Γιατί χρειαζόμαστε τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Δημοσίου Δικαίου | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Γιατί χρειαζόμαστε τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Δημοσίου Δικαίου

Πώς προωθούνται οι διπλωματικές σχέσεις με ήπιους τρόπους
Περίληψη: 

Μια από τις περιπτώσεις σπουδαίου αλλά αθόρυβου έργου που γίνεται στην Ελλάδα αποτελεί και η λειτουργία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου που λειτουργεί με ελληνική πρωτοβουλία από το 2007. Ήδη έχουν προσχωρήσει σε αυτόν 13 χώρες και 57 πανεπιστήμια από όλον τον κόσμο.

Ο ΣΠΥΡΙΔΩΝ Ι. ΦΛΟΓΑΪΤΗΣ είναι καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει διατελέσει δύο φορές υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών. Είναι Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου.

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου (European Public Law Organization, EPLO) αποτελεί διεθνή οργανισμό ελληνικής πρωτοβουλίας με έδρα την Αθήνα, που ιδρύθηκε με διεθνή Συνθήκη, η οποία καταρτίσθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών το 2003 και κυρώθηκε με νόμο του κράτους που ψηφίσθηκε το 2005 από ευρύτατο φάσμα των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής. Δημιουργήθηκε το 2007, πρόκειται για τον μόνο διεθνή οργανισμό που έχει προτείνει η χώρα μας στις ξένες δυνάμεις και αριθμεί ήδη στις δομές του 13 κράτη και 57 Πανεπιστήμια από όλο τον κόσμο.

Κάθε κράτος προσπαθεί να δημιουργήσει έναν ή περισσότερους διεθνείς οργανισμούς δικής του εμπνεύσεως και επιρροής, όπως κάθε κράτος προσπαθεί να γίνει η έδρα διεθνών οργανισμών. Θεωρείται ότι προσδίδει κύρος στο κράτος που παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες, αλλά είναι και γεγονός ότι του δίδει δυνατότητες προώθησης της εξωτερικής του πολιτικής διεθνώς με ήπιους διπλωματικούς χειρισμούς. Η Χάγη, η Βιέννη, το Παρίσι, η Ρώμη, το Λονδίνο, φιλοξενούν πολλούς διεθνείς οργανισμούς, δικής τους εμπνεύσεως. Η Αθήνα απέκτησε τον δικής της εμπνεύσεως διεθνή οργανισμό στις 21 Ιουνίου 2007, όταν οι τρείς πρώτες χώρες, Ελλάδα, Ιταλία, Κύπρος, είχαν κυρώσει την ιδρυτική Διεθνή Συνθήκη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου.

Το Υπουργείο Εξωτερικών ανέλαβε τη σχετική πρωτοβουλία το 2003, και κατήρτισε το κείμενο της Διεθνούς Σύμβασης, η οποία υπεγράφη στις 27 Οκτωβρίου 2004. Ακολούθησε η ψήφιση με νόμο της Διεθνούς Συνθήκης το 2005, η δημιουργία του Οργανισμού το 2007, η ψήφιση με νόμο της Συμφωνίας Έδρας το 2009 και στη συνέχεια η ολοκλήρωση του εσωτερικού νομικού οικοδομήματός του. Όλοι οι νόμοι υποστηρίχθηκαν από ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία με επαίνους για την προσπάθεια και το έργο του Οργανισμού.

Έκτοτε, διεξάγονται διαπραγματεύσεις με σειρά κρατών που ενδιαφέρονται να προσχωρήσουν στον Οργανισμό. Σήμερα, εκπροσωπούνται στο Διοικητικό του Συμβούλιο 13 κράτη (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Κύπρος, Μολδαβία, Γεωργία, Αρμενία, Ρουμανία, Σερβία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Εσθονία, Αζερμπαϊτζάν, Ουκρανία), από τα οποία εννέα έχουν ολοκληρώσει την διαδικασία κύρωσης της ιδρυτικής Συνθήκης του Οργανισμού Διεθνούς. Προχωρημένες διαπραγματεύσεις διεξάγονται με το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Τσεχία, την Σλοβακία, την Σλοβενία, ενώ με άλλα κράτη οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε διάφορα στάδια.

Στο Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού εκπροσωπούνται τα συμμετέχοντα κράτη, καθώς και Πανεπιστήμια, μεταξύ των καλλιτέρων, κυριολεκτικώς από όλες τις ηπείρους του κόσμου, 57 τον αριθμό κατά το σημερινό στάδιο ανάπτυξης του Οργανισμού.

Το Ευρωπαϊκό Επιστημονικό του Συμβούλιο αποτελείται από πολλές προσωπικότητες της επιστήμης, της Ανώτατης Δικαιοσύνης και της πολιτικής από όλο τον κόσμο, υπό την Προεδρία του Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Ρώμης Sabino Cassese, πρώην Υπουργού και σήμερα συνταγματικού δικαστή.
Στο μεταξύ, ο Οργανισμός πρωταγωνίστησε στην δημιουργία άλλων διεθνών οργανισμών και μάλιστα της International Anti-Corruption Academy (IACA), αυστριακής πρωτοβουλίας, με έδρα τη Βιέννη, ενώ έχει παρακινηθεί να αποκτήσει καθεστώς Παρατηρητή στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, μαζί με τους πιο γνωστούς διεθνείς οργανισμούς.

Η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου κατέστη δυνατή, διότι είχε προϋπάρξει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δημοσίου Δικαίου, που είχε ιδρυθεί με το Ν. 2358/1995, ως κρατικό Νομικό Πρόσωπο ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), κοινωφελούς και διεθνούς χαρακτήρα. Η ανάπτυξη του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δημοσίου Δικαίου, η δημιουργία υποδομών, η υποστήριξη από πολλά ξένα κράτη και ιδίως την Ιταλία και την Γαλλία, δημιούργησαν την ελπίδα και το έδαφος ώστε η δημιουργία διεθνούς οργανισμού ελληνικής πρωτοβουλίας και επί ελληνικού εδάφους να μην είναι ανεδαφική.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου κάνει έρευνα, εκπαίδευση, επιμόρφωση και δημιουργία θεσμών, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς, με σκοπό την προώθηση ευρωπαϊκών αξιών δια του δημοσίου δικαίου στο πλαίσιο του διαλόγου των πολιτισμών.

Ως ερευνητικός οργανισμός έχει δημοσιεύσει πάνω από 37.000 σελίδες ερευνητικού και επιστημονικού έργου δια του επιστημονικού του περιοδικού European Review of Public Law, που φιλοξενεί συμβολές σε επτά γλώσσσες, καθώς και πάνω από 120 βιβλία, διεθνείς εκδόσεις, κυρίως στο πλαίσιο των επιστημονικών σειρών European Public Law Series, Central and Eastern European Law Series, Academy of European Public Law Series, European Papers, European Environmental Law Series.

Ως εκπαιδευτικός οργανισμός έχει δημιουργήσει την Academy of European Public Law, που εκπαιδεύει σε μεταπτυχιακό επίπεδο νέους νομικούς, πολιτικούς και διοικητικούς επιστήμονες, με ποιότητα που αναγνωρίζεται διεθνώς, αριθμώντας ήδη περισσότερους από 500 αποφοίτους. Η Ακαδημία έχει εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα αγγλικά και τα γαλλικά, και υποστηρίζεται από τα 57 Πανεπιστήμια που μετέχουν της διοικήσεως του.

Ως επιμορφωτικός οργανισμός έχει επιμορφώσει υπαλλήλους και δικαστικούς σε πολλές χώρες, αλλά και στην Ελλάδα, όπου έχει αναγνωρισθεί ως επιμορφωτικός οργανισμός κατά τις απαιτήσεις της ελληνικής νομοθεσίας.

Ως οργανισμός που δημιουργεί σύγχρονους δημόσιους θεσμούς αποτελεί τον πλέον επιτυχή ελληνικής εμπνεύσεως οργανισμό στην επίτευξη προγραμμάτων διεθνώς και έχει ολοκληρώσει επιτυχώς ή εκτελεί προγράμματα δημιουργίας θεσμών (institution building σε κάθε χώρα της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, στον Καύκασο, στην Τουρκία, αλλά και σε απομακρυσμένες από την Ελλάδα χώρες σε όλες σχεδόν τις ηπείρους.