Η πανδημία πλήττει τις χώρες που δεν εκτιμούν τους εργαζόμενους | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η πανδημία πλήττει τις χώρες που δεν εκτιμούν τους εργαζόμενους

Οι αδύναμες εργασιακές προστασίες κάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες πιο ευάλωτες στην ασθένεια COVID-19

Η ασφάλιση ανεργίας [επιδόματα] υπήρξε ζωτικής σημασίας για την οικονομία των ΗΠΑ και για εκατομμύρια εργαζομένους. Ωστόσο, πολλοί Αμερικανοί αγωνίστηκαν για εβδομάδες και ακόμη και μήνες [39] για να λάβουν αυτές τις πληρωμές χάρη στην σαραβαλιασμένη δημόσια υποδομή -οι υπολογιστές που επεξεργάζονται τα επιδόματα ανεργίας σε πολλές πολιτείες εξακολουθούν να βασίζονται σε προγράμματα από την δεκαετία του 1960 [40]- και στο γεγονός ότι το σύστημα κάνει συχνά δύσκολο στους ανθρώπους να πάρουν τα ωφελήματα εξ αρχής. Από την δημιουργία [του συστήματος] ασφάλισης ανεργίας κατά το New Deal -όταν οι νομοθέτες που ήταν υπέρ του διαχωρισμού των φυλών απέκλεισαν σκόπιμα τους γεωργούς και τους οικιακούς εργαζόμενους από το πρόγραμμα- διάφορες διατάξεις έχουν καταστήσει δυσκολότερο για τους μαύρους και τους ισπανόφωνους εργαζόμενους να λαμβάνουν παροχές. Επιπλέον, το σύστημα ενθαρρύνει τους εργοδότες να αμφισβητούν τις απαιτήσεις των εργαζομένων για παροχές (με το να συνδέουν τους φόρους των εργοδοτών με τον αριθμό των υπαλλήλων που υποβάλλουν [αίτημα] για παροχές) και αλλιώς περιορίζει τους εργαζομένους από την λήψη βοήθειας αφού όταν την λαμβάνουν ενδέχεται αυτό να αυξήσει την διαπραγματευτική τους ισχύ. Για παράδειγμα, το Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ επιβεβαίωσε ότι οι πολιτείες [41] μπορούν να ακυρώσουν τα ωφελήματα για ανθρώπους που αρνούνται να επιστρέψουν στην εργασία τους κατά την διάρκεια της πανδημίας -ακόμη και εκείνων που φοβούνται ότι κάτι τέτοιο είναι ανασφαλές [42].

25082020-2.jpg

Ένας συνδικαλιστής διαμαρτύρεται για τα χαλαρά μέτρα ασφαλείας σε ένα οπωροπωλείο Kroger, στο Λος Άντζελες, τον Αύγουστο τους 2020. Mike Blake / Reuters
------------------------------------------------------

Τα διευρυμένα επιδόματα ανεργίας αφέθηκαν να λήξουν στο τέλος του Ιουλίου, καθώς οι συντηρητικοί νομοθέτες επέμειναν ότι ήταν πολύ γενναιόδωρα. Εκατομμύρια άνεργοι Αμερικανοί είδαν το εισόδημά τους να πέφτει ξαφνικά κατά 600 δολάρια την εβδομάδα, καθώς κάθε δυναμική προς την ανάκαμψη επιβραδύνθηκε. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, προσπάθησε να προσδώσει μικρότερη ώθηση για την ανεργία μέσω ενός προεδρικού μνημονίου, αλλά αυτή η προσπάθεια μάλλον θα προσφέρει ανεπαρκή, βραχυπρόθεσμη ανακούφιση. Επίσης, [το μνημόνιο] καθυστέρησε την απαραίτητη νομοθετική διαδικασία για την επέκταση των πληρωμών που ήταν στο επίκεντρο της αρχικής αντίδρασης των ΗΠΑ στην πανδημία, παρόλο που το ποσοστό ανεργίας εξακολουθεί να είναι πάνω από το 10%.

Άλλες βιομηχανικές χώρες, αντιθέτως, έχουν δημιουργήσει -με μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων- συστήματα που είναι πιο ανθεκτικά. Οι ευρωπαϊκές χώρες διαθέτουν ήδη πιο λειτουργικά συστήματα ασφάλισης έναντι της ανεργίας από εκείνα των Ηνωμένων Πολιτειών. Πολλά από αυτά τα έθνη, συμπεριλαμβανομένου του Βελγίου και της Δανίας που χρησιμοποιούν το «σύστημα της Γάνδης» [43] με το οποίο τα συνδικάτα είναι υπεύθυνα για την διαχείριση των παροχών στους ανέργους, έχουν δημιουργήσει προγράμματα που βασίζονται στο αξίωμα της συμπερίληψης και όχι του αποκλεισμού των εργαζομένων. Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν επίσης θεσπίσει ή ενισχύσει προγράμματα [44] που έστειλαν χρήματα στους εργαζόμενους ενώ παρέμειναν στις μισθολογικές καταστάσεις, συχνά μέσω των λεγόμενων συμφωνιών καταμερισμού της εργασίας ή μέσω βραχυπρόθεσμων αποζημιώσεων. Η γερμανική κυβέρνηση φαίνεται πιθανό να παρατείνει από τους 12 στους 24 μήνες την επέκτασή του προγράμματος Kurzarbeit («σύντομη εργασία») [45], το οποίο επιτρέπει στις εταιρείες να παραχωρούν εργαζομένους -αντί να τους απολύουν- βοηθώντας να αντισταθμίσουν τα χαμένα εισοδήματά τους από τις μειωμένες ώρες [εργασίας]. Τέτοια μέτρα συνέβαλαν στην ελαχιστοποίηση της αναστάτωσης στην οικονομία κατά την διάρκεια των πρωτοφανών κλεισιμάτων [των επιχειρήσεων], δημιουργώντας μια πιο ξεκάθαρη πορεία, από την κρίση πίσω στην ανάκαμψη.

Αυτά τα προγράμματα εξηγούν γιατί τα επίσημα ποσοστά ανεργίας αυξήθηκαν λιγότερο αυτήν την άνοιξη στην Ευρώπη από όσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά τις παρόμοιες μειώσεις στο ΑΕΠ. Επιπλέον, αυτές οι προσεγγίσεις επιμερισμού της εργασίας -συνήθως διαπραγματευθείσες από κοινού από εργοδότες και συνδικάτα [46]- αντικατοπτρίζουν την κοινή δέσμευση κυβερνήσεων και ιδιωτικού τομέα να διατηρηθούν τα εισοδήματα των εργαζομένων κατά την διάρκεια της κρίσης. Αυτό που διακρίνει αυτά τα προγράμματα από τα αντίστοιχα αμερικανικά δεν είναι ότι τα οφέλη τους είναι απαραιτήτως πιο γενναιόδωρα -τουλάχιστον αυτή την άνοιξη, οι άνεργοι Αμερικανοί εργαζόμενοι συχνά έλαβαν ελαφρώς περισσότερες παροχές ως μερίδιο του προηγούμενου εισοδήματός τους από τους άνεργους Ευρωπαίους- αλλά το πώς διασφαλίζουν ότι, σε σταθερή βάση, οι εργαζόμενοι, και θα παραμένουν καλύτερα συνδεδεμένοι με το εργατικό δυναμικό, και θα λαμβάνουν πραγματικά τις πληρωμές που τους οφείλονται.