Η υπόθεση για έναν προϋπολογισμό εθνικής ασφάλειας | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η υπόθεση για έναν προϋπολογισμό εθνικής ασφάλειας

Γιατί μια καλύτερη αμερικανική εξωτερική πολιτική απαιτεί έναν νέο τρόπο πληρωμών γι' αυτήν

Τρίτον, σε αυτό που είναι το υψηλότερο ζήτημα, οι νομοθέτες θα πρέπει να μεταρρυθμίσουν την ίδια την δική τους εξουσιοδότηση και τις διαδικασίες προορισμού των πιστώσεων για να επιτρέψουν μια ολιστική εξέταση των στρατιωτικών και πολιτικών λειτουργιών. Υπάρχουν διάφορες πιθανές διαδρομές που πρέπει να εξεταστούν -να απαιτηθούν ακροάσεις μεταξύ υποεπιτροπών, να δημιουργηθεί μια νέα υπερεπιτροπή, να χωριστούν και να συγχωνευθούν υπάρχουσες επιτροπές εγκρίσεων και πιστώσεων- καθεμία από τις οποίες θα απαιτούσε διαφορετικούς βαθμούς διαρθρωτικών αλλαγών. Όποια διαδρομή κι αν επιλεγεί, πρέπει να επιτρέπει στο Κογκρέσο να επανεξετάζει ποια προγράμματα ανήκουν πού, και να αφαιρέσει [κάποια] από τα προγράμματα του Πενταγώνου που έχουν ακατάλληλα τοποθετηθεί εκεί λόγω της τεράστιας επιρροής του.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Δεν είμαστε οι πρώτοι που προτείνουμε έναν προϋπολογισμό εθνικής ασφάλειας. Η Ειδική Ομάδα για έναν Ενιαίο Προϋπολογισμό Ασφάλειας (Task Force on a Unified Security Budget) [20] έχει υποβάλει ετήσιες προτάσεις˙ η τότε υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, προσπάθησε [21] μια εκδοχή αυτής της διαδικασίας το 2010˙ και η [μη κερδοσκοπική οργάνωση] Win Without War πρόσφατα ανανέωσε [22] τις εκκλήσεις για μια Επιτροπή Προϋπολογισμού για την Εθνική Ασφάλεια και τις Διεθνείς Υποθέσεις. Αυτές οι προσπάθειες καταδεικνύουν τόσο το δυναμικό της ιδέας όσο και τις δυσκολίες επίτευξής της -ειδικά όταν πρόκειται για το τεράστιο ποσό πολιτικού κεφαλαίου που πρέπει να δαπανηθεί για να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές στον εκτελεστικό ή τον νομοθετικό κλάδο. Ακόμα κι αν μια νέα διοίκηση έχει την αποφασιστικότητα να δώσει προτεραιότητα στην πρωτοβουλία, θα χρειαστεί να ασχοληθεί με τις συνέπειες στον υπόλοιπο ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και να ελιχθεί πολιτικά μέσω των αρμοδιοτήτων και των επιπέδων ισχύος των επιτροπών του Κογκρέσου, οι οποίες είναι τόσο φορτωμένες που το Κογκρέσο έχει να περάσει έναν νόμο έγκρισης του Υπουργείου Εξωτερικών από το 2002 [23].

Επιπλέον, ένας ενοποιημένος προϋπολογισμός για την εθνική ασφάλεια θα πρέπει να αποφύγει την ακούσια επίδραση της περαιτέρω «ασφαλειοποίησης» της εξωτερικής πολιτικής. Ο χαρακτηρισμός διαφορετικών προσπαθειών ως σχετικών με την ασφάλεια μπορεί να συμβάλει στην προμήθεια χρηματοδότησης, αλλά επίσης κινδυνεύει να στρεβλώσει τους σκοπούς αυτών των προσπαθειών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει, για παράδειγμα, να παράσχουν βοήθεια για την αντιμετώπιση καταστροφών και να καταπολεμήσουν ασθένειες διότι είναι το σωστό πράγμα, κι όχι μόνο επειδή αυτό ενισχύει την εθνική ασφάλεια. Αυτές οι πρωτοβουλίες ανήκουν σε έναν προϋπολογισμό ασφαλείας, καθώς καθιστούν τον κόσμο ασφαλέστερο και σταθερότερο, αλλά πρέπει να συμπεριληφθούν μόνο με την ρητή αναγνώριση ότι διακυβεύονται και άλλες αξίες.

Αυτές οι πρακτικές προκλήσεις οδηγούν πολλούς ειδικούς σε ένα μικτό συμπέρασμα σχετικά με έναν ενοποιημένο προϋπολογισμό εθνικής ασφάλειας: Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά δεν θα συμβεί ποτέ. Ωστόσο, οι προτεινόμενες αλλαγές δεν πρέπει να γίνουν δια μιας. Ο επόμενος πρόεδρος μπορεί να λάβει ενδιάμεσα μέτρα, όπως η δημιουργία προϋπολογισμών βάσει αποστολών που θα καλύπτουν υπηρεσίες για συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Και σε εκείνους που το λένε ότι απλά δεν μπορεί να γίνει, υπενθυμίζουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προχώρησαν σε διαρθρωτική δημοσιονομική μεταρρύθμιση και παλαιότερα: [24] Το σύστημα εκτελεστικού προϋπολογισμού αναπτύχθηκε το 1921 για να αντιμετωπίσει τις ανησυχίες για ένα αυξανόμενο έλλειμμα, και η τρέχουσα διαδικασία του Κογκρέσου προέρχεται μόνο από το 1974, όταν το Κογκρέσο φοβόταν ότι οι δημοσιονομικές δυνάμεις της εκτελεστικής εξουσίας ξεπερνούσαν τις δικές του. Τα σημερινά χαίνοντα κενά στις επενδύσεις στον τομέα της ασφάλειας -κενά που επιδεινώνονται από την διαδικασία προϋπολογισμού και διαιωνίζονται μέσω της πολιτικής- απαιτούν παρόμοια διαρθρωτική μεταρρύθμιση, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να παραμείνουν ασφαλείς ενόψει νέων απειλών και ανερχόμενων αμφισβητιών.

Πράγματι, τώρα μπορεί να είναι μια μοναδικά κατάλληλη στιγμή για μια τέτοια αναθεώρηση. Οι απογειωμένοι αμυντικοί προϋπολογισμοί της διοίκησης Trump και η απίσχναση του Υπουργείου Εξωτερικών οδήγησαν πολλούς να αναγνωρίσουν την ανάγκη να γίνουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχουν ήδη διακομματικές εκκλήσεις για νέα εργαλεία, μεταξύ των οποίων μια αναδυόμενη διακομματική ώθηση [25] για μια βιομηχανική πολιτική που δίνει έμφαση στην εγχώρια ισχύ και τις πολιτικές ικανότητες για την αντιμετώπιση ξένων απειλών. Η ανάδυση της Κίνας ως μακροπρόθεσμου ανταγωνιστή [26] έχει εντείνει την αίσθηση του επείγοντος.

Εν ολίγοις, υπάρχει μια ξεκάθαρη απαίτηση για αλλαγή, και οι εκλογές του επομένου έτους αποτελούν μια ευκαιρία για τον επόμενο πρόεδρο και το επόμενο Κογκρέσο ώστε να την επιφέρουν. Δεν πρέπει απλώς να αποκαταστήσουν αυτό που υπήρχε πριν, αλλά να κατασκευάσουν κάτι κατάλληλο για το έργο που υπάρχει: Έναν ενοποιημένο προϋπολογισμό εθνικής ασφάλειας που να ταιριάζει την σωστή στρατηγική με τους σωστούς πόρους.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/2019-11-19/case-national-securit...