Πώς θα μπορούσε η Σαμάνθα Πάουερ να αλλάξει την διπλωματία των ΗΠΑ

Ως η πρώτη κοκκινομάλλα πρέσβειρα των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη, η Σαμάνθα Πάουερ θα αποτελέσει μια χαρακτηριστική φιγούρα στις συντηρητικές αίθουσες συνεδριάσεων του οργανισμού και τις ατελείωτες δεξιώσεις. Αλλά θα ξεχωρίσει επίσης με τρόπους που υπερβαίνουν κατά πολύ την εμφάνιση. Δυνάμει της νιότης της, του επαγγελματικού της υπόβαθρου, των φιλοσοφικών δεσμεύσεων και του άμεσου προσωπικού της ύφους, η Πάουερ έχει την δυνατότητα να είναι μια μοναδικά αποτελεσματική απεσταλμένη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ. Αυξάνοντας την προβολή και το γνωστικό απόθεμα του ΟΗΕ, καθώς και ποντάροντας στον ρόλο που έπαιξε ως δύναμη για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την διαμεσολάβηση βίαιων συγκρούσεων, η Πάουερ θα μπορούσε να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται τα Ηνωμένα Έθνη για να ενισχυθούν στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Η καριέρα της Πάουερ στην εξωτερική πολιτική ξεκίνησε σε μια εμπόλεμη ζώνη και η φρίκη που αντιμετώπισε της άφησε μόνιμο σημάδι. Κάλυψε τον πόλεμο του 1990 στην Βοσνία, ως ανεξάρτητη ρεπόρτερ, εργαζόμενη παράλληλα με μια ομάδα δημοσιογράφων, πολλοί από τους οποίους είναι γυναίκες και αρκετοί εκείνου που θα κατέγραφαν αργότερα μια διακεκριμένη σταδιοδρομία δουλεύοντας για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από εκεί, πήγε στο Harvard Law School (όπου συναντηθήκαμε) και συνέδεσε τα ενδιαφέροντά της με το δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γράφοντας το: «Πρόβλημα από την κόλαση», το βιβλίο της που κέρδισε βραβείο Πούλιτζερ με θέμα την αμερικανική ιστορία στην αντιμετώπιση γενοκτονιών. Ήταν αυτό το βιβλίο και η παθιασμένη έκκληση της Πάουερ προς τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποτρέψουν και να σταματήσουν μελλοντικές αγριότητες, που την οδήγησε σε μια συνάντηση με τον γερουσιαστή Μπαράκ Ομπάμα το 2005. Με την συζήτηση αυτή, κέρδισε ένα εξέχοντα ρόλο συμβουλεύοντάς τον στη Γερουσία και στην προεκλογική του εκστρατεία.

Όταν ένα άκομψο σχόλιο για την Χίλαρι Κλίντον, τότε υποψήφια για την προεδρία, υποβίβασε την Πάουερ σε έναν λιγότερο δημόσιο ρόλο στο Λευκό Οίκο του Ομπάμα από όσο περίμεναν οι περισσότεροι, ανέλαβε τα καθήκοντα της Ανώτερης Διευθύντριας του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας για τις Πολυμερείς Υποθέσεις και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (όπου δούλευα μαζί της ως βοηθός του υφυπουργού για τους Διεθνείς Οργανισμούς στο Υπουργείο Εξωτερικών). Πολύ σύντομα κατέστη σαφές ότι η Πάουερ προτιμούσε την δράση από τις ατελείωτες συσκέψεις, κάτι που οι μόνιμοι αξιωματούχοι έβρισκαν ενοχλητικό ή και τρομακτικό. Όταν βοήθησε να επιτευχθεί ισχυρή πίεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Βιρμανία, το 2010, οι αξιωματούχοι αντέδρασαν, αλλά όχι πριν η πρωτεύουσα της χώρας Naypyidaw πάρει το μήνυμα ότι η Ουάσιγκτον σοβαρολογεί. Αλλά έμαθε γρήγορα την εκδοχή της θρυλικής γαλήνιας προσευχής του Reinhold Niebhur για τους πολιτικά διορισμένους: Ότι ένα μεγάλο μέρος της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι εξωφρενικά αμετακίνητο και ότι το σύντομο χρονικό διάστημα κάποιου στην κυβέρνηση πρέπει να χρησιμοποιείται εκεί όπου αυτός ή αυτή μπορεί να κάνει την διαφορά.

Η Πάουερ χρησιμοποιούσε την θέση της στον Λευκό Οίκο για να κινητοποιήσει την γραφειοκρατία της εξωτερικής πολιτικής ώστε να εξελίξει τις προοδευτικές προσεγγίσεις της κυβέρνησης Ομπάμα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, για την ανοικτή διακυβέρνηση και – χωρίς να αποτελεί έκπληξη – για την πρόληψη μαζικών θηριωδιών. Οι προσπάθειες αυτές απαιτούσαν επίπονη εργασία του προσωπικού στο γραφείο της για την σύνταξη και την ανταλλαγή υπομνημάτων, την στρατολόγηση διεθνών υποστηρικτών και την εξομάλυνση των γραφειοκρατικών μικρότερων ή μεγαλύτερων συγκρούσεων. Τα αποτελέσματα των προσπαθειών αυτών περιλαμβάνουν βιώσιμες αλλαγές πολιτικής που κατοχυρώνουν την ηγεσία των ΗΠΑ σχετικά με τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, μέσα από μια παγκόσμια πρωτοβουλία για να εξυψωθούν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στο επίπεδο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οικοδόμηση σταθερών νέων θεσμών όπως το Συμβούλιο Πρόληψης Βίας το οποίο είναι επιφορτισμένο με την συνένωση κυβερνητικών υπηρεσιών ώστε να αποτρέπουν σοβαρές βιαιοπραγίες, και η προώθηση καινούργιων διεθνών κανόνων για περισσότερη κυβερνητική διαφάνεια που θα παρακολουθείται από μια νέα διακυβερνητική συνεργασία μεταξύ 55 χωρών.

Το πραγματικό πάθος της Πάουερ την κινητοποιούσε καθ΄ όλη την παραμονή της στον Λευκό Οίκο. Είναι αλήθεια ότι η ίδια και άλλοι ομοϊδεάτες της στην κυβέρνηση απέτυχαν να κάνουν τον Λευκό Οίκο να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στα ανθρώπινα δικαιώματα όταν χειριζόταν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας κατά την πρώτη θητεία του Ομπάμα (αν και η αποτυχία αυτή μπορεί τελικά να διορθωθεί, ανάλογα με το πώς θα εφαρμοστούν τα όσα είπε ο πρόεδρος στην ομιλία του κατά της τρομοκρατίας, πριν από δύο εβδομάδες). Η Πάουερ αναγνώρισε ότι οι συζητήσεις για καυτά ζητήματα όπως το Γκουαντάναμο και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) κυριαρχούνται από τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες, κι έτσι επέλεξε να επικεντρώσει τις ενέργειές της σε θέματα που της επέτρεπαν να εισακούεται και να προωθεί πολιτικές. Ως κορυφαία σύμβουλος του Ομπάμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρωτοστάτησε στον αγώνα για μια θέση στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εξελέγησαν, υποστήριξε μια φιλόδοξη προσέγγιση για την εμπλοκή του Συμβουλίου στην αντιμετώπιση των κρίσεων στην Ακτή του Ελεφαντοστού, την Κιργιζία, την Λιβύη και την Συρία. Και στην αρχική συζήτηση για την Λιβύη, γεφύρωσε τις διαφορές της με την Κλίντον και δημιούργησε μια εσωτερική συναίνεση στις διευθύνσεις του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας(NSC). Βοηθώντας την κυβέρνηση Ομπάμα να εκφραστεί με ισχυρή και ενιαία φωνή για την Λιβύη, βοήθησε να ανοίξει ο δρόμος για το ομόφωνο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, με το οποίο εγκρίθηκαν μέτρα για την προστασία των αμάχων από τις βίαιες επιθέσεις του πρώην ηγέτη της Λιβύης, Μουαμάρ αλ-Καντάφι.