Το διακύβευμα των συνομιλιών για το Κυπριακό | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Το διακύβευμα των συνομιλιών για το Κυπριακό

Τι κρύβει η στάση της Τουρκίας

Εκείνο που πρέπει να προβληματίσει είναι κατά πόσο είναι ειλικρινής η επιθυμία των Τουρκοκυπρίων για συμφωνία και κυρίως ο βαθμός ανεξαρτησίας που έχουν για να ενεργούν ως free agents. Ας ανατρέξουμε σε μερικά γεγονότα: Η τουρκοκυπριακή πλευρά εξαρτάται πλέον από την Τουρκία για την προμήθεια νερού η οποία με κόστος 500 εκατ. ευρώ «ένωσε» παρανόμως την Τουρκία με την Κύπρο με υποθαλάσσιο αγωγό, προωθείται δε η απ’ ευθείας προμήθεια ηλεκτρικού ρεύματος από την Τουρκία. Η Τουρκία οργανώνει την οικονομία της Βορείου Κύπρου και πληρώνει τους μισθούς των κυβερνητικών υπαλλήλων, η Τουρκία ελέγχει την Παιδεία και όπως είναι γνωστό προωθεί ταχέως την ισλαμοποίηση του ψευδο-κρατιδίου. Ενδεικτικό είναι ότι ούτε την χειμερία ώρα δεν αλλάζει η Βόρεια Κύπρος, προτιμώντας να ταυτίζεται με την Τουρκία παρά με το επίσημο κυπριακό κράτος και την Ευρώπη. Η ταύτιση σε όλα είναι πλήρης.

Αν ευοδωθούν οι συνομιλίες και υπογραφούν οι συμφωνίες, υπάρχει κίνδυνος η Κυπριακή Δημοκρατία να αποδομηθεί και απονομιμοποιηθεί πολιτικά και νομικά. Το σίγουρο είναι ότι οι πράξεις, ενέργειες και συμφωνίες του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους, παράνομες μέχρι σήμερα, θα αναγνωρισθούν και θα νομιμοποιηθούν αναδρομικώς, δια των διεθνών συνθηκών. Οι προηγούμενες παράνομες πράξεις του ψευδοκράτους θα εξισωθούν με τις πράξεις της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το τουρκοκυπριακό δε κρατίδιο θα αποκτήσει ισότιμο μερίδιο στα κοινά αγαθά τα οποία σε δεδομένη στιγμή θα τα διεκδικήσει είτε δια διαχωρισμού είτε δια συνεκμεταλλεύσεως.

Ένα μεγάλο ερωτηματικό συνοδεύει το οικονομικό κόστος μιας ενδεχόμενης συμφωνίας: Μπορεί η Κύπρος «να αντέξει» τρεις κυβερνήσεις; Συν τα έξοδα ενοποιήσεως και αποζημιώσεων; Θεωρείται αυτονόητο ότι η κεντρική κυβέρνηση, δηλαδή οι Ελληνοκύπριοι φορολογούμενοι θα επωμισθούν όλο το οικονομικό βάρος. Για να αντιληφθεί κανείς τον βαθμό συνεργασίας του κατοχικού καθεστώτος στο θέμα αυτό, αρκεί να λεχθεί ότι μέχρι σήμερα δεν έχει επιτραπεί στην Παγκόσμια Τράπεζα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να ελέγξουν τις τράπεζες στα κατεχόμενα. Το παράδειγμα της Γερμανίας πρέπει να μας προβληματίσει. Ενοποιήθηκε το 1989 και μέχρι σήμερα υπάρχουν μεγάλες οικονομικές διαφορές μεταξύ των δύο Γερμανιών, εξ αυτού δε του λόγου η άκρα δεξιά βρίσκει εύφορο έδαφος στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

Ένα παρεπόμενο θέμα ενδέχεται να εξελιχθεί σε μεγάλο πρόβλημα. Οι περισσότερες επενδύσεις που ενδεχομένως να προκύψουν και που αναμένονται μάλλον θα προέλθουν από την Τουρκία και τις μουσουλμανικές χώρες και είναι φυσικό να προτιμάται η Βόρεια Κύπρος, αφ’ ενός για να βοηθηθούν οι Μουσουλμάνοι από τους ομόθρησκούς τους, αφ’ ετέρου επειδή για μεγάλο διάστημα το κόστος των επενδύσεων στον Βορρά θα είναι συμφερότερο από επενδύσεις στο Νότο, με αποτέλεσμα να καταστεί ο Βορράς το ευημερούν κρατίδιο και ο Νότος να επωμισθεί το τεράστιο κόστος της συμφωνίας και μετά να παρακμάσει, όπως έχει συμβεί με Πολιτείες των Ην. Πολιτειών μετά την NAFTA λόγω της μεταφοράς της οικονομικής δραστηριότητάς τους στο Μεξικό.

Η βασική διαφορά μεταξύ των κοινοτήτων είναι ότι στην Κύπρο υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα κοσμοθεωριών. Ο ελληνικός πολιτισμός ευρίσκεται σε φάση μετανεωτερικότητος, πιστεύει και εφαρμόζει τις ανθρωπιστικές αξίες, το διεθνές δίκαιο και την ειρηνική συνύπαρξη. Από την άλλη, η Τουρκία ασκεί ακραία realpolitik και φροντίζει για την αναβίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, απειλώντας όλους τους γείτονες και απαιτώντας την αναθεώρηση των Συνθηκών urbi et orbi.

Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να υπάρξει λύση στην Κύπρο; Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Τουρκία επιθυμεί διακαώς διακανονισμό για να νομιμοποιήσει το παράνομο κρατίδιο, ούτως ώστε μετά κάποιο χρονικό διάστημα, με πρόσχημα την διαφωνία των κρατιδίων επί συγκεκριμένου θέματος και την αδυναμία εύρυθμης λειτουργίας της κεντρικής διοικήσεως να επέλθει η διχοτόμηση δια της αποσχίσεως του τουρκοκυπριακού κρατιδίου και το σημερινό παράνομο κρατίδιο, ως ίσος εταίρος πλέον, να απαιτήσει το μερίδιό του στην υφαλοκρηπίδα, FIR, κ.λπ. στα οποία δεν δικαιούται τώρα, ούτε και ποτέ θα δικαιούται νομίμως εάν δεν αναγνωρισθεί ως συνιστών κράτος της διζωνικής ομοσπονδίας έστω και εάν αποκτήσει κάποιου είδους αναγνώριση από μερικά κράτη. Σε περίπτωση ευοδώσεως των συνομιλιών και υλοποιήσεως της συμφωνίας, ως ένα από τα δύο συνιστώντα κράτη, θα αποκτήσει δικαιωματικώς το 50% των κοινών αγαθών σε περίπτωση «διαζυγίου». Αυτό είναι το «αισιόδοξο» σενάριο. Το απαισιόδοξο είναι να καταλάβει η Τουρκία ολόκληρη την Κύπρο δια των όπλων, είτε με κάποια δικαιολογία όπως στο παρελθόν – εύκολο είναι να δημιουργηθούν διαφωνίες και αντιπαραθέσεις είτε δια της συνεχούς εισροής μεταναστών είτε δια των γεννήσεων. Οποιαδήποτε δε συμφωνία στην βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας θα επιφέρει την φιλανδοποίηση της Κύπρου.

Ας σταματήσει ο κατήφορος. Τυχόν συμφωνία με τους Τούρκους θα είναι η καταστροφή του ελληνισμού και δευτερευόντως της Δύσεως, η δε Τουρκία θα έχει κερδίσει την μεγαλύτερή της νίκη στην πρόσφατη ιστορία της. Και για να γίνει πιο ευκρινές: Διαλύεται ο άξονας Ελλάδος–Ισραήλ–Κύπρου–Αιγύπτου, χάνεται η προοπτική συνεργασίας Ελλάδος–Κύπρου–Ιράν, η Ελλάδα παραμένει πλέον το μοναδικό ανάχωμα κατά των ισλαμιστών με μειωμένη γεωπολιτική ισχύ, περιορίζεται δραματικά η υφαλοκρηπίδα της Ελλάδος επειδή η υφαλοκρηπίδα της Κύπρου θα ελέγχεται από την Τουρκία και δεν θα μπορούν να γίνουν συμπράξεις, όλοι οι αγωγοί θα περνούν από την Τουρκία, η Τουρκία καθίσταται ο ρυθμιστής των ροών των υδρογονανθράκων της Μεσογείου, αυτό, εξ άλλου προσφέρει στην Τουρκία ως κίνητρο και δέλεαρ ο πρόεδρος Αναστασιάδης (ίδε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της 24-25 Δεκεμβρίου, 2016), οι άλλες δυνητικές οδοί θα αποκλειστούν και η Τουρκία αποκτά μια σφήνα στην καρδιά της Μέσης Ανατολής – ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Ενός κακού μύρια έπονται.

Ας ληφθούν τα πιο πάνω σοβαρά υπ’όψιν πριν είναι πολύ αργά.

Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.