Παγκοσμιοποίηση και Ανεργία | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Παγκοσμιοποίηση και Ανεργία

Η Σκοτεινή Πλευρά της Ενοποίησης των Αγορών

Οι αναλυτές γρήγορα επισήμαναν ότι δεν χρειάζεται να αποδοθούν όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές που συμβαίνουν στην αμερικανική οικονομία στο αυξανόμενο άνοιγμα της παγκόσμιας οικονομίας. Μερικές από τις σημαντικότερες αλλαγές στα πρότυπα απασχόλησης και στην κατανομή εισοδήματος έρχονται σαν αποτέλεσμα των τεχνολογιών πληροφορικής που «εξοικονομούν» θέσεις εργασίας αλλά και της αυτοματοποίησης των συναλλαγών. Η αυτοματοποίηση αναμφίβολα έχει περικόψει θέσεις εργασίας στους τομείς της αλυσίδας προστιθέμενης αξίας που είναι έντασης πληροφοριών και συναλλαγών, και στους δύο κλάδους, «εμπορεύσιμων» και «μη εμπορεύσιμων» αγαθών. Αλλά αν ήταν αυτή η μόνη τάση, τότε γιατί η απασχόληση μειώθηκε τόσο πολύ στην μεταποίηση και όχι και σε άλλους τομείς;

Μια απάντηση μπορεί να είναι ότι η αυτοματοποίηση και η πληροφορική καταλαμβάνουν ένα σημαντικότερο τμήμα στην αλυσίδα της προστιθέμενης αξίας από όσο η μεταποίηση. Για παράδειγμα, η επεξεργασία πληροφοριών εξοικονόμησε θέσεις εργασίας σε όλο το φάσμα της αμερικανικής οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων του χρηματοπιστωτικού τομέα, του λιανεμπορίου αλλά και του δημόσιου τομέα – όλοι τομείς όπου η απασχόληση αυξήθηκε. Οι διαρθρωτικές τάσεις που επηρεάζουν την αμερικανική οικονομία δεν μπορούν να εξηγηθούν από της αλλαγές στην τεχνολογία και μόνον αυτές. Το να σκεφτεί κανείς αλλιώς οδηγεί στο να υιοθετήσει κανείς το παραπλανητικό συμπέρασμα ότι είναι η τεχνολογία και όχι η παγκόσμια οικονομία ο βασικός λόγος για τις προκλήσεις στο ζήτημα της απασχόλησης στην Αμερική και ότι η πιο σημαντική δύναμη που εξασκείται στη διάρθρωση της οικονομίας των ΗΠΑ είναι εγχώρια, όχι εξωγενής. Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι παράγοντες σχετίζονται, με μερικούς να είναι σημαντικότεροι σε μερικούς τομείς της οικονομίας έναντι άλλων.

Εάν το να θεωρούμε την τεχνολογία ως την καλύτερη εξήγηση για τα προβλήματα ανισοκατανομή στην αμερικανική οικονομία είναι ένας τρόπος να αγνοήσουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές της παγκόσμιας οικονομίας, η επίκληση των πολυεθνικών εταιρειών ως σαν την προτιμώμενη εξήγηση είναι ένας τρόπος να υπερεκτιμηθεί η επίδρασή τους. Λέγεται ότι οι πολυεθνικές εταιρείες υποαμείβουν ή αλλιώς εκμεταλλεύονται τους φτωχούς ανθρώπους στις υπό ανάπτυξη χώρες, εξάγοντας εργασίες που θα έπρεπε να παραμείνουν εντός των αμερικανικών συνόρων. Οι πολυεθνικές, πράγματι, παίζουν έναν κεντρικό ρόλο στην διαχείριση της εξέλιξης της παγκόσμιας οικονομίας. Είναι οι κυρίαρχοι αρχιτέκτονες των διεθνών αλυσίδων εφοδιασμού και μετακινούν την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών ανά τον κόσμο προσαρμοζόμενες στις ευκαιρίες σχετικά με τον εφοδιασμό και τις αγορές που συνεχώς αλλάζουν.

Οι πολυεθνικές εταιρείες έχουν δημιουργήσει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας στις αναπτυσσόμενες χώρες και με το να μετακινήσουν στις χώρες αυτές κάποιες από τις δραστηριότητές τους με χαμηλότερη προστιθέμενη αξία, αύξησαν την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα στις ανεπτυγμένες οικονομίες όπως εκείνη των ΗΠΑ. Μια μελέτη του Ιουνίου του 2010 από το McKinsey Global Institute εκτιμά ότι οι αμερικανικές πολυεθνικές ευθύνονται για το 31% της ανάπτυξης του ΑΕΠ από το 1990.

Με την διαθεσιμότητα εργατικού δυναμικού να είναι άφθονη σε διάφορα επίπεδα δεξιοτήτων και εκπαίδευσης στον κλάδο «εμπορεύσιμων» αγαθών, οι εταιρίες έχουν πολύ μικρό κίνητρο να επενδύσουν σε τεχνολογίες που εξοικονομούν θέσεις εργασίας ή να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα στις δραστηριότητες εντάσεως εργασίας στις προηγμένες οικονομίες. Εν συντομία, το ιδιοτελές συμφέρον των εταιρειών, το κέρδος, και το δημόσιο συμφέρον, η απασχόληση, δεν ευθυγραμμίζονται με τέλειο τρόπο. Αυτές οι συνθήκες μπορεί να μην διατηρηθούν: Αν η ανάπτυξη εξακολουθήσει να είναι ισχυρή στις αναδυόμενες οικονομίες, μέσα σε δύο ή τρεις δεκαετίες θα υπάρχει εκεί λιγότερο διαθέσιμο φθηνό εργατικό δυναμικό. Αλλά, δύο ή τρεις δεκαετίες είναι πολύς καιρός.

Στο μεταξύ, παρά το ότι το δημόσιο και το ιδιωτικό συμφέρον δεν ευθυγραμμίζονται σήμερα τελείως, δεν είναι και τελείως αντίθετα. Με σχετικά ήπιες κινήσεις θα γινόταν να συγχρονιστούν καλύτερα. Με δεδομένο το τεράστιο μέγεθος του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, δεν θα χρειαστούν σημαντικές διαρρυθμίσεις για να ανακτηθεί η αύξηση της απασχόλησης στον αμερικανικό κλάδο των «εμπορευσίμων» αγαθών. Ειδικότερα, ο σωστός συνδυασμός τεχνολογιών που προάγουν την παραγωγικότητα μαζί με ανταγωνιστικά επίπεδα μισθών θα κρατήσουν εντός των ΗΠΑ (αλλά και εντός άλλων προηγμένων χωρών) μερικές μεταποιητικές βιομηχανίες ή τουλάχιστον μερικές από τις παραγωγικές τους διαδικασίες που έχουν προστιθέμενη αξία. Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται παραπάνω από μια απόφαση της αγοράς: Πρέπει να εμπλακούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι επιχειρηματίες και οι κυβερνήσεις. Η Γερμανία, για παράδειγμα, κατάφερε να κρατήσει στο έδαφός της τις προηγμένες μεταποιητικές της βιομηχανίες αίροντας δυσκαμψίες στην αγορά εργασίας και κάνοντας συνειδητή προσπάθεια να εστιάσει στην αξία της απασχόλησης έναντι της γρήγορης αύξησης των εισοδημάτων. Μπορεί οι μισθοί να αυξήθηκαν ελαφρά στη Γερμανία τα τελευταία δέκα χρόνια αλλά η ανισοκατανομή του εισοδήματος είναι πολύ μικρότερη από όσο στις ΗΠΑ, όπου το χάσμα είναι μεγαλύτερο από τις περισσότερες άλλες βιομηχανικές χώρες και διευρύνεται συνεχώς.