Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τον ΟΗΕ

Αυτή την εβδομάδα, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών πραγματοποιεί την πρώτη εικονική συγκέντρωση των παγκόσμιων ηγετών. Η εκδήλωση ήταν περίπλοκη για την Ουάσιγκτον. Στην μαγνητοσκοπημένη ομιλία του [1] ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης την Τρίτη, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, επέκρινε αυστηρά την Κίνα για την αποτυχία της να περιορίσει την διάδοση του νέου κορωνοϊού σε όλο τον κόσμο. Αλλά οι ανεπάρκειες της απάντησης της δικής του διοίκησης επισκίασαν το μήνυμά του. Η κυβέρνηση Τραμπ έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες εσωστρεφείς και σε υποχώρηση από τον ΟΗΕ, πρόσφατα αποχωρώντας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) κατά την διάρκεια της πανδημίας.

Ο Τραμπ μιλά στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του 2018. Carlo Allegri / Reuters
-----------------------------------------------------------

Τον Ιούνιο, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Robert O'Brien, εξήγησε [2] ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διέκοψαν την σχέση τους με τον ΠΟΥ, επειδή η «απάντηση του οργανισμού στην πανδημία έδειξε ότι είναι υποχρεωμένος την Κίνα». Η διοίκηση ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει μια διπλή επιλογή μεταξύ της απόσυρσης από ή της συνεργασίας με τις υπηρεσίες του ΟΗΕ, οι οποίες έχουν υποκύψει σε αυταρχικά συμφέροντα. Αλλά αυτό το δίλημμα είναι λανθασμένο.

Η απόσυρση των ΗΠΑ μόνο ενισχύει την Κίνα. Το Πεκίνο είναι πρόθυμο να επεκτείνει την επιρροή του στην παγκόσμια σκηνή για να εξυπηρετήσει τα στενά συμφέροντά του και η απόσυρση των ΗΠΑ έχει ωθήσει τους καταπολεμούμενους οργανισμούς των Ηνωμένων Εθνών στην τροχιά της Κίνας, καθιστώντας τελικά τον κόσμο λιγότερο φιλόξενο στα συμφέροντα των ΗΠΑ. Αντί να αποσυρθούν, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν προσεκτικά βαθμονομημένα οικονομικά κίνητρα για να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις προς μια ατζέντα περισσότερο σύμφωνη με τα συμφέροντα και τις αξίες τους. Μια τέτοια προσέγγιση θα επέτρεπε στην Ουάσινγκτον να αμβλύνει την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας όπου είναι απαραίτητο, και να διαμορφώσει την πορεία των υπηρεσιών του ΟΗΕ, ξεκινώντας από τον ΠΟΥ.

ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΙ, ΧΑΝΟΥΜΕ

Το αμερικανικό κοινό έχει μια ευρέως ευνοϊκή άποψη για τον ΟΗΕ, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις [3], και μια μελέτη του 2020 μέχρι που έδειξε ότι πάνω από το 70% των Αμερικανών υποστηρίζουν την επανένταξη στον ΠΟΥ. Ωστόσο, ορισμένοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν αμφιβολίες για την χρησιμότητα της δέσμευσης των ΗΠΑ. Ακόμη και πριν από την πανδημία -και ειδικά μετά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016- μελετητές, συμπεριλαμβανομένου του Stewart Patrick σε αυτές τις σελίδες [5], έχουν χύσει βαρέλια μελανιού συζητώντας [6] τους ακριβείς ορισμούς, τη μελλοντική κατεύθυνση, και την επερχόμενη διάλυση [7] της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης που σωματοποιεί ο ΟΗΕ.

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 2016, ο Τραμπ αξιομνημόνευτα κατήγγειλε το «ψεύτικο τραγούδι της παγκοσμιοποίησης» [8], δεσμευόμενος να απορρίψει τις «διεθνείς ενώσεις που … φέρνουν την Αμερική στα γόνατα». Σε συμφωνία με αυτήν την άποψη, από το ξεκίνημά της η κυβέρνηση Τραμπ συνέταξε [9] μια εκτελεστική εντολή για να περικόψει τις πληρωμές των ΗΠΑ στον ΟΗΕ έως και 40%, ισχυριζόμενη ότι τέτοιες επενδύσεις δεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των Αμερικανών φορολογουμένων.

Οι υποστηρικτές του προέδρου στην Γερουσία επαναλαμβάνουν αυτήν την άποψη. Σύμφωνα με τον Rob Portman, τον Ρεπουμπλικανικό γερουσιαστή από το Οχάιο, «Όταν όλοι οι φορολογούμενοί μας πληρώνουν περίπου το 22% του προϋπολογισμού των Ηνωμένων Εθνών, νομίζω ότι περιμένουν να δουν έναν πιο αποτελεσματικό οργανισμό που να είναι πιο αντικειμενικός και πιο σύμφωνος με τις αξίες μας». Το 2016, ο γερουσιαστής Lindsey Graham, Ρεπουμπλικανός της Νότιας Καρολίνας, υποστήριξε επίσης [10]: «Εάν δεν μπορείτε να δείξετε στον αμερικανικό λαό ότι οι διεθνείς οργανισμοί μπορούν να είναι πιο υπεύθυνοι, θα υπάρξει μια διακοπή».

Η κυβέρνηση Τραμπ ξεκίνησε να μετατρέπει αυτήν την παρόρμηση σε πολιτική. Αλλά εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσυρθούν από τις Υπηρεσίες του ΟΗΕ χωρίς σαφείς εναλλακτικές λύσεις, ο κόσμος τελικά θα γίνει πιο εχθρικός έναντι των αξιών και των συμφερόντων των ΗΠΑ. Αυτό το ενδεχόμενο έχει εκτυλιχθεί σε πραγματικό χρόνο, ίσως πουθενά αλλού πιο ανησυχητικά παρά στον ΠΟΥ.

ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Πεκίνο έχει παράσχει πολύ μικρότερες οικονομικές συνεισφορές στα Ηνωμένα Έθνη και έχει πολύ λιγότερα διπλωματικά μέσα. Αλλά η Κίνα έχει δείξει ότι ξέρει πώς να χρησιμοποιεί τη μόχλευση που διαθέτει πολύ πιο στρατηγικά και συχνά πιο αδίστακτα από όσο είναι πρόθυμες να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Δείτε τον ΠΟΥ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν ιστορικά ο μεγαλύτερος προστάτης του ΠΟΥ [11], αναλαμβάνοντας περίπου το 15% του προϋπολογισμού του οργανισμού, σε αντίθεση με το μόλις 0,2% της Κίνας. Όμως, το 2017, ο υποψήφιος του Πεκίνου, Tedros Adhanom Ghebreyesus, εξελέγη Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ. Με την ανάληψη της θέσης, ο Tedros παπαγάλισε την έκκληση του Πεκίνου για έναν Δρόμο του Μεταξιού για την Υγεία (Health Silk Road), που θα έφερνε υποστηριζόμενη από την Κίνα ιατρική περίθαλψη στις αναπτυσσόμενες χώρες. Την περασμένη άνοιξη, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριξαν την προσπάθεια της Ταϊβάν να συμπεριληφθεί στην Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας του ΠΟΥ με το επιχείρημα ότι το νησί είχε δομήσει μια από τις πιο επιτυχημένες αποκρίσεις στον κόσμο για την πανδημία COVID-19 -αλλά ο ΠΟΥ υποχώρησε στην κινεζική πίεση και απέκλεισε την Ταϊπέι από την συνάντηση.