Πώς ο Κάμερον διέσωσε την ειδική σχέση με τις ΗΠΑ

Η ήττα τής βρετανικής κυβέρνησης την περασμένη εβδομάδα στο κοινοβούλιο, σε μια ψηφοφορία σχετικά με την στρατιωτική δράση εναντίον της Συρίας, είναι εντυπωσιακή απόδειξη για το πόσο η σκιά του Μπλερ εξακολουθεί να επικρέμαται πάνω από τις διατλαντικές σχέσεις. Οι δράσεις όλων των κορυφαίων Βρετανών πρωταγωνιστών τού δράματος διαμορφώνονται από τις απόψεις τους για τον Μπλερ. Ο Κάμερον και οι πιο επιθετικοί από τους υπουργούς του - όπως ο Μάικλ Γκοβ, ο υπουργός Παιδείας - είναι όλοι τους αφοσιωμένοι θαυμαστές τού υψηλόφρονου φιλελεύθερου παρεμβατισμού τού Μπλερ. Θα ήθελαν να είναι εκείνος, αν είναι δυνατόν, να τον ξεπεράσουν (ακόμα κι έτσι, πάντως, ο Κάμερον γνωρίζοντας τις τοξικές συνέπειες τού να θυμίζει στους αντιπάλους του τόσο πολύ τον Μπλερ, έκανε ό, τι μπορούσε στο κοινοβούλιο για να αποδείξει ότι είχε μάθει από τα λάθη τού ήρωά του. Δεν προέβαλε υπερβολικά τις αποδείξεις τής επίθεσης του καθεστώτος Άσαντ με χημικά στη Δαμασκό, και παραδέχτηκε ότι είναι στη φύση των στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών να είναι αβέβαιες).

Εν τω μεταξύ, πολλοί μεταξύ των διαδόχων τού Μπλερ στην αντιπολίτευση του Εργατικού κόμματος και των σκεπτικιστών κυβερνητικών βουλευτών είναι αποφασισμένοι να μη γίνουν με κανένα τρόπο Μπλερ. Όσο κι αν η συριακή υπόθεση διαφέρει από το πώς έγινε η εμπλοκή στον πόλεμο του Ιράκ, υπάρχουν αρκετές επιφανειακές ομοιότητες για να κάνουν τους αντι-μπλερικούς να έχουν μια διαρκή αίσθηση déjà vu: αμφισβητούμενες στρατιωτικές πληροφορίες, επιθεωρητές τού ΟΗΕ στους οποίους δεν δίνεται ο χρόνος για να κάνουν τη δουλειά τους, κρίσεις υπό πίεση, βαθιά δυσπιστία τής κοινής γνώμης. Οι δημοσκοπήσεις που έγιναν την περασμένη εβδομάδα δείχνουν ότι η βρετανική κοινή γνώμη είναι αυτή τη φορά ακόμα πιο επιφυλακτική ως προς την εμπλοκή.

Οι Βρετανοί πολιτικοί δεν τολμούν πλέον να προσπεράσουν τις επιφυλάξεις αυτές στο όνομα της ειδικής σχέσης, όπως έκανε κάποτε ο Μπλερ. Ο Κάμερον το κατέστησε σαφές, όταν παραδέχτηκε την ήττα του: η ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, είπε, αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα τις απόψεις τού βρετανικού λαού, και γι' αυτό έπρεπε να γίνει σεβαστή. Αλλά η ειρωνεία είναι ότι, ακόμη κι αν δεν ήταν στις προθέσεις του, ο Κάμερον έχει ήδη κάνει περισσότερα για να αναμορφώσει την προσέγγιση ενός Αμερικανού προέδρου, απ’ ό,τι έκανε ποτέ ο Μπλερ με τον Μπους. Η απόφασή του να ζητήσει και στη συνέχεια να υπομείνει μια κοινοβουλευτική ψηφοφορία άλλαξε την ισορροπία στον Λευκό Οίκο. Ο Ομπάμα δεν αποφάσισε να ζητήσει την υποστήριξη του Κογκρέσου για τη στρατιωτική δράση απλώς και μόνο επειδή ο Κάμερον είχε κάνει το ίδιο στο κοινοβούλιο. Αλλά, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα είχε καταλήξει σε αυτό αν δεν το είχε κάνει πρώτα ο Κάμερον.

Μετά τις εξαιρετικές περιστάσεις των ετών Μπλερ, με όλες τις λάθος βεβαιότητές τους, η βρετανική πολιτική επανήλθε στον κανόνα του να αφήνει τα πράγματα να γίνονται και να τα επιδιορθώνει όταν πρόκειται για την εξωτερική πολιτική εν γένει, και για τις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ειδικότερα. Η ειδική σχέση επέστρεψε σε μια πιο συνήθη, μπερδεμένη και αμεθόδευτη κατάσταση. Οι αντιφάσεις θα αφθονούν και οι περαιτέρω εκπλήξεις δεν θα λείψουν. Αυτό, όμως, μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος και των δύο πλευρών.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139907/david-runciman/how-david-c...

Σύνδεσμοι:
[1] http://www.foreignaffairs.com/articles/139154/brendan-simms/how-thatcher...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr