Το «κλειδί» για το Ιράν είναι οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Λάβετε υπόψη τα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, όπως τους «Πράσινους» της Γερμανίας και τους «Εργατικούς» της Βρετανίας, των οποίων το σύνθημα πριν από τις εκλογές του 2009 ήταν, στην πραγματικότητα, «όχι πόλεμος κατά του Ιράν». Αφότου το ιρανικό καθεστώς χτύπησε τους δικούς του ανθρώπους στους δρόμους, μεγάλα ευρωπαϊκά κόμματα προσχώρησαν στην καταδίκη του καθεστώτος και έγιναν συνήγοροι των φυλακισμένων ακτιβιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των φοιτητών και των ηγετών των εργατικών οργανώσεων. Η δημόσια αυτή προσπάθεια προκάλεσε διπλωματική δράση. Παρά το γεγονός ότι ευρωπαϊκές χώρες άργησαν να επιβάλουν οικονομικές κυρώσεις κατά του Ιράν, επέβαλαν περισσότερες κυρώσεις σε ιρανούς αξιωματούχους για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, εφαρμόζοντας απαγορεύσεις μετακινήσεων (των ιρανών αξιωματούχων) και πάγωμα των ευρωπαϊκών περιουσιακών τους στοιχείων. Η εγχώρια πίεση άλλαξε επίσης την πολιτική στη Βραζιλία, όπου η κυβέρνηση πέρασε από τα συγχαρητήρια στον Αχμαντινετζάντ για την επανεκλογή του το 2009 στην παροχή ασύλου στην Sakineh Mohammadi Ashtiani, μια Ιρανή που καταδικάσθηκε σε λιθοβολισμό για υποτιθέμενη μοιχεία, τον Ιούλιο του 2010.

Η ιρανική κυβέρνηση παίρνει αυτού του είδους τις εκστρατείες στα σοβαρά. Πέρυσι, για παράδειγμα, το Ιράν ανακοίνωσε ότι θα υποβάλει αίτηση για μία θέση στο Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ακολούθησε μια διεθνής κατακραυγή, με οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και κυβερνήσεις να αντιτίθενται φωναχτά στην υποψηφιότητά του. Μόλις η Τεχεράνη συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει αρκετές ψήφους για να κερδίσει μια θέση στο Συμβούλιο, απέσυρε την υποψηφιότητά της, αντί να υποστεί μια ντροπιαστική ήττα.

Η διεθνής υπεράσπιση μπορεί να αλλάξει τη μοίρα και των μεμονωμένων περιπτώσεων. Το παγκόσμιο κίνημα για την Ashtiani τελικά οδήγησε το Ιράν να αναστείλει την εκτέλεση της. Στην περίπτωση της Sotoudeh, ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο ζήτησαν από τις κυβερνήσεις τους να ενθαρρύνουν το ιρανικό καθεστώς να σταματήσει φυλάκισή της. Τον Μάρτιο, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα αναφέρεται στο μήνυμά του για το Νέο Έτος του προς το Ιράν στην Sotoudeh. Τον επόμενο μήνα, κέρδισε το βραβείο 2011 PEN / Barbara Goldsmith Freedom to Write. Μέχρι τον Αύγουστο, ένα ιρανικό δικαστήριο είχε μειώσει την ποινή της Sotoudeh από 11 στα έξι χρόνια.

Οι αμερικανοί πολιτικοί συμπαρατάσσονται όλο και περισσότερο. Τον Ιούνιο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επέβαλε κυρώσεις στο Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον Ιρανών πολιτών. Οι επικριτές, ωστόσο, επιμένουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βλάψουν την ιρανική αντιπολίτευση με το να την βοηθούν, καταστρέφοντας την αξιοπιστία της. Άλλοι πιστεύουν ότι μια πρωτοβουλία με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα θα αποτύχει τελικά να αλλάξει τη συμπεριφορά του Ιράν και ως εκ τούτου καταδεικνύουν τις διαπραγματεύσεις ως τη μόνη λύση.
Πάντως, τα γεγονότα των τελευταίων δύο ετών υποδηλώνουν ότι αυτές οι επικρίσεις είναι ξεπερασμένες. Οι ακτιβιστές που ανήκουν στο Πράσινο Κίνημα, αυτοί δηλαδή που σήκωσαν ένα πανό διαδηλώνοντας «Ομπάμα, Ομπάμα, είτε είσαι μαζί τους ή είστε μαζί μας!» απέδειξε ότι επιζητούν την υποστήριξη των ΗΠΑ. Επιπλέον, η κυβέρνηση Ομπάμα εγκατέλειψε την πολιτική δεσμεύσεων με το ιρανικό καθεστώς μετά από δύο χρόνια σιωπής από τους αγιατολάχ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, στη συνέχεια, θα πρέπει να υιοθετήσουν νέες μεθόδους εξουδετέρωσης Ιράν. Μπορεί να ξεκινήσει με επίκεντρο τα ανθρώπινα δικαιώματα εξαρτώντας τυχόν μελλοντικές διαπραγματεύσεις στην αποδεδειγμένη τήρηση των διεθνών προτύπων για τα ανθρώπινα δικαιώματα από το Ιράν. Μπορούν να εφαρμόσουν ταξιδιωτικές απαγορεύσεις, όχι μόνο σε ανώτερους Ιρανούς αξιωματούχους αλλά και στα μέλη των οικογενειών τους (μια τακτική που χρησιμοποιήθηκε εναντίον υπολοχαγών του πρώην Προέδρου της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς τη δεκαετία του 1990). Η κυβέρνηση Ομπάμα μπορεί να αναφέρει τα ονόματα ιρανών διαφωνούντων σε δημόσιες ομιλίες και σε συνεντεύξεις τύπου. Πάνω απ 'όλα, μπορεί να επιβάλλει άμεσες κυρώσεις στον ιρανό Ανώτατο Ηγέτη Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.

Οι ΗΠΑ μπορούν επίσης να αυξήσουν τις προσπάθειές τους για άμεση στήριξη των αντιφρονούντων. Το Κογκρέσο θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει προγράμματα για να βοηθήσει ιρανούς ακτιβιστές να οργανωθούν και να παρακάμψουν την ηλεκτρονική λογοκρισία. Ο Λευκός Οίκος μπορεί να ενθαρρύνει τους εκλεγμένους αξιωματούχους σε όλο τον κόσμο να επιστήσουν την προσοχή στην ιρανική καταστολή με την «υιοθέτηση» συγκεκριμένων πολιτικών κρατουμένων. Μια τέτοια προσπάθεια είναι το Ιρανικό Πρόγραμμα Ευαισθητοποίησης για τους Αντιφρονούντες [1], που ξεκίνησε ο γερουσιαστής Mark Kirk (ρεπουμπλικάνος από το Ιλινόις) το Μάιο του 2011, το οποίο αναδεικνύει τις περιπτώσεις μεμονωμένων Ιρανών πολιτικών κρατουμένων, σύμφωνα με το πρότυπο της εκστρατείας για την υποστήριξη αντιφρονούντων στη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αμερικανοί αξιωματούχοι μπορούν επίσης να ζητήσουν από τις τοπικές κυβερνήσεις να «αδελφοποιηθούν» συμβολικά με ιρανικές πόλεις και κωμοπόλεις, όπου κρατούνται πολιτικοί κρατούμενοι.

Για πάνω από 30 χρόνια, η απειλή ένοπλης σύγκρουσης έχει εδραιωθεί στη σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν. Ωστόσο, για να συγκρατήσει την Τεχεράνη, η Ουάσιγκτον πρέπει να προβάλει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Ισλαμικής Δημοκρατίας - αντιλαμβανόμενη ότι ο πραγματικός αγώνας δεν θα διεξαχθεί στο πεδίο της μάχης ή σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων αλλά στους δρόμους του Ιράν, με επικεφαλής τους ίδιους τους Ιρανούς.