Η μεγάλη ανασκαφή | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η μεγάλη ανασκαφή

Πώς να κρατηθούν σε λογαριασμό οι εξορυκτικές εταιρείες –και οι κυβερνήσεις που δουλεύουν μαζί τους

Για τον κόσμο τής εξορυκτικής βιομηχανίας, τα τελευταία χρόνια υπήρξαν ταραγμένα. Οι πολιτικοί, οι πολίτες, οι εργαζόμενοι και οι μέτοχοι, όλοι θέλουν μεγαλύτερο μερίδιο από τα κέρδη, και οι εταιρείες εξόρυξης έχουν δει τις εθνικές κυβερνήσεις να αυξάνουν τους φόρους και να απαιτούν επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων με ευνοϊκότερους όρους. Ορισμένες κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης εκείνης της Νότιας Αφρικής, μελέτησαν μέχρι και την ολοκληρωτική εθνικοποίηση των ορυχείων τους.

Ένας λόγος για τις τριβές αυτές είναι ότι τα ορυχεία στις πλούσιες χώρες εξαντλούνται όλο και περισσότερο, καθιστώντας τους μεταλλωρύχους όλο και περισσότερο εξαρτημένους από αποθέματα σε λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες. Αυτό συνεπάγεται σημαντικά μεγαλύτερο ρίσκο: Οι φτωχότερες χώρες είναι ακριβώς οι περιοχές όπου είναι μεγαλύτερη η προοπτική για διαφθορά και εθνικοποίηση πόρων.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι οι τιμές των βασικών εμπορευμάτων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Ακόμη και μετά την πτώση τού τρέχοντος έτους, οι τιμές για πολλά μέταλλα, ορυκτά και πολύτιμους λίθους είναι ακόμα σχεδόν διπλάσιες από εκείνες που ήταν πριν από δέκα χρόνια, και τα κέρδη έχουν αυξηθεί αναλόγως. Οι 40 μεγαλύτερες εταιρείες εξόρυξης στον κόσμο απέφεραν περίπου 500 δισεκατομμύρια δολάρια το 2012, σε σύγκριση με 100 δισεκατομμύρια το 2002, σύμφωνα με μια μελέτη τής «δεξαμενής σκέψης» Chatham House. Ωστόσο, πολλές κυβερνήσεις όπου λειτουργούν αυτές οι εταιρείες δεν ανάμεναν ποτέ μια τέτοια αύξηση των εσόδων από την εξόρυξη, όταν διαπραγματεύονταν τα αρχικά σχετικά συμβόλαια πριν χρόνια ή και δεκαετίες. Ισχυρίζονται ότι τα περισσότερα από τα απροσδόκητα κέρδη τις έχουν παρακάμψει, και αυτό μπορεί να είναι αλήθεια - υπάρχουν τόσο λίγες δημόσια διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με το πόσα παίρνουν κατά μέσο όρο οι κυβερνήσεις όντως, και ως εκ τούτου, είναι συχνά αδύνατο να καθοριστεί το τι συνιστά μια καλή συμφωνία. Περαιτέρω, χωρίς καλά στοιχεία, όλες οι πλευρές είναι επιρρεπείς στην καχυποψία, την απογοήτευση, και - πολύ συχνά – τις διαφωνίες που σκοτώνουν τελικά τις επενδύσεις και ματαιώνουν την ανάπτυξη.

Όμως, η ομίχλη τής μυστικότητας ίσως να διαλύεται. Οι πλούσιες σε πόρους χώρες στρέφονται όλο και περισσότερο σε συμβούλους, σε ομάδες υπεράσπισης, καθώς και σε υπηρεσίες ανάπτυξης για να τις βοηθήσουν να διαπραγματευτούν με τους μεταλλωρύχους από μια πιο ενημερωμένη θέση. Και οι μεταλλωρύχοι κάνουν το ίδιο με την ελπίδα να αποφεύγονται οι συγκρούσεις που τους μαστίζουν τα τελευταία χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι ότι, μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια, η βιομηχανία εξόρυξης, και πιο συγκεκριμένα τα ορυχεία, θα γίνουν πιο διαφανή από ποτέ. Οι επιχειρήσεις εξόρυξης θα δουν πιθανότατα λιγότερα κέρδη, και οι φτωχές και μεσαίου εισοδήματος χώρες θα πάρουν περισσότερα. Αυτά τα χρήματα μπορεί να πάνει προς την κάλυψη των βασικών αναγκών τού πληθυσμού τους και στην επιτάχυνση της ανάπτυξης - ή μπορεί να χαθούν στην διαφθορά.

ΟΛΑ ΚΑΘΑΡΑ

ΟΙ εκκλήσεις για διαφάνεια στην εξορυκτική βιομηχανία δεν αποτελούν κάτι καινούργιο. Πρωτοβουλίες όπως η Πρωτοβουλία Διαφάνειας των Εξορυκτικών Βιομηχανιών (Extractive Industries Transparency Initiative, EITI) και η Publish What You Pay (PWYP), που ιδρύθηκαν για να πιέσουν υπέρ τής δημοσιοποίησης στοιχείων στον τομέα τής εξόρυξης και της ενέργειας, είναι περίπου μια δεκαετία παλιές. Ομάδες υπεράσπισης ξεκίνησαν πιέζοντας τους μεταλλωρύχους και τις κυβερνήσεις να αποκαλύψουν τις μεταξύ τους οικονομικές ροές, αλλά αυτό δεν έφερε καμία σημαντική αλλαγή. Μερικοί από τους πιο διεφθαρμένους πολιτικούς του κόσμου έχουν υπογράψει εθελοντικά τα συστήματα δημοσιοποίησης, αποδέχθηκαν τον έπαινο και την πρόσθετη ενίσχυση από τον ανεπτυγμένο κόσμο ως ανταμοιβή, και στη συνέχεια απλά συνέχισαν τις δωροληψίες και τις κλοπές. Τώρα, όμως, οι υπέρμαχοι της διαφάνειας θέλουν να μαζέψουν περισσότερες λεπτομέρειες. Θέλουν, για παράδειγμα, να αποκαλύπτονται οι όροι των συμβάσεων και αντί να καταγράφονται λεπτομερώς τα κατ’ αποκοπή ποσά των χρηματοδοτικών ροών θέλουν τις πληροφορίες διαχωρισμένες ανά πληρωμή. Τελικά, καθώς οι λεπτομέρειες συσσωρεύονται, οι παρατηρητές τής βιομηχανίας ελπίζουν ότι θα μπορούν να παρακολουθούν συγκεκριμένα κοιτάσματα για να δουν αν οι συμβάσεις τηρούνται, και θα μπορούν να εντοπίσουν πολύ πιο γρήγορα την διαφθορά και άλλα προβλήματα.

Στην προσπάθεια αυτή, οι υπέρμαχοι τής διαφάνειας βοηθήθηκαν από νέους νόμους σε πολλές πλούσιες χώρες οι οποίες στοχεύουν στην προώθηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και την καταπολέμηση της διαφθοράς και της συγκάλυψης φόρων. Αυτές περιλαμβάνουν τον Νόμο περί Δωροδοκίας τού Ηνωμένου Βασιλείου και την Πράξη Dodd-Frank για τη Μεταρρύθμιση της Wall Street και την Προστασία των Καταναλωτών. Εάν εφαρμοστούν όπως προβλέπεται, οι νόμοι αυτοί θα κάνουν τις εγχώριες εταιρείες υπεύθυνες για κακές συμπεριφορές στο εξωτερικό και θα τις αναγκάσουν να αποκαλύπτουν τις πληρωμές τους προς τις ξένες εταιρείες.

Η Μογγολία είναι μια καλή περίπτωση για την μελέτη των πιθανών επιπτώσεων της διαφάνειας [1]. Το 2009, η χώρα υπέγραψε μια συμφωνία για επενδύσεις με την Rio Tinto, την δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία εξόρυξης στον κόσμο, για την εξαγωγή μετάλλου από το Oyu Tolgoi, ένα σημαντικό κοίτασμα χαλκού και χρυσού. Όταν η Μογγολία υπέγραψε την συμφωνία, είχε λίγα ορυχεία και μια πολυτάραχη ιστορία με τις ξένες επενδύσεις. Η χώρα δεν είχε, επίσης, τους δρόμους, τις σιδηροδρομικές γραμμές, και τις ναυτιλιακές υποδομές που απαιτούνται για να προσεγγίσει τους αγοραστές. Εν ολίγοις, η Rio Tinto πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και περίμενε μια ανάλογη ανταμοιβή.

Το 2011 - πριν να βγει από το ορυχείο η πρώτη ουγγιά χαλκού ή χρυσού – η Μογγολία έγινε η ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία τού κόσμου, χάρη στο έργο τής κατασκευής τού ορυχείου και της υποδομής γύρω από αυτό. Είτε υποπτευόμενοι ότι είχαν υποτιμήσει την συμφωνία είτε σκεπτόμενοι ότι θα μπορούσαν να αποσπάσουν περισσότερα χρήματα από την Rio Tinto, οι πολιτικοί τής χώρας αποφάσισαν ότι ήθελαν να επαναδιαπραγματευθούν την συμφωνία. Πέρασαν ένα χρόνο προσπαθώντας, αλλά η Rio Tinto αρνήθηκε να υποχωρήσει. Η προσπάθεια τρόμαξε πολλούς άλλους επενδυτές, οι οποίοι φοβήθηκαν ότι οι συμβάσεις που θα μπορούσαν να υπογράψουν με την κυβέρνηση της Μογγολίας θα έσπαζαν γρήγορα.

Αντιμέτωπες με ένα τέτοιο σενάριο στο παρελθόν, οι επιχειρήσεις εξόρυξης είχαν προσφέρει λίγα περισσότερα από τα κέρδη στις κυβερνήσεις υποδοχής ή βοήθησαν τους πολιτικούς να βρουν άλλους τρόπους να διεκδικήσουν τη νίκη ή να σώσουν την εικόνα τους, όπως με την αύξηση των κοινωνικών δαπανών και τις κοινωνικές παροχές. Όμως, άλλοι πιστεύουν ότι η επίδειξη ευελιξίας θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για περισσότερες παροχές και παράπλευρες ρυθμίσεις στο μέλλον. Η Rio Tinto αποφάσισε να πάει την υπόθεσή της απευθείας στον λαό τής Μογγολίας. Έστησε μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες γύρω από την Ουλάν Μπατόρ, την πρωτεύουσα, όπου αναγραφόταν ο υπολογισμός τού ΔΝΤ ότι η μογγολική κυβέρνηση θα έπαιρνε μεταξύ 55% και 71% από τα συνολικά έσοδα από το ορυχείο. Όμως, οι μέσοι Μογγόλοι δεν είχαν καμία δυνατότητα να γνωρίζουν αν αυτό ήταν μια καλή συμφωνία. Δεν είχαν τίποτα για να συγκρίνουν τους αριθμούς αυτούς.

Οι Μογγόλοι δεν είναι μόνοι τους σε αυτό: δεν υπάρχει κανένας κανόνας ή συνολική βάση δεδομένων των παγκόσμιων μεριδίων κέρδους που διατίθενται σήμερα στον δημόσιο τομέα. Οι περισσότερες εταιρείες εξόρυξης και οι περισσότεροι αναλυτές λένε ότι τα ορυχεία δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους με ακρίβεια, διότι υπάρχουν πάρα πολλές μεταβλητές - η ποιότητα του πόρου, το τοπικό κόστος, το κόστος μεταφοράς και άλλοι παράγοντες. Αλλά, με αρκετό χρόνο και επιμονή, ένα χονδρικό μέτρο μπορεί, στην πραγματικότητα, να καθοριστεί. Το 2010, η ελβετική εταιρεία χρηματοοικονομικών υπηρεσιών UBS τοποθέτησε τον παγκόσμιο μέσο πραγματικό φορολογικό συντελεστή για τις εξορύξεις στο 40%. Με άλλα λόγια, αφού εξαιρεθούν όλα τα έξοδα για την κατασκευή και λειτουργία τού ορυχείου, οι κυβερνήσεις παίρνουν περίπου το 40% αυτού που έχει απομείνει, με τη μορφή τελών έκδοσης αδειών, καταβολής δικαιωμάτων, καθώς και διαφόρων φόρων και λοιπών επιβαρύνσεων που καταβάλλονται στο κράτος. Μια έκθεση του 2013 από την Goldman Sachs θέτει τον παγκόσμιο μέσο όρο στο 39%. Όπως αναφέρει η έκθεση της Goldman αυτό είναι μια πολύ καλύτερη συμφωνία για τους μεταλλωρύχους από τον μέσο όρο 53% που δίνει ο κλάδος παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το 2012, το ΔΝΤ μελέτησε το θέμα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι συμφωνίες εξόρυξης είναι πιο πιθανό να τιμηθούν και από τις δύο πλευρές, εάν η κυβέρνηση παίρνει κάτι μεταξύ 40% και 60% των κερδών.

Έτσι, τουλάχιστον στα χαρτιά - και χωρίς βαθιά έρευνα του ζητήματος κατά πόσον οι συμφωνίες με βάση αυτές τις παραμέτρους τυγχάνουν πάντα πιστής εφαρμογής - φαίνεται ότι η Μογγολία θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένη με το 55% της. Αλλά, ο οποιοσδήποτε κοίταζε τις πινακίδες τής Ρίο Τίντο εκείνο το φθινόπωρο δεν είχε πολλές πιθανότητες να το αντιληφθεί αυτό. Εν πάση περιπτώσει, η αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης της Μογγολίας, του λαού της και της Rio Tinto συνεχίστηκε. Παρά το γεγονός ότι το ορυχείο άρχισε να λειτουργεί το 2013, η Rio Tinto παραμένει αναποφάσιστη για το αν εξακολουθεί να θέλει να αναπτύξει το ορυχείο πέραν της αρχικής φάσης. Η Μογγολία μπορεί να καταλήξει με λιγότερα χρήματα από ό, τι σχεδίαζε, και έχει ήδη αρχίσει να περιορίζει φιλόδοξα αναπτυξιακά σχέδια.

Για μερικούς Μογγόλους, αυτό θα μπορούσε να είναι θανατηφόρο. Η χώρα έχει ήδη προβλήματα για την κάλυψη των βασικών αναγκών των πολιτών της, και είναι απελπισμένη για πρόσθετα έσοδα. Κατά την χειμερινή περίοδο, η Ουλάν Μπατόρ είναι μια από τις πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου. Οι ελλείψεις στέγης έχουν αναγκάσει ανθρώπους να ζουν σε σκηνές από τσόχα, να καίνε κάρβουνο για να παραμείνουν ζεστοί και να θάβουν τα απόβλητά τους κοντά στην κύρια παροχή ύδρευσης της πόλης. Οι ξένες επενδύσεις θα μπορούσαν να έχουν βοηθήσει την Μογγολία να πληρώσει για να διορθώσει αυτά τα προβλήματα.

ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ

Εντός της μικρής ομάδας των εμπειρογνωμόνων για τα έσοδα των ορυχείων, υπάρχει ευρεία συμφωνία ότι οι χώρες πρέπει να ψηφίσουν νόμους για την θέσπιση κανόνων και φορολογικών καθεστώτων για όλα τα έργα πόρων, αντί να διαπραγματεύονται κάθε νέο έργο για ξεχωριστή συμφωνία. Αλλά, αυτοί οι ειδικοί διαφωνούν σχετικά με άλλα θέματα. Το ένα αφορά την συζήτηση κατά πόσον τα φορολογικά καθεστώτα θα πρέπει να σχεδιαστούν για να μεγιστοποιήσουν το δυνητικό έσοδο (κάτι που υποστηρίζει το ΔΝΤ) ή να απλουστευθούν ώστε οι χώρες να μπορούν να επιβάλλουν αποτελεσματικά τους όρους των συμβάσεων (κάτι που υποστηρίζει το χρηματοδοτούμενο από το Ίδρυμα George Soros, «Watch Institute»).

Για εκείνους που επικεντρώθηκαν στο πώς να βρουν την εύλογη αξία στον τομέα τής εξόρυξης, κάποιοι συμφωνούν στην αποτελεσματικότητα του διαμοιρασμού 40-60, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι συμπιέζει πάρα πολλές μεταβλητές σε μια απλή φόρμουλα. Επιπλέον, άλλοι υποστηρίζουν ότι ο διαμοιρασμός των κερδών είναι ο λάθος τρόπος για να σκεφτεί κάποιος για το θέμα. Στους μεταλλωρύχους, λένε, θα πρέπει να προσφέρεται μόνο ό, τι είναι απαραίτητο για να τους αποτρέψει από το να εγκαταλείψουν το έργο, το οποίο θα μπορούσε να είναι πολύ λιγότερο από το 60% των κερδών. Αλλά, με όλο και περισσότερες χώρες να προσλαμβάνουν συμβούλους και να συγκρίνουν στοιχεία, αυτή η ιδέα θα μπορούσε να αποδειχθεί άνευ αντικειμένου. Εάν καθιερωθεί ένα ποσοστό - με άλλα λόγια, αν η αγορά γίνει διαφανής - τότε λιγότεροι και από τις δύο πλευρές είναι πιθανό να επιμείνουν για περισσότερα ή να συμφωνήσουν για λιγότερα. Ο κίνδυνος να εμπλακούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η υπερηφάνεια και ο εγωισμός θα μειωνόταν.

Αν και είναι γενικά παραδεκτό ότι οι εξορυκτικές εταιρείες θα προσποριστούν λιγότερο κέρδος αν η διαφάνεια όντως δημιουργήσει μεγαλύτερη λογοδοσία, οι μεταλλωρύχοι μπορούν επίσης να επωφεληθούν από την δημοσιοποίηση. Η δημοσιοποίηση των ταμειακών ροών θα μπορούσε να τους απομονώσει από κατηγορίες από διεφθαρμένους ή λαοπλάνους πολιτικούς, και θα μπορούσε να περιστείλει τις θεωρίες συνωμοσίας που συχνά ευδοκιμούν όταν οι φτωχές χώρες κάνουν το πρώτο άλμα τους στην παγκόσμια οικονομία. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι μεταλλωρύχοι όσο και οι παραγωγοί ενέργειας χρηματοδοτούν οι ίδιοι τις προσπάθειες για διαφάνεια. Η Rio Tinto, για παράδειγμα, δημοσίευσε στο διαδίκτυο την συμφωνία για τις επενδύσεις στο Oyu Tolgoi. Και οι εταιρείες εξόρυξης είναι μια σημαντική πηγή χρηματοδότησης για την ΕΙΤΙ. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, το 55% του προϋπολογισμού των 3.700.000 δολαρίων τού οργανισμού για το 2012 προήλθε από τις εταιρείες φυσικών πόρων και τους μετόχους τους. Καθώς το κύριο καθήκον τής ομάδας είναι να συγκρίνει το τι ισχυρίζονται οι μεταλλωρύχοι ότι πληρώνουν στις κυβερνήσεις με το τι λένε οι κυβερνήσεις ότι παίρνουν από τις εταιρείες εξόρυξης πόρων, η συμμετοχή των επιχειρήσεων είναι εκ των ων ουκ άνευ. Οι μεταλλωρύχοι επίσης όλο και περισσότερο συμμετέχουν σε συζητήσεις με τις κυβερνήσεις και τους ντόπιους που πλήττονται από τα ορυχεία. Παραδείγματα περιλαμβάνουν την καναδική «Πρωτοβουλία Devonshire» που χρηματοδοτείται από τις εξορυκτικές εταιρείες, και η οποία παρέχει μια πλατφόρμα για τους μεταλλωρύχους, τις κυβερνήσεις και τις κοινότητες στις αναπτυσσόμενες χώρες να επιλύουν προβλήματα που σχετίζονται με τα έργα εξόρυξης.

Η υποστήριξη των εταιρειών εξόρυξης πόρων στην ατζέντα τής διαφάνειας δεν είναι, ωστόσο, απεριόριστη: το 2013, το Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, το American Petroleum Institute, και δύο άλλες ομάδες μήνυσαν επιτυχώς την αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και την ανάγκασαν να ακυρώσει ένα μέρος τού νόμου Dodd-Frank που θα τους είχε αναγκάσει να αποκαλύπτουν τις πληρωμές άνω των 100.000 δολαρίων σε ξένες κυβερνήσεις.

ΒΑΣΙΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ

Θα οδηγήσουν όλα αυτά τελικά σε ομαλότερη σχέσεων μεταξύ των μεταλλωρύχων και των χωρών υποδοχής και την καλύτερη χρήση των εσόδων από τις κυβερνήσεις υποδοχής; Η δημοσιοποίηση, φυσικά, δεν αποτελεί εγγύηση για αλλαγή - οι πολίτες στις πλούσιες σε πόρους χώρες πρέπει να καταλάβουν ποιές πληροφορίες είναι διαθέσιμες και πώς να τις χρησιμοποιούν. Στη Μογγολία, τρία χρόνια μετά την υπογραφή τής συμφωνίας για το Oyu Tolgoi, πολλοί (συμπεριλαμβανομένων στελεχών επιχειρήσεων και δημοσίων υπαλλήλων) είχαν εκπλαγεί από το ότι το σχετικό έγγραφο ήταν διαθέσιμο στο διαδίκτυο. Και αν η εμπειρία τής Μογγολίας καταδεικνύει την ανάγκη για διαφάνεια, της Νιγηρίας υποδηλώνει ότι η διαφάνεια δεν είναι αρκετή. Το 2003, η κυβέρνησή της δεσμεύτηκε να εφαρμόσει τους κανόνες τής EITI. Μέχρι το 2009, η Νιγηρία κηρύχθηκε συμβατή με αυτούς τους κανόνες, παρά το γεγονός ότι παρέμεινε μια από τις πλέον διαβόητα διεφθαρμένες χώρες τού κόσμου και παρότι οι περισσότεροι Νιγηριανοί παρέμειναν σε άγνοια των στοιχείων που ήταν πλέον διαθέσιμα από την ΕΙΤΙ. Η Γουινέα είναι μια παρόμοια περίπτωση: είναι ανάμεσα σε μια χούφτα χώρες που έχει δεσμευθεί να δημοσιεύουν όλες τις συμβάσεις εξόρυξης μέσω ενός δικτυακού τόπου (www.resourcecontracts.org [2]) που δημιουργήθηκε πρόσφατα από το Revenue Watch (Παρατηρητήριο Εισοδήματος) και διάφορους εταίρους στον αναπτυξιακό τομέα. Αλλά η διαφθορά συνέχισε, και η Γουινέα παραμένει κοντά στην Νιγηρία σε κατατάξεις, όπως εκείνη του «Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς» τής Διεθνούς Διαφάνειας. Στη λίστα τού 2013 κατέκτησαν την 144η και 150η θέση, αντίστοιχα, μεταξύ 177 χωρών και περιοχών.

Εν ολίγοις, η διαφάνεια δεν έχει ακόμη δημιουργήσει λογοδοσία. Ο κόσμος θα πρέπει να περιμένει για το επόμενο βήμα καθώς οι διαθέσιμες πληροφορίες θα γίνονται πιο ολοκληρωμένες. Η ΕΙΤΙ τώρα ενθαρρύνει την υποβολή εκθέσεων σε μια βάση «ορυχείο προς ορυχείο» (αντί για τον κλάδο στο σύνολό του), αλλά δεν μπορεί να το επιβάλλει. Όμως, όταν αυτή η οργάνωση και άλλες καταφέρουν να προμηθευτούν αρκετά «ορυχείο προς ορυχείο» δεδομένα θα είναι δυνατό να παρακολουθούν εάν επιβάλλονται οι συμβατικοί όροι και να εντοπίσουν τους συνήθεις τρόπους φοροδιαφυγής. Αυτό θα βοηθήσει να καλυφθούν κενά, να εκπαιδευτούν οι εφοριακοί και να επιλυθούν τυχόν άλλα προβλήματα που εμποδίζουν τον τομέα από το να λειτουργεί ομαλά.

Είναι σαφές πως η διαφάνεια μπορεί να βοηθήσει τις κυβερνήσεις να κάνουν καλύτερη δουλειά κρατώντας τους μεταλλωρύχους υπόλογους, αλλά τι γίνεται με τους πολίτες που απαιτούν περισσότερα από τους ηγέτες τους; Ακόμη και μεταξύ των πιο μορφωμένων πολιτών στις πλουσιότερες χώρες, η πολιτική συζήτηση δεν στηρίζεται κατ’ ανάγκην στην αλήθεια. Το κίνημα υπέρ τής διαφάνειας είναι σαφώς μια καλή είδηση, αλλά θα υπάρξουν πολλά περισσότερα εμπόδια να ξεπεραστούν πριν αποδώσει.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/140699/matt-mossman/big-dig

Σύνδεσμοι:
[1] http://www.foreignaffairs.com/articles/139340/matt-mossman/minings-final...
[2] http://www.resourcecontracts.org

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr