Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τον ΟΗΕ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν επίσημα την αποχώρησή τους από τον ΠΟΥ τον Ιούλιο του 2020 και, με αυτόν τον τρόπο, ενδυνάμωναν περαιτέρω την Κίνα και ενίσχυσαν την αυταρχική επιρροή της. Η Κίνα ανακοίνωσε αμέσως ότι θα δωρίσει 2 δισεκατομμύρια δολάρια στον ΟΗΕ για την καταπολέμηση του COVID-19, διαλαλώντας [12] τον ρόλο της ως «υπερασπιστή της διεθνούς τάξης». Ο Zhao Lijian, εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας, δήλωσε ότι η Κίνα συνέβαλε στην «παγκόσμια συνεργασία στον τομέα της δημόσιας υγείας ως υπεύθυνη μεγάλη χώρα», ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες «παρακάμπτουν τις δικές τους ευθύνες και υπονομεύουν την παγκόσμια αλληλεγγύη στην καταπολέμηση του ιού».

Κρατώντας στον έλεγχό τους το πορτοφόλι του οργανισμού και χωρίς αμφισβήτηση από την ηγεσία των ΗΠΑ, η Κίνα είναι τώρα έτοιμη να ασκήσει αδικαιολόγητη επιρροή [13] σε υποτιθέμενα ανεξάρτητες, υπό την ηγεσία του ΠΟΥ έρευνες για την προέλευση του ιού. Οι ειδικοί του ΠΟΥ που διεξάγουν την έρευνα δεν έχουν ακόμη ταξιδέψει στην Γουχάν, που θεωρείται ευρέως ως το αρχικό επίκεντρο της πανδημίας, προκαλώντας ανησυχίες σχετικά με την αυστηρότητα της έρευνας και την πιθανή υποχώρησή της μπροστά στα κινέζικα συμφέροντα.

Καθώς το Πεκίνο αρπάζει αυτήν την ευκαιρία να ηγηθεί της πολυμερούς διακυβέρνησης της υγείας, μπορεί επίσης να χρησιμοποιήσει τον ΠΟΥ για να εξαναγκάσει τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ να υποστηρίξουν τα συμφέροντά του. Τον Σεπτέμβριο, ο ΠΟΥ παρουσίασε ένα παγκόσμιο σχέδιο ανάπτυξης και διανομής εμβολίων [14] -το οποίο ούτε η Κίνα ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ενέκριναν. Το Πεκίνο θα μπορούσε να υπερνικήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στον αγώνα για την ανάπτυξη εμβολίου COVID-19. Με δυσανάλογη επιρροή στον ΠΟΥ, η Κίνα θα μπορούσε στην συνέχεια να χρησιμοποιήσει μια προτιμησιακή πρόσβαση στο εμβόλιό της ως διαπραγματευτικό χαρτί για να κερδίσει την υποστήριξη των χωρών-μελών υπέρ των θέσεών της, όπως για την απομόνωση της Ταϊβάν ή για την αποτροπή της κριτικής για τις πολιτικές της στο Χονγκ Κονγκ, το Θιβέτ ή την [επαρχία] Xinjiang.

Ο ΠΟΥ απέχει πολύ από το να είναι ο μοναδικός οργανισμός του ΟΗΕ που έχει στραφεί προς το Πεκίνο -και η υποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει επιταχύνει αυτή την τάση. Το 2017, η Ουάσιγκτον αποχώρησε από την UNESCO. Το Πεκίνο χρησιμοποίησε αργότερα τη νέα του επιρροή για να κερδίσει την έγκριση του οργανισμού για την [κινεζική] Πρωτοβουλία Belt and Road [15] και να προσπαθήσει να διπλασιάσει τον αριθμό των Κινέζων υπαλλήλων στην Υπηρεσία. Το 2018, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Η Κίνα έκτοτε ουσιαστικά σίγασε την κριτική του συμβουλίου για τις αχαλίνωτες παραβιάσεις της επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της μαζικής κράτησης Μουσουλμάνων στην Xinjiang.

Καθώς το Πεκίνο καταπίνει τον ΟΗΕ, η προσέγγιση των Ηνωμένων Πολιτειών προς τον οργανισμό ήταν στην καλύτερη περίπτωση σπασμωδική και αντιδραστική. Η Ουάσινγκτον μείωσε την χρηματοδότηση των ΗΠΑ -και την απειλή να κλείσει την στρόφιγγα- έναντι των υπηρεσιών του ΟΗΕ που αψηφούν τα συμφέροντά της. Τον Οκτώβριο του 2018, η Ουάσινγκτον απείλησε να διακόψει τους δεσμούς με την Universal Postal Union, έναν οργανισμό του ΟΗΕ που είναι επιφορτισμένος με την ρύθμιση των διεθνών υπηρεσιών αλληλογραφίας, εξαιτίας της πρακτικής του να παρέχει στην Κίνα χαμηλότερες τιμές αποστολής από εκείνες που ισχύουν για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κίνηση, η οποία αποφεύχθηκε παρ’ ολίγον, θα είχε προκαλέσει μια παγκόσμια ταχυδρομική κρίση. Η σοκαριστική στροφή των γεγονότων στον ΠΟΥ υποδηλώνει ότι τέτοιες τακτικές γίνονται όλο και πιο αντιπαραγωγικές. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να βρουν έναν τρόπο να συνεργαστούν με τον ΟΗΕ που μπορεί να προωθήσει τα συμφέροντά τους.

ΑΚΟΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Τον Μάιο, ο Τραμπ έδωσε στον ΠΟΥ 30 ημέρες για να δεσμευτεί για «σημαντικές ουσιαστικές βελτιώσεις» προτού οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρουν την χρηματοδότησή τους και φύγουν. Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν καθόρισαν αυτές τις βελτιώσεις, πόσω μάλλον δεν παρείχαν ηγεσία ή υποστήριξη στον υποχρηματοδοτημένο οργανισμό που είναι επιφορτισμένος να τις εφαρμόσει.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να προσφέρουν στους οργανισμούς του ΟΗΕ μια ελκυστική εναλλακτική λύση έναντι των αυταρχικών αξιών και ηγεσίας, εάν επιθυμούν [οι οργανισμοί αυτοί] να είναι πιο αποτελεσματικοί και καλύτερα ευθυγραμμισμένοι με την ατζέντα τους. Τα θετικά οικονομικά κίνητρα είναι πιο πιθανό να ενθαρρύνουν τις μεταρρυθμίσεις από όσο τα σκληρά τελεσίγραφα, ειδικά δεδομένου ότι το Πεκίνο είναι έτοιμο [16] να γεμίσει τα ταμεία που αφήνουν άδεια οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να ξεκινήσει αποκαθιστώντας ένα μέρος της προηγούμενης χρηματοδότησής της στον ΠΟΥ. Στην συνέχεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να δεσμευτούν να αυξάνουν ετησίως αυτό το ποσό εάν ο οργανισμός συμμορφώνεται με ορισμένες προϋποθέσεις: επαναφορά του καθεστώτος παρατηρητή της Ταϊβάν στην Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας, για παράδειγμα, ή πρόσληψη περισσότερων Αμερικανών για την πλήρωση διοικητικών θέσεων του οργανισμού. Καθώς ο ΠΟΥ θα πληροί αυτά τα κριτήρια, η Ουάσινγκτον θα πρέπει να ενισχύει την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών στον ΟΗΕ με το να ενθαρρύνει συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα [17] μεταξύ του ΠΟΥ και αμερικανικών τεχνολογικών εταιρειών που επιδιώκουν έργα που σχετίζονται με την παγκόσμια δημόσια υγεία.