Ακυβέρνητη αμερικανική εξωτερική πολιτική | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ακυβέρνητη αμερικανική εξωτερική πολιτική

Ο Πομπέο καλεί για ρεαλισμό –ο Τραμπ δεν τα καταφέρνει

Οι περισσότεροι Αμερικανοί σχολιαστές θα συμφωνούσαν ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν οι Maduro, Assad και Khamenei αντικαθίσταντο από μετριοπαθείς ηγέτες φιλικούς προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ελπίδα για την αντικατάστασή τους, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική από την διακήρυξη τέτοιων ελπίδων στην επίσημη πολιτική των ΗΠΑ και στην συνέχεια της εκκίνησης μιας άκαρπης και δαπανηρής πορείας δράσης για να μετατραπούν αυτές οι ελπίδες σε πραγματικότητα. Ο δρόμος προς την ανοησία στις εξωτερικές υποθέσεις είναι στρωμένος με την θέσπιση φιλόδοξων στόχων χωρίς μια τίμια εξέταση των μέσων που απαιτούνται για την επίτευξή τους. Οι πολιτικές αλλαγής καθεστώτων είναι ιδιαίτερα ακριβές, κοστοβόρες, παρατεταμένες και αβέβαιες. Σπάνια παράγουν τους δηλωμένους στόχους και ακόμα και όταν το κάνουν, τα οφέλη για τις Ηνωμένες Πολιτείες συχνά αντισταθμίζουν το κόστος τους σε αίμα, πλούτο και ακούσιες επιπτώσεις.

Ο αμερικανικός λαός φαίνεται σοφός σε αυτό το αίνιγμα. Ο Τραμπ, όπως και ο Ομπάμα, υποσχέθηκε κατά την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας να μειώσει τις δεσμεύσεις των Ηνωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό και λίγοι από τους υποψηφίους που επιδιώκουν τώρα την υποψηφιότητα των Δημοκρατών το 2020 υποστηρίζουν την αλλαγή καθεστώτων ή νέες στρατιωτικές παρεμβάσεις στο εξωτερικό. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση [4] από το Center for American Progress δείχνει ότι αν και ο αμερικανικός λαός δεν είναι απομονωτιστής, θέλει οι ηγέτες του να επικεντρωθούν στην οικοδόμηση ισχύος εγχωρίως (υποστηρίζοντας τις αμερικανικές υποδομές, την υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση) ενώ θα δρουν με «συγκρατημένη εμπλοκής» σε όλο τον κόσμο. Μια τέτοια φόρμουλα είναι σύμφωνη με το κεντρικό θέμα της ομιλίας του Πομπέο, αν και αντίθετη με την καθημερινή λειτουργία της διοίκησης του Τραμπ. Είναι σημαντικό ότι μια πολιτική «συγκρατημένης εμπλοκής» είναι επίσης σύμφωνη με τις πολιτικές που προωθούνται από Δημοκρατικούς υποψηφίους που επιδιώκουν να προκαλέσουν τον Trump, στον βαθμό που η εξωτερική πολιτική συζητείται στην πορεία της [προεκλογικής] εκστρατείας.

Εκεί βρίσκεται κάποια ελπίδα. Στο «μακρύ τηλεγράφημά» του [5] που απεστάλη από την Μόσχα το 1947, ο George Kennan, ένας από τους σπουδαιότερους διανοούμενους διπλωμάτες του περασμένου αιώνα, επικεντρώθηκε τόσο στην εσωτερική κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην εσωτερική κατάσταση στην Ρωσία προκειμένου να διατυπώσει το δόγμα του της ανάσχεσης της σοβιετικής επέκτασης. Για να πετύχουν οι στρατηγικές στις διεθνείς υποθέσεις, έγραψε, πρέπει να στηρίζονται στο «σημείο στο οποίο συναντιούνται οι εγχώριες και οι εξωτερικές πολιτικές». Ό, τι κι αν σηματοδοτείται σε ομιλίες, ή σε διπλωματικές επικοινωνίες, ή μέσα στον Λευκό Οίκο, η τελική επιτυχία ή η αποτυχία μιας στρατηγικής «εξαρτάται από την υγεία και την ζωτικότητα της κοινωνίας μας».

Η ουσία της ομιλίας του Πομπέο -μια εξωτερική πολιτική αρχών, βασισμένη στην ταπεινοφροσύνη και την αυτοσυγκράτηση- μπορεί να δείχνει τελικά, και σε αντίθεση με την πρόθεσή του, προς μια νέα δικομματική συναίνεση για τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο. Αυτό θα ήταν το σημείο στο οποίο θα συναντηθούν οι εγχώριες και οι εξωτερικές πολιτικές: Μια πολιτική αγκυρωμένη στην οικοδόμηση ισχύος εγχωρίως, που να ταιριάζει τα μέσα με τους σκοπούς, με συνετή χρήση βίας, και με επιδιόρθωση των σχέσεων με συμμάχους που αντιμετωπίζουν επίσης μια αναδυόμενη Κίνα και μια ρεβανσιστική Ρωσία. Ο Trump και όσοι εργάζονται για αυτόν μπορεί να πιστεύουν ότι είναι διαχειριστές μιας τέτοιας πολιτικής, αλλά ο Trump φαίνεται να έχει ελάχιστο έλεγχο στην δική του ομάδα εθνικής ασφαλείας και το παρορμητικό του tweeting μαζί με την έλλειψη στρατηγικής διαβούλευσης ή διαδικασίας καθιστούν αδύνατη οποιαδήποτε συνοχή στις εξωτερικές υποθέσεις. Το καθαρό αποτέλεσμα είναι ότι οι αντίπαλοι της Ουάσινγκτον αναπτύσσονται ενθαρρυμένοι, οι σύμμαχοί της μπερδεύονται και οι συμμαχίες της ξεφτίζουν, καθώς οι παρατηρητές σε όλο τον κόσμο βλέπουν την «υγεία και την ζωηράδα» της αμερικανικής κοινωνίας να εξαντλείται μήνα με τον μήνα.

Ένα πλαίσιο αναφορών που δεν αναφέρθηκε από τον Πομπέο συμβαίνει να είναι από τον πιο διάσημο Ιδρυτικό Πατέρα της εποχής μας, τον Alexander Hamilton. Ο Χάμιλτον ήταν ο συντάκτης του [δοκιμίου] Federalist 70 [6], το οποίο περιγράφει τις εξουσίες που παραχωρούνται στον πρόεδρο με το άρθρο ΙΙ του συντάγματος, και ένας αιχμηρός παρατηρητής των αρχικών προέδρων των Ηνωμένων Πολιτειών, τους οποίους μετρούσε σύμφωνα με το πρότυπο που καθορίζεται στον καταστατικό χάρτη. Γράφοντας το 1800 σχετικά με τα χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα για να καθοδηγούν την χώρα, ο Χάμιλτον επεσήμανε [7] τον «μετριοπαθή και συνετό» Ουάσινγκτον, ο οποίος ως πρόεδρος «συμβουλευόταν πολύ, σκεπτόταν πολλά, αποφάσιζε αργά, αποφάσιζε με σύνεση».

Ο Τραμπ δεν μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός. Σπάνια διαβουλεύεται. Ποτέ δεν σκέφτεται. Σπάνια επιλύει. Κάνει λίγα με σοφία. Η δική του είναι μια εξωτερική πολιτική του χάους, όχι η συντηρητική και η συγκρατημένη που οραματίστηκε ο Πομπέο και απαιτείται από μια σημαντική πλειοψηφία του αμερικανικού λαού. Η ευκαιρία για όσους επιθυμούν τώρα την προεδρία ή που είναι διατεθειμένοι να προκαλέσουν τον Trump επί της ουσίας της εξωτερικής πολιτικής του, είναι να συλλάβουν αυτήν την αναδυόμενη συναίνεση και να διατυπώσουν έναν πιο έξυπνο ρόλο για την Αμερική στο εξωτερικό, βασισμένο στην πραγματική έννοια του τρίπτυχου του Pompeo: «Ρεαλισμός, συγκράτηση, και σεβασμός».

Οι Ρεπουμπλικανοί και οι Δημοκρατικοί μέχρι που μπορεί να φτάσουν αν συμφωνήσουν σε μια τέτοια φόρμουλα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι πολύ ισχυρότερες εάν το κάνουν.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.