Κοιτάζοντας προς την Γερμανία

Αλλά τέτοιες συμφωνίες πρέπει να περιλαμβάνουν ένα σαφές μήνυμα προς την Μόσχα ότι η ύφεση [στις σχέσεις] δεν σημαίνει αδυναμία, σε περίπτωση που η Ρωσία έχει μπει στον πειρασμό να κλιμακώσει τις εντάσεις στην Ανατολική Ευρώπη για να δοκιμάσει τα όρια της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, οι Ευρωπαίοι, με το Βερολίνο και το Παρίσι να αναλαμβάνουν την ηγεσία, θα πρέπει να χτίσουν στα ήδη υπάρχοντα σχέδια για μια μόνιμη και πιο αποτελεσματική στρατιωτική δύναμη της ΕΕ και να αναπτύξουν ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης για τις χώρες της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει, τουλάχιστον, μια σοβαρή δέσμευση συνεισφοράς στο ΝΑΤΟ στο 2% του ΑΕΠ τους. Θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει υποστήριξη του Βερολίνου στο σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να απομακρύνει όλες τις περιττές δομές και μονάδες της ευρωπαϊκής άμυνας. Περίπου το 80% των αμυντικών προμηθειών γίνονται σε καθαρά εθνικό επίπεδο, κάτι που οδηγεί σε δαπανηρές επικαλύψεις στρατιωτικών δυνατοτήτων (κατ’ εκτίμηση από 27 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι 107 δισεκατομμύρια ετησίως, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή). Και θα πρέπει να περιλαμβάνει στρατηγικές επενδύσεις σε μη επανδρωμένα αεροσκάφη, από αέρος ανεφοδιασμό, δορυφορικές επικοινωνίες και ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, που μέχρι τώρα η Ουάσιγκτον αναγκαζόταν να παρέχει σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκή στρατιωτική επιχείρηση, ακόμη και στην Λιβύη, όπου η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο πήραν την ηγεσία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Το Βερολίνο υπήρξε επίσης ένας από τους βασικούς υποστηρικτές της ανάπτυξης κοινού πολιτικο-στρατιωτικού σχεδιασμού για την διαχείριση κρίσεων και την οικοδόμηση ενός στρατιωτικού αρχηγείου της ΕΕ προετοιμασμένου για απειλές όπως αυτές στην Λιβύη και να συντονίζει κοινές πολιτικο-στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τέλος, οι συνεχιζόμενες προσπάθειες του Βερολίνου να συμβάλει στην αποτρεπτική δύναμη του ΝΑΤΟ στις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνία -ένα βήμα που είναι περισσότερο από συμβολικό, δεδομένου ότι θα βάλει τους Γερμανούς στρατιώτες στην πρώτη γραμμή σε μια ένοπλη σύγκρουση- μέχρι στιγμής έχουν αντιμετωπιστεί με σκεπτικισμό, αλλά ίσως τώρα να εκτιμηθούν στην Ευρώπη, δεδομένης της ανάγκης για μεγαλύτερη συνεργασία πάνω στην άμυνα.

ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Αλλά η Γερμανία δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την γαλλική συνεργασία. Μαζί, θα πρέπει να πάρουν το προβάδισμα στο να κάνουν την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας της Ευρώπης πιο λειτουργική. Το Βερολίνο μπορεί να εξετάσει τις προτάσεις του Παρισιού να εξαιρεθούν οι αμυντικές δαπάνες από τους υπολογισμούς του ελλείμματος, κάτι που θα επιτρέψει περισσότερες δαπάνες χωρίς να καταπατηθούν οι περιορισμοί του ελλείμματος που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ [5], και να δημιουργηθεί ένα ευρωπαϊκό Αμυντικό Ταμείο που θα επιτρέψει στους Ευρωπαίους εταίρους να ενοποιήσουν σχετικές επενδύσεις.

Αν και η ενίσχυση των ευρωπαϊκών δυνατοτήτων πυρηνικής αποτροπής φαίνεται ρεαλιστική, είναι πιθανό ότι η Γαλλία θα μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο πιο σοβαρά αφότου το Ηνωμένο Βασίλειο φύγει από την ΕΕ. Τα γαλλικά και τα βρετανικά πυρηνικά όπλα ήταν τμήμα της ευρωπαϊκής στρατηγικής αποτροπής από την εποχή της ΝΑΤΟϊκής Διακήρυξης της Οττάβα το 1974, στην οποία οι δύο πυρηνικές δυνάμεις εξέφρασαν την προθυμία τους να συμβάλλουν «στην συνολική ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας της Συμμαχίας». Δεδομένου ότι η Γερμανία έχει συμφωνήσει να μην αναπτύξει και να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα στο πλαίσιο της Συνθήκης Μη Διασποράς και της Συνθήκης Δύο συν Τέσσερα (Two Plus Four Treaty), είναι πιθανό ότι θα ήταν πρόθυμη να πληρώσει για την γαλλική δύναμη κρούσης και να κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να κρατήσει το Ηνωμένο Βασίλειο να περιλαμβάνεται σε οποιαδήποτε σχέδια για ευρωπαϊκή πυρηνική αναχαίτιση.

Η ενίσχυση όλων αυτών των στοιχείων εξυπηρετεί δύο στόχους για τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους: Να πείσουν την Ουάσιγκτον να διατηρήσει το ΝΑΤΟ με το να εντείνουν την δική τους συμβολή στην συλλογική άμυνα, και να προβάλουν ισχύ στην γειτονιά τους, ιδιαίτερα εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτραβηχτούν από την Μέση Ανατολή [6]. Στην πραγματικότητα, βασικό επιχείρημα της Γερμανίας για την εισαγωγή κοινών δομών στην ΕΕ είναι ότι η Ευρώπη πρέπει να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στην σταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής και της αφρικανικής ηπείρου -αμφότερες ζωτικής σημασίας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και την επίλυση της κρίσης των προσφύγων.

Δεδομένου ότι η Γερμανία είναι σήμερα πιο πρόθυμη να ασκήσει στρατιωτική ηγεσία από ποτέ άλλοτε, και υπό την προϋπόθεση ότι θα λάβει στήριξη από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους εταίρους της, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι το σημερινό πολιτικό κλίμα μπορεί να φέρει τους Ευρωπαίους πιο κοντά, ιδίως την Γαλλία και την Γερμανία (και ίσως ακόμη και το αναχωρούν Ηνωμένο Βασίλειο). Η Ευρώπη δεν θα καταρρεύσει από τις αμφιβολίες σχετικά με το μέλλον των εγγυήσεων ασφάλειας των ΗΠΑ, και η Γερμανία θα αντιμετωπίσει την πρόκληση για να το βεβαιώσει αυτό.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/germany/2017-01-29/looking-germany