Ζωή και απώλεια στην Κριμαία

Η Μόσχα έχει επίσης απαγορεύσει τα βιβλία τού -και σχετικά με τον- Dzhemilev. Μερικές εκτυπώσεις τού Κορανίου είναι στη μαύρη λίστα, επίσης˙ Η άδεια για πολλές δημόσιες συγκεντρώσεις απορρίπτεται. Για παράδειγμα, οι Τάταροι προγραμματίζουν να διοργανώσουν έναν εορτασμό για την 70η επέτειο από την απέλασή τους στο κέντρο τής Σιμφερόπολης, αλλά η εορτή χαρακτηρίστηκε [17] «πολύ επικίνδυνη». Και ο καιρός κρίθηκε [18] «πάρα πολύ ζεστός» για να σηματοδοτηθεί η Μέρα των Θυμάτων τού Σταλινισμού στις 23 Αυγούστου, αν και φιλο-ρωσικές ομάδες είχαν ξετυλίξει μια 18μετρη σημαία στην πλατεία Λένιν στην Σιμφερόπολη την προηγούμενη ημέρα.

Υπάρχει μηδενική ανοχή [13] στην ανοικτή διαφωνία. Το πτώμα ενός Τατάρου [19] ο οποίος αντιτίθετο στην προσάρτηση βρέθηκε με σημάδια από βασανιστήρια˙ Τέσσερις άλλοι εξαφανίστηκαν τον Μάιο και δύο ακόμη στα τέλη Σεπτεμβρίου. Οι τακτικές επιδρομές σε επιχειρήσεις Τατάρων, σε σχολεία, σε τζαμιά, και κοινοτικά κέντρα, που συχνά πραγματοποιούνται από φοβερούς και βαριά οπλισμένους Ρώσους αστυνομικούς, συμβάλλουν στον πανικό μεταξύ του πληθυσμού των Τατάρων. Στα μέσα Σεπτεμβρίου, το κτίριο του Mejilis στην Σιμφερόπολη γέμισε με χυδαία γκράφιτι και «άγνωστα άτομα» κατέβασαν την ουκρανική σημαία που κυμάτιζε εκεί (το μόνο μέρος στην Κριμαία όπου υπήρχε ακόμα). Λίγες μέρες αργότερα, το ίδιο κτίριο περικυκλώθηκε [20] από ενόπλους, οι οποίοι απαγόρευσαν την είσοδο στους εργαζόμενους και τους δημοσιογράφους που εργάζονται εκεί. Την επόμενη μέρα, 15 μέλη τής Υπηρεσίας Δικαστικών Επιμελητών τής Ομοσπονδίας τής Ρωσίας έφτασαν με εντολή να κατασχέσουν όλα τα πάγια και τους τραπεζικούς λογαριασμούς.

Για τον Shefket Kaybullayev, τον εκδότη τού Avdet [21], μιας ταταρικής εβδομαδιαίας έκδοσης, αυτή ήταν η τρίτη συνάντησή του με τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας - είχε κληθεί για ανάκριση δύο φορές πριν. Και τώρα έχει ένα άλλο πρόβλημα: Καθώς το Crimea Foundation, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα το οποίο συνήθιζε να χρηματοδοτεί τις εκδόσεις του, ήταν επίσης θύμα στην διάρκεια της επιδρομής στο Mejilis, ο Kaybullayev δεν έχει καμία ιδέα για το πώς θα μπορέσει να συνεχίσει να δημοσιεύει το περιοδικό του και να πληρώνει για την εκτύπωση. Ακόμα κι αν ο ίδιος βρει τα χρήματα, θα πρέπει να ξανακαταχωρήσει το περιοδικό, σύμφωνα με τους νέους ρωσικούς κανονισμούς, και γι’ αυτό θα πρέπει να γίνει Ρώσος πολίτης. Το τηλεοπτικό κανάλι των Τατάρων, ATR, έχει αντιμετωπίσει παρόμοιες δυσκολίες. Πρόσφατα, είχε κατηγορηθεί [22] ότι «εσκεμμένα τροφοδοτεί την δυσπιστία για την κυβέρνηση και τις δράσεις της μεταξύ των Τατάρων τής Κριμαίας» απλώς και μόνο επειδή παρουσίαζε ρεπορτάζ σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτού του είδους ο εκφοβισμός δεν αποτελεί αυθόρμητο έργο τής samooborona. Η Μόσχα φαίνεται ότι όντως φοβάται πως η διαφωνία θα μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι πιο επικίνδυνο. Οι Τάταροι έχουν μια μακρά παράδοση αγώνων για τα δικαιώματά τους. Μέχρι τώρα, ήταν πάντα μη βίαιοι αγώνες, αλλά αυτές τις μέρες πολλοί μη βίαιοι αγώνες - στο Κοσσυφοπέδιο ή την Συρία, για να αναφέρουμε τους πιο πρόσφατους – μετατράπηκαν σε βίαιοι. Και η Ρωσία είχε το μερίδιό της από προβλήματα με μουσουλμανικά παράπονα, γι’ αυτό προσπαθεί να καταπνίξει κάθε αντιπολίτευση εν τη γενέσει της.

«ΠΩΣ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΕΤΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ»

Η Ρωσία κρατά την Κριμαία εδώ και έξι μήνες. Ένα μεγάλο μέρος τού υπόλοιπου κόσμου επικρίνει την κατοχή, και οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πιθανό να άρουν τις κυρώσεις τους για την Ρωσία, ακόμη και αν οι εχθροπραξίες τερματιστούν στην Ανατολική Ουκρανία.

Η διαμάχη σχετικά με το καθεστώς τής Κριμαίας δεν είναι απλώς μια διαφορά μεταξύ δύο μετα-σοβιετικών κρατών˙ Η αξιοπιστία δύο μεγάλων δυτικών δημοκρατιών είναι σε κίνδυνο. Το 1994, όταν η Ουκρανία εγκατέλειψε τα πυρηνικά όπλα της, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας εγγυήθηκε ένα μνημόνιο [23], το οποίο υπεγράφη από την Ρωσία, την Ουκρανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο. Εάν προδοθεί το γράμμα ή το πνεύμα του εν λόγω εγγράφου, άλλα κράτη οπλισμένα με πυρηνικά όπλα μπορεί να σκεφτούν δύο φορές πριν τα δώσουν ως αντάλλαγμα για οποιεσδήποτε διεθνείς εγγυήσεις.

Όταν ο ΟΗΕ πραγματοποίησε ψηφοφορία [24] για ένα ψήφισμα [25] ώστε να χαρακτηρίσει το δημοψήφισμα της 16 Μαρτίου στην Κριμαία ως άκυρο, 100 χώρες υποστήριξαν την κίνηση, 11 (μια δράκα δικτατοριών από την Αρμενία ως την Ζιμπάμπουε) ψήφισαν κατά, και 58 απείχαν προσεκτικά .

Αυτές τις μέρες, λίγοι λογικοί άνθρωποι μιλούν στην Ρωσία. Αλλά η διανόηση ήταν ανέκαθεν η φωνή τής συνείδησης στην Ρωσία, και ίσως θα είναι για μια ακόμη φορά.

Κατά την διάρκεια μιας πρόσφατης εκπομπής στο Radio Ekho Moskvi [26], ο γνωστός Ρώσος συγγραφέας, Μιχαήλ Veller, εξήγησε την προσάρτηση της Κριμαίας συγκρίνοντάς την με την διανομή ενός κοινόχρηστου διαμερίσματος, στο οποίο ο ένας γείτονας κατέληξε με ένα περισσότερο δωμάτιο από όσα θα έπρεπε να έχει πάρει: «Υπάρχουν δύο τρόποι για να πάρετε πίσω το δωμάτιο σας. Πρώτον: να εξηγήσετε στον γείτονα ότι έγινε λάθος, να αγοράσετε τον χώρο από αυτόν με δόσεις, να το ανταλλάξετε για κάτι πολύτιμο, να ξεκινήσετε μια δίκη, ή να παντρέψετε την κόρη σας με τον γιο του και να επανενώσετε το διαμέρισμα, κ.λπ. Υπάρχει ένας δεύτερος τρόπος: Να σπάσετε τα πόδια τού γείτονα, να βιάσετε την γυναίκα του, να πουλήσετε τα όργανα της γιαγιάς του και να ρίξετε τα παιδιά του από το παράθυρο, μέχρι που να εγκαταλείψει το δωμάτιο. Στη συνέχεια, θα είναι δικό σας, όπως θα έπρεπε να είναι. Αλλά δεν είναι όλες οι μέθοδοι καλές. Θα ήθελα να δω τους φιλελεύθερους πατριώτες μας και τους εθνικιστές πατριώτες μας να ακούνε ο ένας τον άλλο. Νομίζω ότι η Νοβοροσία [η περιοχή Ντόνετσκ-Λούχανσκ] και η Κριμαία ιστορικά και πολιτισμικά ανήκουν στην Ρωσία. Αλλά εγώ πάντα πίστευα ότι το να κάνεις πόλεμο για αυτές είναι απαράδεκτο. Τελικά, ο πόλεμος δεν είναι το μόνο μέσο για την επίλυση των προβλημάτων. Είναι τόσο απλό».