Περί ιντερνετικής «λήθης» | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Περί ιντερνετικής «λήθης»

Τι σημαίνει η νέα απόφαση της ΕΕ περί απορρήτου στο διαδίκτυο

Αυτή την φορά, η Ουάσιγκτον και οι επιχειρηματικοί σύμμαχοί της δεν μπορούν να υποχρεώσουν την Ευρώπη απλώς να υποκύψει στις αξίες και τα συμφέροντα των ΗΠΑ, όπως έπραξαν στο παρελθόν με μεγάλη αποτελεσματικότητα: όπως όταν πίεσαν τις ευρωπαϊκές αεροπορικές εταιρείες να παραδώσουν τα στοιχεία επιβατών για Ευρωπαίους ταξιδιώτες και τις ευρωπαϊκές τράπεζες να κάνουν το ίδιο για τις διεθνείς μεταφορές χρημάτων μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Στην πραγματικότητα, τώρα έχουν σχετικά λίγους τρόπους για να επηρεάσουν τις εθνικές Αρχές Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων στην Ευρώπη, και ακόμη λιγότερους τρόπους για να πιέσουν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Ίσως να είναι σε θέση να επηρεάσουν την επικείμενη νομοθεσία, αλλά δεν θα είναι σε θέση να την ανατρέψουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να προβάλουν ηθική ισχύ. Δεν είναι πλέον ο αδιαμφισβήτητος προστάτης των πολιτικών ελευθεριών στο Διαδίκτυο. Για να διατηρηθεί η νομιμότητα, θα πρέπει να συνεργαστούν με άλλα κράτη που διαθέτουν αξιόλογες, αν και διαφορετικές, ανησυχίες για τα πολιτικά δικαιώματα.

Αντί απλά να απαιτούν την ανταλλαγή πληροφοριών, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ευνοήσουν τις με σεβασμό συνομιλίες με την Ευρώπη σχετικά με τον καλύτερο τρόπο να εξισορροπήσει η ελευθερία τού λόγου με τα δικαιώματα της ιδιωτικής ζωής. Αυτό σημαίνει, πρώτα απ’ όλα, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να κάνουν καλύτερο τον εαυτό τους. Εάν η κυβέρνηση και η βιομηχανία σεβαστούν με γνήσιο τρόπο -και όχι μόνο στα λόγια- την ιδιωτικότητα των καταναλωτών, η Ευρώπη θα είναι πολύ πιθανότερο να εφαρμόσει τη νέα νομοθεσία της με προσεκτικά στοχευμένο τρόπο: περιορίζοντας, για παράδειγμα, το «δικαίωμα στη λήθη» για λανθασμένα γεγονότα από πληροφορίες από το μακρινό παρελθόν ή για την παιδική ηλικία ενός ατόμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να θεσπίσουν νέους δεσμευτικούς κανόνες για την προστασία τής ιδιωτικής ζωής τόσο των Αμερικανών όσο και των Ευρωπαίων καταναλωτών - για παράδειγμα, θεσπίζοντας εθνική νομοθεσία για την παραβίαση των δεδομένων, ενισχύοντας την εξουσία τού Συμβουλίου τής Αρχής Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων και των Πολιτικών Ελευθεριών ώστε να συμπεριλάβει και τον ιδιωτικό τομέα, καθώς και επεκτείνοντας την δικαιοδοσία τού Νόμου περί Ιδιωτικότητας (Privacy Act) ώστε να καλύπτει και τους μη-πολίτες - και να κάνουν πραγματικές παραχωρήσεις όσον αφορά την παρακολούθηση των συμμάχων τους.

Αντιστοίχως, η Ευρώπη πρέπει να αναγνωρίσει ότι η υπερβολικά σαρωτική νομοθεσία για την ιδιωτική ζωή θα βλάψει την ελεύθερη έκφραση όπως και τα αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Δεν είναι μόνο οι αμερικανικές επιχειρήσεις, αλλά και τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης που έχουν θορυβηθεί από την απόφαση της περασμένης Τρίτης, η οποία μπορεί να καταστήσει δυσκολότερες τις δημοσιογραφικές έρευνες σχετικά με τα παραπτώματα των ισχυρών. Η συζήτηση για τα δικαιώματα στο Διαδίκτυο δεν είναι πλέον ένας μονόλογος αλλά μια ανταλλαγή επιχειρημάτων μεταξύ ανταγωνιστικών οραμάτων περί την ιδιωτική ζωή στην ψηφιακή εποχή.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/141435/henry-farrell-and-abraham-...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr