Η πανδημία πλήττει τις χώρες που δεν εκτιμούν τους εργαζόμενους | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η πανδημία πλήττει τις χώρες που δεν εκτιμούν τους εργαζόμενους

Οι αδύναμες εργασιακές προστασίες κάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες πιο ευάλωτες στην ασθένεια COVID-19

Ο ρόλος της ισχύος των εργαζομένων στην λειτουργία αυτών των προγραμμάτων είναι προφανής σε ένα ελάχιστα εκτιμηθέν γεγονός: οι βασικοί μηχανισμοί των ευρωπαϊκών συστημάτων είναι διαθέσιμοι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν έχουν χρησιμοποιηθεί πραγματικά με τρόπο που να ωφελεί τους εργαζόμενους. Πριν από την κρίση, 27 πολιτείες [47] είχαν θεσπίσει ρυθμίσεις για τον επιμερισμό της εργασίας, σύμφωνα με τις οποίες οι εργαζόμενοι μπορούν να λάβουν επιδόματα ανεργίας για να αντισταθμίσουν τις μειωμένες ώρες [εργασίας]. Και το Πρόγραμμα Προστασίας Μισθού (Paycheck Protection Program), όπως ονομάζεται το πρόγραμμα υποστήριξης μικρών επιχειρήσεων των ΗΠΑ, έχει διαθέσει 660 δισεκατομμύρια δολάρια σε εταιρείες σε μια προσέγγιση που έχει σχεδιαστεί για την πρόληψη των απολύσεων. Ωστόσο, σύμφωνα με το Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ [48], μόνο περίπου 450.000 εργαζόμενοι από τους 28 εκατομμύρια εργαζόμενους που επιδιώκουν παροχές ανεργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εγγεγραμμένοι σε προγράμματα επιμερισμού εργασίας, και λίγα στοιχεία [49] υποστηρίζουν την ιδέα ότι οι ΣΔΙΤ και άλλα προγράμματα επιχειρηματικής βοήθειας έχουν ενθαρρύνει τους εργοδότες να κρατούν τους εργαζομένους τους. Οι αεροπορικές εταιρείες ήταν μια από τις λίγες βιομηχανίες στις οποίες η κυβερνητική υποστήριξη ήρθε με μια επιμονή σε σταθερούς κανόνες σχετικά με την διατήρηση των εργαζομένων. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα σωματεία των αεροσυνοδών και άλλες ομάδες εργαζομένων στις αεροπορικές εταιρείες έπαιξαν σημαντικό ρόλο [50] στις διαπραγματεύσεις για την βοήθεια.

Η επανεκκίνηση μιας εξασθενημένης οικονομίας θα απαιτήσει τόσο από την κυβέρνηση να ελέγξει τον ιό όσο και να παράσχει πραγματική υποστήριξη σε εργαζόμενους, οικογένειες και μικρές επιχειρήσεις. Ένα ισχυρό πρόγραμμα για την διατήρηση των εισοδημάτων των εργαζομένων είναι απαραίτητο ώστε να επιτρέπεται στους εργαζόμενους να μένουν στο σπίτι τους όταν ισχύει η κοινωνική αποστασιοποίηση και να επανεκκινηθεί η δραστηριότητα όταν πάψει να ισχύει. Χωρίς να φέρουν τους εργαζόμενους στο τραπέζι, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παλέψουν για να καταστήσουν αυτά τα προγράμματα όσο πιο αποτελεσματικά μπορούν.

Και η αποτυχία παροχής ισχυρής και αξιόπιστης υποστήριξης στους εργαζόμενους θα έχει οικονομικές συνέπειες που υπερβαίνουν πολύ τους ίδιους τους άνεργους. Η βοήθεια στους εργαζομένους που βρίσκονται σε αδράνεια όχι μόνο βοηθά αυτούς και τις οικογένειές τους, αλλά εξυπηρετεί επίσης μια σημαντική «αντικυκλική» λειτουργία κατά την διάρκεια μιας οικονομικής ύφεσης. Αυτοί οι εργαζόμενοι είναι πιθανό να ξοδέψουν γρήγορα τα χρήματα που λαμβάνουν, συμβάλλοντας στην ενίσχυση της καταναλωτικής δραστηριότητας που με την σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε μια ευρύτερη ανάκαμψη. Αλλά αν οι άνεργοι δεν είναι πραγματικά σε θέση να αποκτήσουν πρόσβαση σε παροχές -ή εάν αυτές οι παροχές λήξουν πολύ νωρίς στην ύφεση- τότε οι άνθρωποι θα είναι λιγότερο πιθανό να ξοδέψουν και να στηρίξουν την οικονομία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν κατάφεραν ούτε να διατηρήσουν τους μισθωτούς στα μισθολόγια ούτε παρείχαν επαρκώς ολοκληρωμένη και μακροχρόνια οικονομική υποστήριξη στους εργαζομένους. Ως αποτέλεσμα, η χώρα ρισκάρει μεγαλύτερη ζημιά στις μικρές επιχειρήσεις και τις τοπικές κοινότητες και μια βαθύτερη οικονομική ύφεση.

ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΕ ΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Όπως έχουν επανειλημμένα επιμείνει πολλοί οικονομολόγοι, η προστασία της δημόσιας υγείας και η στήριξη της οικονομίας σε μια πανδημία δεν είναι αμοιβαίως αποκλειόμενοι στόχοι [51]. Η αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών να αναλάβουν μια ολοκληρωμένη απάντηση που να περιλαμβάνει και τους δύο είναι μια αποτυχία ηγεσίας που επιδεινώθηκε από την απουσία των εργαζομένων στην λήψη αποφάσεων. Οι ομοσπονδιακές και πολιτειακές προσπάθειες για «ξανάνοιγμα» της οικονομίας σπάνια περιελάμβαναν κάτι παραπάνω από επιφανειακές διαβουλεύσεις [52] με τους εργαζόμενους.

Η συζήτηση σχετικά με το εάν και το πώς θα ξανανοίξουν τα σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρει ένα χρήσιμο παράδειγμα. Οι εκπαιδευτικοί είναι συνδικαλισμένοι σε σχετικά υψηλά ποσοστά σε σύγκριση με άλλους τομείς της οικονομίας των ΗΠΑ (για παράδειγμα, περίπου το 70% [53] των δασκάλων δημοσίων σχολείων ανήκουν σε συνδικάτα). Σε ορισμένες περιοχές [54], οι εκπαιδευτικοί διαμαρτυρήθηκαν για βιαστικά σχέδια και κέρδισαν προστασία τόσο για το προσωπικό όσο και για τους μαθητές. Όμως οι εκπαιδευτικοί έχουν παλέψει για να εξασφαλίσουν τέτοια μέτρα σε πολιτείες [55] όπου τα συνδικάτα τους έχουν λιγότερη δύναμη. Το ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν κάποια ευκαιρία να συμμετάσχουν σε τέτοιες αποφάσεις έρχεται σε έντονη αντίθεση με σχεδόν κάθε άλλο κομμάτι της οικονομίας των ΗΠΑ.

Οι πολιτικές των ΗΠΑ στον απόηχο της πανδημίας αντιμετωπίζουν τους περισσότερους εργαζόμενους ως αναλώσιμους και, με αυτόν τον τρόπο, θέτουν σε κίνδυνο το κοινό. Οι πολιτειακές κυβερνήσεις καθυστέρησαν να δώσουν την εντολή ή ακόμη και να ενθαρρύνουν την χρήση μάσκας, αφήνοντας τους εργαζόμενους στην λιανική να επιβάλουν [56] την χρήση τους. Και οι Ρεπουμπλικάνοι νομοθέτες προσπάθησαν να εξαιρέσουν τις εταιρείες από το να αναλαμβάνουν την ευθύνη [57] ακόμη και αν οι εργαζόμενοι, οι καταναλωτές ή οι οικογένειές τους μολυνθούν από τον ιό σε έναν χώρο εργασίας ή σε μια επιχείρηση, δίνοντας έτσι προτεραιότητα στην προστασία των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων έναντι της αντιμετώπισης της απειλής της COVID-19.