Η Ελλάδα σε αναζήτηση ρόλου στο νέο περιφερειακό περιβάλλον | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η Ελλάδα σε αναζήτηση ρόλου στο νέο περιφερειακό περιβάλλον

Η Ανατολική Μεσόγειος, το αέριο, οι επίβουλοι και οι ΗΠΑ
Περίληψη: 

Η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει λόγο και ρόλο στα ενεργειακά της Ανατολικής Μεσογείου. Να αναλάβει πρωτοβουλίες με ευρωπαϊκό πρόσημο, καταδεικνύοντας αφενός την προσήλωσή της στις ανάγκες της Ένωσης, αφετέρου την ικανότητά της να συν-διαμορφώνει τις περιφερειακές εξελίξεις προς όφελος της ΕΕ. Και πρέπει να βιαστεί. Η περιοχή δεν έχει άπλετο χρόνο…

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΙΛΗΣ είναι εντεταλμένος διδάσκων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων. Επίσης, είναι εταίρος του τμήματος Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από τις τελευταίες εξελίξεις για την ελληνική διπλωματία είναι πως όσο εύκολα χτίζονται οι εθνικοί μύθοι άλλο τόσο εύκολα καταρρέουν. Από τα περισπούδαστα περί στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ, αρκούσε μια προσπάθεια αναθέρμανσης των σχέσεων του τελευταίου με την Τουρκία για να σπεύσουν ορισμένοι να ζητήσουν εκ νέου αναθεώρηση της πολιτικής μας στην περιοχή.

ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΙΣΡΑΗΛ - ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Δεν υπερτιμώ ούτε υποτιμώ την απόπειρα μερικής αποκατάστασης των σχέσεων Άγκυρας-Τελ Αβίβ. Είναι μια εν εξελίξει διαδικασία που θα πάρει χρόνο εφόσον το προηγούμενο διάστημα δημιουργήθηκε ψυχολογικό χάσμα, θα δοκιμαστεί δεδομένων των διϊστάμενων συμφερόντων τους σε μια σειρά από ζητήματα, και το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, να ανατρέψει τις περιφερειακές ισορροπίες. Άλλωστε, η ισραηλινή πλευρά είχε τα προηγούμενα χρόνια εμπεδώσει κλίμα εμπιστοσύνης με συνομιλητές Τούρκους κοσμικούς και στρατιωτικούς, οι οποίοι αυτή την περίοδο βρίσκονται στο περιθώριο. Τους ισλαμιστές και τον Ερντογάν, ακόμη και αν θεωρούνται σχετικά μετριοπαθείς εν συγκρίσει με άλλα στοιχεία του Ισλάμ, δεν μπορούν να τους εμπιστευθούν εξίσου.

Και βέβαια, τα διμερή θα δοκιμαστούν από ευαίσθητους χειρισμούς, όπως η εκπεφρασμένη πρόθεση του Ερντογάν να επισκεφθεί την Λωρίδα της Γάζας -εξέλιξη που μεταξύ άλλων θα προκαλέσει την μήνιν των Αιγύπτιων, εφόσον διαμεσολάβησαν για την εύθραυστη εκεχειρία μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ και δεν επιθυμούν να αμφισβητηθεί ο ειδικός τους ρόλος στην περιοχή. Αυτό υπενθυμίζει τους περιορισμούς που προκύπτουν για τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ-Αιγύπτου λόγω της «απλωμένης» και διευρυμένης ατζέντας της Άγκυρας και δη της προσπάθειάς της να εξελιχθεί σε ηγέτιδα δύναμη των Μουσουλμάνων, από τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή έως ακόμη και την Αφρική (βλ. Σομαλία) αλλά και την Ασία (βλ. προ τεσσάρων ετών υψηλοί τόνοι απέναντι στην Κίνα για το θέμα των Ουιγούρων της Ξινγιάνγκ).

Από εκεί και πέρα, σοβαρά κράτη, όπως το Ισραήλ, δεν προσεγγίζουν τις σχέσεις τους με λογικές αμοιβαίου αποκλεισμού, δηλαδή πως η βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία περνάει μέσα από το πάγωμα των αντίστοιχων με την Ελλάδα και την Κύπρο. Και ακόμη και αν δεχτούμε πως οι Ισραηλινοί μάς χρησιμοποίησαν για να πιέσουν τους Τούρκους, αυτό αποτελεί μια ευρέως διαδεδομένη τακτική στις διεθνείς σχέσεις. Μακάρι και εμείς να παραδειγματιζόμασταν και να επιδεικνύαμε αντίστοιχη ευελιξία αντί να υποτάσσουμε τις σχέσεις μας σε λογικές μηδενικού αθροίσματος ή σε παλαιολιθικές αντιλήψεις ότι για να είμαστε αρεστοί στη χώρα Α πρέπει να μην αναπτύσσουμε τις επαφές μας με τη χώρα Β.

Η συνεργασία Άγκυρας-Τελ Αβίβ στον οικονομικό τομέα θα επανακτήσει τη δυναμική της. Θα λάβουν χώρα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και ενδεχομένως θα δούμε ανάκαμψη του τουριστικού ρεύματος Ισραηλινών προς την Τουρκία. Όμως, η όποια δυναμική στην ενεργειακή συνεργασία μετριάζεται, κυρίως από το γεγονός ότι η γείτων χώρα δεν νοείται ούτε αξιόπιστη, ούτε προβλέψιμη, ούτε προσανατολισμένη στις ανάγκες της Ευρώπης. Όλα αυτά, αν υποθέσουμε ότι το Ισραήλ επιδιώξει να εξάγει μέρος των ενεργειακών ποσοτήτων του στην ΕΕ, λειτουργούν αποτρεπτικά για την επιλογή της τουρκικής οδού. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε τον εύλογο σκεπτικισμό πολλών εντός και εκτός Ευρώπης για τις συνέπειες μετεξέλιξης της Άγκυρας σε ενεργειακό «πνεύμονα» της Γηραιάς Ηπείρου, αντιλαμβανόμαστε ότι η κύρια χρησιμότητά της για το Ισραήλ και τους λοιπούς παραγωγούς της περιοχής συνίσταται στο μέγεθος και τη δίψα της αγοράς της και όχι στον ρόλο της ως δυνητικού κόμβου. Σε αυτή την περίπτωση, το όφελος για Ισραηλινούς και Τούρκους θα είναι αμοιβαίο. Οι μεν πρώτοι θα μπορούν να διαθέσουν το αέριό τους σε μια μεγάλη γειτονική αγορά και οι δεύτεροι να απορροφήσουν ποσότητες σε χαμηλότερες τιμές από όσο τις προμηθεύονται αυτή τη στιγμή από την Ρωσία και το Αζερμπαϊτζάν.

Η τροφοδοσία, πάντως, της ευρωπαϊκής αγοράς μέσω αγωγού που θα διέρχεται την τουρκική επικράτεια είναι μια σύνθετη απόφαση με αρκετές παραμέτρους όπως: οι οικονομίες κλίμακας, η ρευστότητα των διμερών σχέσεων, η προβλεψιμότητα και η αξιοπιστία των εμπλεκόμενων πλευρών, ο περιορισμός του ρίσκου που θα ελκύσει το ενδιαφέρον εταιρειών που θα διευκολύνουν χρηματοδοτικά στην υλοποίηση, ο περιορισμός ενδεχόμενων νομικών κωλυμάτων, η διεύρυνση των εναλλακτικών αντί της δημιουργίας νέων ολιγοπωλίων (είτε προμηθευτών είτε διαμετακομιστών). Όλα αυτά θα προσμετρηθούν στην τελική απόφαση, καθότι ένας προμηθευτής δεν ορίζει μόνος του τις τύχες ενός project, αλλά καλείται να το ενσωματώσει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με την αγορά ενέργειας να επιζητά βεβαιότητες και διασφαλίσεις για αδιάλειπτη ροή του προϊόντος. Οι προτεινόμενες διαδρομές περιπλέκουν περαιτέρω την κατάσταση. Ο αγωγός θα πρέπει να διασχίσει στη μια περίπτωση το έδαφος Λιβάνου και Συρίας, ενώ στην άλλη να διέλθει από τα κυπριακά χωρικά ύδατα. Και στα δύο ενδεχόμενα, υπάρχουν σημαντικά, αν όχι ανυπέρβλητα, εμπόδια που πολλαπλασιάζουν το ρίσκο μιας τέτοιας επιλογής.

Επιπρόσθετα, θα θελήσει, άραγε, το Ισραήλ να ενισχύσει εμμέσως την Τουρκία (που επιδιώκει την περιφερειακή ηγεμονία) δίνοντάς της πρόσβαση στις πηγές ενέργειας της περιοχής; Ή εκτιμούν οι διαχρονικά καχύποπτοι Ισραηλινοί ότι η ενεργειακή συνεργασία με την Τουρκία θα κατευνάσει τις βλέψεις της, χάριν της εμπέδωσης ενός κλίματος εμπιστοσύνης; Και πώς συνδέονται στην ευρύτερη εξίσωση οι ήδη προχωρημένες συνέργειες με την Κύπρο αλλά και η δυναμική που αναπτύχθηκε τα τελευταία τρία χρόνια με την Ελλάδα, που προσφέρει στο Τελ Αβίβ το απαιτούμενο στρατηγικό βάθος;

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΟ ΚΡΙΣΙΜΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ