Το Ουζμπεκιστάν μετά τον Καρίμοφ

Ως εκ τούτου, θα κατασπαταλήσουν το τεράστιο οικονομικό δυναμικό του Ουζμπεκιστάν. Με περίπου 30 εκατομμύρια κατοίκους, η χώρα είναι η μεγαλύτερη αγορά της περιοχής, προσφέροντας διαμετακομιστικές διαδρομές σε όλες τις χώρες της Κεντρικής Ασίας και στο Αφγανιστάν. Είναι η έκτη μεγαλύτερη παραγωγός και τρίτη μεγαλύτερη [11] εξαγωγέας βαμβακιού στον κόσμο, και μετά την Ρωσία και το Τουρκμενιστάν, είναι η τρίτη μεγαλύτερη παραγωγός φυσικού αερίου στην πρώην Σοβιετική Ένωση, με αποδεδειγμένα αποθέματα 1,58 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα. Έχει έναν νεανικό πληθυσμό -περισσότερο από το ένα τρίτο των Ουζμπέκων είναι κάτω των 14 ετών- που με τις σωστές πολιτικές θα μπορούσε να παράγει ένα δημογραφικό μέρισμα για την οικονομία της χώρας. Εν τω μεταξύ, περίπου δύο εκατομμύρια Ουζμπέκοι εργάζονται στην Ρωσία, και χιλιάδες περισσότεροι δουλεύουν στο Καζακστάν, την Μέση Ανατολή, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, σημάδι ενός μεγάλου εργατικού δυναμικού που θα μπορούσε να πυροδοτήσει την οικονομική ανάπτυξη αλλά συγκρατείται από την έλλειψη ευκαιριών στην πατρίδα.

ΜΙΚΡΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ, ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Στο άμεσο μέλλον, οι προοπτικές για το Ουζμπεκιστάν είναι ζοφερές. Η χώρα είναι βαθιά διαστρωματωμένη, με την πλειοψηφία των Ουζμπέκων να ζουν σε συνθήκες φτώχειας ενώ μια μικρή ομάδα ωφελείται από την οικονομική πρόοδο της χώρας. Η ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης έχει πέσει κατακόρυφα από το 1993, όταν ο Καρίμοφ αντικατέστησε το κυριλλικό αλφάβητο της γλώσσας του Ουζμπεκιστάν με το Λατινικό, οδηγώντας σε έλλειψη βιβλίων και καταρτισμένων εκπαιδευτικών. Σε συνδυασμό με την προπαγανδιστική μηχανή της Τασκένδης, το αποτέλεσμα ήταν έλλειψη εκπαίδευσης και περίσσεια κατήχησης. Και χάρη σε μια τεράστια αστυνομική δύναμη και τον μεγαλύτερο στρατό της περιοχής, οποιαδήποτε δράση από την βάση απειλήσει τους κυβερνήτες της χώρας θα μπορούσε εύκολα να κατασταλεί.

Πιο μακροπρόθεσμα, ωστόσο, νέα κέντρα εξουσίας -με επικεφαλής τις πολιτικές ελίτ, τις ένοπλες ομάδες ή τις εγκληματικές οργανώσεις- θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να αμφισβητήσουν τους διαδόχους του Καρίμοφ. Ο ισλαμιστικός εξτρεμισμός προσφέρει μια οδό για μια τέτοια πρόκληση: Ο Καρίμοφ διόγκωνε την απειλή του ριζοσπαστισμού [12] για να δικαιολογήσει την σιδηρά διακυβέρνησή του, αλλά παρ’ όλα αυτά το ζήτημα είναι ότι, σε περίπτωση απουσίας πολιτικού πλουραλισμού, η θρησκεία προσφέρει μια έτοιμη δύναμη που μπορεί να ενώσει τις ομάδες που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων κατά του κυβερνώντος καθεστώτος. Και παρ’όλο που τα πραξικοπήματα και η υψηλού επιπέδου πολιτική βία φαίνονται τραβηγμένα για την ώρα, σε μια χώρα με βαθιά οικονομικά παράπονα και ισχυρές, ανταγωνιστικές ελίτ, ούτε το ένα ούτε το άλλο μπορούν να αποκλειστούν.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2016-09-07/uzbekistan-after-karimov