Η μακρά παρακμή του ελέγχου από το Κογκρέσο | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η μακρά παρακμή του ελέγχου από το Κογκρέσο

Και πώς οι Δημοκρατικοί μπορούν να τον επαναφέρουν

Μόλις οι Δημοκρατικοί κατέλαβαν την Βουλή των Αντιπροσώπων την περασμένη εβδομάδα, οι επερχόμενες προεδρίες των επιτροπών άρχισαν να υπόσχονται ισχυρό έλεγχο [1] επί της διοίκησης Trump. Σκοπεύουν να διεξαγάγουν ακροάσεις, να διερευνήσουν παρατυπίες, και να προτείνουν νέα νομοθεσία. Οι ειδικοί της εξωτερικής πολιτικής χαιρέτισαν την ευκαιρία να αναστραφεί η παραμέληση των διεθνών υποθέσεων από το Κογκρέσο, καθώς οι κορυφαίοι Δημοκρατικοί στις Επιτροπές της Βουλής για τις Ένοπλες Δυνάμεις, τις Εξωτερικές Υποθέσεις , και τις Πληροφορίες, δεσμεύτηκαν για περισσότερη εποπτεία στην εθνική ασφάλεια.

22112018-1.jpg

Ένα άδειο βήμα ομιλητή έξω από το Καπιτώλιο των ΗΠΑ, στην Ουάσινγκτον, τον Οκτώβριο του 2013. JONATHAN ERNST / REUTERS
-------------------------------------------------------------------------

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πιθανό να υπολείπεται του ενθουσιασμού. Τις τελευταίες δεκαετίες, δημιουργήθηκαν πολιτικά και θεσμικά εμπόδια που θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν κάθε σοβαρή εξέταση των αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Παρά μια αποθαρρυντική σειρά προβλημάτων ανά τον κόσμο, οι [ενδιάμεσες] εκλογές του 2018 περιστράφηκαν γύρω από τα εγχώρια ζητήματα και την αποδοκιμασία του προέδρου Donald Trump. Οι διεθνείς σχέσεις μόλις που καταγράφηκαν ως πρόβλημα στις δημοσκοπήσεις, γεγονός που μπορεί να μειώσει τον ενθουσιασμό για μεγάλες έρευνες. Επιπλέον, οι επιτροπές άμυνας και εξωτερικής πολιτικής της Βουλής θα πρέπει να ανταγωνίζονται με άλλες επιτροπές για την προσοχή των ΜΜΕ. Και μπορούν να περιμένουν ανταγωνιστικές έρευνες από τους Ρεπουμπλικάνους στην Γερουσία και σθεναρές επιθέσεις από έναν πρόεδρο έμπειρο στο να αποσπά την προσοχή του κοινού και του Τύπου από την ουσία.

Ο έλεγχος είναι απαραίτητος για να καταστεί ο εκτελεστικός κλάδος υπόλογος και για να εκπαιδευτεί το κοινό. Η καλή νομοθεσία εξαρτάται από την προσεκτική εξέταση του τρόπου με τον οποίο έχουν εκτελεστεί τα κυβερνητικά προγράμματα, και οι επιτροπές του Κογκρέσου απαιτείται από το νόμο να ελέγχουν τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες. Έχουν προσωπικό και εξουσίες κλήτευσης που τους βοηθούν, αλλά οι νομοθέτες έχουν την τάση να δίνουν προτεραιότητα στο να ψηφίζουν νόμους από το να διενεργούν εποπτεία. Τα μέλη της Βουλής κάνουν συνήθως περισσότερα από όσα οι γερουσιαστές για να παρακολουθούν τις δραστηριότητες των υπηρεσιών και εν γένει εντείνουν τις έρευνές τους όταν υπάρχει μια διχασμένη κυβέρνηση. Η δυναμική για ενισχυμένη εποπτεία είναι εκεί, και με το νομοθετικό μπλοκάρισμα να είναι το πιθανό αποτέλεσμα του συνεχιζόμενου ελέγχου της Γερουσίας και του Λευκού Οίκου από τους Ρεπουμπλικανούς, οι Δημοκρατικοί αναμένουν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη εστιάζοντας στις ενέργειες της διοίκησης.

Πολλοί σχολιαστές επισημαίνουν ως ένα πρότυπο δράσης κατά τα επόμενα δύο χρόνια την αναταραχή από τις έρευνες που ακολούθησαν την κυριαρχία των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο το 2006. Την εποχή εκείνη, το δημόσιο άγχος για την διεξαγωγή του πολέμου στο Ιράκ έφερε τη μαζική νίκη των Δημοκρατικών και στην Βουλή και στην Γερουσία (wave election) και προκάλεσε μια αναζωογονημένη εποπτεία. Οι επιτροπές υπό Δημοκρατική ηγεσία τόσο στην Βουλή όσο και στην Γερουσία ήταν πιο σθεναροί επιτηρητές της εθνικής ασφάλειας από τις προκατόχους τους, όπως φαίνεται στα παρακάτω στοιχεία. Διεξήγαγαν διεξοδικές έρευνες, για παράδειγμα, στην παραμέληση των τραυματιών στρατιωτών στο Ιατρικό Κέντρο Walter Reed του Στρατού, αν και οι επί μακρού χρόνου κανόνες της διακομματικής υποστήριξης για τον στρατό εξέτρεψαν πολλές έρευνες σε κλειστές συνεδρίες, αόρατες για το κοινό.

Οι αριθμοί, ωστόσο, δείχνουν ότι η συνολική δραστηριότητα και στις δύο αίθουσες ήταν χαμηλή σε σύγκριση με εκείνη των προηγούμενων πολέμων. Ακόμη και ο σύντομος και σχετικά αναίμακτος Πόλεμος του Κόλπου, το 1991, προκάλεσε περισσότερες ακροάσεις από ό, τι ο πόλεμος στο Ιράκ στο Κογκρέσο του 2007-2009.

22112018-2.jpg

22112018-3.jpg

Εάν το Κογκρέσο υπό τους Δημοκρατικούς στο τέλος της διοίκησης του George W. Bush παρέχει ένα λιγότερο από ικανοποιητικό μοντέλο εποπτείας της εξωτερικής πολιτικής, οι περίοδοι όπου το Κογκρέσο ελεγχόταν από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα (GOP) κατά την διάρκεια της διοίκησης του Ομπάμα προσφέρουν ένα ακόμη χειρότερο [μοντέλο]. Οι σημερινοί ηγέτες των επιτροπών θα πρέπει να μελετήσουν τους προκατόχους τους από το GOP μόνο για μαθήματα σχετικά με το τι δεν πρέπει να κάνουν.

Όπως οι Δημοκρατικοί σήμερα, οι Ρεπουμπλικανοί νομοθέτες τότε απεχθάνονταν τον πρόεδρο και διαφωνούσαν έντονα με τις αποφάσεις του επί της εθνικής ασφάλειας. Αφότου οι Ρεπουμπλικάνοι ανέλαβαν τον έλεγχο της Βουλής το 2010, η προοπτική για εποπτεία αυξήθηκε. Εντούτοις, οι ανωτέρω αριθμοί για την Βουλή δείχνουν σημαντική μείωση στις ημέρες ακροάσεων για τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις Εξωτερικές Υποθέσεις. Κατά την διάρκεια εκείνης της περιόδου, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διέταξε πολλές αλλαγές στην στρατηγική των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, αλλά οι αντιδράσεις των επιτροπών ήταν σχετικά μειωμένες. Αντ’ αυτού, οι προσπάθειές τους στρεφόταν έντονα προς την επιβολή πολιτικού κόστους στην διοίκηση Ομπάμα, ιδίως με επανειλημμένες εξεταστικές για τις επιθέσεις στην Βεγγάζη το 2012.

Ωστόσο, η αποτυχία των Ρεπουμπλικανών αποκαλύπτει κάτι σημαντικό σχετικά με τα θεσμικά προβλήματα που εμποδίζουν τον υπεύθυνο έλεγχο. Σε μια εποχή ακραίας κομματικής πόλωσης, οι επιτροπές του Κογκρέσου και στα δύο σώματα έχασαν το κύρος τους και παραχώρησαν επιρροή στους ηγέτες των κομμάτων. Οι επιτροπές διατηρούν σημαντικές ευθύνες, αλλά έχουν λιγότερη σημασία για τις σταδιοδρομίες των μεμονωμένων μελών τους από ό, τι στο παρελθόν. Οι Ρεπουμπλικανοί έχουν χειροτερέψει τα πράγματα, επιβάλλοντας όρια θητείας στους προέδρους των επιτροπών, υποτιμώντας την πολιτική εξειδίκευση, και μειώνοντας το προσωπικό των επιτροπών. Το Κογκρέσο επικρίνεται συχνά επειδή ψηφίζει λίγους νόμους και δεν τηρεί τα δικά του όρια επί του προϋπολογισμού. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την παράλληλη παρακμή των επιτροπών του Κογκρέσου, οι οποίες σήμερα κάνουν λιγότερες ακροάσεις σε σχέση με σχεδόν οποιοδήποτε [χρονικό] σημείο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από την κορύφωση στην δεκαετία του 1970, η συχνότητα όλων των δημόσιων ακροάσεων μειώθηκε σταθερά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Στην Βουλή, ο αριθμός των ημερών με δημόσιες ακροάσεις σταθεροποιήθηκε σε περίπου 1.000 ετησίως τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ενώ το ποσοστό στην Γερουσία συνέχισε να μειώνεται. Το αποτέλεσμα είναι περιορισμένος χρόνος για εποπτεία.

22112018-4.jpg

Κρυμμένο μέσα σε αυτές τις τάσεις είναι ένα ακόμα σημαντικότερο στατιστικό στοιχείο. Ο μέσος όρος ημερών ανά θέμα ακρόασης έχει μειωθεί από αρκετές ημέρες σε μόλις μια, γεγονός που περιορίζει την ικανότητα των μελών να εκτιμούν το εύρος ενός προβλήματος, να προσφέρουν πιθανές λύσεις ή να φέρνουν το κοινό στην συζήτηση. Σήμερα, ακόμη και στο ζωτικό πεδίο της εθνικής ασφάλειας, οι ακροάσεις σπάνια διαρκούν περισσότερο από τέσσερις ή πέντε ώρες και πολύ συχνά φιλοξενούν ακαδημαϊκούς, υποστηρικτές think tank ή ελεγχόμενους γραφειοκράτες και στρατιωτικούς. Ο Τύπος, ο οποίος μείωσε δραματικά την κάλυψή του για το Κογκρέσο γενικά και ειδικότερα για τις επιτροπές εθνικής ασφάλειας, αφιερώνει τώρα λίγο χώρο στις ακροάσεις, μη προσφέροντας στους προέδρους σχεδόν κανένα λόγο για να τις λαμβάνουν υπόψη τους.

Εν μέσω του ζήλου τους να τοποθετήσουν την διοίκηση Trump υπό έλεγχο, οι Δημοκρατικοί πρέπει να θυμούνται τι οδηγεί στην επιτυχή εποπτεία. Οι καλύτερες έρευνες ξεκινούν με ένα πρόβλημα που το Κογκρέσο έχει την εξουσία να διορθώσει. Εμπλέκουν αξιόλογους, αξιόπιστους μάρτυρες για να πουν συναρπαστικές ιστορίες που οι άνθρωποι θα δουν ως σχετικές με την ζωή τους. Οι παραγωγικές εποπτικές ακροάσεις διαδραματίζονται μέσα σε εβδομάδες ή μήνες, γι’ αυτό απαιτούν υπομονή και πειθαρχία από τα μέλη του Κογκρέσου, που πρέπει να αντισταθούν στην παρόρμηση να κυνηγούν το κάθε πρωτοσέλιδο. Οι έρευνες της Επιτροπής Church για την CIA στην δεκαετία του 1970 και η έρευνα Goldwater για τις στρατιωτικές προμήθειες στην δεκαετία του '80 παρουσίασαν το Κογκρέσο στις καλύτερες στιγμές του. Ως αποτέλεσμα, είχαν μετρήσιμες επιπτώσεις στον δημόσιο διάλογο και οδήγησαν σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις, γι’ αυτό τις θυμόμαστε σήμερα.

Οι ψηφοφόροι έχουν παραδώσει στους επερχόμενους Δημοκρατικούς επικεφαλής των επιτροπών μια μεγάλη ευκαιρία. Τώρα πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν με αυτήν. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την εξουσία τους αποκλειστικά για να δυσφημήσουν τον Trump και τις πολιτικές εθνικής ασφάλειάς του. Ίσως πράττοντας έτσι να βελτιώσουν τις προοπτικές τους για τις εκλογές του 2020. Υπάρχει, ωστόσο, ένα μεγαλύτερο καθήκον, αν το θελήσουν: Η αποκατάσταση της υπεύθυνης δημόσιας συζήτησης για τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο. Το πολιτικό περιβάλλον και το περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης θα λειτουργήσουν εναντίον τους, αλλά αν οι Δημοκρατικοί μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τις ακροάσεις του Κογκρέσου για να προσφέρουν μια εναλλακτική λύση στον Τραμπισμό, θα αναβιώσουν, τουλάχιστον εν μέρει, το κατακερματισμένο σύστημα ελέγχου και ισορροπιών (checks and balances) των Ηνωμένων Πολιτειών.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2018-11-15/long-decline-congress...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2018-11-07/how-con...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition