Το μέλλον του κινήματος κατά του Trump | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Το μέλλον του κινήματος κατά του Trump

Διαμαρτυρίες μετά την Πορεία στην Ουάσιγκτον
Περίληψη: 

Το κίνημα κατά του Τραμπ έχει ήδη χωριστεί σε τάσεις υπέρ της μη βίας και εκείνους που δεν αποκηρύσσουν την βία, σε μαύρες γυναίκες και λευκές γυναίκες, μεταξύ άλλων διαιρέσεων. Οι εντάσεις αναμένεται να σιγοβράζουν για καιρό.

Η SAMANTHA EYLER είναι ανεξάρτητη αρθρογράφος, συντάκτρια και μεταφράστρια με έδρα της την πόλη Μεντεγίν, στην Κολομβία. Γράφει μια δεκαπενθήμερη στήλη για ζητήματα φεμινισμού και φύλων στο ψηφιακό περιοδικό Role Reboot.

Την περασμένη Παρασκευή, ο Donald Trump έδωσε τον προεδρικό όρκο του μπροστά σε ένα πλήθος περίπου 160.000 ατόμων [1]. Την επόμενη μέρα, περίπου 470.000 βγήκαν στους δρόμους για την Πορεία των Γυναικών στην Ουάσιγκτον. Ακολουθήθηκαν από εκατοντάδες χιλιάδες σε άλλες πόλεις σε όλη την χώρα και τον κόσμο. Υποστήριξαν ένα συνονθύλευμα από προοδευτικές αιτίες [2], από τα αναπαραγωγικά δικαιώματα μέχρι την οικολογία και την απο-αποικιοποίηση και μέχρι την καταπολέμηση του ρατσισμού.

Οι πορείες, που χαιρετίστηκαν από συνεπαρμένους φεμινιστές παρατηρητές ως αντιπροσωπευτικές του κύματος ενός πολλαπλού (intersectional) κινήματος [3] -που επικεντρώνεται στο πώς η καταπίεση συσσωρεύεται κατά μήκος φυλετικών, ταξικών, έμφυλων και άλλων ρηγμάτων- που είδε μηδενικές συλλήψεις στην Ουάσιγκτον [4 ]. Σύντομα, τα social media πλημμύρισαν από ένα κύμα αυτάρεσκων δημοσιεύσεων [5] σχετικά με την δήθεν ανώτερη ικανότητα διαμαρτυρίας των διαδηλωτών.

Αλλά οι αδυναμίες στα στοιχεία της ευρύτερης δομής του κινήματος έγιναν γρήγορα εμφανείς. «Όταν καυχιέσαι ότι οι διαμαρτυρίες σου δεν είχαν συλλήψεις, αναρωτιέμαι τι νομίζεις ότι λέει αυτό για σένα», συλλογίστηκε η αρθρογράφος Ijeoma Oluo [6], απηχώντας πολλούς μαύρους ακτιβιστές. «Το να αποκαλεί κάποιος τις συλλήψεις σε διαδηλώσεις ως ηλίθιες», έγραψε ο ακτιβιστής από το Σικάγο, Mykele Deville [7], «χλευάζει την κληρονομιά εκείνων που αψήφησαν τον νόμο για να επιφέρουν την αλλαγή μέσω της πολιτικής ανυπακοής, των υλικών ζημιών, και της ένοπλης άμεσης δράσης». Η αρθρογράφος Eve Ewing [8] παρατήρησε στο Twitter ότι «το να μην συλληφθεί κανείς σε πορεία δεν σημαίνει ότι είναι καλύτερος από κανέναν άλλον», και συνέχισε: «Η κρατική αστυνομία δεν σας θεωρεί απειλή. Οπότε, για ηρεμήστε…».

Τέτοιες εντάσεις δεν θα έπρεπε να αποτελούν έκπληξη. Στην πραγματικότητα, ήταν εμφανείς πολύ πριν από την πορεία. Την ημέρα της ορκωμοσίας, 230 διαδηλωτές συνελήφθησαν [9] αφότου έβαλαν φωτιά σε μια λιμουζίνα, κλωτσούσαν τα παράθυρα των αυτοκινήτων, και εκσφενδόνιζαν πέτρες σε βιτρίνες καταστημάτων. Ένας διαδηλωτής χτύπησε στο πρόσωπο τον λευκό ρατσιστή Richard Spencer [10] καθώς έδινε μια τηλεοπτική συνέντευξη. Το αποτέλεσμα ήταν να πυροδοτηθούν τα κοινωνικά δίκτυα καθώς οι οικογένειες ανησύχησαν σχετικά με το να πάρουν όλα τα μέλη τους στην πορεία την επόμενη μέρα.

01022017-1.jpg

Διαδηλωτές παίρνουν μέρος στην Πορεία των Γυναικών στην Οτάβα, στον Καναδά, στις 21 Ιανουαρίου 2017. CHRIS WATTIE / REUTERS
----------------------------------------------

Στις εβδομάδες που προηγήθηκαν, η Εθνική Επιτροπή της πορείας, η οποία μετά την σύστασή της είχε προσελκύσει πυρά [11] για το ότι απαρτιζόταν εξ ολοκλήρου από λευκές γυναίκες, είχαν ενσωματώσει πολλές έγχρωμες γυναίκες ως εθνικές συν-προέδρους. Παρέθεσε ένα σύνολο κατευθυντήριων αρχών που εισήχθησαν από τις μη βίαιες φιλοσοφίες του αμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα. Φέρνοντας στο νου την μη βίαιη Αγαπημένη Κοινότητα (Beloved Community) του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τζούνιορ ως «το πλαίσιο για το μέλλον», η επιτροπή ευαγγελίστηκε μια πολιτική «του να στρέφεις και το άλλο μάγουλο»: «Αποδοχή των δεινών, χωρίς αντίποινα, για χάρη της αιτίας», όπως μπορεί να διαβάσει κανείς στην σελίδα της αποστολής της [ 12]. «Τα αυτο-επιλεγμένα δεινά είναι λυτρωτικά και βοηθούν το κίνημα να αναπτύσσεται σε πνευματική όσο και σε ανθρωπιστική διάσταση».

Η ρητή και οιονεί θρησκευτική αυταπάρνηση του δικαιώματος για βίαιη αυτοάμυνα έθεσε την εθνική επιτροπή σε αντίθεση με έναν από τους βασικούς συμμάχους της κατά την διάρκεια της πορείας του Σαββάτου: Τους «Οι Ζωές των Μαύρων Έχουν Σημασία» (Black Lives Matter). Παρά το γεγονός ότι αυτό το κίνημα, που ιδρύθηκε το 2012, επικεντρώνεται στην μη βίαιη πολιτική ανυπακοή, οι κατευθυντήριες αρχές του δεν έχουν καμία συνταγή για την μη βία [13]. Αντ’ αυτού, η ιστοσελίδα του προσφέρει ένα κατηγορητήριο κατά της δομικής βίας που καθορίζει την καθημερινή ζωή των μαύρων Αμερικανών: « Όταν λέμε Black Lives Matter ... είναι μια αναγνώριση [ότι] η φτώχεια και η γενοκτονία των Μαύρων είναι κρατική βία».

Απέναντι στο σκηνικό των κοινωνιολογικών παραπόνων, οι διαδηλώσεις των Black Lives Matter έχουν συχνά εξελιχθεί σε βίαιες ταραχές. Η ηγεσία του κινήματος έχει κατηγορηθεί [14] ότι δεν αποκηρύσσει τα ταραχοποιά στοιχεία του αρκετά ηχηρά. Και οι πιθανοί σύμμαχοι, που κυμαίνονται από συντηρητικές εκδόσεις [14] μέχρι πρώην ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων [15], ήταν γρήγοροι στο να νίψουν τις χείρες τους από τον μαύρο ακτιβισμό που βλέπουν ως εξτρεμιστικό, ταραχοποιό, και καθόλου πιστό προς τις μη βίαιες παραδόσεις του Κινγκ.