ αναμένεται ότι αν συνεχισθεί η ίδια πολιτική, ο αριθμός θα αυξηθεί το 2016. Ακόμη και ο Sigmar Gabriel, επικεφαλής του SPD, ο οποίος αρχικά είχε ταχθεί υπέρ της μεταναστευτικής εισροής, πλέον θεωρεί ότι η υποδοχή προσφύγων στην Ευρώπη πρέπει να σταματήσει και η Γερμανία να αποδέχεται λιγότερα αιτήματα ασύλου. Ένας Γερμανός αξιωματούχος των Υπηρεσιών ασφαλείας ανέφερε στην εφημερίδα Die Welt: «Η μαζική εισροή ατόμων από άλλα μέρη του κόσμου θα οδηγήσει στην αποσταθεροποίηση της χώρας μας. Επιτρέποντας αυτή την μαζική μετανάστευση παράγουμε εξτρεμιστές. Η καθωσπρέπει κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται επειδή η πλειοψηφία δεν επιθυμεί την μετανάστευση η οποία επιβάλλεται από τις πολιτικές ελίτ. Στο μέλλον, πολλοί Γερμανοί θα αποστασιοποιηθούν από το συνταγματικό κράτος». [24]

ΑΡΧΕΣ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η συνεχιζόμενη μεταναστευτική κρίση της Ευρώπης έχει υποβαθμίσει το μέγεθος της ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών. Η πολιτική χορήγησης ασύλου συνιστά θέμα συνδεόμενο τόσο με την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων του ατόμου όσο και με την καταπολέμηση της διασυνοριακής εγκληματικότητας, καθώς και με την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο εξορθολογισμός και η εργαλειακή αναβάθμιση του συστήματος παροχής ασύλου συνδέεται με μια σειρά θεσμικών μεταβολών, μέσω των οποίων θα προστατευτεί η εγκυρότητα της απόφασης των Αρχών της χώρας υποδοχής ως προς την απόδοση του πολιτικού ασύλου και θα αποτραπούν οι καταχρήσεις. Μεταβολές αυτού του είδους είναι οι κατωτέρω:

α. Η διατύπωση της εννοίας του εσωτερικού ασύλου. Σε περίπτωση κατά την οποία ο αιτών πολιτικό άσυλο αλλοδαπός είχε την δυνατότητα να καταφύγει σε ασφαλές σημείο εντός της επικράτειας της χώρας του, η αίτηση πολιτικού ασύλου στην χώρα υποδοχής και εξέτασης του αιτήματος θα πρέπει να απορρίπτεται ως καταχρηστική.

β. Η δημιουργία ενός καταλόγου κρατών ασφαλούς προέλευσης των μεταναστευτικών ροών. Η εξέλιξη αυτή θα εξορθολογίσει την διαδικασία παροχής ασύλου, αποφεύγοντας την μεταλλαγή των οικονομικού χαρακτήρα μεταναστευτικών ροών σε έμμεση αποδοχή αυτών. Για τα πρόσωπα τα οποία προέρχονται από ασφαλή κράτη προέλευσης, θα θεωρείται ότι δεν θεμελιώνονται επαρκείς λόγοι παροχής ασύλου, ενώ θα είναι δυνατή η απέλαση του αιτούντος μετά την απόρριψη του αιτήματός του. Κράτη μη ασφαλούς προέλευσης είναι δυνατόν να θεωρούνται η Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Υεμένη, η Σομαλία και η Βόρειος Κορέα. Ακόμη και στην περίπτωση των κρατών αυτών η χορήγηση ασύλου πρέπει να πραγματοποιείται κατόπιν πλήρους διακρίβωσης της εγκυρότητας του αιτήματος.

Η διαμόρφωση ενός μόνιμου μηχανισμού ανακατανομής προσφύγων σε όλα τα κράτη της Ε.Ε. αποτελεί μια προσωρινή μόνον λύση η οποία δεν είναι δυνατόν να παρατείνεται, καθώς θα συμβάλει στην προσέλκυση νέων μεταναστευτικών ροών εφόσον η κατανομή κατά χώρα θα αποτελεί δεσμευτική νομική πραγματικότητα. Αντιστοίχως, η ενεργοποίηση του μηχανισμού ανθρωπιστικής βοήθειας και πολιτικής προστασίας της Ε.Ε. και η έκτακτη οικονομική ενίσχυση προς τα κράτη εισόδου προσφύγων και μεταναστών αποτελούν απλώς μεσοπρόθεσμες λύσεις, οι οποίες αντιμετωπίζουν τις συνέπειες και όχι τα αίτια της μεταναστευτικής κρίσης.

Σε διακρατικό επίπεδο η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλεται να ενεργήσει ως αυτόνομος και ισχυρός δρων υιοθετώντας μια δέσμη μέτρων, βάσει των οποίων θα διασφαλισθεί η αποτροπή των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών προς τον ευρωπαϊκό χώρο: