Καπιταλισμός και Ανισότητα | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Καπιταλισμός και Ανισότητα

Τι δεν καταλαβαίνουν η Αριστερά και η Δεξιά
Περίληψη: 

Η ανισότητα απλώνεται στον μεταβιομηχανικό καπιταλιστικό κόσμο. Το πρόβλημα δεν προκαλείται από την πολιτική ούτε η πολιτική θα είναι ποτέ σε θέση να το εξαλείψει. Όμως, αγνοώντας την ανισότητα προκαλείς λαϊκή αντίδραση. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αποδεχθούν ότι σήμερα, όπως ανέκαθεν, η ανισότητα και η ανασφάλεια αποτελούν αναπόφευκτες συνέπειες των λειτουργιών της αγοράς. Το στοίχημα είναι πώς θα βρουν τρόπους για να θωρακίσουν τους πολίτες από τις αρνητικές συνέπειες του καπιταλισμού, ενώ παράλληλα θα διατηρήσουν τον δυναμισμό που πηγάζει από τα τεράστια οικονομικά και πολιτιστικά πλεονεκτήματά του.

Ο πρόσφατος πολιτικός διάλογος στις ΗΠΑ και σε άλλες προηγμένες καπιταλιστικές δημοκρατίες κυριαρχείται από δύο ζητήματα: την αύξηση της οικονομικής ανισότητας και τον βαθμό κρατικής παρέμβασης για την αντιμετώπισή της. Όπως έχουν καταδείξει οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2012 και οι διαμάχες γύρω από τον «δημοσιονομικό γκρεμό», στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της Αριστεράς σήμερα βρίσκεται η αύξηση της φορολόγησης και των δημοσίων δαπανών, κυρίως για να ανατραπεί η εντεινόμενη τάση διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, ενώ η Δεξιά τάσσεται κυρίως υπέρ της μείωσης της φορολόγησης και των δημοσίων δαπανών, προκειμένου να διασφαλιστεί ο οικονομικός δυναμισμός. Η κάθε πλευρά υποβαθμίζει τις ανησυχίες της άλλης και φαίνεται να πιστεύει ότι οι προτεινόμενες από αυτήν πολιτικές είναι αρκετές για να εξασφαλίσουν την ευημερία και την κοινωνική σταθερότητα. Και οι δύο κινούνται σε λάθος βάση.

Πράγματι, η ανισότητα αυξάνεται σχεδόν παντού στον μεταβιομηχανικό καπιταλιστικό κόσμο. Όμως, παρά τα όσα πιστεύουν πολλοί θιασώτες της Αριστεράς, η ανισότητα δεν είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ούτε η πολιτική είναι ικανή να ανατρέψει αυτήν την τάση, κι αυτό γιατί το πρόβλημα έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες και είναι πολύ πιο δυσεπίλυτο από ό,τι είναι γενικά παραδεκτό. Η ανισότητα είναι ένα αναπόφευκτο προϊόν της καπιταλιστικής δραστηριότητας και μια επέκταση της ισότητας των ευκαιριών απλώς την επιδεινώνει. Αυτό συμβαίνει επειδή κάποια άτομα ή κοινότητες είναι απλώς ικανότερα από άλλα στο να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που προσφέρει ο καπιταλισμός για ανάπτυξη και πρόοδο. Εντούτοις, παρά τα όσα πιστεύουν πολλοί φίλοι της Δεξιάς, η ανισότητα είναι ένα πρόβλημα καθολικό, που αφορά όλους και όχι μόνο εκείνους που δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά ή όσους είναι υπέρμαχοι της ισονομίας. Εάν το φαινόμενο δεν αντιμετωπιστεί, η αυξανόμενη ανισότητα και η οικονομική ανασφάλεια μπορούν να διαβρώσουν την κοινωνική τάξη και να προκαλέσουν λαϊκή αντίδραση κατά του καπιταλιστικού συστήματος γενικότερα.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, η εξάπλωση του καπιταλισμού δημιούργησε τις προϋποθέσεις για ένα εκπληκτικό άλμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, οδηγώντας σε μια μέχρι τότε αδιανόητη άνοδο του υλικού βιοτικού επιπέδου και σε πρωτοφανή καλλιέργεια όλων των ανθρωπίνων δυνατοτήτων. Ωστόσο, ο εγγενής δυναμισμός του καπιταλισμού, εκτός από πλεονεκτήματα, δημιουργεί και ανασφάλεια. Γι’ αυτόν τον λόγο, η πρόοδός του συνάντησε πάντα αντίσταση. Πράγματι, ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής ιστορίας και της ιστορίας των θεσμών των καπιταλιστικών κοινωνιών αποτελεί καταγραφή των προσπαθειών ελάφρυνσης ή άμβλυνσης αυτής της ανασφάλειας. Και μόνο η δημιουργία του σύγχρονου κράτους πρόνοιας στον 20ο αιώνα επέτρεψε τελικά στον καπιταλισμό και στη δημοκρατία να συνυπάρξουν σε καθεστώς σχετικής αρμονίας.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, οι εξελίξεις στους τομείς της τεχνολογίας, της οικονομίας και του διεθνούς εμπορίου, προκάλεσαν νέα κύματα και μορφές ανασφάλειας στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες, καθιστώντας ολοένα και πιο άνιση και αβέβαιη τη ζωή όχι μόνο της κατώτερης και της εργατικής τάξης, αλλά και μεγάλου μέρους της μεσαίας τάξης. Η Δεξιά, ως επί το πλείστον, αγνόησε το πρόβλημα, ενώ η Αριστερά προσπάθησε να το εξαλείψει μέσα από κυβερνητικά προγράμματα, ανεξαρτήτως κόστους. Καμία από τις δύο προσεγγίσεις δεν είναι βιώσιμη μακροπρόθεσμα. Τα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη οφείλουν να αποδεχθούν ότι η ανισότητα και η ανασφάλεια θα εξακολουθήσουν να είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των λειτουργιών της αγοράς. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να βρουν τρόπους για να προστατεύσουν τους πολίτες από τις συνέπειές τους, ενώ με έναν τρόπο θα πρέπει να συνεχίσουν να διατηρούν σε πρώτο πλάνο τον δυναμισμό, που παράγει τα τεράστια οικονομικά και πολιτιστικά οφέλη του καπιταλισμού.

ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων που χαρακτηρίζεται από την ιδιωτική ιδιοκτησία, την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ ελευθέρων ατόμων και τη χρήση των μηχανισμών της αγοράς για τον έλεγχο της παραγωγής και της διανομής αυτών των αγαθών και των υπηρεσιών. Κάποια χαρακτηριστικά του καπιταλισμού ενυπήρχαν επί αιώνες στις ανθρώπινες κοινωνίες , αλλά μόνο κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, σε ορισμένες περιοχές της Ευρώπης και στις παραφυάδες τους της Βόρειας Αμερικής, συνυπήρξαν όλα μαζί. Ανέκαθεν τα περισσότερα νοικοκυριά κατανάλωναν το μεγαλύτερο μέρος των όσων παρήγαγαν και παρήγαγαν το μεγαλύτερο μέρος των όσων κατανάλωναν. Μόνο κατά την προαναφερθείσα περίοδο η πλειοψηφία του λαού σε ορισμένες χώρες άρχισε να αγοράζει το μεγαλύτερο μέρος των όσων κατανάλωνε, κι αυτό γιατί πουλούσε το μεγαλύτερο μέρος των όσων παρήγε.

Η αύξηση των προσανατολισμένων στην οικονομία της αγοράς νοικοκυριών και η ανάπτυξη αυτού που ονομάστηκε «εμπορική κοινωνία», είχε σοβαρές επιπτώσεις σε σχεδόν κάθε πλευρά της ανθρώπινης δραστηριότητας. Πριν από τον καπιταλισμό, στη ζωή των ανθρώπων κυριαρχούσαν οι παραδοσιακοί θεσμοί, που υπέτασσαν τις επιλογές και τις τύχες των ατόμων σε διάφορες κοινοτικές, πολιτικές και θρησκευτικές δομές. Οι θεσμοί αυτοί ελαχιστοποιούσαν τις πιθανότητες αλλαγών και απομάκρυναν τους ανθρώπους από την πρόοδο. Ωστόσο, τους προστάτευαν από τις αντιξοότητες της ζωής. Η έλευση του καπιταλισμού προσέδωσε στα άτομα μεγαλύτερο έλεγχο και ευθύνη για τη ζωή τους σε σύγκριση με το παρελθόν. Η εξέλιξη αυτή φάνηκε να είναι εξίσου λυτρωτική και τρομακτική, επειδή άνοιγε τον δρόμο τόσο για την πρόοδο όσο και για την οπισθοδρόμηση.