Η εποχή τής εντροπίας | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η εποχή τής εντροπίας

Γιατί η Νέα Παγκόσμια Τάξη δεν θα είναι τακτοποιημένη
Περίληψη: 

Είναι όλο και περισσότερο φανερό ότι ο κόσμος δεν θα έχει πλέον μια και μόνο υπερδύναμη ή μια ομάδα υπερδυνάμεων, που θα φέρνουν τάξη στην διεθνή πολιτική. Από την άποψη της γεωπολιτικής, έχουμε μετακινηθεί από την εποχή τής τάξης σε μια εποχή τής εντροπίας.

Ο RANDALL L. SCHWELLER είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας τού Οχάιο και ο συγγραφεύς τού βιβλίου με τίτλο Maxwell’s Demon and the Golden Apple: Global Discord in the New Millennium (Johns Hopkins University Press, 2014), από το οποίο είναι προσαρμοσμένο αυτό το δοκίμιο.

Από την αρχή τού εικοστού πρώτου αιώνα, οι ειδικοί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής έχουν προβλέψει ότι οι ημέρες των Ηνωμένων Πολιτειών ως παγκόσμιου ηγεμόνα πλησιάζουν στο τέλος τους. Αλλά αντί να αναρωτιούνται ποια χώρα είναι πιο πιθανό να αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα πρέπει να αναρωτιούνται αν η έννοια τής παγκόσμιας ηγεμονίας εξακολουθεί να ισχύει στην εποχή μας.

Είναι όλο και περισσότερο φανερό ότι ο κόσμος δεν θα έχει πλέον μια και μόνο υπερδύναμη, ή μια ομάδα υπερδυνάμεων, που θα φέρνουν τάξη στη διεθνή πολιτική. Αντ’ αυτού, θα έχουν μια ποικιλία δυνάμεων - συμπεριλαμβανομένων εθνών, πολυεθνικών εταιρειών, ιδεολογικών κινημάτων, παγκόσμιων ομάδων τού οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας, και οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα – που θα μηχανορραφούν μεταξύ τους, κυρίως ανεπιτυχώς, ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους. Η διεθνής πολιτική μεταβάλλεται από ένα σύστημα στηριγμένο σε προβλέψιμες, και σχετικά σταθερές, αρχές σε ένα σύστημα που είναι, αν όχι εγγενώς άγνωστο, πολύ πιο ασταθές, αλλοπρόσαλλο και στερούμενο συμπεριφορικής κανονικότητας. Από την άποψη της γεωπολιτικής, έχουμε μετακινηθεί από την εποχή τής τάξης σε μια εποχή τής εντροπίας.

Εντροπία είναι μια επιστημονική έννοια που μετρά την αταξία: όσο υψηλότερη είναι η εντροπία, τόσο μεγαλύτερη είναι η αταξία. Και η αταξία είναι ακριβώς αυτό που θα χαρακτηρίζει το μέλλον τής διεθνούς πολιτικής. Σε αυτό τον ακέφαλο κόσμο, οι απειλές είναι πολύ πιο πιθανό να είναι ψυχρές αντί θερμές∙ Ο κίνδυνος θα έρχεται λιγότερο συχνά με τη μορφή πολέμων μεταξύ μεγάλων δυνάμεων και πιο συχνά από διάχυτες διαφωνίες πάνω σε γεωπολιτικά, νομισματικά, εμπορικά και περιβαλλοντικά ζητήματα. Προβλήματα και κρίσεις θα προκύπτουν πιο συχνά και, όταν θα συμβαίνει, θα επιλύονται λιγότερο συνεργατικά.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Η μεταβολή αυτή ξεκίνησε στον εικοστό αιώνα, με την έλευση των πυρηνικών όπλων και την εξάπλωση της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, που μαζί έχουν κάνει αδιανόητο τον πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Όπως πολλοί μελετητές έχουν επισημάνει, ο κόσμος είχε τη μεγαλύτερη περίοδο σχετικής ειρήνης στην ιστορία. Η απουσία κατακλυσμικών πολέμων μεταξύ μεγάλων δυνάμεων ήταν προφανώς μια μεγάλη ευλογία. Αλλά έφερε επίσης ένα πραγματικό κόστος. Για τους τελευταίους αρκετούς αιώνες, πόλεμοι ανάμεσα στις υφιστάμενες δυνάμεις στο διεθνές σύστημα και τον αναδυόμενο ανταγωνιστή ή τους ανταγωνιστές συνέβαιναν κάθε εκατό χρόνια περίπου, στεφανώνοντας τελικά μια νέα ηγετική δύναμη, η οποία ήταν υπεύθυνη για την οργάνωση της διεθνούς πολιτικής και επωμιζόταν τα βάρη τής παγκόσμιας ηγεσίας.

Με το να στέφουν νέους βασιλιάδες, οι ηγεμονικοί πόλεμοι σβήνουν επίσης την παλιά τάξη, αφήνοντας το θεσμικό επίπεδο καθαρό έτσι ώστε μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική, που ανταποκρίνεται καλύτερα στους καιρούς, να μπορεί να δημιουργηθεί από το μηδέν. Οι πόλεμοι ήταν λοιπόν κατά κάποιο τρόπο ένα καλό πράγμα, επειδή αναπλήρωναν το διεθνές σύστημα με νέα ενέργεια στην υπηρεσία τής παγκόσμιας τάξης και της διαρκούς ειρήνης. Εν τη απουσία τέτοιων πολέμων, δεν έχουμε πλέον μια δύναμη «δημιουργικής καταστροφής» σε θέση να επανεκκινήσει τον κόσμο. Και ακριβώς όπως οι θάλασσες γίνονται ακάθαρτες χωρίς να το φύσημα του ανέμου, η παρατεταμένη ειρήνη επιτρέπει στην αδράνεια και την παρακμή να ενσκήψουν.

Η ισχύς είναι ήδη περισσότερο διάχυτη από όσο υπήρξε ποτέ. Και αυτό μεγεθύνεται περισσότερο με τον χρόνο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να αποτελούν σημαντική δύναμη, αλλά ξέρουν ότι δεν υψώνονται πλέον πάνω από όλους τους διεκδικητές. Μαστιζόμενη από ένα διευρυνόμενο χρέος, η Ουάσιγκτον έχει περιορίσει την εξωτερική πολιτική της σε λίγους μόνο βασικούς στόχους. Ωστόσο, η διολίσθηση της Pax Americana δεν οφείλεται αποκλειστικά στη μείωση της δύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι επίσης ένα πρόβλημα θέλησης - με βαθιές ρίζες στο ξεθώριασμα της εθνικής αποφασιστικότητας να χρησιμοποιούνται αυτά τα πλεονεκτήματα ισχύος που οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να απολαμβάνουν.

Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πολιτικών παραγόντων, επίσης, χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη εντροπία. Η ψηφιακή επανάσταση επέτρεψε στις πληροφορίες να εξαπλωθούν μακρύτερα από ποτέ, ενισχύοντας τον μέσο πολίτη, τις διασημότητες, τις εταιρείες, τους τρομοκράτες, τα θρησκευτικά κινήματα και τις σκοτεινές διεθνείς εγκληματικές ομάδες. Η δύναμη που μπορούν να ασκήσουν αυτές οι ομάδες, ωστόσο, είναι συμβατική. Έχουν την δύναμη να διακόψουν, να σταματήσουν τα πράγματα από το να συμβούν, αλλά δεν έχουν την ισχύ να θεσπίσουν τις δικές τους ατζέντες. Το Twitter, το Facebook, και τα γραπτά μηνύματα έχουν επιτρέψει στους πολίτες να οργανώσουν μαζικές διαδηλώσεις και να ανατρέψουν δικτατορικές κυβερνήσεις. Αλλά δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να πιστεύουμε ότι οι πολίτες που οργανώνονται μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι σε θέση να θεσπίσουν πολιτικές αλλαγές.

ΥΠΕΡΦΟΡΤΩΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ