Τα εύθραυστα κράτη και ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Τα εύθραυστα κράτη και ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ

Τι πρέπει να κάνει η Ουάσιγκτον

Η επόμενη διοίκηση θα πρέπει να καθιερώσει την αμοιβαία ευθύνη και την λογοδοσία μεταξύ των δικών της οργανισμών, καθώς και με διεθνείς εταίρους και με εύθραυστα κράτη. Τρεις προτεραιότητες ξεχωρίζουν: Πρώτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη συνοχή και ευθυγράμμιση μεταξύ των εκτελεστικών οργανισμών και μεταξύ των εκτελεστικών και των νομοθετικών κλάδων˙ δεύτερον, πρέπει να οικοδομήσουν πιο αποτελεσματικές εταιρικές σχέσεις μεταξύ των διεθνών εταίρων και μεταξύ των εν λόγω εταίρων και των εύθραυστων κρατών˙ και τρίτον, θα πρέπει να ακονίσουν τα εργαλεία τους για να βοηθήσουν τα ευάλωτα κράτη να ενισχύσουν πιο ουσιαστικά τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας.

Εξεταζόμενη ξεχωριστά, κάθε μια από αυτές τις προτεραιότητες θα είναι ανεπαρκής. Αλλά όταν είναι μαζί, μια διαδικασία συντονισμένης διερεύνησης του ορίζοντα, καθορισμού προτεραιοτήτων, έγκαιρης προειδοποίησης, έγκαιρης δράσης, και εκλεπτυσμένων εργαλείων και ενισχυμένης συνεργασίας μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την δέσμευση των ΗΠΑ στα ευάλωτα κράτη.

Εγχωρίως, η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να οικοδομήσει στρατηγική διορατικότητα στην κανονική διαδικασία λήψης αποφάσεων στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας (National Security Council, NSC), και θα πρέπει να προγραμματίσει τις τακτικές συζητήσεις σε ανώτερο επίπεδο σχετικά με την ευθραυστότητα που να ανεβάζει τα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης και προληπτικής δράσης. Κάθε NSC αντιμετωπίζει την πρόκληση της εξισορρόπησης των επειγουσών κρίσεων με τα σημαντικά μακροπρόθεσμα ζητήματα. Η έγκαιρη προειδοποίηση, η πιο δυναμική, προληπτική δράση, και μια κοινή κατανόηση της κάθε πρόκλησης είναι κρίσιμης σημασίας για τον εντοπισμό και την αντιμετώπιση των πηγών αστάθειας πριν φτάσουν στην σύγκρουση και την αστάθεια.

Το πιο σημαντικό πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι να πάρει η σχέση με το Κογκρέσο μια θετική μορφή. Η νέα διοίκηση θα πρέπει να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη στρατηγική εστιασμένη σε μια χούφτα ευάλωτων κρατών που έχουν προτεραιότητα, μια δέσμευση για την οικοδόμηση πιο αποτελεσματικών διεθνών συνεργασιών, καθώς και ένα σχέδιο για την ανάπτυξη, την βελτίωση και τον συντονισμό κρίσιμων εργαλείων πολιτικής σε ολόκληρη την κυβέρνηση. Σε αντάλλαγμα, το Κογκρέσο πρέπει να εγκρίνει πολυετή, ευέλικτη, συνολική κρατική χρηματοδότηση για την υποστήριξη αυτών των στρατηγικών και να συνεργαστεί με την διοίκηση για να διευκρινιστούν οι Αρχές της χρηματοδότησης, να αφαιρεθούν ζημιογόνες επιφυλάξεις, και να γίνει γνωστό στο κοινό ότι η επένδυση στην πρόληψη είναι μια σοφή χρήση των χρημάτων των φορολογουμένων.

Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν φαντασία σε μια πόλη που μπορεί να είναι τόσο παραλυμένη, κομματική και κλεισμένη στον εαυτό της. Αλλά το Σχέδιο Κολομβία και πιο πρόσφατα οι προσπάθειες στην Βιρμανία (ονομάζεται επίσης Μιανμάρ και παλιότερα Μπούρμα) είναι υπενθυμίσεις του τι είναι δυνατόν να γίνει. Η επιτυχία του Σχεδίου Κολομβία μπορεί να αποδοθεί στην διαρκή διακομματική υποστήριξη στο Κογκρέσο και σε τρεις διοικήσεις, με δισεκατομμύρια δολαρίων σε απρόσκοπτη χρηματοδότηση. Και στην Βιρμανία, πέντε χρόνια σταθερής αμερικανικής προσπάθειας και ενίσχυσης έχουν βοηθήσει την μετάβαση της χώρας στην δημοκρατία μετά από δεκαετίες εμφυλίου πολέμου και αυταρχικής διακυβέρνησης. Ακόμη και εποικοδομητικές συνεργασίες όπως αυτές, έχουν το μερίδιό τους σε κηλίδες, από τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην εν εξελίξει διακίνηση ναρκωτικών στην Κολομβία μέχρι τις συνεχιζόμενες ανησυχίες για τον ρόλο του στρατού της Βιρμανίας στο δημοκρατικό μέλλον της χώρας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δύσκολα έχουν καθαρίσει, αλλά η θαρραλέα ηγεσία και στις δύο χώρες, σε συνδυασμό με αξιόλογες επενδύσεις των ΗΠΑ εδώ και πολλά χρόνια έκαναν μια ουσιαστική διαφορά.

Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να επεκτείνει το μοντέλο της εταιρικής σχέσης που πρωτοπόρησε με το New Deal for Engagement in Fragile States [Νέα Συμφωνία για την Αντιμετώπιση των Ευάλωτων Κρατών]. Το New Deal, μια πολυμερής συμφωνία-ορόσημο επί της παγκόσμιας πολιτικής το 2011, συμπυκνώνει μια υγιή προσέγγιση για τα ευάλωτα κράτη, τονίζοντας την τοπική ιδιοκτησία, την συντονισμένη διεθνή δράση, και την αμοιβαία λογοδοσία με τα εύθραυστα κράτη. Μια κοινή κριτική κατά του New Deal είναι ότι έχει παραμείνει στην αποκλειστική περιοχή των Υπουργείων Οικονομικών και Σχεδιασμού, κάτι που αναμφίβολα έχει παρεμποδίσει την αποτελεσματικότητά του μέχρι σήμερα.

Τέλος, για να εξασφαλιστεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τα σωστά εργαλεία για την ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος, η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να αναπτύξει κρίσιμες, με λίγους πόρους δυνατότητες για την αντιμετώπιση των αναγκών των ευάλωτων κρατών. Η επιτυχία στην παροχή βοήθειας στα κράτη αυτά για τις μεταβάσεις τους θα απαιτήσει επανεξέταση του πότε και πώς εφαρμόζονται αυτές οι δυνατότητες: Εμπλοκή του τομέα ασφάλειας˙ καταπολέμηση της διαφθοράς˙ στήριξη της κοινωνίας των πολιτών˙ συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα˙ επιρροή της ηγεσίας και εργαλεία εξαναγκασμού˙ εκλογές˙ εκπαίδευση και συναλλαγές˙ μάθηση και αξιολόγηση.

Η ευθραυστότητα των κρατών θα παραμείνει ένα κεντρικό χαρακτηριστικό του διεθνούς τοπίου για το άμεσο μέλλον. Η ανταπόκριση των Ηνωμένων Πολιτειών, ωστόσο, μπορεί και πρέπει να εξελιχθεί. Η Ουάσιγκτον πρέπει να είναι ειλικρινής προς τον αμερικανικό λαό και τους εταίρους της για τα όρια των δυνατοτήτων μας, αλλά και για το κόστος και τις συνέπειες της αδράνειας. Δεν είναι καιρός για μοιρολατρία ή απεμπλοκή. Είναι καιρός για το είδος της στρατηγικής, συστηματικής, επιλεκτικής και διαρκούς αμερικανικής ηγεσίας που παραμένει κρίσιμη για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.