Συναντώντας τον Macron στη μέση | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Συναντώντας τον Macron στη μέση

Πώς η Γαλλία και η Γερμανία μπορούν να αναζωογονήσουν την ΕΕ

Τον Μάρτιο, μια σειρά φωτογραφιών που αναπαρήχθησαν στον διεθνή Τύπο κατέγραψαν δύο πιθανά μέλλοντα για τις σχέσεις της Γαλλίας με την Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια φωτογραφία έδειχνε την Marine Le Pen [3], την προεδρική υποψήφια του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, να συναντάται με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στο Κρεμλίνο. Η άλλη έδειχνε τον Εμμανουέλ Μακρόν [4], τον 39χρονο υποψήφιο του κεντρώου En Marche!, να κάθεται με την Γερμανίδα ηγέτιδα Άνγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία στο Βερολίνο.

Από τη μια πλευρά ήταν μια προεδρική ελπίδα που υποσχόταν να αποκοπεί από την συναίνεση της ελίτ της εξωτερικής πολιτικής της Γαλλίας -η οποία απαιτεί στρατηγική ανεξαρτησία και στενή συνεργασία με την Γερμανία σε ένα ευρωπαϊκό, πολυμερές πλαίσιο- υπέρ μιας εξόδου από την ΕΕ και στενότερων δεσμών με την Ρωσία. Από την άλλη ήταν ένας υποψήφιος που ηγείτο μιας φιλελεύθερης, φιλοευρωπαϊκής προεκλογικής εκστρατείας και υπήρξε σημαιοφόρος των παραδοσιακών δεσμών της Γαλλίας με την Γερμανία [5].

11052017-1.jpg

Ο Emmanuel Macron χαιρετά υποστηρικτές του στην πόλη Le Touquet, στην Γαλλία, τον Μάιο του 2017. BENOIT TESSIER / REUTERS
--------------------------------------------------

Στις 7 Μαΐου, ο Macron εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας, λαμβάνοντας το 66% των ψήφων έναντι 34% της Le Pen. Η προεδρία του προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία να αναβιώσει η γαλλο-γερμανική σχέση ακριβώς την ώρα που η Ευρώπη την έχει ανάγκη περισσότερο. Μαζί, το Βερολίνο και το Παρίσι μπορούν να ενισχύσουν την ΕΕ και την ευρωζώνη, να συσπειρώσουν την ήπειρο ενάντια στον αντι-φιλελευθερισμό και να υπερασπιστούν καλύτερα τα ευρωπαϊκά συμφέροντα στην παγκόσμια σκηνή.

Δεν θα είναι εύκολο. Χωρίς έναν καλολαδωμένο κομματικό μηχανισμό και την εγγύηση μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ο Macron βρίσκεται σε επισφαλή θέση. Πρέπει να προωθήσει τις φιλοευρωπαϊκές πολιτικές σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι ψηφοφόροι βλέπουν την ΕΕ δυσμενώς [6] και όπου πολλοί έχουν στραφεί προς την άκρα Δεξιά και την άκρα Αριστερά λόγω της ανησυχίας τους για τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης. Οι οικονομικές ανισορροπίες και οι διαφορές σχετικά με την πολιτική της ΕΕ, μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας, έχουν προκαλέσει δυσαρέσκεια και στις δύο πλευρές.

Ωστόσο, μια ανανεωμένη συνεργασία είναι η μόνη καλή επιλογή. Ο Macron θα μπορέσει να υλοποιήσει τα σχέδιά του για την μεταρρύθμιση των δημόσιων οικονομικών και της αγοράς εργασίας της Γαλλίας μόνο εάν η Γερμανία συμβάλει στην ανακούφιση των ανησυχιών των Γάλλων ψηφοφόρων για τα σχέδια αυτά, συμφωνώντας να υποστηρίξει περισσότερη κατανομή των κινδύνων και [περισσότερες] κοινές δημόσιες επενδύσεις στην ευρωζώνη. Και μόνο εάν ο Macron σημειώσει πρόοδο στην εγχώρια αγορά, θα έχει το πολιτικό κεφάλαιο που χρειάζεται ώστε να συνεργαστεί με την Γερμανία για να αναπτύξουν μια φιλόδοξη ατζέντα εξωτερικής πολιτικής για την Ευρώπη. Εάν οι Γερμανοί ηγέτες δεν είναι πρόθυμοι να συμβιβαστούν, η ευκαιρία που δημιούργησε η προεδρία του Macron για την Γαλλία, την Γερμανία και την Ευρώπη, θα χαθεί.

11052017-2.jpg

Η ηγέτις του Εθνικού Μετώπου Marine Le Pen και ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin στο Κρεμλίνο, τον Μάρτιο του 2017. SPUTNIK / MIKHAIL KLIMENTYEV / KREMLIN
-----------------------------------------------------------

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΟΝ

Κατά την τελευταία δεκαετία, οι ανισορροπίες μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας έχουν επιδεινωθεί. Ενώ η Γαλλία έχει εμπορικό έλλειμμα, η Γερμανία έχει τεράστιο πλεόνασμα (φθάνει τα 35 δισ. δολάρια μόνο με την Γαλλία). Σχεδόν το 10% των Γάλλων εργαζομένων είναι άνεργοι, ενώ μόνο το 6% των Γερμανών εργαζομένων είναι το ίδιο. Η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Γαλλίας. Για την Γερμανία, η Γαλλία έρχεται δεύτερη μετά την Κίνα. Και όταν πρόκειται για οικονομική πολιτική, η Γαλλία ευνοεί [7] την χρήση δημόσιων δαπανών για να κατευθύνει την ανάπτυξη και εκτιμά την ικανότητα ανταπόκρισης με ευελιξία στις κρίσεις, ενώ η Γερμανία πιστεύει σταθερά ότι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να αποτελέσουν την βάση για την προώθηση της ανάπτυξης και επιβραβεύει την τήρηση των αυστηρών κανόνων σχετικά με τις δαπάνες [8] και τους στόχους για τον πληθωρισμό. Οι διαφορές αυτές εξηγούν εν μέρει την αποκλίνουσα στάση του γαλλικού και του γερμανικού λαού για την ΕΕ, έναντι της οποίας η Γερμανία ασκεί εκτεταμένη επιρροή: Ενώ μόνο το 38% των Γάλλων πολιτών [9] βλέπει την ΕΕ ευνοϊκά, το αντίστοιχο ποσοστό των Γερμανών φθάνει το 50%.

Βοηθούν επίσης να εξηγηθεί η πρόσφατη άνοδος του αντι-γερμανικού αισθήματος στην Γαλλία. Η Le Pen, η οποία κατηγόρησε την Γερμανία ότι «κακομεταχειρίζεται» [10] την υπόλοιπη Ευρώπη και ο Αριστερός υποψήφιος Jean-Luc Mélenchon, ο οποίος χαρακτήρισε ως «δηλητήριο» [11] τις οικονομικές πολιτικές της Γερμανίας, βρήκαν ισχυρή υποστήριξη από Γάλλους ψηφοφόρους που ήθελαν να εγκαταλείψουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και να περιορίσουν τους δεσμούς με το Βερολίνο. Στην Γερμανία, εν τω μεταξύ, πολλοί παρατηρητές και αξιωματούχοι έχουν αναπτύξει [12] ένα είδος συγκατάβασης προς την Γαλλία [13], την οποία θεωρούν ως υπόθεση οικονομικά απροσάρμοστη. (Στην πραγματικότητα, σε τομείς όπως οι τράπεζες, οι ασφάλειες και η λιανική, οι γαλλικές εταιρείες κατέχουν ηγετική θέση παγκοσμίως και η χώρα απολαμβάνει υψηλή παραγωγικότητα και ισχυρό δημογραφικό προφίλ, μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων).

Ο Macron έχει δεσμευτεί να ξεπεράσει αυτά τα ρήγματα. Ήδη από τον Αύγουστο του 2015, όταν ήταν υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας, ο Macron κάλεσε την Ευρώπη να τερματίσει αυτό που χαρακτήρισε ως «θρησκευτικό πόλεμο» της ηπείρου [14] μεταξύ των υπέρ της λιτότητας καλβινιστικών κρατών του βορρά (όπως η Γερμανία) και ακόλαστων καθολικών χωρών (όπως η Γαλλία) υποδεικνύοντας ότι η ΕΕ πρέπει να «βρει μια ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο προσεγγίσεων». Ως πρόεδρος, ο Macron έχει ως στόχο να προσεγγίσει αυτή την ισορροπία με την αναζωογόνηση της γαλλικής αγοράς εργασίας και την ευθυγράμμιση των γαλλικών δημόσιων οικονομικών με τους κανόνες προϋπολογισμού της ευρωζώνης, για παράδειγμα, με την μείωση των σπάταλων κρατικών δαπανών, με την επένδυση σε καλύτερα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και με την αύξηση της ευελιξία της νομοθεσίας για την αγορά εργασίας. Σε αντάλλαγμα, ο Macron αναμένει από την Γερμανία να συμφωνήσει σε μεγαλύτερη κατανομή των κινδύνων εντός της ευρωζώνης. Έχει ζητήσει, για παράδειγμα, την δημιουργία ενός κοινού προϋπολογισμού της ευρωζώνης [15] που θα προωθήσει τις αναπτυξιακές επενδύσεις σε υποδομές και άλλους τομείς, θα παρέχει επείγουσα οικονομική βοήθεια και θα βοηθά τα κράτη να ανταποκριθούν στις οικονομικές κρίσεις. «Αν δεν έχουμε ένα γενναίο σχέδιο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», δήλωσε ο Macron [16] στην γαλλική εφημερίδα Les Echos τον Φεβρουάριο, «οι Γερμανοί δεν θα μας ακολουθήσουν».

Η Μέρκελ δεν θα μπορέσει να προβεί σε τέτοιους συμβιβασμούς αμέσως, καθώς αντιμετωπίζει εκλογές τον Σεπτέμβριο. Αλλά μπορεί ήδη να σηματοδοτήσει ότι είναι πρόθυμη να εξετάσει τις προτάσεις του Macron. Τους επόμενους μήνες, το Βερολίνο και το Παρίσι θα πρέπει να αναγγείλουν κάποιες συμβολικά σημαντικές κοινοπραξίες, όπως ένα γαλλο-γερμανικό Ταμείο Επενδύσεων Υποδομών ή ένα διμερές σχέδιο [17] για την ενίσχυση των ψηφιακών οικονομιών των δύο χωρών και την δημιουργία μιας πραγματικής κοινής ψηφιακής αγοράς στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά την διάρκεια της επόμενης συνάντησης μεταξύ του Macron και της Μέρκελ, οι δύο ηγέτες θα πρέπει να αποφασίσουν να στηρίξουν μια λεγόμενη «ΕΕ πολλών ταχυτήτων», ακόμα και καθώς θα καθιστούν σαφές ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται σε κανένα κράτος-μέλος της ΕΕ να απομακρυνθεί από τις θεμελιώδεις δημοκρατικές αξίες της Ένωσης, όπως έχουν κάνει η Ουγγαρία και η Πολωνία [18].

Μόλις η επόμενη γερμανική κυβέρνηση αναλάβει την εξουσία, η Γερμανία και η Γαλλία μπορούν να αρχίσουν να διαπραγματεύονται σοβαρά τα θέματα της ευρωζώνης. Η Γερμανία πρέπει να απομακρυνθεί από την πρόσφατη ορθοδοξία της και να προβεί σε κάποιες σοβαρές παραχωρήσεις. Πρέπει να ξεκινήσει αναγνωρίζοντας [19] ότι το ευρώ έχει διευρύνει το οικονομικό χάσμα μεταξύ των κρατών που το χρησιμοποιούν, αντί να ενθαρρύνει την σύγκλισή τους. Για να διορθωθεί αυτή η τάση, η Γερμανία θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να υποστηρίξει περισσότερες κοινές δημόσιες επενδύσεις σε τομείς όπως οι υποδομές και η εκπαίδευση, είτε μέσω ενός κοινού προϋπολογισμού της ευρωζώνης είτε μέσω κάποιου άλλου μηχανισμού. Αυτό θα βοηθούσε στην τόνωση της ανάπτυξης των προβληματικών οικονομιών της ΕΕ, πολλές από τις οποίες, όπως η Πορτογαλία, έχουν μειώσει μαζικά τις δημόσιες επενδύσεις για να πετύχουν τους δημοσιονομικούς στόχους. Και το Βερολίνο θα πρέπει να υποστηρίξει τον μεγαλύτερο καταμερισμό των κινδύνων [20] μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης, συμφωνώντας σε ένα κοινό Ταμείο Ασφάλισης Καταθέσεων για να προστατεύσει τους πελάτες των τραπεζών σε ολόκληρο το νομισματικό μπλοκ -ένα μέτρο που πρότεινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 2015 αλλά έκτοτε καθυστερεί, εν μέρει ως αποτέλεσμα της γερμανικής αντιπολίτευσης. Το Βερολίνο και το Παρίσι θα πρέπει επίσης να ενθαρρύνουν [21] τις χώρες της ΕΕ να εξαλείψουν ορισμένους εθνικούς φραγμούς σε τομείς όπως ο κλάδος των υπηρεσιών, ο οποίος αποτελεί περίπου το 70% της οικονομίας της ΕΕ. Αυτό θα ενισχύσει την ολοκλήρωση της αγοράς της ευρωζώνης, ενθαρρύνοντας την ανάπτυξη και περιορίζοντας τις οικονομικές ανισορροπίες της. Όπως ισχυρίζεται ο Macron [22], χωρίς τέτοιου είδους μέτρα για την προσέγγιση των οικονομιών της ευρωζώνης, το κοινό νόμισμα είναι απίθανο να επιβιώσει μια ακόμα δεκαετία.

Οι πολιτικοί που είναι οπαδοί της ορθόδοξης οικονομίας στο Βερολίνο πιθανότατα θα εμπόδιζαν τις περισσότερες από αυτές τις προτάσεις, διότι [οι προτάσεις] αμφισβητούν τις βαθιές γερμανικές πεποιθήσεις σχετικά με την σωστή πορεία προς την σταθερότητα και την ανάπτυξη. Ωστόσο, οι Γερμανοί αξιωματούχοι πρέπει να σκεφτούν δύο φορές πριν τις απορρίψουν. Ο Macron πρέπει να δείξει ότι μπορεί να πάρει παραχωρήσεις από το Βερολίνο για να κερδίσει ένα εκλογικό σώμα που είναι γενικά επιφυλακτικό έναντι της Γερμανίας και της ΕΕ. Εάν οι μεταρρυθμίσεις του αποτύχουν απέναντι σε μια λαϊκή αντίθεση, ένα ακροδεξιό ή ακροαριστερό κόμμα θα μπορούσε να αναλάβει την προεδρία το 2022 και να ακολουθήσει εθνικιστικές πολιτικές που θα προκαλούσαν καταστροφή στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Το Βερολίνο έχει λόγο να επενδύσει στην επιτυχία του Macron με το να τον συναντήσει στην μέση του δρόμου.

Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν μερικοί ανώτεροι πολιτικοί στην Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Μέρκελ που φαίνονται να προτιμούν μια τέτοια αλλαγή στην πορεία τους. Ο Norbert Röttgen, πρόεδρος της επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Bundestag, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα: Υποστήριξε [23] κατά την διάρκεια της ελληνικής κρίσης χρέους το 2015 μια «ευρωπαϊκή συμφωνία που ξεφεύγει από τις ιδεολογικές τάσεις και συνδυάζει φιλελεύθερες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες με πολιτικές που ενθαρρύνουν την απασχόληση και την ανάπτυξη». Αυτό ακούγεται πολύ σαν τον Macron. Αν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το οποίο είναι φιλικό προς τις προτάσεις του Macron, κερδίσει δυνάμεις μετά τις επόμενες εκλογές, όπως φαίνεται πιθανό, μια μετατόπιση της στάσης της Γερμανίας μπορεί να καταστεί δυνατή, ακόμη και αν η Μέρκελ παραμείνει στο τιμόνι. Εάν ο Martin Schulz, ο σοσιαλδημοκράτης αμφισβητίας, γίνει καγκελάριος, μια τέτοια αλλαγή φαίνεται εγγυημένη.

11052017-3.jpg

Ο Γάλλος πρόεδρος François Hollande και η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel στο Παρίσι, τον Μάρτιο του 2016. PHILIPPE WOJAZER / REUTERS
------------------------------------------------------------

ΟΠΩΣ ΜΕ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ

Η αποτυχία της εσωτερικής ατζέντας του απερχόμενου Γάλλου προέδρου François Hollande στην αρχή της θητείας του, μείωσε το ανάστημά του στη διεθνή σκηνή, εμποδίζοντας τον να γίνει ένας ανεξάρτητος και αποτελεσματικός εταίρος για την Γερμανία. Μια επιτυχημένη έναρξη των μεταρρυθμίσεων του Macron θα μπορούσε να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, δίνοντας στον Γάλλο πρόεδρο το πολιτικό κεφάλαιο που χρειάζεται για να συνεργαστεί με το Βερολίνο σε μια νέα ατζέντα για την ασφάλεια της Ευρώπης. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για την Γερμανία ώστε να υποστηρίξει το εγχώριο πρόγραμμα του Macron: Καθώς η Μέση Ανατολή [24] και η Βόρεια Αφρική έχουν διαλυθεί και καθώς η Ρωσία έχει γίνει πιο επιθετική, τα ευρωπαϊκά κράτη απέτυχαν να συμβαδίσουν. Οι αμφιβολίες σχετικά με τις εγγυήσεις ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών από τον πρόεδρο Donald Trump έθεσαν την αδυναμία της Ευρώπης να προσφέρει για την άμυνά της σε απότομη ένταση.

Η Γαλλία και η Γερμανία πρέπει επειγόντως να ενισχύσουν τις διπλωματικές και στρατιωτικές ικανότητες της Ευρώπης. Μπορούν να ξεκινήσουν βασιζόμενες στην επιτυχή συνεργασία τους για την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και την κρίση στην Ουκρανία. Το Βερολίνο και το Παρίσι πρέπει να καταστήσουν σαφές στην Ουάσινγκτον ότι δεσμεύονται να υπερασπιστούν την συμφωνία με το Ιράν και δεν θα συμβαδίσουν με τις Ηνωμένες Πολιτείες στην αποκατάσταση των κυρώσεων κατά της χώρας. Θα πρέπει επίσης να προσπαθήσουν να παροτρύνουν την Τεχεράνη να διαδραματίσει πιο εποικοδομητικό ρόλο στην Μέση Ανατολή, πιέζοντάς την, για παράδειγμα, να αποσύρει τις δυνάμεις της από την Συρία και να ενθαρρύνει τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ-Ασαντ [25] να συμφωνήσει σε μια πολιτική διευθέτηση. Όσον αφορά την σύγκρουση στο Ντόνμπας [Ουκρανία], η Γαλλία και η Γερμανία πρέπει να πιέσουν την Ρωσία και την Ουκρανία να τηρήσουν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν στο πλαίσιο της συμφωνίας του Μινσκ και θα πρέπει να καταστήσουν σαφές ότι οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας μπορούν να αρθούν μόνο όταν η Μόσχα τερματίσει την επιθετικότητά της στην ανατολική Ουκρανία. Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει επίσης να εργαστούν για να ενισχύσουν την επιρροή της ΕΕ στην διεθνή εμπορική πολιτική και στην πολιτική για την αλλαγή του κλίματος, οι οποίες χρειάζονται σταθερό χέρι, εξαιτίας των οικονομικών και περιβαλλοντικών πολιτικών της διοίκησης του Trump. Η προεδρία του Macron πρέπει να τα διευκολύνει όλα αυτά, κλείνοντας μερικά από τα χάσματα μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας σχετικά με την εξωτερική πολιτική: Ο νέος Γάλλος πρόεδρος μοιράζεται τον σκεπτικισμό της Γερμανίας για τις στρατιωτικές παρεμβάσεις [26] και φαίνεται πιο πρόθυμος από τον προκάτοχό του να συνεργαστεί με το Βερολίνο για να διαχειριστεί την ευρωπαϊκή μεταναστευτική κρίση.

Τα επόμενα πέντε χρόνια θα είναι μια περίοδος απολογισμού για τον στρατό της Γαλλίας, που είναι ο ισχυρότερος της ηπείρου. Οι απαιτήσεις για τις γαλλικές δυνάμεις αυξήθηκαν ως αποτέλεσμα των ξένων παρεμβάσεων του Παρισιού και των εσωτερικών αντιτρομοκρατικών αποστολών τους, αλλά η χρηματοδότηση δεν συνεχίστηκε. Από το 2004, οι αμυντικές δαπάνες της Γαλλίας μειώθηκαν [27] ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας, παρά τις σύντομες αιχμές το 2009, το 2010 και το 2014. Τώρα ανέρχονται στο 1,8%. Ο Macron έχει κληρονομήσει μια σειρά προβλημάτων που θα καταστήσουν αδύνατο στην Γαλλία να διατηρήσει τις σημερινές στρατηγικές της φιλοδοξίες χωρίς να αυξήσει γρήγορα τον αμυντικό προϋπολογισμό της. Ορισμένοι αναλυτές ζήτησαν από το Παρίσι να πραγματοποιήσει πρόσθετες επενδύσεις ύψους άνω των 38 δισεκατομμυρίων δολαρίων [28] τα επόμενα πέντε χρόνια, εν μέρει για να υποστηρίξει τον καθυστερημένο εκσυγχρονισμό του πυρηνικού αποτρεπτικού μέσου της Γαλλίας, το οποίο έχει καταστεί ακόμη πιο σημαντικό λόγω των αμφιβολιών για την δέσμευση των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της ηπείρου.

Η Γερμανία μπορεί να βοηθήσει. Η Μέρκελ δεσμεύτηκε να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες από 1,2% σε 2% του ΑΕΠ της χώρας έως το 2024. Το Βερολίνο θα πρέπει να χρησιμοποιήσει ορισμένα από αυτά τα επιπλέον κεφάλαια για να υποστηρίξει μια κοινή προσπάθεια αύξησης του μεριδίου των αμυντικών δαπανών που δαπανούν οι δύο χώρες για Έρευνα και Ανάπτυξη, που έχουν επίσης οικονομικά οφέλη, ιδίως στον ψηφιακό τομέα. Καθώς θα συνεργάζονται μεταξύ τους, η Γαλλία και η Γερμανία πρέπει επίσης να συνεργαστούν στενά με το Ηνωμένο Βασίλειο, ακόμη και μετά την αποχώρησή του από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι στρατιωτικές του ικανότητες και οι ικανότητές του στον τομέα των μυστικών υπηρεσιών είναι ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια της Ευρώπης.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΟ ΟΡΙΟ

Το παλαιό κομματικό σύστημα της Γαλλίας έχει αποσυντεθεί. Η ριζοσπαστική Δεξιά και η αντίστοιχη Αριστερά θα περιμένουν ανυπόμονα για να αναλάβουν την προεδρία εάν αποτύχει ο Macron. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα ήταν καταστροφή για την ΕΕ και για την Γερμανία, η οποία, όπως υποστήριξε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Sigmar Gabriel [29], αποκομίζει περισσότερα κέρδη από αυτό το μπλοκ από όσα οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Αλλά η Ευρώπη και η Γερμανία [30] δεν θα υποφέρουν απλώς εάν αποτύχει ο Macron: Θα επωφεληθούν εάν πετύχει. Μια πιο ισορροπημένη σχέση μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας θα βοηθούσε να μπει ένα τέλος στην φήμη του Βερολίνου ως εγωιστικού ευρωπαϊκού ηγεμόνα, μειώνοντας το αντι-γερμανικό αίσθημα που αναπτύσσεται σε ολόκληρη την ήπειρο. Ένα επιτυχημένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην Γαλλία θα έδειχνε σε άλλα κράτη της ΕΕ το πώς να ξεφύγουν από τα οικονομικά τους προβλήματα χωρίς να υποκύψουν στην λαϊκή αντίδραση που προβληματίζει την περιοχή. Και οι νίκες στο εσωτερικό θα μπορούσαν να κάνουν τον Macron να κερδίζει και στο εξωτερικό, προς όφελος ολόκληρης της ΕΕ. Οι Γερμανοί πολιτικοί πρέπει να κάνουν ό, τι είναι δυνατόν για να βοηθήσουν τον νέο ηγέτη της Γαλλίας να σημειώσει πρόοδο -και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να συμβιβαστούν μαζί του. Αυτή η προεδρία ίσως προσφέρει την τελευταία ευκαιρία να αποτραπεί το ευρωπαϊκό σχέδιο από το να καταρρεύσει για τα καλά.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/europe/2017-05-08/meeting-macron...

Σύνδεσμοι:
[1] https://twitter.com/thorstenbenner
[2] https://twitter.com/thomasgomart
[3] https://www.foreignaffairs.com/interviews/2016-10-17/france-s-next-revol...
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/france/2017-05-07/macrons-victory
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/uzbekistan/1962-10-01/france-and...
[6] https://www.foreignaffairs.com/reviews/2015-12-14/european-disunion
[7] http://press.princeton.edu/titles/10828.html
[8] https://www.foreignaffairs.com/articles/2013-04-03/austerity-delusion
[9] http://www.pewglobal.org/2016/06/07/euroskepticism-beyond-brexit/
[10] http://www.lefigaro.fr/flash-actu/2015/10/11/97001-20151011FILWWW00171-l...
[11] http://melenchon.fr/mes-livres/le-hareng-de-bismarck-le-poison-allemand/
[12] http://www.delorsinstitut.de/medien/henrik-enderlein-hoert-auf-mit-dem-f...
[13] https://www.boell.de/sites/default/files/frankreich_und_deutschland_-_bi...
[14] https://www.bloomberg.com/news/articles/2015-08-25/europe-s-religious-wa...
[15] https://en-marche.fr/emmanuel-macron/le-programme/europe
[16] http://www.reuters.com/article/us-france-election-macron-idUSKBN1622E7
[17] http://www.delorsinstitut.de/2015/wp-content/uploads/2017/03/20170310_Di...
[18] https://www.foreignaffairs.com/articles/poland/2016-08-25/polands-consti...
[19] http://www.faz.net/aktuell/wirtschaft/eurokrise/an-generalueberholung-de...
[20] https://www.imf.org/external/pubs/ft/sdn/2013/sdn1309tn.pdf
[21] http://bruegel.org/wp-content/uploads/2017/02/PC-03-2017-single-market-0...
[22] https://www.theguardian.com/world/2017/jan/11/euro-will-fail-in-10-years...
[23] https://www.ft.com/content/b1cf5560-23ff-11e5-bd83-71cb60e8f08c
[24] https://www.foreignaffairs.com/regions/middle-east
[25] https://www.foreignaffairs.com/interviews/2015-01-25/syrias-president-sp...
[26] https://monocle.com/magazine/issues/101/eyes-on-the-elysee/
[27] http://data.worldbank.org/indicator/MS.MIL.XPND.GD.ZS?locations=FR
[28] https://www.lesechos.fr/idees-debats/cercle/cercle-168994-defense-le-mom...
[29] http://plus.faz.net/evr-editions/2017-03-22/43753/332200.html
[30] https://www.foreignaffairs.com/articles/germany/1953-04-01/germany-and-e...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition