Η πανδημία και το κόστος της διατλαντικής ασυμφωνίας

Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι έχουν υπερασπιστεί το ανοιχτό εμπορικό σύστημα από τότε που τελείωσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος˙ ο κορωνοϊός δεν θα πρέπει να επιτραπεί να το αναιρέσει με το να επιδεινώσει τις ήδη υπάρχουσες διατλαντικές εμπορικές εντάσεις. Η πανδημία θα πρέπει αντ' αυτού να είναι μια στιγμή που η διατλαντική κοινότητα θα επαναβεβαιώσει και θα επαναλάβει τις κοινές αρχές της στην υπηρεσία των πολιτών και των συμμάχων -είτε αυτό σημαίνει να δώσει στους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας τον προστατευτικό εξοπλισμό που χρειάζονται είτε να βοηθήσει τους ασθενείς να ανακάμψουν. Η άρση αυτών των επιβλαβών απαγορεύσεων και δασμών θα ήταν καλή πολιτική και καλή γεωπολιτική.

ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πρέπει επίσης να χρησιμοποιήσουν τον ιό ως ευκαιρία για να διευρύνουν τους ορισμούς τους σχετικά με την εθνική και διεθνή ασφάλεια ώστε να συμπεριλάβουν την δημόσια υγεία. Η COVID-19 (η ασθένεια που προκαλείται από τον νέο κορωνοϊό) κατέστησε σαφές ότι ένα μικρόβιο μπορεί να σκοτώσει τόσο εύκολα όσο μια σφαίρα.

Για τον σκοπό αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πρέπει να επεκτείνουν την ικανότητα του ΝΑΤΟ. Ο οργανισμός έχει ήδη αποδειχθεί ζωτικής σημασίας κατά την διάρκεια της τρέχουσας πανδημίας, παρέχοντας επείγοντα ιατρικό εξοπλισμό [8] και χρησιμοποιώντας τις στρατιωτικές του μεταφορικές δυνατότητες στις προσπάθειες βοήθειας. Ωστόσο, δεδομένης της συλλογικής ανάγκης για ιατρικά εφόδια που έχει προκύψει κατά την διάρκεια της κρίσης COVID-19, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να παρέχει περαιτέρω βοήθεια δημιουργώντας αποθέματα δημόσιας υγείας. Εάν το ΝΑΤΟ μπορεί να αποθηκεύσει στρατιωτικό εξοπλισμό, μπορεί επίσης να αποθηκεύσει ιατρικό εξοπλισμό σε συλλογική βάση, με την εγγύηση ότι όλοι οι εταίροι θα κάνουν αυτές τις ιατρικές ανάγκες διαθέσιμες σε άλλους όταν προκύψει ανάγκη.

Αυτή η αλλαγή δεν θα επέτρεπε μόνο μεγαλύτερη συνεργασία όπου είναι απολύτως απαραίτητη, αλλά θα μετρίαζε επίσης τις ρωγμές στη διατλαντική συμμαχία ασφάλειας. Ο καυγάς για ιατρικό εξοπλισμό μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ είναι πολύ επιζήμιος για την συνοχή. Γάλλοι και Γερμανοί αξιωματούχοι, για παράδειγμα, διαμαρτυρήθηκαν ότι οι προσφορές τους ξεπεράστηκαν από αγοραστές από τις ΗΠΑ. Και νωρίτερα αυτόν τον μήνα, το Βερολίνο κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες για κατάσχεση ενός φορτίου του [9] από 200.000 μάσκες στην Ταϊλάνδη. Ο υπουργός Εσωτερικών του Βερολίνου, Andreas Geisel, το χαρακτήρισε αυτό ως «μια πράξη σύγχρονης πειρατείας». (Ο Geisel υποχώρησε αργότερα από τον ισχυρισμό του, αλλά η πικρία ήταν ήδη ξεκάθαρη).

Το να εντέλλεται το ΝΑΤΟ να αποθηκεύει ιατρικά εφόδια θα επιβεβαιώσει επίσης ότι ο οργανισμός σχετίζεται με τις απειλές του 21ου αιώνα. Κατά την τελευταία δεκαετία, ο δημόσιος ενθουσιασμός για την συμμαχία έχει μειωθεί. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Ερευνών Pew [10], οι ευνοϊκές απόψεις για το ΝΑΤΟ έχουν μειωθεί κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες στην Γερμανία -από 73% το 2009 σε 57% το 2019- και κατά 22% στην Γαλλία -από 71% το 2009 σε 49% το 2019. Η επέκταση των αποθεμάτων του ΝΑΤΟ ώστε να συμπεριλαμβάνουν ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό και άλλα ιατρικά εφόδια θα επέτρεπε στον οργανισμό να ενισχύσει την βοήθειά του κατά την διάρκεια μιας πανδημίας, και θα καθιστούσε σαφές ότι η συμμαχία είναι έτοιμη να προστατεύσει τα μέλη της από τις πλέον άμεσες υπαρξιακές απειλές, είτε από μια επιθετική Ρωσία, είτε από μια ασταθή Μέση Ανατολή, είτε από μια πανδημία.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ

Τέλος, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι πρέπει να ανταποκριθούν στις μελλοντικές διεθνείς πανδημίες δημιουργώντας ένα κοινό σύστημα παγκόσμιας ιατρικής παρακολούθησης. Όταν οι διατλαντικοί σύμμαχοι ανιχνεύουν ένα ξέσπασμα μιας νόσου που τείνει προς το να γίνει επιδημία σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο, πρέπει να είναι έτοιμοι να στείλουν ιατρικές ομάδες ταχείας απόκρισης για να εκτιμήσουν την έκταση της απειλής και την απαιτούμενη αντίδραση. Αυτή η πολιτική πρέπει να βασίζεται σε μια συμφωνημένη διατλαντική στρατηγική πανδημίας που ορίζει το τι συνιστά πανδημία, εξηγεί τα πρωτόκολλα για τον πρώιμο περιορισμό και τον μετριασμό, και περιγράφει λεπτομερώς τον τρόπο διαχείρισης της επιδημίας συλλογικά εάν εξαπλωθεί παγκοσμίως. Αυτή η ιατρική επιτήρηση πρέπει να ακολουθείται από κοινές προσπάθειες που να βοηθούν άλλες χώρες να περιορίσουν μελλοντικά κρούσματα και θα πρέπει να σχεδιαστεί έτσι ως [σαν να είναι] ο πυρήνας ενός πιο αποτελεσματικού παγκόσμιου συστήματος που θα λειτουργεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Ο ΠΟΥ δεν διαθέτει επί του παρόντος την εξουσία [11] και τους πόρους για την λειτουργία ενός τέτοιου συστήματος και η πρόσφατη απόφαση του Τραμπ να αναστείλει την χρηματοδότηση του ΠΟΥ θα επιδεινώσει τα πράγματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θα πρέπει αντ' αυτού να προσπαθήσουν να ενισχύσουν τον ρόλο του ΠΟΥ μέσω πρωτοβουλιών όπως μια ολοκληρωμένη παγκόσμια «ευθύνη για αναφορά» (“responsibility to report”) -μια δέσμευση έγκαιρης προειδοποίησης που θα αναλαμβάνεται όχι μόνο από τις εθνικές κυβερνήσεις αλλά και από τις περιφερειακές Αρχές υγείας, τα ερευνητικά εργαστήρια, και τις εταιρείες, για να αναφέρουν ξεσπάσματα επιδημιών.

Καθώς η κρίση του κορωνοϊού έχει εξαπλωθεί, οι πολίτες έχουν μπει στο παιχνίδι. Όταν η βρετανική κυβέρνηση αναζήτησε εθελοντές για να βοηθήσουν την Εθνική Υπηρεσία Υγείας (National Health Service, NHS) να καταπολεμήσει την COVID-19, περισσότεροι από 750.000 άνθρωποι εγγράφηκαν εντός τεσσάρων ημερών, σηματοδοτώντας το μεγαλύτερο κύμα εθελοντών [12] μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι δισεκατομμυριούχοι απαντούν επίσης στο κάλεσμα: Ο Διευθύνων Σύμβουλος του Twitter, Jack Dorsey, έχει δεσμευτεί [να δώσει] ένα δισεκατομμύριο δολάρια για ανακούφιση από την πανδημία. Αλλά τίποτε από αυτά δεν μπορεί να αντισταθμίσει το κενό που άφησαν οι κυβερνήσεις.