Αντιμετωπίζοντας το κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία» | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Αντιμετωπίζοντας το κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία»

Πώς τα καθιερωμένα κόμματα μπορούν να διεκδικήσουν ξανά την δημόσια συζήτηση

Το AfD έκανε το σπάσιμο των ταμπού στρατηγική της προεκλογικής εκστρατείας του. Σύμφωνα με ένα υπόμνημα του Δεκεμβρίου [9] που διέρρευσε [10] σε γερμανικές εφημερίδες, το κόμμα αποφάσισε να είναι «εσκεμμένα όχι πολιτικά ορθό» και να μην «αποφεύγει προσεκτικά προγραμματισμένες προκλήσεις». Μερικές από τις κορυφαίες φωνές του απόλαυσαν αυτή την προσέγγιση. Τον Ιανουάριο, ο Jens Maier, δικαστής της Δρέσδης που εισέρχεται τώρα στην Bundestag με το AfD, μίλησε για τον τερματισμό [11] της «λατρείας της ενοχής» της Γερμανίας και κινητοποιήθηκε εναντίον της «παραγωγής λαών μεικτής φυλής για να σβήσουν οι εθνικές ταυτότητες». Τον Μάρτιο, ο Björn Höcke, ο ηγέτης του AfD στην Θουριγγία, επιχειρηματολόγησε ενάντια στην άποψη ότι ο Χίτλερ ήταν αναμφίβολα κακός. «Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο στην ιστορία», δήλωσε στην Wall Street Journal. Ο ίδιος ο Gauland είε πρόσφατα ότι ήθελε να «διαθέσει» έναν τουρκικής καταγωγής αναπληρωτή υπουργό της καγκελαρίας της Μέρκελ «στην Ανατολία». Αργότερα απαίτησε οι Γερμανοί «να έχουν το δικαίωμα να είναι περήφανοι για τα επιτεύγματα» των στρατιωτών της Wehrmacht κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου [12].

Ακόμα και οι επιφανείς μετριοπαθείς του AfD φέρουν μόνο ένα λεπτό λούστρο αστικής αξιοπρέπειας. Ένα παράδειγμα είναι η Alice Weidel, η οποία ήταν η επικεφαλής υποψήφια του κόμματος μαζί με τον Gauland. Η Weidel είναι μια 38χρονη λεσβία πρώην τραπεζίτης επενδύσεων που αναθρέφει δύο παιδιά με την σύντροφό της που κατάγεται από την Σρι Λάνκα. Παρουσίασε τον εαυτό της ως «φιλελεύθερη συντηρητική» για να απευθυνθεί σε πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους. Σε ένα ιδιωτικό μήνυμα e-mail από το 2013 που δημοσιοποιήθηκε από τον αποδέκτη του λίγο πριν τις εκλογές, η Weidel περιγράφει την κυβέρνηση της Μέρκελ ως «γουρούνια» και «μαριονέτες των νικηφόρων δυνάμεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Ισχυρίστηκε ότι «η Γερμανία δεν είναι κυρίαρχη»˙ έχει ένα «διεφθαρμένο» συνταγματικό δικαστήριο και κυβερνάται από μια κυβέρνηση γεμάτη από «εχθρούς του συντάγματος». Καταφέρθηκε εναντίον της χώρας η οποία «κατακλύζεται από πολιτιστικά ξένους λαούς όπως οι Άραβες, οι Σίντι και οι Ρομά».

Το AfD δεν είναι ένα νεοναζί κόμμα. Δεν χρησιμοποιεί ναζιστικά σύμβολα, δεν αρνείται το Ολοκαύτωμα και, αν και φιλοξενεί πολλούς αντισημίτες, παρουσιάζεται ως υπερασπιστής του Ισραήλ. (Τα ναζιστικά σύμβολα και η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι παράνομα στην Γερμανία). Αλλά είναι ρατσιστικό, ξενοφοβικό και ισλαμοφοβικό και ισχυρίζεται ότι είναι ο μόνος αληθινός εκπρόσωπος της βούλησης του λαού.

Η εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο θα δώσει στο AfD την ευκαιρία να προωθήσει αυτές τις θέσεις στην εθνική σκηνή. Πιο σημαντικό, θα ενισχύσει το κόμμα ως θεσμικό όργανο, παρέχοντας τα επίσημα οφέλη στο AfD το οποίο κάποτε υποστήριζε ότι είχαν δημιουργήσει μια ολιγαρχία στα Altparteien. Ακριβώς όπως και τα εδραιωμένα κόμματα, το AfD θα κερδίσει έδρες σε βασικές κοινοβουλευτικές επιτροπές, θα εξασφαλίσει πρόσβαση στις κοινοβουλευτικές ερευνητικές υπηρεσίες και θα λάβει εκατομμύρια ευρώ σε ομοσπονδιακή χρηματοδότηση. Θα δημιουργήσει επίσης ένα πολιτικό ίδρυμα, όπως το Ίδρυμα Konrad Adenauer του CDU ή το Ίδρυμα Friedrich Ebert του SPD, με χρήματα των φορολογουμένων. Το AfD έχει ονομάσει το δικό του ίδρυμα από τον Erasmus, τον πρώιμο σύγχρονο Ολλανδό ανθρωπιστή, ο οποίος έγραψε: «Το ότι είστε πατριώτης θα επαινείται από πολλούς και εύκολα συγχωρείται από όλους˙ αλλά κατά την γνώμη μου είναι πιο συνετό να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τα πράγματα σαν να θεωρούμε αυτόν τον κόσμο ως την κοινή πατρίδα όλων».

02102017-3.jpg

Σύροι πρόσφυγες αποβιβάζονται από ένα πούλμαν στην Friedland, στην Γερμανία, τον Απρίλιο του 2016. KAI PFAFFENBACH / REUTERS
----------------------------------------------------------

Η ΔΕΞΙΑ ΑΠΟΚΤΑ ΔΥΝΑΜΗ

Πώς έφτασε το AfD τόσο μακριά; Το κόμμα προσέλκυσε τις ψήφους περισσότερων από 1,2 εκατομμυρίων Γερμανών [15] που δεν συμμετείχαν στις εκλογές του 2013, λαμβάνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους από πρώην ψηφοφόρους του CDU και άλλο ένα εκατομμύριο από πρώην υποστηρικτές των σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών κομμάτων. Πολλοί ψήφισαν για το AfD απλώς και μόνο επειδή απέρριψαν τις εναλλακτικές λύσεις: Το 85% των υποστηρικτών του δήλωσε ότι η ψήφος υπέρ του κόμματος ήταν «το μόνο όχημα με το οποίο μπορώ να εκφράσω την διαμαρτυρία μου», σύμφωνα με την δημοσκόπηση του Infratest Dimap. Πράγματι, οι περισσότεροι ψηφοφόροι του AfD δεν είναι εξτρεμιστές. Στην ίδια έρευνα, το 55% δήλωσε ότι το κόμμα δεν κάνει αρκετά για να αποστασιοποιηθεί από τις σκληρά δεξιές απόψεις.

Οι ψηφοφόροι του AfD προέρχονται από μια ευρεία διατομή της γερμανικής κοινωνίας. Συνολικά, είναι πλουσιότεροι από τον μέσο όρο. (Και είναι πιο πιθανό να είναι άνδρες). Αν και το κόμμα ήταν ισχυρότερο στην σχετικά υπο-ανάπτυκτη πρώην Ανατολική Γερμανία, είχε επίσης καλή απόδοση στα πλούσια δυτικά κρατίδια Μπάντεν-Βυρτεμβέργη και Βαυαρία. Η οικονομική στέρηση εξηγεί λιγότερο την επιτυχία του AfD από ό, τι η πολιτισμική αποξένωση. Το Infratest διαπίστωσε ότι το 95% των ψηφοφόρων του AfD ανησυχεί για την «απώλεια του γερμανικού πολιτισμού», το 94% φοβάται ότι «η ζωή στην Γερμανία θα αλλάξει πάρα πολύ» και ότι το 92% ανησυχεί για το ότι «η επιρροή του Ισλάμ θα γίνεται όλο και πιο ισχυρή».