Ταυτόχρονα, οι εργατικές νομοθεσίες που έχουν ψηφιστεί, έχουν υψώσει εμπόδια για τα συνδικάτα δυσχεραίνοντας την όποια προσπάθεια οργάνωσης των εργαζομένων που θα λειτουργούσε αντισταθμιστικά στην αυξανόμενη ισχύ των επιχειρηματιών. Οι πολιτικές της εταιρικής διακυβέρνησης έχουν δώσει στις επιχειρήσεις τη δυνατότητα να μοιράζουν εξωφρενικά ποσά στα υψηλόβαθμα στελέχη τους ασχέτως με τις επιδόσεις των εταιρειών τους. Επιπλέον, η απορύθμιση των χρηματοοικονομικών αγορών, έχει επιτρέψει στις τράπεζες και άλλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς να δημιουργήσουν ακόμα περισσότερα «βυζαντινικά» χρηματοοικονομικά εργαλεία τα οποία κάνουν ακόμα πλουσιότερους τους μάνατζερς και τους επενδυτές ενώ οι ιδιοκτήτες κατοικιών και οι συνταξιούχοι αφήνονται εκτεθειμένοι στους ολέθριους κινδύνους που εγκυμονεί η αγορά.
Σε μερικές περιπτώσεις, οι αλλαγές πολιτικής των τελευταίων ετών έχουν προέλθει από το Καπιτώλιο: Για παράδειγμα, οι αποφάσεις για φορολογικές περικοπές των Ronald Reagan και George W. Bush καθώς και η κατάργηση του νόμου Glass-Steagall το 1999 (που αποσυναρμολόγησε το τείχος που υπήρχε μεταξύ των τραπεζών και των επενδυτικών εταιρειών και επέτρεψε τη δημιουργία ισχυρών και απερίσκεπτων οικονομικών μεγαθήριων, όπως η Citygroup) έχουν εγκριθεί από το κογκρέσο συνήθως με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο κομμάτων. Άλλες μεταβολές πολιτικής συνέβησαν σταδιακά και ανεπαίσθητα...
This is a preview of an article available to registered users of ForeignAffairs.com. If you already have an account, log in [1] to continue reading. To create an account, register [2] for access.
Links:
[1] http://www.foreignaffairs.com/user
[2] https://www.foreignaffairs.com/user/register
[3] https://www.foreignaffairs.gr/print/68478