Ώρα για μια νέα αμερικανική εξωτερική πολιτική

Υπάρχουν περισσότερα από 6.500 μίλια μεταξύ της Νεμπράσκα και της Συρίας. Ωστόσο, η πολιτεία αυτή έχει δεχθεί τους περισσότερους πρόσφυγες ανά κάτοικο [10] (76 ανά 100.000 κατοίκους) από οπουδήποτε αλλού στην χώρα. Για αυτές τις κοινότητες και τις οικογένειες, οι συζητήσεις σχετικά με την πολιτική για τους πρόσφυγες δεν γίνονται στις αίθουσες της Ουάσινγκτον ή στις σκηνές των διεθνών οργανισμών, αλλά στα κοινοτικά τους κέντρα, τις εκκλησίες, τα σχολεία, τους φορείς παροχής υπηρεσιών και άλλους τοπικούς θεσμούς που αναγκάζονται να προσφέρουν στους πρόσφυγες επειδή η χώρα αδυνατεί και δεν επιθυμεί να το πράξει μέσω μιας λογικής μεταναστευτικής πολιτικής.

Η Ρωσία απέχει περίπου 5.000 μίλια από το Ουισκόνσιν. Αλλά αυτό δεν κράτησε ασφαλείς τους ψηφοφόρους στα μεσοδυτικά από τις προσπάθειες του Ρώσου αντιπάλου μας να παραβιάσει και να επηρεάσει τις ψήφους τους το 2016. Το Wisconsin ήταν μια από τις επτά πολιτείες (μαζί με την Αλάσκα, την Αριζόνα, την Καλιφόρνια, την Φλόριντα, το Ιλινόις και το Τέξας) που οι πολιτειακοί ιστότοποί τους ή οι βάσεις δεδομένων για τους εκλογικούς καταλόγους υπονομεύθηκαν πριν από τις εκλογές του 2016, σύμφωνα με αξιωματούχους των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ. Έκτοτε ανακαλύφθηκε ότι οι ξένες δρώντες χάκαραν επίσης επιτυχώς το δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας των ΗΠΑ και άλλες κρίσιμες υποδομές. Χωρίς καν να αφήνουν τα σπίτια τους, οι εχθροί των ΗΠΑ κατέλαβαν τα ηχεία που δημιουργήθηκαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κατακερματίσουν περαιτέρω την κοινωνία μας. Αυτό το νέο μέτωπο του κυβερνοχώρου δεν γνωρίζει όρια ή σύνορα.

Σχεδόν 7.000 μίλια χωρίζουν το Scranton, στην πολιτεία της Πενσυλβάνια, από το Πεκίνο, στην Κίνα. Αλλά όταν πρόκειται για την συζήτηση για την εμπορική πολιτική των ΗΠΑ, καμία άλλη πόλη δεν απεικονίζει καλύτερα την διασύνδεση των εγχώριων και εξωτερικών πολιτικών επιλογών μας. Η παγκοσμιοποίηση έχει αναμφίβολα ωφελήσει τους Αμερικανούς καταναλωτές, τις επιχειρήσεις και την συνολική ευημερία της χώρας με αμέτρητους τρόπους˙ ο μέσος Αμερικανός απολαμβάνει ένα βιοτικό επίπεδο [11] που οι πολίτες στις αναπτυσσόμενες χώρες μπορούν μόνο να ονειρευτούν. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχθούμε ότι το ελεύθερο εμπόριο δεν ήταν πάντα δίκαιο εμπόριο. Οι βιομηχανικές κοινότητες και οι Αμερικανοί κατασκευαστές έχουν πληγεί δυσανάλογα από τα παγκόσμια εμπορικά πρότυπα. Υπάρχει ένας βάσιμος λόγος για τον οποίο οι προτάσεις προστατευτισμού (και από τα δύο κόμματα) είχαν απήχηση στους ψηφοφόρους. Αλλά η απάντηση δεν είναι τα εθνικιστικά ημίμετρα, όπως οι δασμοί που ανακοινώθηκαν πρόσφατα από τον πρόεδρο, οι οποίοι ωφελούν τις στοχοθετημένες κοινότητες ενώ εκθέτουν άλλες βασικές βιομηχανίες στις επιπτώσεις ενός εμπορικού πολέμου. Ο αγώνας μείωσης κόστους μπορεί να είναι εξίσου άγριος μέσα στις χώρες καθώς και μεταξύ τους.

ΠΩΣ ΦΘΑΣΑΜΕ ΕΔΩ

Καμία ιστορία δεν υπάρχει εν κενώ, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για παγκόσμιες υποθέσεις. Οποιαδήποτε προσπάθεια να εμπλακεί το αμερικανικό κοινό σε μια ενεργή εξωτερική πολιτική, απαιτεί μια σαφή εικόνα του κόσμου που κινούμαστε σήμερα. Μόνο τότε μπορούμε να καταλάβουμε το επείγον: Η Κίνα περιμένει στην γωνία. Αυτό δεν αποτελεί μόνο μια απειλή για την οικονομική μας επιρροή ή την παγκόσμια φήμη μας. Πρόκειται για απειλή στις δημοκρατικές αξίες και τις ατομικές ελευθερίες που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ξοδέψει γενιές να υπερασπίζονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες επινόησαν την τρέχουσα αρχιτεκτονική παγκόσμιας διακυβέρνησης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ηγέτες των ΗΠΑ αντιλήφθηκαν ότι το συμφέρον της Αμερικής θα προωθηθεί από ρυθμίσεις που τα άλλα κράτη θα καταλάβαιναν ότι θα τους φέρονταν δίκαια, επίσης. Αντί να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου κάποια κράτη ήταν «νικητές» και άλλα ήταν οι «ηττημένοι», οι ηγέτες των ΗΠΑ είχαν την αυτοπεποίθηση να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες και πολλά άλλα έθνη θα μπορούσαν να ωφεληθούν από κοινού. Το σύστημα αυτό δεν ήταν τέλειο, αλλά παρείχε την βάση για δεκαετίες οικονομικής ανάπτυξης και δεν έπαιξε μικρό ρόλο στη νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών στον Ψυχρό Πόλεμο.

Σήμερα, όμως, οι μη Δυτικές δυνάμεις αποκτούν πολιτική και οικονομική επιρροή και δεν αισθάνονται πλέον ότι η παγκόσμια αρχιτεκτονική που δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ταιριάζει με τους σκοπούς και τις φιλοδοξίες τους. Έχουν δίκιο. Αλλά σε απάντηση, η διοίκηση Trump φαίνεται ικανοποιημένη να αφήσει την παλαιά τάξη να καταρρεύσει -και μάλιστα να βοηθήσει στην επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας- ενώ φαίνεται απρόθυμη να χρησιμοποιήσει την αμερικανική ισχύ για να δημιουργήσει μια νέα και καλύτερη [παγκόσμια αρχιτεκτονική].

Αυτό είναι λάθος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να βρουν λογικούς τρόπους να δώσουν στις αναδυόμενες δυνάμεις μεγαλύτερο λόγο στο σημερινό διεθνές σύστημα. Εάν θεσμικά όργανα όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών δεν καταλήξουν να αντικατοπτρίζουν καλύτερα την εκ των πραγμάτων τάξη ισχύος του σημερινού κόσμου, θα εμφανιστούν εναλλακτικοί θεσμοί όπως η Τράπεζα Επενδύσεων Ασιατικών Υποδομών (Asian Infrastructure Investment Bank, ΑΙΙΒ) της Κίνας, για να τους προκαλέσουν επιθετικά. Και πρέπει να δεχθούμε ότι θα προκύψουν ορισμένα νέα ανεξάρτητα, εναλλακτικά θεσμικά όργανα, υποστηριζόμενα από τις αναδυόμενες δυνάμεις˙ δεν το βλέπουν ούτε με όρους ούτε με τον τρόπο που το κάνουν οι Αμερικανοί.