Η Ινδία γίνεται 70 ετών | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η Ινδία γίνεται 70 ετών

Η μεγαλύτερη Δημοκρατία του κόσμου γιορτάζει τα γενέθλιά της
Περίληψη: 

Η Ινδία αντιμετωπίζει σήμερα την βάση της πρώτης ζωτικής απειλής για την δημοκρατία της: Ένα γραφειοκρατικό κράτος που είναι γεμάτο χαρτομάνι και του λείπουν βασικές υπηρεσίες.

Ο MADHAV KHOSLA είναι νέος συνεργάτης στο Harvard Society of Fellows.
Ο MILAN VAISHNAV είναι ανώτερος συνεργάτης και διευθυντής στο Πρόγραμμα Νότιας Ασίας στο Carnegie Endowment for International Peace.

Πριν από 70 χρόνια γεννήθηκε η ανεξάρτητη Ινδία [1]. Αφού αποτίναξε τον ζυγό της βρετανικής αυτοκρατορίας, η χώρα ξεκίνησε αυτό που ήταν -και παραμένει- το πιο ριζοσπαστικό δημοκρατικό πείραμα του κόσμου [2]. Ποτέ πριν ένα έθνος με τόσο χαμηλό επίπεδο κατά κεφαλήν εισοδήματος δεν επέκτεινε τα καθολικά δικαιώματα ψήφου στους πολίτες του˙ προσθέστε την ποικιλομορφία της τοπογραφίας, την απαράμιλλη εθνοτική και θρησκευτική ποικιλία, την κληρονομιά ενός κοινωνικά άκαμπτου και άνισου συστήματος με κάστες και το γεγονός ότι η Ινδία υπάρχει σε μια κατακερματισμένη γεωπολιτική γειτονιά, και η ακμάζουσα δημοκρατία της φαίνεται ακόμη πιο αξιοσημείωτη. Σήμερα, η χώρα διαθέτει περισσότερα από 1.000 πολιτικά κόμματα. Οι γυναίκες συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία σε μεγαλύτερο αριθμό από τους αντίστοιχους άνδρες. Ιστορικά μειονεκτούσες ομάδες, όπως οι Ντάλιτς (πρώην «ανέγγιχτοι»), ανασχηματίζουν την πολιτική και κερδίζουν κοινωνική κινητικότητα.

17082017-2.jpg

Άνθρωποι γιορτάζουν την Ημέρα Ανεξαρτησίας της Ινδίας στο Δελχί, τον Αύγουστο του 2017. ADNAN ABIDI / REUTERS
---------------------------------------------------------------

Αλλά το ινδικό δημοκρατικό πείραμα υπονομεύεται από ένα κεντρικό ελάττωμα. Η ινδική δημοκρατία λειτούργησε καλά κατά τις εκλογές. Αλλά -όπως διαπίστωσε ο ιστορικός Ραματσάντρα Γκουά (Ramachandra Guha)- η δημοκρατία μεταξύ των εκλογών είναι πολύ λιγότερο ισχυρή [3]. Είναι συνήθης η παρατήρηση ότι η δημοκρατία δεν έχει να κάνει μόνο με τις εκλογές, και από αυτή την άποψη η σύγχρονη Ινδία είναι ελλειμματική. Το ινδικό δημοκρατικό σχέδιο εμποδίζεται, εν ολίγοις, από την αναποτελεσματική διακυβέρνηση και από τις ανομοιογενείς επιδόσεις επί των πολιτικών ελευθεριών.

Εν μέρει, ο λόγος είναι ότι το δημοκρατικό ταξίδι της Ινδίας είναι μια αντιστροφή της τυπικής Δυτικής διαδικασίας εκδημοκρατισμού [4]. Στα περισσότερα παραδείγματα αυτής της τελευταίας, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο ή ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπήρχε ένα αρκετά ισχυρό και συγκεντρωτικό κράτος πριν από την κωδικοποίηση των δημοκρατικών κανόνων και θεσμών. Αυτό το κράτος είχε εξουσίες που μπορεί κάποιος να συσχετίσει με τα σύγχρονα κυρίαρχα καθεστώτα: Ένα μονοπώλιο στην χρήση της βίας, μια δυνατότητα να αποσπά φορολογικά έσοδα και ένα σύστημα για την παροχή (βασικών) δημόσιων υπηρεσιών. Στα περισσότερα ιστορικά Δυτικά παραδείγματα, η δημοκρατία βρισκόταν πάνω σε αυτά τα θεμέλια, ακόμα και τότε, έχοντας βάλει την μια πέτρα πάνω στην άλλη σταδιακά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, οι γυναίκες περίμεναν πάνω από έναν αιώνα ακόμη και για το νόμιμο δικαίωμα ψήφου.

Η Ινδία δεν αντιμετώπισε τέτοια σταδιακή αλληλουχία. Μετά την αναχώρηση των Βρετανών το 1947, οι ηγέτες της Ινδίας πιέστηκαν για να επιτύχουν διπλό στόχο: Να διατηρήσουν την ενότητα του νέου έθνους και να ικανοποιήσουν την επιθυμία των πολιτών για πολιτική ελευθερία. Αυτές οι μεγάλου βάρους αποφάσεις έλαβαν χώρα έχοντας ως φόντο τον αιματηρό διαχωρισμό της υποηπείρου. Επομένως, για τους βασικούς πρωταγωνιστές του κινήματος της ανεξαρτησίας της Ινδίας, η άμεση καθολική ψηφοφορία και η συνέχιση των βρετανικών θεσμών αποτελούσαν μια βραχυπρόθεσμη λύση για την επιβίωση, καθώς και μια μακροπρόθεσμη δήλωση εθνικής αρχής.

Αυτή η κληρονομιά καθορίζει την Ινδία μέχρι σήμερα και αποτελεί την βάση της πρώτης ζωτικής απειλής για την δημοκρατία της: Ένα γραφειοκρατικό κράτος που είναι γεμάτο χαρτομάνι και του λείπουν βασικές υπηρεσίες. Πρόκειται για μια άμεση κληρονομιά της αυτοκρατορίας: Για την διαχείριση της μακρινής αποικίας τους, οι Βρετανοί απασχολούσαν σχετικά λίγους ανθρώπους και τεράστιο όγκο γραφειοκρατίας. Αυτές οι δίδυμες πραγματικότητες -η ελάχιστη στελέχωση και η υπερβολική γραφειοκρατία- εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν την ινδική διακυβέρνηση. Περίπου 31 εκατομμύρια υποθέσεις εκκρεμούν στο δικαστικό σύστημα της Ινδίας, βρίσκοντας τον δρόμο τους μέσα από μια διαδικασία ασταθή και με ανεπαρκείς πόρους. Περισσότερο από το ένα τέταρτο των θέσεων αστυνομικών είναι κενές.

Και, όπως και η βρετανική αυτοκρατορία πριν από αυτό, το ινδικό κράτος συνδυάζει την έλλειψη ανθρώπινου κεφαλαίου με έναν καφκικό λαβύρινθο κανονισμών [5] γραφειοκρατικής διαδικασίας. Σύμφωνα με τους δείκτες εύκολης διεξαγωγής επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2017, η Ινδία κατατάσσεται 130η από 190 χώρες, μεταξύ του Capo Verde και της Καμπότζης. Η κανονιστική βαρύτητα του κράτους, με την σειρά της, δημιουργεί μια έτοιμη οδό για τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες να εμπορεύονται χάρες με αντάλλαγμα δωροδοκίες ή μετρητά [για προεκλογικές εκστρατείες].