Από το Brexit στον Trump

Σε μια τέτοια κατάσταση, θα ήταν λάθος να κατηγορηθεί το κοινό επειδή επέλεξε έναν μάλλον δραστικό τρόπο για να σηματοδοτήσει την τεράστια δυσαρέσκειά του. Θα υπήρχε καμία πιθανότητα να ακουστεί εάν είχε κερδίσει η Κλίντον ή αντίστοιχα ο Μάρκο Ρούμπιο; Όχι. Το κοινό αισθάνθηκε ότι αμφότεροι -ίσως ιδιαίτερα ο Ρούμπιο- ως οι ευνοημένοι υποψήφιοι των αντίστοιχων κομμάτων τους, απλά θα έκαναν ένα νεύμα προς τις ανησυχίες τους αλλά, από την στιγμή που θα αναλάμβαναν την εξουσία, θα έκαναν λίγα ή τίποτα για την αντιμετώπισή τους. Το να ψηφίσουν για ένα τέτοιο πρόσωπο δεν θα ήταν ένας τρόπος ώστε να ακουστεί το μήνυμα των πολιτών, περισσότερο από όσο θα έκανε μια οριακή ψήφος υπέρ του «εντός» να ακουστούν οι αναμφισβήτητα ανήσυχες φωνές των Βρετανών ψηφοφόρων στους διαδρόμους των Βρυξελλών. Όταν φαίνεται ότι εντελώς τίποτα δεν μπορεί να γίνει μέσα στις ελίτ, το να πατηθεί το κουμπί έκτακτης ανάγκης γίνεται όχι μόνο ένα δικαιολογημένο, αλλά και ίσως το μόνο υπεύθυνο πράγμα που πρέπει να κάνουμε.

Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2016-11-10/brexit-trump

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition