Εσφαλμένες επιλογές, κακές συμφωνίες και επικίνδυνες προκλήσεις | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Εσφαλμένες επιλογές, κακές συμφωνίες και επικίνδυνες προκλήσεις

Η εξωτερική πολιτική του Trump βρίσκεται σε καθοδική περιδίνηση προς το 2020
Περίληψη: 

Ο Trump θα ήθελε να στραφεί μακριά από τις αντιπαραθέσεις και προς την διπλωματία. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: Ο Trump έχει ένα αδύναμο διαπραγματευτικό χαρτί και οι συνομιλητές του το γνωρίζουν.

Ο HAL BRANDS είναι διακεκριμένος καθηγητής στην έδρα Henry Kissinger στο Johns Hopkins-SAIS, μελετητής στο American Enterprise Institute, και αρθρογράφος στο Bloomberg Opinion.

Οι υπερδυνάμεις έχουν πολλά περιθώρια για σφάλματα. Σε αντίθεση με τα μικρότερα έθνη, μπορούν να αποτινάξουν πολλές από τις συνέπειες των αποτυχημένων πολιτικών τους. Το βάρος και η επιρροή τους μπορεί να αντισταθμίσει την κατώτερη πολιτική τέχνη. Αλλά η κακή πολιτική τελικά φέρνει κόστος σε όλους. Και τώρα, η κακή πολιτική φέρνει το κόστος της στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Καθώς ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Donald Trump, πλησιάζει το τέταρτο έτος της προεδρίας του, αντιμετωπίζει σχεδόν παντού τις ζημιές που προκλήθηκαν από τις δικές του πολιτικές. Η διοίκηση του Τραμπ έχει φέρει τον εαυτό της σε διπλωματικά αδιέξοδα με το Ιράν, την Βόρεια Κορέα και την Βενεζουέλα. Έχει υπονομεύσει τις δικές της προσπάθειες για τον τερματισμό του πολέμου στο Αφγανιστάν. Οι οικονομικές ζημίες από τον εμπορικό πόλεμο του Trump με την Κίνα αυξάνονται και το Πεκίνο δείχνει λίγα σημάδια υποχώρησης. Παράλληλα, το πλήγμα στις συμμαχίες από τον πρόεδρο αφήνει τις Ηνωμένες Πολιτείες ασθενέστερες και πιο απομονωμένες.

08102019-1.jpg

Ο Trump σε συνέντευξη Τύπου μετά την Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, τον Ιούλιο του 2018. Kevin Lamarque / Reuters
----------------------------------------------------------------

Για τρία χρόνια, ο Trump έπαιξε γρήγορα και χαλαρά με την αμερικανική ισχύ –επιλέγοντας μάχες χωρίς να σκέφτεται πώς και εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να τις κερδίσουν, βλάπτοντας τις σχέσεις που χρειάζεται για να πετύχει τους στόχους του, και αποφεύγοντας την συστηματική δουλειά επί της πολιτικής που πρέπει να ακολουθούν οι υπερδυνάμεις. Το κόστος αυτής της αμέλειας τελικά ήρθε.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να επιδεινωθούν το 2020. Ο πρόεδρος ανέκαθεν απεικόνιζε τον εαυτό του ως τον υπέρτατο δημιουργό συμφωνιών, και η επιθυμία του για διπλωματικά επιτεύγματα θα αυξηθεί καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές. Ωστόσο, οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ μπορούν να δουν ότι ο Trump βρίσκεται σε δύσκολο σημείο, οπότε θα του προσφέρουν μια επιλογή ανάμεσα σε κακές συμφωνίες και σε καθόλου συμφωνίες. Μπορούν ακόμη και να ακολουθήσουν στρατηγικές κλιμάκωσης για να αυξήσουν την πίεση σε μια υπερδύναμη που παραπατά. Εκτός από λίγες εποικοδομητικές πρωτοβουλίες, η συνολική πορεία της εξωτερικής πολιτικής του Trump ήταν σταθερά προς τα κάτω. Το τέταρτο έτος θα μπορούσε να είναι το ακόμα πιο επικίνδυνο.

ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ

Η εξωτερική πολιτική του Trump έχει ξεδιπλωθεί σε φάσεις, που αντιστοιχούν σε κάθε ένα από τα έτη του στο αξίωμα. Το 2017, ο «άξονας των ενηλίκων» -κατά κύριο λόγο ο υπουργός Άμυνας, James Mattis, ο υπουργός Εξωτερικών, Rex Tillerson και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, H. R. McMaster- περιόρισαν, αν όχι όλες, μερικές από τις πιο ενοχλητικές παρορμήσεις του Trump. Το 2018, ο Trump απελευθερώθηκε [1], εγκαθιστώντας πιο εύκαμπτους συμβούλους και επιδιώκοντας τις δικές του πολιτικές προτεραιότητες -όπως η απόσυρση από την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και η επιβολή τιμωρητικών δασμών στους συμμάχους. Φέτος, το 2019, ήταν το έτος του ζην επικινδύνως, καθώς οι απερίσκεπτες και μερικές φορές αντιφατικές πολιτικές του Trump άρχισαν να τον αγγίζουν. Και το 2020 διαμορφώνεται στο να είναι το έτος των κακών επιλογών: Ένα [έτος] στο οποίο τα τεχνάσματα του Trump τελικά ξηλώνονται και οι επιλογές του μειώνονται.

Εξετάστε την κατάσταση της πολιτικής των ΗΠΑ έναντι των τριών κακοποιών καθεστώτων που έχουν καταναλώσει τόσο μεγάλη προσοχή από την διοίκηση. Στην Βενεζουέλα, ο πρόεδρος Nicolas Maduro οχυρώνεται [2] για μεγάλο χρονικό διάστημα και οι απειλές του Trump να χρησιμοποιήσει βία για να επιφέρει αλλαγή καθεστώτος έχουν εκτεθεί ως φθηνοί κομπασμοί. Ομοίως, στην Βόρειο Κορέα, ο συνδυασμός της μέγιστης πίεσης και της μέγιστης δέσμευσης του προέδρου δεν επέτυχε πρόοδο προς την αποπυρηνικοποίηση, αφήνοντάς τον προσκολλημένο στην φαντασία ότι έχει λύσει [3] αυτό το πρόβλημα ακόμη και αν η Πιονγκγιάνγκ βελτιώνει [4] τα πυρηνικά και πυραυλικά οπλοστάσιά της. Και στον Περσικό Κόλπο, η αποχώρηση του Trump από την πυρηνική συμφωνία του Ιράν έχει αποτύχει: Το Ιράν ανταποκρίθηκε στις αμερικανικές κυρώσεις με την δική του εκστρατεία μέγιστης πίεσης, επιτέθηκε σε δεξαμενόπλοια στον Κόλπο, κατέρριψε ένα αμερικανικό drone, και πραγματοποίησε δραματική επίθεση στην πετρελαϊκή υποδομή της Σαουδικής Αραβίας [5]. Η προκύπτουσα κρίση κλόνισε την παγκόσμια αγορά πετρελαίου και αποκάλυψε ότι ο Trump είχε ελάχιστη επιθυμία για την αναμέτρηση που οι αντιφατικές πολιτικές του ήταν βέβαιο ότι θα προκαλέσουν. Η διοίκησή του είναι τώρα διχασμένη μεταξύ των προσπαθειών για εντατικοποίηση της πίεσης στο Ιράν και της επιθυμίας του Trump να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για να φέρει την Τεχεράνη πίσω στην συμμόρφωση με την συμφωνία από την οποία εκείνος αποχώρησε.