O Mario Monti και η πολιτική αβεβαιότητα στην Ιταλία

Εν τω μεταξύ, από το 1990, το κομματικό σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί. Οι συνασπισμοί υπό την ηγεσία του Μπερλουσκόνι τις περιόδους 2001-2006 και 2008-2011 αμαυρώθηκαν από τις μόνιμες αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων που τις απάρτιζαν. Το δικό του κόμμα Άνθρωποι της Ελευθερίας (PDL) σήμερα απολαμβάνει την υποστήριξη του περίπου 20% - 25% των ψηφοφόρων. Για να κερδίσει τις εκλογές, ωστόσο, το PDL θα χρειαστεί όχι μόνο την υποστήριξη της Λίγκας του Βορρά - που δεν την διαθέτει σήμερα - αλλά και την υποστήριξη του Τρίτου Πόλου, μιας χαλαρής συμμαχίας κεντρώων Καθολικών κομμάτων, για να έχει πιθανότητες νίκης σε μια μελλοντική εκλογή. Αλλά οι ηγέτες του Τρίτου Πόλου, τα έχουν σπάσει με τον Μπερλουσκόνι ήδη μία φορά και δεν θα συνεργαστούν με την Λίγκα, την οποία θεωρούν ρατσιστική και αντεθνική.

Η κεντροαριστερά παραμένει επίσης σε κακή κατάσταση. Το μεγαλύτερο μέλος αυτής της παράταξης, το Δημοκρατικό Κόμμα (PD), είναι ένα βαθιά κατακερματισμένο κόμμα που δημιουργήθηκε από την αργή συγχώνευση της αριστεράς του DC με τη μετριοπαθή πλειοψηφία του πρώην PCI. Το PD βρίσκεται μεταξύ 25% και 30% στις δημοσκοπήσεις, αλλά για να κυβερνήσει χρειάζεται την υποστήριξη του Τρίτου Πόλου, του λαϊκίστικου κόμματος «Ιταλία των Αξιών» με επικεφαλής τον πρώην εισαγγελέα Antonio Di Pietro και του κινήματος «Αριστερή Οικολογικη Ελευθερία», οι περισσότεροι ηγέτες των οποίων είναι ριζοσπαστικοί, αριστεροί εναντίον της παγκοσμιοποίησης - μια δύναμη που έχει υπονομεύσει προηγούμενες κεντροαριστερές κυβερνήσεις.

Προς το παρόν, ο Monti βρίσκεται στην εξουσία μόνο και μόνο επειδή ο πρόεδρος της Ιταλίας, Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, έχει υποχρεώσει το PDL, το PD και τον Τρίτο Πόλο να συνάψουν εκεχειρία πριν η Ιταλία πέσει στην άβυσσο. Αυτά τα κόμματα δίνουν στον Monti μια μεγάλη, αλλά με κανέναν ενθουσιασμό, πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Στην καλύτερη περίπτωση, η κυβέρνηση Monti θα διαρκέσει μέχρι τις επόμενες εκλογές, την άνοιξη του 2013, και, εάν η οικονομική κρίση υποχωρήσει σε σημείο που οι συνήθεις πολιτικές τακτικές μπορούν να συνεχιστούν, ίσως να πέσει ακόμη νωρίτερα.

Ωστόσο, έχουν μείνει πολλά που πρέπει να ολοκληρώσει ο Monti. Το «διάταγμα Ανάπτυξη της Ιταλίας» είναι απλώς ένα σημείο εκκίνησης. Για να παραμείνει η Ιταλία στην ελίτ των εθνών, ο Monti πρέπει να μεταρρυθμίσει το βυζαντινικό νομικό σύστημα της χώρας (που χρειάζεται, κατά μέσο όρο, δέκα χρόνια για να επιλύσει μια αστική υπόθεση στην Ιταλία), την σπάταλη τοπική αυτοδιοίκηση, τον ετοιμόρροπο τομέα υγείας και τα δυσλειτουργικά πανεπιστήμια. Όμως, οι αλλαγές σε αυτούς τους τομείς θα ξεσηκώσουν σοβαρή αντιπολίτευση.

Το πραγματικό ερώτημα που αντιμετωπίζει η Ιταλία, λοιπόν, δεν είναι αν ο «Super Mario» μπορεί να σώσει την χώρα, αλλά αν μια μη τεχνοκρατική κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει το έργο του. Οι τεχνοκράτες δεν μπορούν να κυβερνούν για πάντα. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση από το ιταλικό think tank ISPI, το 90% των Ιταλών ψηφοφόρων εκφράζουν απογοήτευση για τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. Προς το παρόν, πάντως, ο Μόντι είναι η μόνη επιλογή. Εάν η κυβέρνησή του μπορέσει να δημιουργήσει περισσότερη ανάπτυξη και απασχόληση, οι διάδοχοί του, ίσως υιοθετήσουν την πολιτική του. Αν ναυαγήσει, η πολιτική δυσλειτουργία της Ιταλίας - και κατά συνέπεια η οικονομική δυσλειτουργία της - κατά πάσα πιθανότητα θα εμβαθύνει.

Πρωτότυπο: http://www.foreignaffairs.com/articles/137200/mark-gilbert/mario-monti-a...

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.