Το τουρκικό παιχνίδι στη Συρία

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία εργάζονται χέρι-χέρι για τον τερματισμό του εμφύλιου πολέμου της Συρίας. Στις 11 Αυγούστου, μετά τη συνάντησή της με Τούρκους αξιωματούχους, η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον κοινοποίησε μια δήλωση ότι οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών συντονίστηκαν για να υποστηρίξουν την συριακή αντιπολίτευση και να οδηγήσουν σε μια δημοκρατική μετάβαση. Στην Άγκυρα, στις 23 Αυγούστου, Αμερικανοί και Τούρκοι αξιωματούχοι μετέτρεψαν αυτά τα λόγια σε δράση, πραγματοποιώντας την πρώτη τους σύσκεψη επιχειρησιακού σχεδιασμού με στόχο την επίσπευση της πτώσης του καθεστώτος του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Πέρα από την κοινή τους επιθυμία για την εκδίωξη του Άσαντ, όμως, η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα έχουν δύο σαφώς διαφορετικά οράματα για τη μετεπαναστατική Συρία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιμένουν ότι οποιαδήποτε λύση στην κρίση της Συρίας θα πρέπει να εγγυάται τον θρησκευτικό και εθνοτικό πλουραλισμό. Αλλά η Τουρκία, που κυβερνάται από μια κυβέρνηση σουνιτών βλέπει τη σύγκρουση από θρησκευτική σεχταριστική άποψη, δημιουργώντας στενούς δεσμούς με τη σουνιτική αντιπολίτευση που κυριαρχείται από την συριακή Μουσουλμανική Αδελφότητα, επιδιώκοντας να καταστείλει τα δικαιώματα των Κούρδων της Συρίας και να τιμωρήσει την αλαουίτικη μειοψηφία – την σέχτα του Άσαντ - ως εχθρική. Αυτό θα πρέπει να είναι ανησυχητικό για την κυβέρνηση Ομπάμα, καθώς σημαίνει ότι η Τουρκία δεν θα βοηθήσει στην προώθηση μιας πολυεθνικής, δημοκρατικής κυβέρνησης στη Δαμασκό. Στην πραγματικότητα, η τουρκική στάση έχει ήδη συμβάλει στην επιδείνωση των θρησκευτικών διαιρέσεων της Συρίας.

Η Ουάσιγκτον πιέζει υπέρ της πολυφωνίας. Στην Κωνσταντινούπολη τον περασμένο μήνα, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Φίλιπ Γκόρντον, τόνισε ότι «η συριακή αντιπολίτευση πρέπει να είναι χωρίς αποκλεισμούς, πρέπει να δώσει φωνή σε όλες τις ομάδες στη Συρία. . . και αυτό περιλαμβάνει τους Κούρδους». Η Κλίντον, έπειτα από συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό της υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, τόνισε ότι η νέα συριακή κυβέρνηση «θα πρέπει να προστατεύει τα δικαιώματα όλων των Σύρων, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, το φύλο ή την εθνικότητα».

Δεν είναι σαφές, ωστόσο, εάν η Άγκυρα συμμετέχει σ’ αυτό. Καθώς προσδίδει κρίσιμη υποστήριξη για την εξέγερση των σουνιτών, η Τουρκία δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να προσεγγίσει τις άλλες εθνοτικές και θρησκευτικές κοινότητες της χώρας. Αντ' αυτού, η Τουρκία έχει πλαισιώσει την συριακή σύγκρουση με όρους θρησκευτικής αποξένωσης. Το κυβερνών Κόμμα της Δικαιοσύνης και της Ανάπτυξης (ΑΚΡ), μια σουνιτική συντηρητική παράταξη, ξεχωρίζει τους αλαουίτες της Συρίας ως κακοποιούς, καταγγέλλοντας τακτικά το «καθεστώς της μειονότητας». Ο Hüseyin Çelik, ένας εκπρόσωπος του ΑΚΡ, υποστήριξε σε συνέντευξη Τύπου στις 8 Σεπτέμβρη 2011, ότι «το καθεστώς Μπάαθ βασίζεται σε μια μάζα του 15% » - το ποσοστό των αλαουιτών στη χώρα. Τούτη η αφήγηση παραβλέπει το γεγονός ότι το καθεστώς Μπάαθ οφείλει τη μακρά επιβίωσή του στην υποστήριξη ενός σημαντικού μέρους της σουνιτικής πλειοψηφίας.

Το AKP έχει ανταγωνιστεί όχι μόνο τους αλαουίτες της Συρίας αλλά και τους Κούρδους της. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επέμεινε ότι η χώρα του θα αντισταθεί σε κάθε πίεση των Κούρδων για αυτονομία σε τμήματα της βορειοανατολικής Συρίας, φτάνοντας στο σημείο να απειλήσει με στρατιωτική επέμβαση. Η αμέριστη υποστήριξη της τουρκικής κυβέρνησης στην σουνιτική αντιπολίτευση δεν οφείλεται μόνο σε μια ιδεολογική συγγένεια με αυτήν, αλλά και στο γεγονός ότι οι σουνίτες αντάρτες αντιτίθενται στις προσδοκίες των Κούρδων της Συρίας.

Εν τω μεταξύ, το ΑΚΡ προσπάθησε να πουλήσει την αντι-Ασσαντική πολιτική του προς το τουρκικό κοινό ανεμίζοντας τις σημαίες του σεχταρισμού στο εσωτερικό της χώρας. Το AKP έχει προωθήσει μια όλο και πιο επιθετική ρητορική εναντίον της μεγαλύτερης θρησκευτικής μειονότητας της Τουρκίας, τους αλεβίτες, και τους κατηγόρησε για υποστήριξη των αλαουιτών λόγω θρησκευτικής αλληλεγγύης. Οι αλεβίτες, μια τουρκόφωνη και κουρδόφωνη ετερόδοξη μουσουλμανική μειονότητα που περιλαμβάνει περίπου το ένα πέμπτο του πληθυσμού της Τουρκίας, αποτελεί μια ξεχωριστή ομάδα από τους άραβες αλαουίτες. Αλλά και τα δύο δόγματα μοιράζονται την τύχη να αντιμετωπίζονται ως αιρετικά από τους Σουνίτες.

Στη συνέντευξη τύπου του Σεπτεμβρίου του 2011, ο Çelik άφηνε να εννοηθεί ότι ο Κεμάλ Κιλιτσνταρόγλου, ένας Κούρδος αλεβίτης που ηγείται του τουρκικού σοσιαλδημοκρατικού Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), βασίζει την αντίθεσή του στην εμπλοκή της Τουρκίας στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας σε θρησκευτική κίνητρα. «Γιατί υπερασπίζεται το καθεστώς Μπάαθ;», ρώτησε. «Άσχημα πράγματα έρχονται στο μυαλό μου. Είναι μήπως λόγω της θρησκευτικής αλληλεγγύης;». Στο ίδιο πνεύμα, ο Ερντογάν ισχυρίστηκε τον Μάρτιο ότι τα κίνητρα του Κιλιτσνταρόγλου για τη δήθεν φιλία του με τον πρόεδρο της Συρίας ήταν θρησκευτικά, δηλώνοντας: «Μην ξεχνάτε ότι η θρησκεία ενός ατόμου είναι η θρησκεία του φίλου του».