Εξαπατημένοι

Η ιδέα ότι η υπεράσπιση των άλλων εθνών εξοικονομεί πραγματικά χρήματα για την Ουάσιγκτον ακούγεται σαν ένα στρατιωτικό σχήμα Ponzi -όσο περισσότερες χώρες προστατεύονται, τόσο πιο μεγάλη η εξοικονόμηση χρημάτων. Αν [οι ΗΠΑ] υπερασπίζονταν αρκετούς συμμάχους, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα έπρεπε να πληρώσουν τίποτα για την δική τους άμυνα. Αλλά προφανώς αυτό είναι αδύνατο. Εάν η Ουάσινγκτον δημιουργεί μια στρατιωτική μονάδα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι φθηνότερο αν μια ξένη κυβέρνηση βοηθά με το να πληρώνει τα βασικά έξοδα. Ωστόσο, αυτό αποφεύγει το ερώτημα του κατά πόσον μια δεδομένη μονάδα θα πρέπει να δημιουργηθεί εξ αρχής. Δεν υπάρχει κανένα προκαθορισμένο σωστό μέγεθος και σωστή δομή των ενόπλων δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, ο αμυντικός προϋπολογισμός αντανακλά την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Κάθε εξωτερική δέσμευση απαιτεί πρόσθετες δυνάμεις. Αν η Ουάσιγκτον αποφασίσει να υπερασπιστεί ένα άλλο έθνος, χρειάζεται περισσότερο προσωπικό και όπλα για να το πράξει. Αν το Πεντάγωνο θέλει να πολεμήσει δύο πολέμους αντί για έναν, το Υπουργείο Άμυνας θα απαιτήσει μια μεγαλύτερη δομή ισχύος. Αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ θέλει να αυξήσει τις ανθρωπιστικές επιχειρήσεις [11], να προωθήσει την δημοκρατία, να ανοικοδομήσει αποτυχημένες κοινωνίες και να εμπλακεί σε άλλες μορφές κοινωνικής μηχανικής στο εξωτερικό, θα πρέπει να δημιουργήσει και να διατηρήσει αρκετές μονάδες για να ολοκληρώσει αυτούς τους στόχους. Περισσότερα επίσης πρέπει να δαπανηθούν για την διοίκηση, τις πληροφορίες, την συντήρηση και το λειτουργικό κόστος. Υπάρχει μια πρόσθετη δαπάνη όταν τα συμμαχικά έθνη αποθαρρύνονται από το να συμβάλλουν περισσότερο στην δική τους άμυνα.

Το κόστος της κάθε συγκεκριμένης δέσμευσης είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Ωστόσο, θα πρέπει να είναι προφανές ότι η υπεράσπιση ενός μεγάλου μέρος της Ευρώπης, της Ανατολικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής απαιτεί σημαντικά μεγαλύτερο στρατό από όσο θα χρειαζόταν διαφορετικά. Ο συνάδελφός μου στο Cato Institute, Benjamin R. Friedman, προβλέπει ότι η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να εξοικονομήσει έως και 150 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως με την υιοθέτηση μιας λιγότερο ακτιβιστικής στάσης. Όπως εξηγεί ο ίδιος [12], η επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών για την πρωτοκαθεδρία «απαιτεί έναν μεγάλο στρατό των ΗΠΑ, με μονάδες μόνιμα αναπτυγμένες στην Ευρώπη, την Ανατολική Ασία και την Μέση Ανατολή, καθώς και με την ικανότητα να χτυπά γρήγορα οπουδήποτε με αεροπορικές, ναυτικές και επίγειες δυνάμεις. Βλέπει απειλές παντού και ορίζει τις δυνάμεις των ΗΠΑ παντού». Κάτι λιγότερο -με επίκεντρο την πραγματική υπεράσπιση των Ηνωμένων Πολιτειών- θα μειώσει σημαντικά τις δυνάμεις που απαιτούνται.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΓΑΘΟΕΡΓΙΑ

Όπως τόσο συχνά το κάνει, ο Trump λάθεψε στις λεπτομέρειες της πολιτικής όταν επέκρινε την στάση της Ουάσινγκτον προς τους συμμάχους της. Αλλά έθεσε σημαντικά ζητήματα που από καιρό αγνοούνται από τους πιο ηχηρούς επικριτές του.

Οι συμμαχίες των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ακριβές. Η υπεράσπιση ευημερούντων, πυκνοκατοικημένων, βιομηχανικών χωρών σε όλο τον κόσμο μεταφέρει πλούτο από τους φορολογούμενους των ΗΠΑ στους ομολόγους τους στο εξωτερικό. Στην πραγματικότητα, το Πεντάγωνο έχει γίνει η μεγαλύτερη πηγή εξωτερικής βοήθειας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, μετατρέποντας την βοήθειας για την ασφάλεια σε μια μορφή διεθνούς αγαθοεργίας.

Τον Ιούλιο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ανακοίνωσε [13] ότι «στις καλές και στις κακές εποχές, η Ευρώπη μπορεί να υπολογίζει στις Ηνωμένες Πολιτείες –πάντα». Ευγενικά αισθήματα, αλλά μια τέτοια δέσμευση δεν προϋποθέτει την ανακούφιση της ηπείρου από την απαίτηση να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Πράγματι, τόσο η Ευρώπη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν πιο ασφαλείς αν οι Ευρωπαίοι έκαναν περισσότερα για να προστατεύσουν τον εαυτό τους.

Στο κάτω-κάτω, ο ίδιος ο Stoltenberg παραπονέθηκε [14] ότι «η απάντηση σε έναν πιο επικίνδυνο κόσμο δεν είναι ένα μικρότερο ΝΑΤΟ, είναι ένα μεγαλύτερο ΝΑΤΟ». Αν είναι έτσι, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να οργανώνουν και να χρηματοδοτούν περισσότερο το ΝΑΤΟ. Αλλά δεν θα το κάνουν παρά μόνο αν δεν έχουν καμία εναλλακτική λύση. Ενοχλημένη από τις δηλώσεις του Τραμπ, μια ομάδα Ευρωπαίων αξιωματούχων πήγε στο Συνέδριο των Δημοκρατικών στην Φιλαδέλφεια αναζητώντας επαναβεβαίωση από την εκστρατεία της Χίλαρι Κλίντον, την οποία και έλαβαν. Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν και άλλοι προσπάθησαν σκληρά για να πουν στους Ευρωπαίους να μην ανησυχούν -οι Ηνωμένες Πολιτείες πάντα θα επιδοτούν, θα προστατεύουν, ακόμα και θα παραχαϊδεύουν εάν είναι απαραίτητο.

Αυτό είναι το λάθος μήνυμα. Η Ουάσιγκτον είχε ελάχιστες άλλες επιλογές εκτός από το να προστατεύσει τις συμμαχικές χώρες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά η δικαιολογία εξαφανίστηκε εδώ και πολύ καιρό. Αντί να μετατραπεί ο στρατός των ΗΠΑ σε μια μισθοφορική δύναμη που χρεώνει για τις υπηρεσίες της, όπως προτείνει ο Trump, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να αποσύρει τις δεσμεύσεις που δεν είναι πλέον απαραίτητες για την ασφάλεια των ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο όχι μόνο θα εξοικονομήσει χρήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά θα τις κάνει ασφαλέστερες επίσης.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2016-09-12/ripped