Πώς η ομοσπονδιακή λογική θα σώσει το ευρωπαϊκό σχέδιο | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Πώς η ομοσπονδιακή λογική θα σώσει το ευρωπαϊκό σχέδιο

Μια πρόταση των Ελλήνων φεντεραλιστών για τις Πολιτείες της Ευρώπης

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος ενέταξε την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1979, το έπραξε κόντρα στο ρεύμα της εποχής εκείνης, καθώς το σύνθημα που επικράτησε και κέρδισε τις εκλογές δυο χρόνια αργότερα ήταν «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Ευτυχώς, η κυβέρνηση που διήρκεσε σχεδόν όλη την δεκαετία του 1980 κράτησε την χώρα στην ΕΟΚ, εκμεταλλεύτηκε τα «πακέτα» Ντελόρ, όμως μοίραζε δανεικά που αύξησαν ραγδαία το χρέος της χώρας. Διαχρονικά, από την μεταπολίτευση και μετά, η Ελλάδα οφείλει την επιβίωση και εξέλιξή της στο ότι είναι αναπόσπαστο μέλος του στενού πυρήνα της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το γεγονός πως η παρούσα κυβέρνηση αποδέχθηκε το όραμα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης καθώς υπουργός της υποστήριξε δημόσια τον «αριστερό προοδευτικό φεντεραλισμό» [1] ενώ πιστεύει πως «ευρωπαϊσμός χωρίς φεντεραλισμό είναι κενό γράμμα» [2], αποδεικνύει την ιστορική αυτή πραγματικότητα. Η ομοσπονδιακή λογική (φεντεραλισμός) [3] δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο καθώς αποτελεί μοντέλο αποκεντρωμένης διακυβέρνησης. Έστω και έτσι, όμως, είναι σημαντικό το ότι αποδέχεται το επόμενο στάδιο της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.

01122017-2.jpg

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker, σε συνέντευξη Τύπου της συνόδου κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών για το Brexit και την κρίση των μεταναστών, στις Βρυξέλλες στις 19 Φεβρουαρίου 2016. REUTERS / Eric Vidal
-------------------------------------------------------------------------

Πριν αναλύσουμε το όραμά μας για την Ευρώπη του αύριο, ας δούμε ποια είναι η κατάσταση σήμερα και ποια είναι τα επικρατέστερα σενάρια για την πολιτική εξέλιξη και διακυβέρνηση της Ευρώπης.

ΣΕΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Το σύγχρονο διεθνές περιβάλλον και οι εν αυτώ εξελίξεις λειτούργησαν -και λειτουργούν- ως καθρέπτης αληθείας, αντανακλώντας τα αδύναμα σημεία, αλλά και τις δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η παρατεταμένη κρίση της ευρωζώνης καθώς και η μεταναστευτική κρίση με την έξαρση του 2015 η οποία με την σειρά της ήγειρε ζητήματα ασφάλειας αλλά και κοινής άμυνας και κοινής εξωτερικής πολιτικής, με φόντο ένα μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον, όπου προβλέπεται μετατόπιση των πηγών παραγωγής οικονομικού πλούτου στην επόμενη δεκαπενταετία, αλλά και το Brexit [5], οδήγησαν τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ανάγκη δημοσίου διαλόγου για το μέλλον της ΕΕ.

Ταυτόχρονα, αναδύονται πολιτικοί και πολιτικές που ριζοσπαστικοποιούνται, δημιουργώντας κλυδωνισμούς για την ισορροπία της διεθνούς έννομης τάξης και της ειρήνης (Τραμπ, Β. Κορέα, Πούτιν, αλλά και Ερντογάν), και η ΕΕ καλείται να αναλάβει ενιαίο, σύσσωμο αλλά και ευέλικτο πολιτικό ρόλο όσον αφορά την εξωτερική πολιτική της.

Δυστυχώς, εντός της ΕΕ εγείρονται ζητήματα έλλειψης κοινής αντιμετώπισης και αλληλεγγύης όσον αφορά την ανθρωπιστική και νομική αντιμετώπιση των μεικτών προσφυγικών ροών. Εξ αυτού απειλήθηκε η ενότητα του χώρου Schengen -και ίσως ακόμη αυτός αντιμετωπίζει προβλήματα, καθότι κάποια κράτη-μέλη, κατά παράβαση, ή κατά νόμιμη εξαίρεση ως επικαλούνται, εφαρμόζουν μονομερείς πρακτικές που αναιρούν την ενότητά του. Με την σειρά του, το ζήτημα της βιωσιμότητας του χώρου Schengen, έφερε στο προσκήνιο την άμεση ανάγκη περιφρούρησης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. Το ανωτέρω πλαίσιο, σε συνδυασμό με την οικονομική ύφεση των τελευταίων ετών, επέτρεψε την άνοδο λαϊκίστικων κομμάτων και ρητορικής στις κοινωνίες διαφόρων κρατών-μελών με δούρειο ίππο τις υπεραπλουστεύσεις νοημάτων και υποσχέσεων και με στόχο την νομιμοποίηση ακραίων και αντιδημοκρατικών πρακτικών.

Εξ αυτών των ως άνω αλυσιδωτών θεσμικών ζητημάτων που έχουν άμεσο πρακτικό και κοινωνικό αντίκτυπο στους Ευρωπαίους πολίτες, τέθηκε το πολιτικό και νομικό ζήτημα της ουσιαστικής εφαρμογής του ευρωπαϊκού δικαίου και των ευρωπαϊκών αξιών. Είναι ατελές το ευρωπαϊκό δίκαιο και δεν εκτελείται; Δύνανται τα κράτη-μέλη να λαμβάνουν μονομερείς αποφάσεις και ενέργειες και ποιά η ευελιξία των ευρωπαϊκών θεσμών σε αυτό; Εάν τα κράτη-μέλη σε καταστάσεις επείγοντος και έκτακτης ανάγκης προσφεύγουν σε μονομερείς ενέργειες με σκοπό την αντιμετώπιση του εκάστοτε προβλήματος σε εθνικό επίπεδο, τότε ποιός ο πολιτικός και θεσμικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα και στο μέλλον;

Έτσι, τον Μάρτιο του 2017, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διανύοντας το μέσο της θητείας της, άνοιξε τον «Δημόσιο Διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης» μέσω της ‘Λευκής Βίβλου για το Μέλλον της Ευρώπης’, σκιαγραφώντας πέντε σενάρια:

(α) Συνεχίζουμε κανονικά:
Η ΕΕ των 27 επικεντρώνει την προσοχή της στην επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος θετικών μεταρρυθμίσεων.

(β) Τίποτε άλλο εκτός από την ενιαία αγορά:
Η ΕΕ των 27 επικεντρώνεται εκ νέου σταδιακά στην ενιαία αγορά.

(γ) Όσοι θέλουν περισσότερα κάνουν περισσότερα:
Η ΕΕ των 27 επιτρέπει σε όσα κράτη-μέλη το επιθυμούν να αναπτύξουν μεγαλύτερη δράση σε συγκεκριμένους τομείς.

(δ) Κάνουμε λιγότερα αλλά με πιο αποδοτικό τρόπο:
Η ΕΕ των 27 εστιάζει στην επίτευξη καλύτερων και ταχύτερων αποτελεσμάτων σε επιλεγμένους τομείς πολιτικής, κάνοντας λιγότερα σε άλλους τομείς.

(ε) Κάνουμε όλοι μαζί πολύ περισσότερα:
Τα κράτη-μέλη αποφασίζουν να κάνουν πολύ περισσότερα από κοινού σε όλους τους τομείς πολιτικής.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα ενδιαφερόμενα κράτη-μέλη, προτίθενται να οργανώσουν σειρά «συζητήσεων για το μέλλον της Ευρώπης» στις πόλεις και στις περιφέρειες της Ευρώπης. Μέχρι τις επόμενες εκλογές για την ανάδειξη του νέου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Ιούνιο του 2019, στόχο έχει να παρουσιάσει στους Ευρωπαίους πολίτες ένα σχέδιο, ένα όραμα και μια πορεία για το μέλλον.

Ήδη κατά την ομιλία για την Κατάσταση της Ένωσης (State of the Union) τον Σεπτέμβριο του 2017, ο πρόεδρος Γιουνκέρ έθεσε ως στόχο την επίτευξη Κοινής Πολιτικής Άμυνας μέχρι το 2025 και χειροκροτήθηκε από την ευρεία πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ως πρώτο και αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση υπεγράφη στις 13 Νοεμβρίου 2017 από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών η PESCO (Permanent Structured Cooperation).

Σε σχέση με το «υπαρξιακό» ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαφαίνεται ότι οι θεσμοί της, με πρωταγωνίστρια την Επιτροπή Γιουνκέρ, μετακινούνται από το μοτίβο της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης (multi level governance) στο μοτίβο της εμπλουτισμένης ή υβριδικής φεντεραλιστικής διακυβέρνησης, τουλάχιστον όσον αφορά συγκεκριμένες μείζονες κρατικές αρμοδιότητες, ήτοι οικονομία, άμυνα, εξωτερική πολιτική.

Η πρόταση των φεντεραλιστών για την δομή και λειτουργία της ΕΕ συνοψίζεται στο εξής σενάριο:

Πρώτον, η ευρωζώνη θα αποτελέσει έναν πυρήνα φεντεραλιστικής διακυβέρνησης, όπου θα υφίσταται ένας Κοινός Προϋπολογισμός, και ένας υπερ-υπουργός Οικονομικών. Η σχετική νομοθεσία θα είναι άμεσα δεσμευτική για τα κράτη-μέλη και τους πολίτες (όπως είναι σήμερα οι Κανονισμοί). Τα κράτη-μέλη θα δεσμεύονται από Ευρωπαϊκό Σύνταγμα με υπέρτερη νομική ισχύ έναντι της εσωτερικής εθνικής τους έννομης τάξης (φεντεραλιστικό μοτίβο διακυβέρνησης).

Δεύτερον, ο ως άνω πυρήνας και οι λοιπές χώρες της ΕΕ θα συνεχίσουν να αποτελούν την οντότητα της ΕΕ, οριοθετώντας τα κοινά εξωτερικά σύνορα και κοινή άμυνα και πολιτική (υβριδικό μοτίβο διακυβέρνησης, όπου υφίσταται διακρατική διακυβέρνηση με εκχώρηση αποκλειστικών κρατικών αρμοδιοτήτων σε υπερκρατικό φορέα).

Σε τρίτο επίπεδο, οι χώρες Συνεργασίας (πχ της Ελεύθερης Οικονομικής Ζώνης, η Τουρκία και άλλες της Ευρωπαϊκής Γειτονίας) θα συμμετέχουν σε προγράμματα και κοινές πολιτικές με την Ευρωπαϊκή Ένωση, à la carte και κατόπιν συμφωνίας (μοτίβο δια-κρατικής διακυβέρνησης).

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ;

Το όραμά μας είναι μια νέα, συνεκτική, αλληλέγγυα Ευρώπη στην οποία θα πληρούνται όλες εκείνες οι προϋποθέσεις δημιουργίας μιας ολοκληρωμένης ταυτότητας. Μια Ευρώπη που τίποτα δεν θα έχει να ζηλέψει από τις μεγάλες δυνάμεις, και που θα μπορεί να έχει το δικό της πρόσωπο. Προκειμένου να επιτευχθούν οι ανωτέρω προϋποθέσεις, πρώτιστη προτεραιότητα αποτελεί η μείωση του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η συνεννόησή τους όχι μόνο με όρους συμφερόντων αλλά κοινής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Στο συνέδριο των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών που έλαβε χώρα στην Βαυαρία της Γερμανίας στο διάστημα 3-5 Νοεμβρίου 2017, αναπτύχθηκε το νέο μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης όπως αποτυπώνεται στον χάρτη:

01122017-3.jpg

Πηγή:http://taxieuropa.blogactiv.eu/2017/08/17/future-of-eu-circles-of-prosperity-hope-taxistrasbourgeurope/ Author: Eurobrat
-------------------------------------------------------------------------------------

Παρατηρεί κανείς τρεις ομόκεντρους κύκλους: Την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία ως μετεξέλιξη της Ευρωζώνης, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Νέα Κοινή Αγορά.

Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία ως μετεξέλιξη της Ευρωζώνης μπορεί να υφίσταται αν και εφόσον αποδεχθεί το σύνολο των χωρών που την απαρτίζουν ένα νέο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το οποίο, σημειωτέον, είχαν αρνηθεί μέσω δημοψηφισμάτων η Γαλλία και η Ολλανδία το 2005. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως θα γίνει πάλι το ίδιο διαχειριστικό λάθος όπως προ δεκαετίας. Το νέο Σύνταγμα που οφείλει να περάσει από όλα τα εθνικά κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών που ενδιαφέρονται για την περαιτέρω ενοποίηση και ολοκλήρωση, πρέπει πρώτα απ’ όλα να εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάθε Ευρωπαίου πολίτη, ανεξαρτήτως της χώρας ή της περιφέρειας στην οποία ζει σήμερα.

Μέσω αυτής μπορεί να θεσμοθετηθεί: Υπουργός για το Ευρώ, Υπουργός για την Κλιματική Αλλαγή και Υπουργός για την Ασφάλεια των Συνόρων.

Όποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκτός G7) δεν θέλει να περάσει στο τελικό στάδιο της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης μπορεί να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως έχει.

Ωστόσο, η πρόταση που οφείλει να καταθέσει η Ελλάδα στις διαβουλεύσεις που λαμβάνουν χώρα με στόχο την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, είναι το ομοσπονδιακό μοντέλο διακυβέρνησης μέσω της μετεξέλιξης των Περιφερειών σε Πολιτείες.

ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ;

Οι Περιφέρειες υπάγονται στην χώρα και η εκάστοτε κυβέρνηση διαπραγματεύεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ οι Πολιτείες εποπτεύονται από την κυβέρνηση και διαπραγματεύονται οι ίδιες με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Άλλωστε, έχει ήδη θεσμοθετηθεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή των Περιφερειών από το 1994. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στη μετεξέλιξη των ήδη υπαρχόντων θεσμών ώστε να αναδείξουμε την φορολογική συνείδηση κάθε Ευρωπαίου πολίτη που θα επωφελείται από τις ανταποδοτικές υπηρεσίες της Πολιτείας, και που δεν θα ταλαιπωρείται πλέον από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες της κυβέρνησης που ασκεί την εποπτεία.

Αυτό ορίζεται ως αποκέντρωση.

Αντί λοιπόν η ανά χώρα γενική κυβέρνηση να διαχειρίζεται το σύνολο των φόρων και εισφορών κατά πώς εκείνη προϋπολογίζει και επιλέγει, προτείνουμε ένα μεγάλο ποσοστό των φορών να παραμένει στην εκάστοτε Πολιτεία ώστε τα ανταποδοτικά οφέλη και οι υπηρεσίες να πραγματοποιούνται άμεσα σε συνέχεια των αιτημάτων τους.

Για παράδειγμα, αντί να λέμε ότι έχουμε την περιφέρεια Βορείου και Νοτίου Αιγαίου, ενώνουμε τις δυο περιφέρειες και υποστηρίζουμε την μετεξέλιξη τους σε μια Πολιτεία η οποία θα ονομάζεται «Αιγαίοι Νήσοι, Ελληνική Πολιτεία της Ευρώπης - Aegean Islands, the Hellenic State of Europe». Άλλωστε, εφόσον έχουμε σε κοινοτικό επίπεδο αποφασίσει πως η Τουρκία είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Αιγαίοι Νήσοι ως Πολιτεία αποτελούν τα σύνορα της Ευρώπης με την Ανατολή. Το ίδιο μπορεί να συμβεί για την Καταλονία, την Βαυαρία, την Λομβαρδία κοκ.

Ενδεχομένως αυτός θα ήταν ο δρόμος για την επιστροφή και του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρώπη, που δυστυχώς βρίσκεται σε διαδικασία εξόδου, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί πριν τις Ευρωεκλογές του 2019.

Γεγονός είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση των 14,6 τρισεκατομμυρίων ευρώ μπορεί να λύσει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα κάθε χώρα μπορεί μόνη της.

Πριν ορίσουμε το ποσοστό φόρου που θα πρέπει να αυτοδιαχειρίζεται κάθε εν δυνάμει Πολιτεία, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την προσφορά σε ποσοστό ΑΕΠ που δύναται να προσφέρει. Για παράδειγμα η Καταλονία «Catalunya, the Spanish State of Europe» ή η Βαυαρία «Bavaria, the German State of Europe» που παράγουν αντίστοιχα το 20% του ΑΕΠ των χωρών τους, θα μπορούσαν να αυτοδιαχειρίζονται το μεγαλύτερο ποσοστό των φόρων που θα είχαν την υποχρέωση να αποδώσουν στην γενική κυβέρνηση επιτρέποντας την διαχείριση του υπολοίπου ποσοστού των φόρων από την εποπτεύουσα κυβέρνηση και ακολούθως από τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έτσι κάθε πολίτης, κάθε Πολιτείας μπορεί να νιώθει πως η παραγωγή που ο ίδιος δημιουργεί στην τοπική, εθνική και ευρωπαϊκή κοινωνία επιστρέφει πίσω σε αυτόν με απτό και ρεαλιστικό τρόπο, αποφεύγοντας τις πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες καθώς και τις πελατειακές σχέσεις με την γενική κυβέρνηση.

Παράλληλα, δημιουργούνται κατ’ αυτό τον τρόπο η τραπεζική ένωση, η πανευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων, η αμοιβαιοποίηση του χρέους μέσω ευρωομολόγων, το ευρωπαϊκό επίδομα ανεργίας, η αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη των πολιτειών μεταξύ τους, υπό την επίβλεψη της μετεξέλιξης της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής των Πολιτειών».

Είναι πλέον δεδομένο πως ο εθνικισμός, ο αντι-ευρωπαϊσμός και γενικότερα ο λαϊκισμός έχουν αλώσει αρκετές χώρες τόσο της ευρωζώνης όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’ αυτό και προτείνουμε την διεύρυνση της αποκέντρωσης των χωρών και όχι την κατάργησή τους.

Προς επίρρωσιν αυτού, στην Γερμανία δεν θα πρέπει να λησμονηθεί η άνοδος του εθνικιστικού κόμματος AfD, καθώς και οι αποσχιστικές τάσεις μιας αξιοπρόσεκτης μειοψηφίας στην Βαυαρία η οποία παράγει σχεδόν το ίδιο ποσοστό επί του ΑΕΠ με την Καταλονία. Επομένως, χρειάζεται προσοχή στην σύγχυση που μπορεί να επικρατήσει μεταξύ μιας οικονομικά παραγωγικής περιφέρειας στην Ευρώπη ή μιας περιφέρειας πολιτιστικά αποξενωμένης από τον ευρωπαϊκό κοινοτικό κορμό με τις όποιες αποσχιστικές τάσεις. Τάσεις φυγόκεντρες, οι οποίες είναι καταδικαστέες. Ουδέποτε αποσχιστικές πρωτοβουλίες εντός ενός κράτους ή μιας ένωσης κρατών ενίσχυσαν την κοινωνική συνοχή και διασφάλισαν έτι περαιτέρω την ειρήνη διεθνώς.

Η βία καταλύει τις δημοκρατικές ευαισθησίες που οφείλει να έχει η Ευρώπη έπειτα από τα δεινά των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Σήμερα, η ειρήνη και η ασφάλεια στην Ευρώπη υπονομεύονται από μια ατίθαση Ρωσία στα ανατολικά της σύνορα και την τρομοκρατία που προέρχεται από την Μέση Ανατολή.

Ταυτόχρονα, το ενδεχόμενο Brexit, ο ευρωσκεπτικισμός και η ανάδυση των ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη σήμερα, συνιστούν νέους κινδύνους για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η δημοκρατία, αν απειλείται με διάλυση, απειλείται εκ των έσω. Συγκεκριμένα, οι Ευρωσκεπτικιστές και οι Ευρωαρνητές που εκλέγονται στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, αποτελούν τον δούρειο ίππο στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που είχαν οραματιστεί οι Ευρωπαίοι Πατέρες.

Όσον αφορά τη Νέα Κοινή Αγορά, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν να διαπραγματευτούν ξεχωριστά τις σχέσεις με τις χώρες που βρίσκονται σε κόκκινο χρώμα όπως: Το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Νορβηγία, την Ουκρανία, τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων (Αλβανία, Σκόπια, Σερβία, Μαυροβούνιο, Βοσνία), την Τουρκία και την Ελβετία.

Συνοψίζοντας, η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκονται σ’ ένα τεράστιο σταυροδρόμι ιστορικής αξίας και σημασίας έμπροσθεν του οποίου παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία, δεδομένων των συγκυριών. Η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης των Περιφερειών, υπό την ανωτέρω λογική, είναι η μετεξέλιξη που χρειαζόμαστε για να παραμείνουμε ενωμένοι. Οφείλουμε, λοιπόν, χωρίς βίαιες συγκρούσεις και βίαια αποτελέσματα να δώσουμε μεγαλύτερη αυτονόμηση και αυτοτέλεια στις περιφερειακές – πολιτειακές δομές, ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε μια ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή ομοσπονδία.

Τώρα παρά ποτέ, οφείλουμε ως Έλληνες και Ευρωπαίοι μετά από 8 χρόνια ασφυκτικής πίεσης μέσω των μνημονίων να δείξουμε τον δρόμο στην μετεξέλιξη της Ευρώπης υλοποιώντας με ουσιαστικό τρόπο το άρθρο 28 του Συντάγματος το οποίο από το 2001 αποτελεί θεσμικά τον θεμέλιο λίθο για την συμμετοχή της Ελλάδας στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης [6].

Με την καθιέρωση των κοινών συνόρων θα διασφαλιστεί ο ορθολογικός και αποτελεσματικός έλεγχος των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. Η Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή, η Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή, η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, θα διασφαλίσουν την ομαλότητα στην καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτών και θα οδηγήσουν σε σταδιακή οικονομική ανάκαμψη και ευημερία σε καθεστώς ειρήνης και ασφάλειας [7].

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

[1] https://www.euractiv.gr/section/all/interview/pappas-stin-euractiv-tha-e...
[2] http://avgi.gr/article/10951/8055589/europaismos-choris-phenteralismo-ei...
[3] Με πράσινο χρώμα στον χάρτη της Γης απεικονίζονται οι ομοσπονδίες. Πλην Κίνας και Ιαπωνίας, όλα τα πολυπληθή και σημαντικά κράτη του κόσμου (ΗΠΑ, Καναδάς, Μεξικό, Βραζιλία, Αργεντινή, Γερμανία, Ρωσία, Ινδία, Αυστραλία) είναι οργανωμένες ομοσπονδίες.

01122017-4.jpg

https://el.wikipedia.org/wiki/Ομοσπονδιακό_κράτος

[4] Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Προκόπης Παυλόπουλος, είχε δηλώσει ότι η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει στην ομοσπονδιακή ενοποίηση.
http://news247.gr/eidiseis/politiki/paylopoylos-h-eyrwph-prepei-na-proxw...
[5] Βέβαια πολλοί ήταν και είναι εκείνοι που επιμένουν στο “Bremain”, στην παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΕ και την ομοσπονδιοποίησή της. Brendan Simms and Korbinian Rüger, Britain should want Europe to become a superstate,
http://www.telegraph.co.uk/news/newstopics/eureferendum/11972157/Britain...
[6] https://www.e-nomothesia.gr/syntagma/suntagma-ellados-2008.html
Άρθρο 28
1.Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. Η εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.
2.Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Γ ια την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.
3.Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.
Ερμηνευτική δήλωση:
Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.
[7]Ήδη το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έχουν θέσει σε ισχύ σχετικούς Κανονισμούς 2016/399, 863/2007, βάσει και της Γνώμης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της 25.05.2016 (ΕΕ C 303, 19.08.2016, σελ. 109) για την Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή και Ακτοφυλακή.
http://data.consilium.europa.eu/doc/document/PE-29-2016-INIT/el/pdf

ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ:

-J. William Fulbright, The Annals of the American Academy of Political and Social Science
Vol. 257, Peace Settlements of World War II (May, 1948), pp. 151-156, https://www.jstor.org/stable/1026642?seq=1#page_scan_tab_contents
-Italy to push for 'United States of Europe' when it holds the EU presidency, http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/eu/10918134/Italy-to-pu...
-Josselin, Jean Michel; Marciano, Alain (2006), The political economy of European federalism, Series: Public Economics and Social Choice. Centre for Research in Economics and Management, University of Rennes 1, University of Caen: 12. WP 2006–07; UMR CNRS 6211,
https://web.archive.org/web/20080819213748/http://crem.univ-rennes1.fr/w...
-Josep Borrell, Former President of the European Parliament and the European University Institute. Jean Monnet chair at the Madrid Complutense University, Is a federal Europe possible? The Federalist Debate, Year XXVII, Number 3, November 2014, http://www.federalist-debate.org/index.php/current/item/924-is-a-federal...
-Federico Ottavio Reho, The Case for a Federal Europe, May 2017, https://www.martenscentre.eu/sites/default/files/publication-files/case-...
-Κυριάκος Μητσοτάκης, Γιατί θέλουμε περισσότερη Ευρώπη, 25.03.2017,
http://www.kathimerini.gr/902144/article/epikairothta/politikh/giati-8el...

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition