Η Αμερική δεν είναι η εξαίρεση

Μέσα στον περήφανο πατριωτισμό του, το Tea Party (Κόμμα του Τσαγιού) δεν αποτελεί εξαίρεση - ή τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που θέλει να πιστεύει το ίδιο. Η θυμωμένη συντηρητική ομάδα, η οποία κατηγορεί τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα για καταπάτηση του συντάγματος και για στροφή των Ηνωμένων Πολιτειών προς έναν «ευρωπαϊκού στυλ» σοσιαλισμό, αποτελεί την επιτομή μιας ελευθεριακής κατεύθυνσης σκέψης και δράσης με βαθιές ρίζες στο παρελθόν τής χώρας. Το ίδιο προειδοποιητικό καμπανάκι - ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται προστασία από ένα κράτος Λεβιάθαν που είναι δήθεν ξένο προς τις κορυφαίες αξίες οι οποίες κληροδοτήθηκαν από τους Ιδρυτές Πατέρες – είχε κρούσει και ο Σύνδεσμος Ελευθερίας το 1930, η John Birch Society το 1950 και 1960, καθώς και η Χριστιανική Δεξιά από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα. Οι απλοί ακτιβιστές οι οποίοι αγκάλιασαν αυτό το πιστεύω προώθησαν τον Μπάρυ Γκολντγουότερ στο προεδρικό χρίσμα για τους Δημοκρατικούς το 1964, και τον Ρόναλντ Ρήγκαν στον Λευκό Οίκο το 1980.

Αλλά αν αφαιρέσει κανείς τα αποικιακά κοστούμια εποχής και τις σημαίες με το σύνθημα «Μην πατάς πάνω μου» [σύνθημα της αμερικανικής επανάστασης της ανεξαρτησίας], το Tea Party δεν διαφέρει πολύ από τις πολιτικές συγκεντρώσεις οι οποίες διοργανώνονται από κόμματα στην άλλη μεριά τού Ατλαντικού. Η αμφισβήτηση των φόρων, οι κανονισμοί για τις εταιρείες, μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, τα ακριβά συστήματα κοινωνικής πρόνοιας, καθώς και οι πρόσφατοι μετανάστες (κυρίως Μουσουλμάνοι), είναι κεντρικής σημασίας για τις προγραμματικές πλατφόρμες, μεταξύ άλλων, τού Κόμματος για την Ελευθερία στην Ολλανδία, του Κόμματος της Ανεξαρτησίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, και της Λέγκας τού Βορρά στην Ιταλία. Μέχρι πρόσφατα, το Εθνικό Μέτωπο στην Γαλλία υιοθετούσε επίσης την ατζέντα περί ελεύθερης αγοράς, και συμμεριζόταν, βεβαίως, την αντιμεταναστευτική θέρμη των ομολόγων του. Όλα αυτά τα κόμματα απαιτούν μια επιστροφή στις υποτιθέμενες παραδοσιακές πολιτιστικές αξίες - και την φυλετική δημογραφία - των πατρίδων τους. Βλέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση με τον ίδιο τρόπο που το Tea Party αντιμετωπίζει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση: ως μια τυραννική γραφειοκρατία που αφαιρεί από τους απλούς ανθρώπους τις ελευθερίες τους.

Τα περισσότερα από τα δεξιά κόμματα στην Ευρώπη είναι προγενέστερα του Tea Party, αλλά παρακινούνται από τον ίδιο μεγάλο φόβο: ότι ένα κράτος που διοικείται από μια κοσμοπολίτικη ελίτ φορολογεί τους γηγενείς πολίτες με τα μεσαία εισοδήματα για να βοηθήσει έναν τεμπέλικο, ανήθικο συρφετό ο οποίος δεν νιώθει καμία αγάπη για το έθνος που τον φροντίζει. Όπως το θέτει το πρόγραμμα [1] του Κόμματος της Ανεξαρτησίας, «η διάσωση του βρετανικού λαού εξαρτάται από την αποχώρηση από την Ε.Ε., ώστε να ξανακερδίσουμε την αυτοδιοικούμενη δημοκρατία μας, επιτρέποντας έτσι την ανακούφιση των επιχειρήσεων από τις ρυθμίσεις που τις συντρίβουν και των λιγότερο ευκατάστατων από το βάρος των φόρων, σταματώντας την πλημμυρίδα των μεταναστών και απελευθερώνοντας τις επιχειρήσεις».

Στην πραγματικότητα, αυτό που διακρίνει το Tea Party από τους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες του δεν είναι το πρόγραμμά του, αλλά ο βαθμός επιρροής που έχει καταφέρει να αποκτήσει. Σε αντίθεση με τα λαϊκιστικά κόμματα στην Ευρώπη, το Tea Party έχει με το μέρος του την δομή τού πολιτικού συστήματος της χώρας του. Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν μόνο δύο κόμματα που έχουν σημασία, και μια καλά οργανωμένη ομάδα ένθερμων ιδεολόγων μπορεί να αποκτήσει μεγάλη επιρροή αν συνδεθεί με ένα από αυτά.

Η ομάδα αυτή δεν χρειάζεται να κερδίσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Αρκεί απλά να κάνει μια επιτυχημένη εκστρατεία υπέρ ενός ικανού αριθμού υποψηφίων για το Κογκρέσο, ή αλλιώς να αποδείξει την ικανότητά της να επικρατεί έναντι ορισμένων βουλευτών στο κόμμα της, τις απόψεις των οποίων απεχθάνεται. Σχεδόν όλες οι περιοχές με ένα ισχυρό Tea Party είναι προπύργια των Ρεπουμπλικανών, κάτι που επιτρέπει στην επαναστατική ομάδα να καταγράφει περισσότερες νίκες από ό,τι αν προσπαθούσε να προσελκύσει αναποφάσιστους ή Δημοκρατικούς ψηφοφόρους.

Αντίθετα, σχεδόν όλα τα κράτη στην δυτική και κεντρική Ευρώπη έχουν ένα κοινοβουλευτικό σύστημα με πολλά κόμματα. Θεωρητικά, τα συστήματα αυτά πρέπει να επιτρέπουν στα δεξιά κόμματα με μεγάλη εκλογική βάση να ελέγχουν την ισορροπία δυνάμεων. Αλλά, τα περισσότερα έχουν δυσκολία να εκλέξουν αρκετές έδρες στα εθνικά τους κοινοβούλια ώστε να απειλήσουν την κυριαρχία των πιο καθιερωμένων και μετριοπαθών αντιπάλων τους. Ακόμα και όταν καταφέρνουν να μπουν στο κοινοβούλιο, σπανίως είναι κάτι περισσότερο από μικροί εταίροι σε κυβερνητικούς συνασπισμούς που έχουν δεσμευτεί για την παραμονή στην Ε.Ε., για την διατήρηση ενός κράτους πρόνοιας, και για μια σχετικά ανεκτική πολιτική απέναντι στους μετανάστες.